MENU

«…το 2009 κάναμε ένα track στο Έβερεστ και τότε αν μου έλεγε κανείς ότι σε δέκα χρόνια θα φτάσω και στην κορυφή του, θα του έλεγα ότι είσαι τρελός», μας λέει…και τώρα πια, εν έτει 2022 η Βανέσα Αρχοντίδου έχει ανέβει σε αρκετά βουνά και μάλιστα στις επτά υψηλότερες κορυφές του κόσμου.

Η ορειβασία της προέκυψε…ήταν τελικά όμως έρωτας με την πρώτη ματιά και σε ηλικία 27 ετών η Ελληνίδα αλπινίστρια ξεκίνησε κάτι ως χόμπι για να φτάσει χρόνια μετά να πραγματοποιήσει ένα εξαιρετικό εγχείρημα και να κάνει πραγματικότητα το όνειρό της.

Η κ.Αρχοντίδου μιλά στο SDNA.gr για την πρόκληση του «7 Summits» που την ταξίδεψε σε επτά κορυφές και με την ανάβαση στην κορυφή της Ανταρκτικής ολοκλήρωσε ένα σημαντικό για την ίδια project, με το οποίο θέλησε να περάσει και ένα μήνυμα για την προστασία του περιβάλλοντος.

Στα 45 της, μητέρα δύο παιδιών και στέλεχος εταιρείας μάρκετινγκ για αρκετά χρόνια, μας ταξιδεύει στο Κιλιμάντζαρο, στο Έβερεστ και μας μιλά για το τελευταίο στοίχημα στο παγωμένο όρος Βίνσεν. Πως είναι λοιπόν να έχεις ανέβει στις επτά ψηλότερες κορυφές του κόσμου;

«Κάθε ανάβαση από τις επτά ηπείρους είναι ξεχωριστή, ο κάθε τόπος έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά και βουνά. Είναι τελείως άλλη εμπειρία να ανεβαίνεις το Έβερεστ και τελείως άλλη την υψηλότερη της Ανταρκτικής που είναι πάγος σκληρός, ούτε στην κορυφή του Έβερεστ δεν είχε τόσο κρύο όσο στην Ανταρκτική και διαφορετικό να ανεβαίνεις στην κορυφή της Νοτίου Αμερικής, εκεί όπου για ένα μεγάλο διάστημα πεζοπορείς μεταξύ υψηλών ορεινών όγκων και με ανθρώπους να περνούν γύρω σου με τα μουλάρια φορτωμένα, και στην Ωκεανία όπου το σκηνικό είναι πετρώδες και χρειάζεται πιο τεχνική ανάβαση».

 

«Το βουνό είναι ένα είδος διαλογισμού»

«Προέκυψε κάπως περίεργα η ορειβασία, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, δεν είχα κάποιο χωριό. Δεν ήμουν άνθρωπος αθλητικός μέχρι τα 27 μου χρόνια, πήγαινα γυμναστήριο μόνο πριν το καλοκαίρι, Η καριέρα μου, ως στέλεχος μάρκετινγκ μου δημιούργησε αρκετό άγχος, είχα πάντα στο μυαλό μου τη δουλειά. Κάποια στιγμή μια φίλη μου, μου πρότεινε να πάμε εκδρομή με ορειβατικό σύλλογο, δίστασα, αλλά το τόλμησα και κατάλαβα ότι κουράστηκε μεν το σώμα μου, αλλά το μυαλό μου είχε ξεκουραστεί. Είναι ένα είδος διαλογισμού το βουνό. Με τράβηξε αρχικά το ότι με ξεκούρασε ψυχικά, ξεκίνησα λοιπόν το 2004 με αναβάσεις στα βουνά της Ελλάδας και σιγά σιγά μέσα από γνωριμίες που έκανα βγήκα πιο έξω, αρχικά στις Άλπεις και το 2009 κάναμε ένα track στο Έβερεστ και τότε αν μου έλεγε κανείς ότι σε δέκα χρόνια θα φτάσω και στην κορυφή του, θα του έλεγα ότι είσαι τρελός. Είναι μια σταδιακή διαδικασία. Είναι κάτι που αν το αγαπάς και αν δεις ότι σου ταιριάζει, γιατί δεν είναι όλα τα αθλήματα για όλους, βρίσκεις μέσα από δραστηριότητες ειδικά αυτές που έχουν να κάνει με τη φύση, το σκοπό και το στόχο της ζωής σου».

 

Η Βανέσα Αρχοντίδου έχει ανέβει στην υψηλότερη κορυφή της Ν. Αμερικής, το Σέρο Ακονκάγκουα, στο Έλμπρους, που είναι της Ευρώπης, στο ΜακΚίνλεϊ της Βόρειας Αμερικής, στο Κάρστεντς Πίραμιντς της Ωκεανίας, στο Έβερεστ, στο Κιλιμάντζαρο και προσφάτως στο όρος Βίνσεν, στην Ανταρκτική.

«Το 7 Summits challenge» ήταν ένας στόχος που ξεκίνησε για μένα το 2014, ήταν κάτι που σταδιακά πήρε σάρκα και οστά. Τότε βρέθηκα με τον άνδρα μου στο Κιλιμάντζαρο, κάναμε την πρώτη ανάβαση και την επόμενη χρονιά, πήγα στην Αργεντινή με τον Νίκο Μαγγίτση που είναι ο μοναδικός Έλληνας που έχει κάνει τα 7 summits. Εκεί από τις δικές του περιγραφές, μου έβαλε αυτό το μικρόβιο, ότι δηλαδή οι επτά κορυφές θα ήταν κάτι που θα ήθελα να το κάνω. Στην πορεία δημιουργήθηκε μια ελληνική ομάδα, μετά διασπάστηκε αλλά αυτό το όνειρο το ακολουθούσα για οκτώ χρόνια. Προσπαθούσα να κάνω μία κορυφή το χρόνο, αλλά καταλαβαίνετε ότι με την πανδημία, το ψηλότερο βουνό που μπορούσα να πάω ήταν ο Υμηττός και αυτό με το νο.6.

Μπήκα στη διαδικασία να ψάξω τότε πως θα ολοκληρώσω το πρότζεκτ και δημιουργήθηκε μια διεθνής ομάδα , μια Γαλλίδα, μια Πολωνέζα, ένας Αμερικανός και ένας οδηγός και με αυτή την ομάδα ανεβήκαμε στο Βίνσεν, και μετά πήγαμε στο Νότιο πόλο με σκι, για 111χλμ, στο σημείο που λέγεται the Last Degree και στόχος μου ήταν να έχω μαζί μου ένα μπάνερ -γιατί για μένα είναι πολύ δυνατές οι εικόνες-κάτι που θα προτρέπει τους ανθρώπους να δράσουμε για το κλίμα τώρα. Ήθελα με τις εικόνες να ταξιδέψει ο κόσμος και να καταλάβει ότι είναι κάτι που πρέπει να γίνει άμεσα.

Στην Ανταρκτική δεν μπορώ να πω ότι ήταν η κορυφή με τη μεγαλύτερη δυσκολία, αλλά ήταν πολύ έντονο το κρύο και έκανε δύσκολα τα πράγματα όσον αφορά τον τρόπο προετοιμασίας για την ανάβαση και να διατηρήσεις τη  θερμοκρασία στο σώμα και να συνεχίσεις, 4.892. Το κρύο έκανε όλη τη διαφορά, με -30, -40 βαθμοί και μάλιστα την ημέρα της κορυφής ήταν -54 βαθμοί Κελσίου. Δεν υπάρχει ίντερνετ και είναι η μοναδική ήπειρος, που τα μόνα που λειτουργούσαν ήταν τα δορυφορικά τηλέφωνα. Είναι δύσκολο να χρησιμοποιήσεις το ίντερνετ για μη επιστημονικό σκοπό».

«Όταν ολοκλήρωσα την Ανταρκτική που ήταν και το τελευταίο ταξίδι, στο κατέβασμα από το Βίνσεν έκλαιγα συνέχεια…»

Όπως μας εξηγεί η κάθε ανάβαση είναι διαφορετική και έχει μια ξεχωριστή ομορφιά, όμως η ολοκλήρωση της 7ης κορυφής, ήταν κάτι που τη γέμισε δάκρυα χαράς. Με το επίτευγμα της αυτό, έγινε η δεύτερη Ελληνίδα μετά τη Χριστίνα Φλαμπούρη, που ανεβαίνει στις επτά υψηλότερες κορυφές του κόσμου.

«Η πρώτη κορυφή είχε το στοιχείο το άγουρο του εντυπωσιασμού, γιατί ακόμη δεν είχα φανταστεί ότι μπορούσα να ανέβω στα 5.892μ, του Κιλιμάντζαρο, αλλά όταν το έκανα ήταν ένας άγουρος ενθουσιασμός. Όταν ολοκλήρωσα την Ανταρκτική που ήταν και το τελευταίο ταξίδι και στόχος για να ολοκληρωθεί ένα μεγάλο πρότζεκτ οκταετίας, μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα τόσο μεγάλη συγκίνηση στο κατέβασμα από το Βίνσεν, που έκλαιγα συνέχεια. Αν και δεν είμαι άνθρωπος που κλαίω, συγκινήθηκα  πολύ, γιατί περνούσαν από τη σκέψη μου όλες οι δυσκολίες της καθημερινότητας. Αν κάποιος είναι επαγγελματίας αθλητής, τότε ξέρει στο να αφιερώσει όλο του το χρόνο στο να πετύχει αυτό το στόχο.

Όλα αυτά τα χρόνια επειδή δούλευα σε απαιτητικές δουλειές μάρκετινγκ, από πλευράς χρόνου αισθανόμουν ότι πάντα πρέπει να είμαι διχασμένη μεταξύ οικογένειας, δουλειάς και προσωπικού στόχου. Το γεγονός ότι κάποιες φορές έπρεπε να κάνω θυσίες για να φτάσω αυτό το στόχο  και να περάσω από διάφορα στάδια. Όταν τα παιδιά είναι μικρά αναρωτιέσαι κατά πόσο είναι σωστό, γιατί έτσι λέει η κοινωνία, να αφήνεις τα παιδιά σου και να κάνεις κάτι τέτοιο. Ή όταν αρρώστησαν οι γονείς μου, σκεφτόμουν πως θα φύγω για το επόμενο ταξίδι. Ήμασταν ομάδα, αλλά έσπασε κάποια στιγμή. Όταν  λοιπόν ξεπερνάς τις δυσκολίες και φτάνεις στο τέλος του στόχου είναι απερίγραπτη η συγκίνηση. Στο Έβερεστ ήταν η ολοκλήρωση και η γαλήνη, αλλά δεν έχυσα δάκρυ.

Η κάθε μία είχε το δικό της χαρακτηριστικό, στο τέλος των επτά θεωρώ ότι κάθε μία είχε κάτι διαφορετικό να μου δώσει. Είναι σαν να βλέπεις και να παίρνεις το απόσταγμα από κάθε μία, μιλάμε για διαφορετικούς ηπείρους».

Η αποστολή της Ανταρκτικής και το μήνυμα για το περιβάλλον

«Είναι μια αποστολή που μπορώ να πω ότι για μένα είναι η πιο σημαντική από όλες, γιατί πέρα από το ορειβατικό στοιχεία ο λόγος που έγινε και το διοργανώσαμε από το «a woman can be», είναι να ευαισθητοποιήσουμε τους ανθρώπους για το θέμα της κλιματικής αλλαγής και της κλιματικής κρίσης. Σημαντικό είναι ότι ήταν και το τελευταίο μου ταξίδι στην προσπάθεια να ανεβώ τις επτά υψηλότερες κορυφές του κόσμου και γι’ αυτό ήταν διπλή η συγκίνηση. Όταν το οργάνωνα όμως, στις αναζητήσεις το πρώτο πράγμα, ήταν ότι η Ανταρκτική ρυθμίζει το κλίμα όλου του κόσμου και ότι αυτή τη στιγμή γνωρίζουμε πλέον με επιχειρήματα, ότι είναι η ήπειρος που πλήττεται και περισσότερο σε σχέση με κάθε άλλη, λόγω της υπερθέρμανσης των ωκεανών κατατρώγονται οι παγετώνες με αποτέλεσμα να λιώνουν μεγάλα κομμάτια πάγου.

Στα περισσότερα μέρη που πήγα είδα εικόνες που με έκαναν να καταλάβω ότι ο πλανήτης μας υποφέρει και  έβλεπα τους παγετώνες να λιώνουν πολύ γρήγορα στο Έβερεστ, στην Ανταρκτική βίωσα επίσης μια μεγάλη αλλαγή.

Τον Μάρτιο του 2021 ανέλαβα και το ρόλο της πρέσβειρας του Ευρωπαϊκού συμφώνου  για το  κλίμα. Λέμε συνήθως τι μας ενδιαφέρει εμάς στην Ελλάδα και αυτός είναι ο λόγος που δεν κάνει κανείς τίποτα. Μας επηρεάζουν όμως όσα συμβαίνουν στην άλλη άκρη του κόσμου. Με όλες τις παρεμβάσεις που έχουμε κάνει δεν μπορεί η γη να θεραπεύσει τον εαυτό της. Σαν «a woman can be» και σαν πρέσβειρα, πρέπει να μιλήσουμε για αυτά τα φαινόμενα, με απλούς τρόπους να αλλάξουμε συνήθειες και τον τρόπο που σκεπτόμαστε. Με μικρά πράγματα μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά».

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας η σημερινή (8/03) και η Ελληνίδα αλπινίστρια, αποτελεί τρανό παράδειγμα μιας γυναίκας δυναμικής, που κατάφερε παρά τις δυσκολίες να πραγματοποιήσει το όνειρό της και μας δίνει το δικό της μήνυμα…

«Δύο είναι τα μηνύματα... ποτέ δεν είναι αργά για να κάνεις όνειρα και να βάζεις στόχους, γιατί κάποιες φορές θεωρούμε ότι όταν κάνουμε οικογένεια, ή μεγαλώνουμε πρέπει να σταματήσουμε, αλλά η εξέλιξη δε  χρειάζεται να έχει όριο ηλικίας. Επίσης πολλές φορές μπερδευόμαστε από στερεότυπα που υπάρχουν στην κοινωνία και επειδή δεν έχουμε αντίστοιχα πρότυπα με ανθρώπους να κάνουν κάτι ασυνήθιστο, κολλάμε στις νόρμες. Για μένα το θέμα είναι να αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε τι είναι αυτό που μας αρέσει πραγματικά και τι αυτό που δεν μας αρέσει απλά και μόνο επειδή μπήκε μέσα μας σαν νόρμα από μικροί».

 *Οι φωτογραφίες είναι από τον προσωπικό λογαριασμό της κ.Αρχοντίδου, στο facebook.

Η ορειβάτισσα που κάρφωσε την ελληνική σημαία στις υψηλότερες κορυφές του κόσμου