Το βόλεϊ το αγαπάει ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Το βόλεϊ έχει δώσει μεγάλες χαρές στο παρελθόν και με το αντρικό τμήμα και με τα φίνα τα κορίτσια. Το βόλεϊ είναι ωραίο άθλημα και ο κόσμος του Συλλόγου το αγκαλιάζει παραδοσιακά. Το βόλεϊ έφτασε πριν από πολύ λίγο καιρό μια ανάσα από την Α2 Κατηγορία. Το βόλεϊ χθες 19/2 επέστρεψε στην κορυφή. Επίσης, το βόλεϊ το υπηρετούν κάποια άνθρωποι που σημαίνουν πολλά για τον Παναθηναϊκό. Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος εκφράζει τα πάντα που πρεσβεύει ο Σύλλογος, ο Σωτήρης Πανταλέων είναι η αγωνιστική σημαία, ένα παιδί που αγάπησε τον Παναθηναϊκό από κάθε γωνιά του πετάλου και του τάραφλεξ. Ένας άνθρωπος που άξιζε προς τη δύση της καριέρας του να σηκώσει κεφάλι και μια ακόμη κούπα. Ένα παιδί που δεν έφυγε ποτέ στα δύσκολα και έμεινε εδώ για να θυμίζει στους παλιούς και να μαθαίνει στους νέους τι εστί Παναθηναϊκός.
Προς Θεού δε θέλουμε να μειώσουμε κάποια από τα υπόλοιπα παιδιά που κατέθεσαν και τη ψυχή τους. Από τα χρυσά πιτσιρίκια (Ράπτης, Ανδρεόπουλος), μέχρι τον τρελό «Πέλε» και τους ξένους που κάνουν τη διαφορά παίζοντας με μαχητική ψυχή και φυσικά τους αφανείς ήρωες αυτής της παρέας, τον Παύλο, τον Ρούλη, τον Ναπολέων και τους υπόλοιπους που έχουν περάσει μια ολόκληρη ζωή μέσα στα Λεωφόρο.
Μετά από δέκα χρόνια, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στην κανονικότητα και τις κούπες. Από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τις τύχες του Ερασιτέχνη δεσμεύτηκε μαζί με τους ανθρώπους που τρέχουν δίπλα του νυχθημερόν για τα αθλήματα πως θα πρέπει να χωριστεί η προσπάθεια σε τρία στάδια. Βασικά να μαζευτεί η οικονομική «τρύπα», να υπάρξει μια εξυγίανση και μια σταθερότητα. Δεύτερον, η ομάδα να επιστρέψει στα μεγάλα σαλόνια και σε ένα ανταγωνιστικό επίπεδο που θα μάχεται για τα προς τα πάνω και όχι για τα προς τα κάτω. Τρίτον, να αρχίσουν να διεκδικούνται τίτλοι και κούπες. Ε, δεν άργησε τελικά η μέρα που όλα αυτά έγιναν με τον Παναθηναϊκό κόσμο να γιορτάζει για μια κούπα μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια.
Παράλληλα, όντως αξίζουν πολλά «μπράβο» σε αυτούς που υπηρέτησαν τον Σύλλογο τα προηγούμενα χρόνια με ανιδιοτέλεια και αγάπη και έπαιξαν έναν κόντρα ρόλο από αυτό που είχαν μάθει μόνο και μόνο για να κρατήσουν κάποια τμήματα «ζωντανά». Όσα λάθη και αν έγιναν η πρόθεση των περισσοτέρων ήταν καλή, ωστόσο, η κανονικότητα επιστρέφει μόνο όταν υπάρχει μια κανονική δομή. Διοίκηση, ομάδα, κόσμος δηλαδή.
Μακάρι να έρθουν και άλλες χαρές γιατί ο Σύλλογος έχει ταλαιπωρηθεί πολύ και δυστυχώς συνεχίζει να ταλαιπωρείται. Ο Παναθηναϊκός είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ακόμη και οι χαρές του να εμπεριέχουν ίντριγκα, εσωστρέφεια και φαρμάκι. Χρόνια τώρα καθώς δεν μιλάμε για κάτι που «γεννήθηκε» τώρα αλλά τον… τρώει δεκαετίες.
Τώρα, όμως, τα πράγματα φαντάζουν να κρέμονται σε μια κλωστή καθώς κανένας δεν έχει σαφή εικόνα των πραγμάτων και των προθέσεων. Τέτοια ομίχλη προσωπικά όσα χρόνια ασχολούμαι με τον Παναθηναϊκό δεν έχω συναντήσει. Σαφώς υπάρχουν πολύ πιο έμπειροι άνθρωποι από εμένα αλλά στα 41 μου και έχοντας μεγαλώσει πενήντα μέτρα από τη Λεωφόρο κάτι ανάλογο δεν το θυμάμαι.
Τέλος, πρέπει να πούμε κάτι που πρέπει να είναι ο βασικός κανόνας αξιών για τον Παναθηναϊκό. Όλοι, μα όλοι που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον ιδιαίτερο από πλευράς ψυχοσύνθεσης Σύλλογο έχουν ιερή υποχρέωση και καθήκον να βάλουν το «εγώ» τους κάτω από την ομάδα. Ο Παναθηναϊκός μάγκες είναι πάνω απ’ όλα.
ΥΓ: Για τα οπαδικά ακόμη και άνθρωποι που έχουν περάσει από τα πέταλα είναι ακατάλληλοι να τοποθετούνται διότι τα πράγματα, τα πρόσωπα και οι συσχετισμοί αλλάζουν. Κάθε κατάσταση είναι διαφορετική και δεν μπορείς να αραδιάζεις γνώμες και σκέψεις σε ένα ποστ. Το οργανωμένο κίνημα και έχει αδικηθεί και έχει αδικήσει αλλά και κάποιες φορές αδικεί τον ίδιο του τον …εαυτό.
ΥΓ2: Οι μέρες γιορτής είναι μέρες γιορτής. Τελεία και παύλα. Και όταν χαμογελάμε μια φορά στα δέκα χρόνια ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ όλοι να ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ.
ΥΓ3: Η στιγμή του Ανδρεόπουλου junior με το πέταλο.
ΥΓ4: Η χθεσινή κούπα είναι μια απόδειξη των λόγων που γίνονται πράξη.
