Το μεγαλύτερο ερωτηματικό για τον φετινό Ολυμπιακό είναι ένα: ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο της ομάδας; Σίγουρα η φυγή του Δημήτρη Καζάζη άλλαξε εντελώς τα δεδομένα στο κομμάτι της διαχείρισης ωστόσο δεν ήταν δυνατό να αλλάξουν τα δεδομένα από άποψη προσώπων. Ο Έλληνας κόουτς έκανε το στήσιμο της ομάδας στο ξεκίνημα και επιπλέον επέλεξε να αλλάξει τον Κασαμπαλή με τον Προύσαλη στα μέσα της χρονιάς. Αυτά είναι τα δεδομένα που παρέλαβε ο Αλμπέρτο Τζουλιάνι και ουσιαστικά κλήθηκε να αξιοποιήσει το υλικό που κάποιος άλλος επέλεξε.
Ο Ιταλός πήρε μια ομάδα με πεσμένο ηθικό, αποκλεισμένη από την Ευρώπη και έχοντας χάσει το Σούπερ Καπ, τον πρώτο τίτλο δηλαδή που κρίθηκε αυτή τη σεζόν. Στο κομμάτι του ρόστερ ο Τζουλιάνι έχει να κριθεί ουσιαστικά μόνο για την επιλογή του Τέπαν που κλήθηκε να καλύψει το κενό του Έγκλεσκανς. Ο Εσθονός φαίνεται φιλότιμος αλλά ασταθής καθώς μια μέτρια εμφάνιση με χαμηλά ποσοστά στην επίθεση μπορεί να ακολουθηθεί από εντυπωσιακή, όπως κόντρα στον ΠΑΟΚ, και αμέσως μετά να έρθει μια ακόμα μέτρια παρουσία, όπως κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Η αλήθεια είναι πως στα τέλη Ιανουαρίου και στις αρχές Φεβρουαρίου ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκός ήταν τα μεγάλα φαβορί τόσο από πλευράς αποτελεσμάτων όσο και από πλευράς εικόνας. Ο Τζουλιάνι έπεισε την ομάδα του ότι μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο και πήρε το κάτι παραπάνω από τους παίκτες του. Ο Ολυμπιακός είχε στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν τρανταχτές αδυναμίες στο μπλοκ, και γενικότερα στους κεντρικούς, το σερβίς του δε θύμιζε με κανέναν τρόπο την περσινή σεζόν ενώ η υποδοχή βασίζονταν ουσιαστικά μόνο στο Ζήση.
Με τη Β φάση να μειώνει τις διαφορές στη βαθμολογία ο Ολυμπιακός έδειξε μεγαλύτερη σοβαρότητα. Με εξαίρεση το παιχνίδι στο Μαρούσι με τον Παναθηναϊκό ο Ολυμπιακός πήρε μόνο νίκες και μάλιστα χωρίς να χάσει βαθμό. Παρόλα αυτά είναι γεγονός πως η εικόνα της ομάδας μεταβάλλονταν συνεχώς. Η απόδοση κόντρα στον ΠΑΟΚ στα μέσα Μαρτίου ήταν πέρα για πέρα διαφορετική από την πλήρη αποσύνθεση κόντρα στον Παναθηναϊκό μια βδομάδα μετά. Ενώ η κακή εμφάνιση στον ημιτελικό του Κυπέλλου έμοιαζε μακρινή σε σχέση με τη νίκη στη Σύρο την περασμένη Παρασκευή.
Ο Ολυμπιακός ανέβασε κατά πολύ την απόδοσή του στο μπλοκ, πήρε περισσότερα από τους ακραίους του, Μιχαίλοβιτς και Πέριτς, και είχε ξανά σε καλή μέρα τον Τέπαν. Κανένας, όμως, δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στην Πυλαία θα υπάρχουν τα ίδια δεδομένα όπως και κόντρα στον Παναθηναϊκό στο Ρέντη. Σε μεγάλο βαθμό πολλά κρίνονται από τους πασαδόρους, Στιβαχτή και Προύσαλη, οι οποίοι δε δείχνουν να είναι στην καλύτερή τους σεζόν. Επειδή, όμως, ακόμα και έτσι παραμένουν παίκτες υψηλής ποιότητας ποτέ δεν ξέρεις αν θα αλλάξουν τη ροή του αγώνα από το πουθενά.
Συμπερασματικά, το υλικό του Ολυμπιακού ουδέποτε αμφισβητήθηκε ως ποιότητα. Φαίνεται, όμως, ότι ακόμα και τώρα που φτάσαμε στον Απρίλιο δεν βρέθηκε η ιδανική χημεία. Αποτέλεσμα αυτού να εναλλάσσεται η απόδοση από το πολύ καλό στο πολύ μέτριο. Σε ένα πρωτάθλημα που απομένουν πολλά ντέρμπι μεταξύ των πρωτοπόρων και οι διαφορές είναι μικρές τα ups and down του Ολυμπιακού δε δίνουν σιγουριά και αυτό είναι το πρόβλημα για την ομάδα του Τζουλιάνι. Όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα πάντως ο Ιταλός κόουτς παρέλαβε μια ομάδα σε αποσύνθεση και κατάφερε να τη βάλει για τα καλά στη διεκδίκηση του τίτλου, του μοναδικού στόχου που έχει μείνει ανοιχτός για τον Ολυμπιακό.
