Έχουμε περάσει τα μισά της regular season και ο Μίλωνας πλέον απολαμβάνει τη μοναξιά της κορυφής. Αυτό μπορεί να κρατήσει από μία αγωνιστική αλλά μπορεί και μέχρι το φινάλε, κανείς δεν ξέρει. Αυτή η συνθήκη, το να μπαίνει κάποιος σφήνα σε Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ, είχε να συμβεί από τα καλά χρόνια του Φοίνικα όταν και φώναζε δυνατά πως πάει για πρωτάθλημα. Όταν μάλιστα συμβαίνει με τέτοια συνέπια και σταθερά βήματα μόνο ως θετικό μπορεί να ληφθεί αφού δίνει αυτή την πινελιά που χρειάζεται για να αποκτήσει ενδιαφέρον η Volley League.
Είναι εντυπωσιακή η σταθερότητα με την οποία ο Μίλωνας πέρασε από την έδρα του Πήγασου, όπως έκανε και σε άλλα παρόμοια παιχνίδια. Μια έδρα όπου ο Ολυμπιακός έπαθε ζημιά, ο Παναθηναϊκός δυσκολεύτηκε και κόντρα σε έναν αντίπαλο που κρύβει παγίδες. Αυτό που αλλάζει το μέγεθος μιας ομάδας και την κάνει από καλή σε ομάδα πρωταθλητισμού είναι όταν παιχνίδια που έχουν τον αστερίσκο του «πρέπει» τα κερδίζει χωρίς απώλειες.
Ότι ισχύει για τον Μίλωνα φέτος ισχύει ακριβώς ανάποδα για τον ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να έχει χάσει, ένα παιχνίδι που αν ο Καλμαζίδης δεν είχε ξοδέψει τα video check στο τέταρτο σετ ίσως και να πήγαινε στον ΟΦΗ με το σερβίς του Μιχαήλοβιτς. Το θέμα δεν είναι σε καμία περίπτωση η διαιτησία και το αν το σερβίς στο 25-25 ήταν μέσα ή έξω. Η συνολική εικόνα του ΠΑΟΚ θα ήταν εξίσου άσχημη αν το παιχνίδι τελείωνε 1-3 και το ίδιο είναι και τώρα που κέρδισε με 3-2. Είναι σαφές πως ο ΠΑΟΚ δεν έχει χημεία, οι προσθήκες των ξένων δυσκολεύονται να προσαρμοστούν και ο Δημήτρης Μούχλιας παίζει με τεράστιο βάρος από την πίεση.
Όπως στα καλά έτσι και στα άσχημα ο προπονητής έχει τον πρώτο λόγο. Ο Μιλενκόσκι ήταν ο βασικός λόγος που ο ΠΑΟΚ προ διετίας έσωσε μια χρονιά που έμοιαζε χαμένη και η ομάδα κατέκτησε το Κύπελλο και έφτασε στους τελικούς του πρωταθλήματος. Η περσυνή ομάδα δεν έκανε υπερβάσεις ενώ η φετινή απέχει πολύ από ένα καλό πρόσωπο. Είναι δεδομένο ότι υπήρξαν και ατυχίες αλλά ο σχεδιασμός και οι επιλογές ήταν, εκ του αποτελέσματος, αποτυχημένες. Και οι αλλαγές που ακολούθησαν με πρώτο και καλύτερο τον Κάτιτς δε φαίνονται να κάνουν τη διαφορά. Όλα αυτά απέναντι σε έναν ΟΦΗ που ήξερε ακριβώς ότι ο αντίπαλός του πάσχει.
Είχαμε δει και στην αναμέτρηση των δύο ομάδων στο Ηράκλειο ότι ο ΟΦΗ είναι μια ομάδα συμπαγής, με χημεία που παίζει σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Μια ομάδα που έχει ταβάνι, φυσικά, αλλά παίζει συνεχώς κοντά σε αυτό και διεκδικεί ότι περισσότερο μπορεί. Ο ΠΑΟΚ κάνει το αντίθετο. Είναι μια ομάδα με παίκτες σαν τον Μούχλια, τον Λομπιζένκο και τον Κοκκινάκη που έχουν ποιότητα αλλά χωρίς να υπάρχει σύνδεση. Η Γαλιώτος έχει μπει στην εξίσωση αλλά η πορεία του ΠΑΟΚ μετά από 11 αγωνιστικές δεν έχει να κάνει με τον πασαδόρο που επέστρεψε στην ομάδα μόλις λίγες εβδομάδες τώρα. Αυτό που δεν έχει καταφέρει ο Μιλενκόσκι, σε αντίθεση με άλλες σεζόν, δεν είναι το να κοουτσάρει καλά αλλά το να αποφορτίσει την ομάδα από την πίεση. Ο Σκοπιανός κόουτς είχε καταφέρει να δώσει φτερά στους παίκτες του τις περασμένες σεζόν ακόμα και όταν ο ΠΑΟΚ δεν ήταν καλός. Εδώ όμως δεν κατάφερε να κάνει το ίδιο και κυρίως μοιάζει να έχει γεμίσει και ο ίδιος με άγχος και πίεση.
Όσον αφορά την Κηφισιά, τέλος, το μοντέλο της θυμίζει πιο πολύ Μίλωνα παρά ΠΑΟΚ. Ο Χριστοφιδέλης έχει βρει την ηρεμία του στην Κηφισιά, δουλεύει την ομάδα του όπως ακριβώς θέλει και βλέπει τους παίκτες του να εξελίσσονται. Το πέρασμα από τη Σύρο κάθε άλλο παρά εύκολο είναι ειδικά φέτος που ο Φοίνικας είναι και πάλι ανταγωνιστικός. Η Κηφισιά έχει το μειονέκτημα πως δε διαθέτει βαθύ ρόστερ αλλά έχει καταφέρει να βρει τέσσερις ξένους που κούμπωσαν ιδανικά στο σχήμα της ομάδας αλλά και τους Κομητούδη και Βελούδη που είναι εξαιρετικά σταθεροί.
Ο Φοίνικας ήταν αναμενόμενο ότι θα επιστρέψει βελτιωμένος μετά την κακή εμφάνιση στη Νέα Σμύρνη ωστόσο η Κηφισιά έχει αποκτήσει ηρεμία και εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Σε ένα παιχνίδι που οι γηπεδούχοι ήταν καλοί πάνω στο φιλέ, είχαν καλά σερβίς και περιορισμένα λάθη η Κηφισιά κατάφερε να το κερδίσει χάρη στη συνέπεια της άμυνας και τις κόντρα μπάλες. Και όλα αυτά σε μια δύσκολη έδρα που οι γηπεδούχοι έψαχναν τρόπο να ανακάμψουν και να επιστρέψουν στα θετικά αποτελέσματα.
Για να γίνει ένα πρωτάθλημα πιο ανταγωνιστικό και ενδιαφέρον χρειάζεται όχι μόνο να δυναμώσουν οι ομάδες από τη μέση και κάτω αλλά να κατεβούν και οι… από πάνω. Ο Μίλωνας δε βρίσκεται στην κορυφή γιατί του χαρίστηκε κάτι αλλά η Κηφισιά και ο Φοίνικας έχουν αξιοποιήσει στο έπακρο το ότι ο ΠΑΟΚ δεν είναι καλός. Η βαθμολογική τους εικόνα είναι παρόμοια αλλά αυτά αλλάζουν από παιχνίδι σε παιχνίδι. Η Κηφισιά δείχνει πολύ καλά στοιχεία, θυμίζοντας τις καλές μέρες της ενώ ο Φοίνικας παρότι ηττήθηκε έχει δυνατότητες να κοντράρει τον ΠΑΟΚ στο τέλος της σεζόν.
