MENU

Κι όμως η μεταφορά του εμβληματικού μυθιστορήματος του Κώστα Ταχτσή, «Το τρίτο στεφάνι» από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και τον Νίκο Μανουσάκη (σε σκηνοθεσία του πρώτου), στο Θέατρο Παλλάς, είναι τόσο ιδιοφυής που έρχεται και ισοπεδώνει τα επιστημονικά στεγανά, για να επιβεβαιώσει ότι η τέχνη δεν μπορεί και δεν έχει τέτοια.

Ο Κώστας Ταχτσής αποτύπωσε στις σελίδες του βιβλίου του την ιστορία της Ελλάδας του περασμένου αιώνα. Την Ελλάδα που τον πλήγωνε, που δεν τον αποδεχόταν εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας του και εκείνος την «ξεβράκωσε» πετώντας της απροκάλυπτα στα μούτρα εκτός από την διαφορετικότητα, το θέμα των εξαρτήσεων, την ενδοοικογενειακή βία, τα οιδιπόδεια συμπλέγματα και τις κοινωνικές συμβάσεις που προάγουν τα παραπάνω. 

Η διαχρονικά άρρωστη ελληνική νοοτροπία που θέλει να κρύβεις το «πρόβλημα» κάτω από το χαλί, για να «μην πει ο κόσμος», χώρεσε στις σελίδες ενός βιβλίου, το οποίο μετετράπη σε μία μυθιστορηματική ελεγεία που εξακολουθεί να βγάζει τη γλώσσα στον καθωσπρεπισμό, με το γέλιο να πηγάζει αυθόρμητα μέσα από τη μιζέρια του στίγματος που γεννά η ίδια η κοινωνία. Ένας «καλός» γάμος ήταν η λύση που είχε η «αγία» ελληνική οικογένεια για τα παιδιά της, ώστε ο κόσμος να συνεχίσει να ζει εφησυχασμένος με τα στερεότυπα που μεγάλωσε, που ξέρει και που δεν αφήνουν λίγο χώρο στο διαφορετικό, όπου διαφορετικό είναι ότι δε συνάδει με αυτά που επιτάσσει ο σωστός νοικοκυραίος. 

«Λυπήσου εκείνους που πονούν,
βουβά κι ανώφελα για κάτι
και παίρνουν, για να λησμονούν
της ζωής κάποιο άθλιο μονοπάτι.
Λυπήσου αυτούς που μια φορά,
με φτερά ζούσαν, και τα χάνουν
και δεν τους μένει άλλη χαρά,
παρά η χαρά πως θα πεθάνουν». 


Έγραψε ο Ναπολέων Λαπαθιώτης για την κοινωνία χωρίς αποδοχή που είναι μήτρα δυστυχισμένων εμβρύων, τα οποία από νεογνά έως το τέλος της ζωής τους θα είναι απόκληρα και θα φλετράρουν με το θάνατο προκειμένου να βρουν μία στιγμή ευτυχίας. 

Τι είναι όμως ευτυχία; Μας το μαθαίνει η Εκάβη, την οποία ενσαρκώνει συγκλονιστικά η Μαρία Καβογιάννη, με την συμπρωταγωνίστρια της Mαρία Κίτσου, στο ρόλο της Νίνας να μας το αποκαλύπτει, με μία επίσης αποκαλυπτική ερμηνεία: «Κι αν έμαθα κάτι απ΄ την Εκάβη, είν’ αυτό: Δεν υπάρχει ευτυχία. Υπάρχει μόνο ζωή. Και η ζωή είναι στρόβιλος. Ευτυχία είναι ν’ αγαπάς το στρόβιλο».

Κι όμως η συνειδητοποίηση της ευτυχίας του στροβιλισμού έρχεται ξαφνικά, όταν παύει να φυσά, όταν δεν κινείται τίποτα πια, με την ακινησία να γίνεται συνώνυμο του θανάτου...

Είναι εντυπωσιακό το πώς ενσωμάτωσε τον ορισμός της ευτυχίας ο Πάρις Μέξης στα στροβιλιζόμενα σκηνικά, στα οποία κυριολεκτικά ακροβατούν οι: Μαρία Καβογιάννη, Μαρία Κίτσου, Κώστας Ανταλόπουλος, Ειρήνη Βαλατσού, Άρτεμις Γρύμπλα, Άρτεμις Γρύμπλα, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Δημήτρης Καραβιώτης, Μελίνα Βαμπούλα, Τάσος Λέκκας, Ορνέλα Λούτη, Γιώργος Μακρής, Δημήτρης Μανδρινός, Καλλιρόη Μυριαγκού, Ελευθερία Παγκάλου, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Ελίζα Σκολίδη, Μενέλαος Χαζαράκης, Γιώργος Ψυχογιός, Φοίβος Μαρκιανός και Στάθης Μαντζώρος), ακριβώς όπως οι πρωταγωνιστές που ενσαρκώνουν.

Η ζωή κάνει κύκλους και με ένα μαγικό τρόπο τα κοστούμια, η μουσική, η κίνηση σε ταξιδεύει στο χρόνο, για να διαπιστώσεις φεύγοντας γεμάτος, ότι πάλι εδώ είμαστε, στο σήμερα, με ελάχιστα από τα κακώς κείμενα να έχουν αλλάξει... 
 

Η συνειδητοποίηση της ευτυχίας του στροβιλισμού έρχεται ξαφνικά, όταν παύει να φυσά...