Τα τελευταία χρόνια η Περούτζια είχε έναν μεγάλο στόχο, την κατάκτηση του Champions League. Μπορεί να πήρε πρωταθλήματα και Κύπελλα Ιταλίας, να στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου δύο φορές αλλά το πολύτιμο πετράδι του Champions League της ξέφευγε συνέχεια και με κάθε πιθανό τρόπο.
Παρότι η Περούτζια είχε μόνιμα καλά ρόστερ και ήταν συνεχώς ένα βασικό φαβορί η κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης είχε γίνει κάτι σαν ανέκδοτο. Όχι πια! Ο στόχος επετεύχθη και μάλιστα σε έναν απολαυστικό τελικό. Μπορεί το θέαμα στους τελικούς να ήταν χορταστικό στους περισσότερους από τους τελικούς των τελευταίων χρόνων αλλά η παρουσία της… σταχτοπούτας Βάρτα έδωσε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Η αλήθεια είναι πως η Βάρτα έφτασε μια ανάσα από μια μυθική επιτυχία καθώς άγγιξε την ολική ανατροπή στον τελικό όπως ακριβώς και στον ημιτελικό ωστόσο λύγισε. Και λύγισε γιατί η Περούτζια είχε έναν υπέροχο διαγώνιο σαν τον Μπεν Τάρα αλλά και έναν Πλοτνίτσκι που έκανε το παιχνίδι της καριέρας του.
Ο Τζιανέλι μπορεί να μην έκανε, με τη σειρά του, το παιχνίδι της καριέρας του αλλά ακόμα και έτσι ήταν ικανός να γίνει ο ιδανικός οργανωτής και ο MVP του Final 4. Ο Ιταλός πασαδόρος είναι one of a kind καθώς το μοίρασμα δεν είναι η μοναδική του αρετή αλλά όπως και στον ημιτελικό έτσι και στον τελικό η πληθωρική παρουσία του γέμισε τον αγωνιστικό χώρο. Ο τρόπος με τον οποίο συμμετέχει αποτελεσματικά στο μπλοκ, βγάζει άμυνες όποτε χρειαστεί, τελειώνει φάσεις και πιέζει από το σερβίς δεν θυμίζει κανέναν άλλο πασαδόρο, με εξαίρεση ίσως τον Μπριζάρ και τον Κρίστενσον. Και όταν ο πασαδόρος είναι ένα πολυεργαλείο σαν τον Τζιανέλι όλα γίνονται πιο απλά.
Στον τελικό ο Ισικάουα μπορεί να μην ήταν τόσο καθοριστικός όσο στον ημιτελικό, παρότι πέτυχε 20 πόντους, αλλά αυτή τη φορά ο game changer ήταν Ουκρανός. Ο Πλοτνίτσκι έβγαζε… λαγούς από το καπέλο σε επίθεση, άμυνα, σερβίς και μπλοκ. Όταν ο Ιάπωνας ακραίος άρχισε να κολλάει επιθετικά ο Πλοτνίτσκι έδειξε ότι αντέχει στην πίεση και ξεκόλλησε την ομάδα του στα δύσκολα.
Αυτό, όμως, που εξαργύρωσε η Περούτζια ήταν η επιβλητική παρουσία ενός ταλαντούχου διαγώνιου. Πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια η Περούτζια πλήρωνε την ασυνέπεια των διαγωνίων της στα κρίσιμα παιχνίδια. Ο Μπεν Τάρα, στη δεύτερη σεζόν του στην ιταλική ομάδα, έκανε σαφές πως είναι ένας εκ των κορυφαίων σε αυτή τη θέση και ίσως και ο κορυφαίος τουλάχιστον για φέτος. Τα μαγικά του νούμερα κόντρα στην Χάλκμπανκ ήταν δύσκολο να επαναληφθούν ωστόσο σε έναν τελικό με πίεση και άγχος ο Τυνήσιος έδωσε αυτό ακριβώς που χρειαζόταν η ομάδα του, σιγουριά, αυτοπεποίθηση και πόντους στις κρίσιμες στιγμές.
Ο Μπεν Τάρα δεν ήταν rookie ούτε καν πιτσιρικάς όντας 28 ετών πλέον. Παρόλα αυτά δεν είχε βρεθεί ποτέ ξανά σε ομάδα τέτοιου επιπέδου που να διεκδικεί Champions League και να έχει τόσο υψηλές απαιτήσεις. Ίσως να μην του είχαν δοθεί η ευκαιρίες που να άξιζε ίσως και να αδίκησε τον εαυτό του όταν επέλεξε να φύγει από την Πολωνία για να παίξει από το 2022 ως το 2024 σε ομάδες του Κατάρ. Ο Τυνήσιος διαγώνιος έκανε ένα καταπληκτικό Final 4 και έδειξε πως δεν είναι μόνο τα σωματικά του προσόντα που τον κάνουν κυρίαρχο στο παιχνίδι αλλά και η ικανότητα του να διαχειρίζεται την πίεση ακόμα και όταν όλα δείχνουν να στραβώνουν.
Όσο για τον Λορεντσέτι αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση που με κάποιο τρόπο θυμίζει Κλαούντιο Ρανιέρι, που κατά σύμπτωση την ίδια μέρα είχε την τιμητική του. Ο Λορεντσέτι είχε κατακτήσει τίτλους, πρωταθλήματα, Κύπελλα αλλά και ευρωπαϊκούς τίτλους αλλά όχι το Champions League. Έχοντας περάσει από τις κορυφαίες ομάδες της Ιταλίας το κορυφαίο τρόπαιο της Ευρώπης του ξέφευγε ξανά και ξανά. Και κατάφερε να το κατακτήσει με μια ομάδα που κουβαλούσε τον τίτλο του looser. Αυτό έδωσε στο παραμύθι της Περούτζια λίγο παραπάνω «χρυσόσκονη» στερώντας την από την Βάρτα που κυνήγησε το δικό της παραμύθι.
Το μεγαλύτερο παράσημο της Βάρτα, από την άλλη, είναι ότι κατάφερε επάξια να γίνει μέλος των κορυφαίων. Η διαδρομή της ως τον τελικό μόνο εύκολη δεν ήταν αλλά κατάφερε να βάλει κάτω ομάδες σαν το Βερολίνο, την Λούνενμπουργκ και τη Γιαστρέμπσκι και έφτασε ουσιαστικά 15 πόντους μακριά από το όνειρο. Αυτή δεν ήταν η στιγμή της αλλά με αυτή τη νοοτροπία μαχητών και την εξαιρετική καθοδήγηση του Βινιάρσκι μάλλον θα μας απασχολήσει για τα καλά και τα επόμενα χρόνια.
