Διακρίθηκε σε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό άθλημα που χρειάζεται συγκέντρωση, δύναμη και αντοχή. Χάρισε στη χώρα μας στιγμές συγκίνησης με την κατάκτηση πολλών μεταλλίων, με αποκορύφωμα τα δύο ολυμπιακά μετάλλια σε Σίδνεϊ και Αθήνα, ένα αργυρό και ένα χρυσό αντίστοιχα.
Αν και επέλεξε να ασχοληθεί με την ενόργανη γυμναστική και ένα αρκετά δύσκολο άθλημα, τους κρίκους, ο ίδιος επέδειξε σταθερότητα, υπομονή και έχτισε μια αξιοζήλευτη αθλητική καριέρα, δίνοντας και το όνομα του σε δύο ασκήσεις. Δέκα χρόνια αφότου σταμάτησε, είναι πλέον σε έναν διαφορετικό ρόλο, διδάσκοντας προπονητική, στο Επιστημονικό Κολλέγιο Ελλάδας, στον τομέα της ενόργανης.
- Πως βιώνετε την κατάσταση με τον κορωνοϊό και το δεύτερο Lockdown που έχει επιβληθεί στη χώρα μας;
«Έχω προσαρμοστεί σε αυτή την κατάσταση, δεν θέλει πανικό, θέλει όμως προσοχή. Να ακολουθήσουμε τις οδηγίες , όπως προτείνουν και από εκεί και πέρα είναι μια ευκαιρία να περάσουμε περισσότερο χρόνο με τα παιδιά και τις οικογένειες μας. Εφόσον βιώνουμε όλοι μια καινούρια κατάσταση στο βαθμό του εφικτού να δούμε τα θετικά που μπορεί να έχει αυτή η κατάσταση. Η πανδημία επηρεάζει τους πάντες το ίδιο.
Σε ότι αφορά τους αθλητές το θετικό είναι ότι έχουν την ευκαιρία να βρεθούν μπροστά σε έναν καθρέφτη με τον εαυτό τους, που είναι σημαντικό μέρος της προπονητικής διαδικασίας.
Σαν να μας λέει κάτι, αν αγαπάς τη ζωή σου, πάτησε λίγο φρένο
Είμαστε όλοι σε ένα διαρκές τρέξιμο, και τώρα είναι σαν να μας λέει κάτι, αν αγαπάς τη ζωή σου, πάτησε λίγο φρένο και στο βαθμό που μπορούμε να ευχαριστηθούμε τη νέα κατάσταση. Φυσικά το αρνητικό είναι ότι πολλοί άνθρωποι έχουν πρόβλημα με τις δουλειές τους. Υπάρχουν δυσκολίες για πολλούς ανθρώπους και για κάποιους είναι τρομακτικά δύσκολο, δεν μπορούμε αυτό να το παραβλέψουμε, υπάρχει στην κοινωνία».
Κατανοώ τις αποφάσεις γι’ αυτήν την περίοδο. Σε ότι αφορά πάντως τα γυμναστήρια και τα σωματεία, εκτός από την περίοδο του γενικού lockdown, γενικώς στον αθλητικό χώρο τηρούνται όλοι προβλεπόμενοι κανόνες, οι αποστάσεις και τα μέτρα και θα πρέπει να υπάρξει μια εκ νέου μελέτη, μια συνεργασία λοιμωξιολόγων – εργοφυσιολόγων ώστε να υπάρξουν αυστηρότερα μέτρα, όχι τώρα στο lockdown που είναι μια αναγκαία κατάσταση. Βέβαια στην έξαρση αυτή που υπάρχει με τέτοιο μεγάλο αριθμό θανάτων και επίσης μεγάλο αριθμό κρουσμάτων, δεν μπορούμε ακόμη να μιλάμε για κάτι τέτοιο».
- Ποια είναι η γνώμη σας για την αντιμετώπιση των αθλητών από την πολιτεία, από τότε που ήσασταν κι εσείς αθλητής μέχρι και σήμερα;
«Από εποχή σε εποχή διαφέρει. Υπήρξαν περίοδοι όπου υπήρχαν διαφορετικές επιβραβεύσεις για τις διακρίσεις των αθλητών, οι οποίες διαφοροποιήθηκαν κατά πολύ μετά την πρώτη κρίση που περάσαμε ως χώρα. Γενικά είναι μέλημα της πολιτείας , και των αθλητικών ομοσπονδιών που υπάγονται στη γενική γραμματεία αθλητισμού -που ναι μεν έχουν μια ανεξαρτησία στον τρόπο λειτουργίας τους, αλλά υπηρετούν την ελληνική κοινωνία- εδώ είναι το λεπτό θέμα, να προετοιμάζονται οι αθλητές για το επόμενο βήμα μετά το τέλος της αθλητικής τους σταδιοδρομίας, ως αθλητές να μην πέφτουν σε ένα κενό, να συνεχίσουν να υπηρετούν με ποικίλους τρόπους στον τομέα που διακρίθηκαν στον αθλητισμό δηλαδή. Αυτό προϋποθέτει να έχει πάρει ο εκάστοτε αθλητής και μία κατάρτιση, να συνδυάζεται δηλαδή με παράλληλα ευέλικτα προγράμματα σπουδών κατά τη διάρκεια της αθλητικής πορείας, ιδιαίτερα και για τους αθλητές που έχουν μια διαρκή πορεία. Ανάλογα με τις ικανότητες κάποιου, οι ανάλογες σπουδές να αξιοποιηθούν με τον καλύτερο τρόπο από την πολιτεία και να παραμείνουν ενεργοί, αλλά όχι μόνο τιμής ένεκεν ενεργοί για να είναι η υπηρεσία τους η καλύτερη δυνατή. Γενικά υπάρχει συχνή προσωπική επικοινωνία με τον υφυπουργό αθλητισμού για την αναβάθμιση του ελληνικού αθλητισμού».
- Πολλοί αθλητές επιλέγουν να εμπλακούν τελευταία και σε επίπεδο διοίκησης, στις ομοσπονδίες. Θα σας ενδιέφερε κάτι τέτοιο;
«Με ενδιαφέρει να μείνω ενεργός και να βοηθήσω με βάση την εμπειρία που έχω και την επιστημονική κατάρτιση που έχω λάβει στο βαθμό που μπορώ να βοηθήσω, να προσφέρω και είμαι ανοιχτός σ’ αυτό και στην ομοσπονδία. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι μέλος του διοικητικού συμβουλίου για να προσφέρεις σε μία ομοσπονδία».
- Η ελληνική ενόργανη γυμναστική έχει βγάλει αρκετά ταλέντα. Πιστεύετε ότι δίνεται η απαραίτητη προσοχή στον τομέα, για να αναδειχθούν και νέα;
«Οι προηγούμενες διοικήσεις έκαναν αυτό που μπορούσαν και γνώριζαν. Το κομμάτι διοίκησης και οργάνωσης αθλητισμού είναι κάτι που ως επιστήμη εξελίσσεται συνεχώς , νέα δεδομένα, νέος τρόπος στο κομμάτι στο κομμάτι της ηγεσίας, μπαίνουν νέα στοιχεία, τα οποία δεν μπορούμε να τα παραβλέψουμε. Είναι απαραίτητα για τον αθλητισμό και της ελληνικής ενόργανης, να μπούνε νέες βάσεις στο κομμάτι της οργάνωσης».
- Κατά τη διάρκεια της δικής σας πορείας ως αθλητής, ήταν ιδανικές οι συνθήκες προπόνησης και προετοιμασίας για τους αγώνες;
«Επειδή είχα διάρκεια ως αθλητής, πέρασα από διαφορετικές καταστάσεις, όμως την περίοδο της μεγαλύτερης μου διάκρισης στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, έχοντας ήδη ένα ολυμπιακό μετάλλιο και ως χώρα θα είχαμε την διοργάνωση των αγώνων, ήταν η περίοδος όπου προσωπικά όπου χρειάστηκα κάποιους αγώνες, κάποια προετοιμασία επιπλέον, την είχα. Πέρασα μια παρά πολύ καλή περίοδο για την καλύτερη δυνατή προετοιμασία για έναν αγώνα που ήταν όνειρο ζωής . Μετά πήγαμε σε μια τελείως άλλη κατάσταση, όπως και στα πρώτα χρόνια που ήταν πολύ διαφορετικά. Αυτό είναι σύνθετο, λόγω και της οικονομικής, κοινωνικής κατάστασης της χώρας που άλλαξε και είναι επόμενο να επηρεάσει άμεσα και τον αθλητισμό».
- Το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας ήταν η κορυφαία ίσως στιγμή, αλλά η κατάκτηση του πρώτου ολυμπιακού σας μεταλλίου πως ήταν συναισθηματικά για σας; Τι σας έμεινε από τα χρόνια των διακρίσεων;
«Το πρώτο ολυμπιακό μετάλλιο ήταν και σε άλλη ηλικία, το βίωσα διαφορετικά , ήταν έντονο. Ήταν ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα τα μαθήματα που πήρα και για τις διακρίσεις και για όλες τις επιτυχίες και σίγουρα αν γυρνούσα πίσω θα λειτουργούσα διαφορετικά, όμως έτσι είναι και στη ζωή και όταν κλείνει ένας κύκλος τότε είσαι έτοιμος να αρχίσεις».
«Παιδικό όνειρο ζωής το να συμμετέχουμε στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας»
Με κύριο στοιχείο του, την υπομονή, ο Δημοσθένης Ταμπάκος από την αρχή που ασχολήθηκε με το άθλημα και όταν λέμε αρχή, από τα 9 του χρόνια αγάπησε την ενόργανη, και με όπλο το ταλέντο και την εργατικότητα του πήρε πάρα πολλές διακρίσεις στους κρίκους σε, πανελλήνιο, παγκόσμιο, ευρωπαϊκό επίπεδο και σε Ολυμπιακούς αγώνες (1 χρυσό στην Αθήνα το 2004 και ένα αργυρό στο Σίδνεϊ το 2000). Κέρδισε το σεβασμό των συναθλητών του και άφησε τη δική του σφραγίδα στο άθλημα, με 2 ασκήσεις καταχωρημένες στο FIG Code of Points ως “Tabakos” και “Tabakos II”.
Σε παγκόσμια πρωταθλήματα κατέκτησε ένα χρυσό μετάλλιο στο Λος Άντζελες το 2003, χάλκινο στην Τιεν Τζιν (1999), σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα χρυσό στη Βρέμη (2000), και στη Λιουμπλιάνα (2004), αργυρό μετάλλιο στην Πάτρα (2001), χάλκινο μετάλλιο στην Αγία Πετρούπολη (1998), χάλκινο μετάλλιο με την Εθνική ομάδα στο Ευρωπαϊκό Μάστερ στην Πάτρα (1999), 13 πανελλήνια πρωταθλήματα και μετάλλια σε Βαλκανικούς αγώνες, Μεσογειακούς καθώς και σε παγκόσμια κύπελλα. Μέχρι και τις αρχές του 2010 έμεινε ενεργός και σε τελευταίο επίσημο αγώνα συμμετείχε το 2009, κατακτώντας τη δεύτερη θέση σε ένα παγκόσμιο κύπελλο και φτάνοντας σε τελικό σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Μιλάνο.
«Είναι πολλά πράγματα που συνθέτουν και συμβάλλουν στο να έρθει ένα τέτοιο αποτέλεσμα και πάλι είναι πιθανό να κάνεις μια ανάλογη προσπάθεια και να μην έρθει ένα τέτοιο αποτέλεσμα ποτέ. Αυτό όμως που σε πλουτίζει είναι η πορεία και όχι το αποτέλεσμα καθ’ αυτό, όλες αυτές οι εμπειρίες που βιώνουμε που ταυτόχρονα είναι και δώρα. Βέβαια κάθε αθλητής φυσικά σκέφτεται και το αποτέλεσμα και τον τελικό . Μικρός ακόμη, περίπου στα 9 μου, τότε ακόμη ήταν χρόνια που διεκδικούσαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες για το 1996 και ήταν σαν ένα παιδικό όνειρο ζωής το να συμμετέχουμε στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, τελικά ήρθαν διαφορετικά τα πράγματα, αλλά υπήρξε συμμετοχή στους αγώνες το 2004.
Άργησαν πολύ να έρθουν κάποιες μεγάλες διακρίσεις, το πίστευα όμως μέσα μου, ότι δεν έχω βγάλει το καλύτερο που μπορώ
Για να έρθουν αυτά τα αποτελέσματα το αγαπούσα αυτό που έκανα και από την άλλη το αγαπούσα όσο πιο πολύ το γνώριζα και εμβάθυνα σε αυτό, όταν άρχιζα να κάνω τις πρώτες ασκήσεις, όταν είχα τις πρώτες συμμετοχές με την Εθνική όταν φόρεσα για πρώτη φορά το εθνόσημο. Υπήρχε μια καλή συνεργασία και εμπιστοσύνη στον Αλέκο Ιωακειμίδη που από το 1994 και μετά συνεχίσαμε μαζί. Τον είχα συναντήσει ως κριτή στο πρώτο μου διεθνή αγώνα στη Μόσχα το 1990. Είναι ελληνικής καταγωγής, τον συναντήσαμε τότε με τον Γιάννη Μελισσανίδη και μετά ήρθε στην Ελλάδα. Πριν είχα τον Θανάση τον Καπνίδη και πιο πριν τον Θόδωρο Αυγίδη που ξεκινήσαμε μαζί στο γυμναστήριο του και είχε προτείνει στους γονείς μου να πάω σε ένα σύλλογο στο Παλέ Ντε Σπορ, για να αρχίσω να κατεβαίνω στους αγώνες, διακρίνοντας ότι έχω ένα ταλέντο.
Όταν αναφερόμαστε στο ταλέντο δε μιλάμε μόνο τα σωματικά χαρακτηριστικά, υπάρχει το ταλέντο στην εργατικότητα, το να μη φοβάσαι τη δουλειά, το να μην τα παρατάς. Ένα άλλο χαρακτηριστικό που με βοήθησε σε αυτήν πορεία ήταν η μεγάλη υπομονή. Άργησαν πολύ να έρθουν κάποιες μεγάλες διακρίσεις, το πίστευα όμως μέσα μου, ότι δεν έχω βγάλει το καλύτερο που μπορώ χωρίς να ξέρω ότι θα έρθει ένα παγκόσμιο ή ολυμπιακό μετάλλιο. Αισθανόμουν όμως ότι ακόμη δεν έχω ολοκληρώσει και ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα και έκανα ακόμη περισσότερη υπομονή μέχρι που τελικά στα 21 ήρθε ο πρώτος τελικός σε παγκόσμιο πρωτάθλημα το οποίο σηματοδότησε ένα νέο κύκλο επιτυχιών σε διεθνές επίπεδο που διήρκησε μια επταετία».
- Κάθε αγώνας και μετάλλιο κρύβει μια άλλη ιστορία. Ξεχωρίζετε κάποιο για δικό σας λόγο;
«Κάποια μπορεί να έχουν και έναν ιδιαίτερο ή συμβολικό χαρακτήρα το κάθε ένα μπορεί να έχει και μια δική του ιστορία, όπως επίσης και οι αγώνες που δεν συνοδεύτηκαν από κάποια διάκριση. Το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1998 ήταν το πρώτο μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και ήδη είχε περάσει μια χρονιά με επιτυχίες σε παγκόσμια κύπελλα. Είχα συμμετάσχει πιο πολύ για την εμπειρία, αλλά ήδη υπήρχαν διακρίσεις σε αυτά και εκεί ήταν που μέσα μου -χωρίς να το εξωτερικεύσω- που ένιωσα ότι μπορώ να στοχεύσω το ολυμπιακό μετάλλιο και μπορώ να πιστέψω σε αυτό. Ήταν κάτι βέβαια που το ένιωσα μόνος μου χωρίς να το μοιραστώ με κανέναν, είμαι και της άποψης ότι μέχρι να ολοκληρωθεί κάτι και να έρθει ένα αποτέλεσμα, δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος , το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι το καλύτερο γι’ αυτό.
Ακόμη ένας ιδιαίτερος αγώνας ήταν μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 2005, σε έναν διεθνή αγώνα στην Κωνσταντινούπολη, στο “Bosphorus tournament”. Ήταν ουσιαστικά ο πρώτος διεθνής αγώνας μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας.
Ένας ακόμη το 2007, στην Ιαπωνία, ήταν ιδιαίτερος ο τρόπος συμμετοχής. Τότε δούλευε στην Ομοσπονδία μία υπάλληλος που έχει φύγει από τη ζωή, ήθελα να πάρω πληροφορίες για τον αγώνα και στείλαμε mail στην ομοσπονδία της Ιαπωνίας και έστειλαν πρόσκληση για συμμετοχή, ήμουν και σε φάση προετοιμασίας. Πήρα τη δεύτερη θέση. Λόγω συνθηκών πήγα μόνος μου, έκανα προπόνηση με τους Ιάπωνες».
- Έχετε αφήσει και έναν άξιο διάδοχο στο άθλημα που σας έχει αναφέρει αρκετά σε δηλώσεις του…
«Με τιμάει ιδιαιτέρως που ο Λευτέρης (σ.σ. Πετρούνιας) έχει επαναλάβει επανειλημμένα ότι με θεωρούσε πρότυπο, ότι έβλεπε τον αγώνα στο Τιεν Τζίν και αργότερα στο Σίδνεϊ, με έβλεπε και έβλεπε και τον εαυτό του ότι ήθελε να ακολουθήσει μια ανάλογη πορεία και να πετύχει κάτι ανάλογο. Είναι πραγματικά τιμητικό και για μένα που το έχει αναφέρει και χαίρομαι που αποτέλεσα πηγή έμπνευσης για κάποιον αθλητή ώστε να ασχοληθεί και να θέσει υψηλούς αγωνιστικούς στόχους και να τους επιτύχει».
- Υπήρχε πολύ μεγάλος σεβασμός στο πρόσωπο σας, σε κάθε αγώνα. Θυμάστε κάποια ιδιαίτερη ιστορία;
«Έχω πολύ καλή σχέση με τον Γιόρνταν Γιόφτσεφ , που ήταν τρίτος στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ και δεύτερος στην Αθήνα που διακρίθηκε και στο έδαφος, ένας σπουδαίος αθλητής με διαχρονική πορεία. Υπήρξαμε πολλές φορές αντίπαλοι, κάποιες φορές το μοιραστήκαμε όπως στο Παγκόσμιο του Λος Άντζελες που ήμασταν μαζί στην πρώτη θέση. Πέραν της όποιας αθλητικής αντιπαλότητας κρατήσαμε πολύ καλή σχέση, οι αγώνες έρχονται και παρέρχονται. Στην Αθήνα με θεωρούσαν το φαβόρι, καθώς και στο Ευρωπαϊκό και στο Παγκόσμιο που είχαν προηγηθεί είχα χρυσό μετάλλιο και υπήρχε και το μετάλλιο στο Σίδνεϊ. Μετά το 1998, ήρθε το πρώτο επίσημο μετάλλιο και ήμουν στο προσκήνιο. Υπήρχε αλληλοσεβασμός, όταν το βιώνεις εκ των έσω σέβεσαι και την δουλειά του συναθλητή».
- Το ότι σας θεωρούσαν φαβορί σας δημιούργησε πίεση, λόγω των προσδοκιών;
«Ναι. Βέβαια ένιωθα ότι υπάρχει αυτή η προσδοκία , είχα μπει όμως στη διαδικασία να μην επιτρέψω τίποτα να εισχωρήσει μέσα, απλά έκανα τη δουλειά μου, όσο καλύτερα μπορούσα και σε επίπεδο προετοιμασίας και την ώρα του αγώνα να εκτελέσω αυτό που δούλευα τόσο καιρό στην προπόνηση. Ήμουν και σε άλλη ηλικία, στα 28 τότε και υπήρχε μία άλλη ωριμότητα, είχα κάνει και την απαραίτητη εσωτερική δουλειά ώστε να μην επιτρέψω να με επηρεάσει στην ψυχολογία μου».
