Ο μεγάλος στόχος των Αμαζόνων δε θα μπορούσε να είναι κάποια τρελή πορεία και οριακά ούτε η οκτάδα. Σίγουρα, όμως, ακόμα και οι πιο απαισιόδοξοι δεν μπορούσαν να προβλέψουν ότι η ομάδα θα βρίσκεται τελευταία με μόλις 2 βαθμούς και καμία νίκη λίγο μετά τα μισά της σεζόν.
Αν τα πάρουμε με τη σειρά η ομάδα των Αμαζόνων ξεκίνησε με έναν προπονητή σαν τον Βασίλη Πανδή που ήξερα καλά την ομάδα εδώ και χρόνια ενώ παρότι μόλις είχε επιστρέψει στη μεγάλη κατηγορία είχε στελεχωθεί με αξιόλογες αθλήτριες. Το να υπάρχει στο ρόστερ η Σπανού, που πέρασε από δυνατά πρωταθλήματα τα προηγούμενα χρόνια και είναι και ενεργό μέλος της εθνικής ομάδας, η Κωνσταντέλλου και η Σιρίνινα που ξέρουν τα δεδομένα του πρωταθλητισμού από την παρουσία τους σε καλές ομάδες τα προηγούμενα χρόνια αλλά και ικανές παίκτριες σαν την Κυπαρίσση δε μοιάζει καθόλου κακό για βασικός κορμός.
Στην προετοιμασία η ομάδα του κόουτς Πανδή έδειχνε καλά στοιχεία αλλά χρειαζόταν μια έξτρα πινελιά που δεν φαινόταν να έρχεται. Ουσιαστικά πέρασε τη μισή σεζόν χωρίς να παίρνει πραγματική βοήθεια από την Χουσεΐνοβα ως πασαδόρο ενώ η Γκεοργκίεβα άργησε να βρει τα πατήματά της καθώς ταλαιπωρήθηκε λόγω τραυματισμού. Όταν η Βουλγάρα διαγώνια προσαρμόστηκε και έγινε πιο ουσιαστική είχαν ήδη χαθεί κρίσιμα παιχνίδια του πρώτου γύρου όπως κόντρα στη Λαμία, τον Άρη αλλά και τον Μίλωνα. Η Ρέγκλα Μαρτίνες ήταν η πιο επιδραστική από τις ξένες έχοντας όμως θέματα στην υποδοχή που συχνά καλούνταν να καλύψει η Ζαφειρίου.
Και κάπως έτσι οι Αμαζόνες πέρασαν σχεδόν ένα τετράμηνο πειραματισμού με τις ξένες να μην αποδίδουν τα αναμενόμενα, να γίνονται πειράματα ώστε να καλυφθεί επί της ουσίας η αδυναμία της Γκεοργκίεβα ως διαγώνια και με την τριάδα Σπανού, Ρέγκλα και Ζαφειρίου να δοκιμάζουν πολλούς και διαφορετικούς ρόλους. Η Σπανού έπρεπε να πάρει ακόμα περισσότερες ευθύνες επιθετικά, η Ρέγκλα έγινε πολλές φορές διαγώνια ενώ η Ζαφειρίου έπαιξε ακόμα και λίμπερο όταν χρειάστηκε για να καλύψει τις αδυναμίες της υποδοχής και μάλιστα σε ένα παιχνίδι που οι Αμαζόνες πήραν τον πρώτο τους βαθμό, στην έδρα του Μίλωνα, και λίγο έλλειψε να κερδίσουν. Παρόλα αυτά μετά το 0-2 ο ενθουσιασμός μετατράπηκε σε βάρος και τα δεδομένα άλλαξαν.
Εφόσον η Χουσεΐνοβα έπαιρνε… κάτω από τη βάση αυτό συμπαρέσυρε όλη την ομάδα και κατά συνέπεια και τις κεντρικές. Με την τριάδα Κωνσταντέλλου, Σιρίνινα και Κυπαρίσση δε θα μπορούσε να πει κανείς ότι θα υπάρξει ιδιαίτερο πρόβλημα για αυτή την ομάδα, τουλάχιστον όχι σε βαθμό που να μην μπορεί να βρει νίκη. Η αντικατάσταση της Ουκρανής πασαδόρου με την Σάφμαστερ άλλαξε αρκετά την εικόνα και παρότι η Σιρίνινα είχε φύγει, με την Νικολαΐδη να παίρνει περισσότερο χρόνο συμμετοχής, οι κεντρικές έγιναν πιο επιδραστικός.
Και πέρα από τις κεντρικές είδαμε και την Γκεοργκίεβα να ανεβαίνει αλλά και τη Ρέγκλα να είναι πιο σταθερή επιθετικά, αλλά όχι τόσο στην υποδοχή. Το δίδυμο Σπανού-Ζαφειρίου μαζί με την νέα προσθήκη που ήταν η Τζαγκαράκη ως λίμπερο βελτίωσε κατά πολύ την πίσω ζώνη και αυτό ήταν ένα δεδομένο που έκανε τις Αμαζόνες να διεκδικήσουν πράγματα στο παιχνίδι με το Μαρκόπουλο.
Ο τραυματισμός της Κωνσταντέλλου είναι ένα άσχημο νέο από μόνο του, ανεξαρτήτως με την κατάσταση της ομάδας στη βαθμολογία. Η Κωνσταντέλλου μπορεί να είχε καιρό να κάνει γεμάτη σεζόν, από την περίοδο που πέρασε στη Σαντορίνη αλλά και από τη θητεία της στον Παναθηναϊκό του Οικονόμου, ωστόσο είχε και τη διάθεση και την προσωπικότητα να ξεχωρίσει σε μια ομάδα σαν τις Αμαζόνες και φυσικά μεγάλο κίνητρο. Αυτό το κενό δύσκολα καλύπτεται αφού πέρα από την Κυπαρίσση χρειάζεται να κάνει step up και η νεαρή Νικολαΐδη.
Ο Σάκης Στράντζαλης βρέθηκε σε μια ομάδα που δεν είχε βρει ποτέ ρυθμό και ο ρόλος του ακόμα και τώρα παραμένει άχαρος και δύσκολος. Ωστόσο αν υπάρχει κάτι που πρέπει να μείνει από αυτή την ομάδα είναι πως μπορεί να κερδίσει τις Ελληνίδες της. Καμία άλλη ομάδα στο πρωτάθλημα δεν βασίζεται ενδεχομένως τόσο πολύ στις ικανότητες των Ελληνίδων. Η Σάφμαστερ φαίνεται ότι μπορεί να γίνει κάτι σαν X factor αλλά με την Ρέγκλα και την Γκεοργκίεβα να παραμένουν ασταθείς οι Αμαζόνες θα βασιστούν στην ποιότητα και την εμπειρία της Σπανού, στο μπόλικο ταλέντο και τη διάθεση της Ζαφειρίου, στην «ψημένη» Κυπαρίσση, στη σταθερότητα που μπορεί να δώσει η πολύ βελτιωμένη Τζαγκαράκη και στο ξεπέταγμα που πρέπει να κάνει η Νικολαΐδη.
Υπάρχει χρόνος για ανάκαμψη; Λίγος και πιεστικός ωστόσο με παιχνίδια όπως κόντρα στη Λαμία και τον Μίλωνα να έπονται, και μάλιστα στην έδρα των Αμαζόνων, υπάρχει μία ακόμα ζαριά. Μένει να φανεί το πόσες αντοχές αλλά κυρίως πόσα ψυχικά αποθέματα διαθέτει η ομάδα αυτή που είναι αλήθεια ότι δεν έχει πάρει αυτά που της άξιζαν μέχρι τώρα.
