Η πανδημία του COVID-19, η οποία ξεκίνησε το 2019 από την Κίνα και συνεχίζεται έως τις μέρες μας, μαστίζοντας το μεγαλύτερο ποσοστό του πλανήτη και οδηγώντας σε θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο και τον αθλητισμό. Η παρατεταμένη διακοπή των διοργανώσεων, αναπόφευκτα, δημιούργησε σοβαρά προβλήματα οικονομικής δυσπραγίας στα σωματεία, εκ των οποίων κάποια δήλωσαν αδυναμία πληρωμών, ενώ και οι αθλητές υπέστησαν σημαντική μείωση στις αποδοχές τους. Εξαίρεση δεν αποτελεί ούτε το τμήμα μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος προτίθεται, στο προσεχές χρονικό διάστημα, να τοποθετηθεί δημόσια για το νέο status quo, όχι μόνο του μπασκετικού Παναθηναϊκού, αλλά γενικότερα ολόκληρου του παναθηναϊκού οικοδομήματος.
Ο ισχυρός άνδρας της «πράσινης» ΚΑΕ και πρόεδρος του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου έχει δύο σοβαρά ελαφρυντικά. Πρώτον, καλείται να αντιμετωπίσει και την εγχώρια οικονομική κρίση, η οποία προϋπήρχε εκείνης που δημιουργήθηκε εξαιτίας του κορονοϊού, και, δεύτερον, όπως όλα δείχνουν, του χρόνου θα είναι… απελπιστικά μόνος. Η εποχή των παχειών αγελάδων έχει περάσει ανεπιστρεπτί, οι «κουμπαράδες» έχουν σπάσει προ πολλού και η επερχόμενη μείωση της φορολογίας στα συμβόλαια των μπασκετμπολιστών μπορεί να αποτελεί ένα χαρμόσυνο νέο για τους ιδιοκτήτες των ΚΑΕ -των οποίων η τσέπη είναι ήδη σε βεβαρημένη κατάσταση- αλλά από μόνη της δεν μπορεί να επαναφέρει την πιο δοξασμένη ομάδα της τελευταίας τριακονταετίας στην Ευρώπη σε εποχές Παύλου, Θανάση και Κώστα Γιαννακόπουλου, όταν οι οικονομικές υπερβάσεις ήταν σύνηθες φαινόμενο. Επίσης, προέχει πάντα το «ωφέλιμον», δηλαδή οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους, ιδίως σε εποχές κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε. Δεν είναι κλισέ. Αντιθέτως, είναι κάτι απολύτως ανθρώπινο και κατανοητό. Και ορθώς θα πρέπει αυτή να είναι η προτεραιότητα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Το «τερπνόν» οφείλει να μπει σε δεύτερη μοίρα. Πρώτα είμαστε άνθρωποι και μετά οπαδοί...
Δημήτρη, επίτρεψέ μου τον ενικό, αν και δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ.
Στην πλάτη σου κουβαλάς ένα πολύ βαρύ όνομα. Το να είσαι γιος του πιο λατρεμένου παράγοντα της παναθηναϊκής οικογένειας όλων των εποχών είναι άλλοτε ευχή και άλλοτε κατάρα. Η «σκιά» του Παύλου, άλλωστε, είναι πολύ μεγάλη και σκεπάζει τους πάντες, όχι μόνο εσένα. Παράλληλα, έχεις φορτωθεί με δύο τεράστιες παρακαταθήκες. Η μία είναι να συνεχιστεί η «PAO BC Legacy» που σου άφησε ο «Παυλάρας» (την οποία, αντίστοιχα και εκείνος παρέλαβε από τους προκατόχους του, εκτοξεύοντάς τη σε δυσθεώρητα ύψη, τα οποία ζαλίζουν και προκαλούν… εφιάλτες στους αντιπάλους). Η άλλη είναι να επανέλθει, στην ολότητά του, ο Παναθηναϊκός Α.Ο. σε εποχές Απόστολου Νικολαΐδη, όταν κυριαρχούσε στα περισσότερα σπορ, κατακτώντας τους περισσότερους τίτλους και στελεχώνοντας τις εθνικές ομάδες, όντας ο κυριότερος αιμοδότης τους.
Στο εγχώριο στερέωμα, οι 12 τίτλοι -6 πρωταθλήματα και 6 Κύπελλα Ελλάδας- σε 16 διοργανώσεις (Ολυμπιακός και ΑΕΚ μοιράζονται τα υπόλοιπα 4 τρόπαια) δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία ότι η πρωτοκαθεδρία παραμένει κτήμα του Παναθηναϊκού και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι άξιος συνεχιστής της παράδοσης που θέλει το Τριφύλλι να κυριαρχεί διαχρονικά στην ελληνική καλαθοσφαίριση.
Όσον αφορά στην πορεία του Τριφυλλιού στην Ευρωλίγκα, επί εποχής Δημήτρη Γιαννακόπουλου (2012-13 μέχρι 2019-20), το πρόσημο είναι αρνητικό, αν κρίνουμε με γνώμονα την προγενέστερη παρουσία των «πρασίνων» στο θεσμό. Βέβαια, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι ο Παναθηναϊκός, επί εποχής του, έχει σταθεροποιηθεί στις καλύτερες πέντε-έξι ομάδες της Ευρώπης και θα μπορούσε να προκριθεί σε ένα ή περισσότερα Final-4, αν δεν υπήρχαν συγκυρίες όπως η ατυχία, το ντεφορμάρισμα ή και η διαιτησία (σε ορισμένες περιπτώσεις).
Αν, λοιπόν, στο μπάσκετ, τα έργα και οι ημέρες του Δημήτρη Γιαννακόπουλου είναι αρκετά ώστε να έχουμε μια σαφή εικόνα, στη δεύτερη παρακαταθήκη (εκείνη του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού) είμαστε ακόμα στην αρχή. Ο ισχυρός άνδρας του Αθλητικού Ομίλου έχει πολλά περιθώρια να ορίσει εκείνος τον τελικό χαρακτηρισμό του έργου του στη «Μάνα του λόχου», όταν αυτό ολοκληρωθεί. Πού θα γείρει η πλάστιγγα; Η παρουσία του θα χαρακτηριστεί «επιτυχημένη» ή «αποτυχημένη»; Η Ιστορία θα το γράψει. Το στυλό, όμως, το κρατάει ο ίδιος...
Δημήτρη, για να είμαι ειλικρινής, δεν υπήρξα ποτέ φανατικός υποστηρικτής σου και σε έχω κρίνει αυστηρά στο μακρινό, αλλά και το κοντινό παρελθόν, για διάφορους λόγους. Επίσης, οι δρόμοι μας μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να διασταυρωθούν σε θέματα αντίληψης ή νοοτροπίας. Δέξου, όμως, την καλοπροαίρετη και ειλικρινή -τέτοια είναι και ως τέτοια ελπίζω να τη δεχτείς, εφόσον τη διαβάσεις- γνώμη/πρόθεση/προτροπή ενός απλού, ανώνυμου οπαδού, η οποία ίσως εκφράζει αρκετά μεγάλη μερίδα του κόσμου. Ενός οπαδού, ο οποίος πρώτα αγαπάει τη μήτρα του Συλλόγου Μεγάλου, δηλαδή τα ερασιτεχνικά αθλήματα, και έπειτα το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Ενός οπαδού, που, πέρα από κάθε διαφωνία ή διαφορά, επιθυμεί το καλό του Παναθηναϊκού, όπως και εσύ.
Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός θα κατακτήσει το πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ελλάδας την ερχόμενη σεζόν, ενώ στην Ευρωλίγκα δύσκολα θα κάνει το βήμα παραπάνω. Έτσι, ένα περισσότερο ή λιγότερο εκατομμύριο στο μπάσκετ (εντελώς «μπακαλίστικα» το γράφω, το ακριβές ποσό είναι στη δική σου διακριτική ευχέρεια, πάντα) δεν πρόκειται να αλλάξει τα δεδομένα σε συνταρακτικό βαθμό. Στον Ερασιτέχνη, όμως, με ένα «χαρτί» παραπάνω μπορείς να κάνεις «παπάδες». Κοινώς, να διεκδικήσεις τίτλους και να επιστρέψεις στα ευρωπαϊκά κύπελλα, έπειτα από 10 ολόκληρα χρόνια (το 2011 η τελευταία συμμετοχή). Μη λησμονούμε, βέβαια, και τη σταδιακή απαγκίστρωση του συλλόγου από το «βραχνά» των χρεών, που υπήρξε πρώτο μέλημα της νέας διοίκησης. Πρόκειται για φλέγον ζήτημα βιωσιμότητας του συλλόγου, το οποίο φαίνεται να επιτυγχάνεται. Και αυτό πρέπει να το πιστωθεί στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ας είμαστε δίκαιοι...
Η φετινή κατάκτηση του τρίτου τη τάξει τίτλου, του Λιγκ Καπ, από την ανδρική ομάδα βόλεϊ προκάλεσε φρενίτιδα ενθουσιασμού στους οπαδούς του συλλόγου, τους «ζέστανε» ξανά έπειτα από χρόνια, τους χάρισε ευφορία που είχαν να ζήσουν πολύ καιρό. Στην ουσία, πρόκειται για τη μετάβαση του τμήματος σε τροχιά τίτλων. Έπειτα από ουκ ολίγα άνυδρα χρόνια, ο κόσμος του Παναθηναϊκού ρούφηξε μια δροσιστική γουλιά και τώρα διψάει για περισσότερες και μεγαλύτερες επιτυχίες. Φαντάσου, Δημήτρη, πόσο μεγάλη ικανοποίηση θα νιώσει κάθε «τρίφυλλος» οπαδός σε ενδεχόμενη κατάκτηση του τίτλου του πρωταθλητή Ελλάδας. Το ίδιο ισχύει και για τη γυναικεία ομάδα του Τριφυλλιού, μία από τις πλέον αγαπημένες των «πρασίνων». Ή για τη γυναικεία ομάδα μπάσκετ, το μοναδικό τμήμα ομαδικού σπορ που αγωνίζεται σήμερα στον θρυλικό «Τάφο του Ινδού». Με όχι πολλά χρήματα, τα τμήματα αυτά μπορούν να χαρίσουν ξανά σπουδαίες, ιστορικές στιγμές στους φίλους του Παναθηναϊκού. Και όταν λέμε «σπουδαίες στιγμές», εννοούμε ΜΟΝΟ τίτλους. Άλλωστε, ο Παναθηναϊκός είναι εκ γενετής σύλλογος πρωταθλητισμού και δεν ικανοποιείται με δεύτερες, τρίτες ή τέταρτες θέσεις σε κανένα άθλημα. Αυτή η νοοτροπία έχει εμφυτευτεί πολύ βαθιά στο υποσυνείδητο του μέσου Παναθηναϊκού φιλάθλου, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να αφαιρέσουν το στοιχείο αυτό από την ταυτότητα του Ομίλου, όσο και αν επιχειρούν να μεταλλάξουν το DNA του.
Πλάι στα «μεγάλα» ομαδικά βρίσκονται τα υπόλοιπα ατομικά αθλήματα, στα οποία ο Παναθηναϊκός οφείλει -εν πολλοίς- το χαρακτηρισμό του πολυτροπαιούχου συλλόγου των 1.587 καταγεγραμμένων ομαδικών τίτλων και των ακόμα περισσότερων ατομικών. Σκέψου, Δημήτρη, με πόσο λίγα χρήματα θα μπορούσαμε να χαρούμε σύντομα ξανά τίτλους στην πυγμαχία, στη σκοποβολή, στην επιτραπέζια αντισφαίριση, στην πάλη, στην τοξοβολία, στην ξιφασκία, στην ποδηλασία ή να πάρουμε πίσω τα παλιά μας σκήπτρα στο στίβο και στην κολύμβηση. Αν θέλεις, μπορείς να το σκεφτείς και διαφορετικά. Αν, χάρη σ’ εσένα, ο Παναθηναϊκός κάνει ξανά πρωταθλητισμό στις πράξεις -και όχι στα λόγια- στο τέλος λίγοι θα θυμούνται ότι «στο μπάσκετ δεν πήραμε πάλι Ευρωλίγκα» ή ότι «δεν πήγαμε στο Final-4». Η συντριπτική πλειονότητα θα σου πιστώσει ότι αναγέννησες έναν ολόκληρο σύλλογο και θα το θυμάται για καιρό. Η προηγούμενη διοίκηση, αυτή των οργανωμένων οπαδών, έκανε φιλότιμες, υπεράνθρωπες προσπάθειες να αναστήσει τα σχεδόν ανενεργά «μικρά» τμήματα και, σε μεγάλο βαθμό, το κατάφερε. Δεν είχε όμως την οικονομική σου επιφάνεια και την επιρροή που διαθέτεις στο ευρύ κοινό. Εσύ μπορείς να καλύψεις το κενό αυτό, επανασυστήνοντας τον Παναθηναϊκό στον κόσμο του, καθιστώντας τον αυτό ακριβώς που αναφέρει ο ύμνος του: «Πρωταθλητή σ’ όλα τα σπορ». Μια ιστορική ευκαιρία βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου...
Προσωπικά, δεν πρόκειται να κατηγορήσω τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, αν, με περίσσιο απόθεμα εντιμότητας, ανακοινώσει ότι οι οικονομικές ή άλλες συνθήκες θα συρρικνώσουν στο εξής τους στόχους της μπασκετικής ομάδας. Η ειλικρίνεια είναι σπάνιο αγαθό και, προσωπικά, όταν αντικρίζω ευθύτητα και καθαρότητα στο λόγο κάποιου, είμαι διατεθειμένος να τον στηρίξω όσο περισσότερο γίνεται, πάντα με γνώμονα το καλό του Παναθηναϊκού. Και ως άνθρωπος που προσπαθώ να κρατώ πάντα τις καλές αναμνήσεις, αποσύροντας από το πίσω μέρος του μυαλού μου καθετί που με πικραίνει, το τηλεοπτικό ενσταντανέ του έμπλεου αγωνία, Δημήτρη Γιαννακόπουλου, να πανηγυρίζει με σφιγμένες γροθιές, φωνάζοντας ταυτόχρονα «ΠΑΟ», σε κερδισμένο πόντο στο νικητήριο «χρυσό» σετ του δεύτερου τελικού του Λιγκ Καπ, μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, μου δίνει μια κρυφή ελπίδα ότι ο πρόεδρος θα ακούσει τη φωνή του πατέρα του, Παύλου, του οποίου η τελευταία επιθυμία, λίγες ώρες προτού πεθάνει, ήταν να γίνει ο γιος του πρόεδρος στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό. Και σκέφτομαι πόσο χαρούμενο θα κάνει, όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και τα υπόλοιπα πνεύματα που περιβάλλουν τον ιερό χώρο ο οποίος βρίσκεται επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας 160: αυτά των προκατόχων του στον Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο.
Δημήτρη, η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα για τον Ερασιτέχνη. Είθε, σε λίγα χρόνια από τώρα, να απαριθμούμε εκατοντάδες νέους τίτλους σε όλα τα αθλήματα. Τίτλους από χρυσό και ασήμι, όχι από χαρτί, σαν αυτούς που αρέσκονται άλλοι να πανηγυρίζουν έξαλλα. Ο τροχός πρέπει να γυρίσει επιτέλους και από ερυθρόλευκος να γίνει πράσινος. Καλή επιτυχία...
ΥΓ.: Όταν ως οπαδοί απαιτούμε -ενίοτε δικαιολογημένα- από κάποιους να κάνουν την αυτοκριτική τους, ας κάνουμε πού και πού και τη δική μας. Πόσοι από εσάς που μόλις διαβάσατε το παραπάνω άρθρο και αγαπάτε τον Παναθηναϊκό είστε μέλη του; Πόσοι τον βοηθάτε ενεργά και δεν περιμένετε μόνο από τους άλλους να το πράξουν; Ο Ερασιτέχνης χρειάζεται και τη δική μας βοήθεια, ΧΘΕΣ...
