Το ελληνικό γυναικείο βόλεϊ μπήκε με πληθώρα ομάδων στο φετινό Challenge Cup και δεν αποτελεί έκπληξη ότι στην οκτάδα θα έχει εκπρόσωπο. Είναι γεγονός ότι ο ΑΟ Θήρας ξεκίνησε κόντρα σε ένα μεγαθήριο και αποκλείστηκε νωρίς και πως η ΑΕΚ συνάντησε τη Μπενφίκα βιώνοντας τη δική της κρίση οπότε αυτοί οι δύο αποκλεισμοί, που ήρθαν νωρίς, δεν έμοιαζαν με αναπάντεχα γεγονότα. Ο Παναθηναϊκός «αυτοκτόνησε» ενώ η Θέτιδα πραγματοποίησε μια αξιοπρεπέστατη πορεία χωρίς να κάνει όμως την υπέρβαση.
Ο Ολυμπιακός στη Ρουμανία πήρε αυτό που ήθελε χάρη στο εξαιρετικό πρώτο παιχνίδι του. Η ομάδα του Μιτσέλι μπήκε στο παιχνίδι ανεξήγητα αγχωμένη και αρκετά μπλοκαρισμένη. Είναι φανερό ότι χωρίς την Νίζετιχ στο παιχνίδι ο Ολυμπιακός είναι ένα σκαλί χαμηλότερα και χάνει ένα από τα δυνατά χαρτιά του, το σερβίς. Η Φακοπουλίδου δεν είναι δυνατόν να καλύψει τη θέση της Αργεντίνας ενώ το πείραμα με την Καλαντάτζε δεν μοιάζει αποτελεσματικό. Η Καλαντάτζε προέρχεται από μια διετία που έκανε τις καλύτερές της εμφανίσεις στην ΑΕΚ και ενώ βρίσκεται στο πικ της ως κεντρικός, στη φυσική της θέση δηλαδή, καλείται να κάνει κάτι διαφορετικό που δεν αποδίδει και ενδεχομένως να μην της ταιριάζει.
Τα 8 μπλοκ της Φαριόλ σε ένα παιχνίδι που μετά το 2-1 μπορούσε να στραβώσει είναι ένα δείγμα ποιότητας αλλά και αυτοπεποίθησης της κεντρικού του Ολυμπιακού και σε μεγάλο βαθμό ήταν και η σανίδα σωτηρίας. Παρόλα αυτά η υποδοχή είναι ένα ζήτημα για τον Ολυμπιακό όσο και αν η Ντι Ιούλιο με την Κούμπουρα μπορούν με τις συνεργασίες τους να το διορθώσουν στην επίθεση. Κάτι που παρουσιάστηκε και από τις δύο όψεις τόσο στο Λούγκοζ όσο και κόντρα στην ΑΕΚ λίγες μέρες νωρίτερα είναι ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να εμφανίζει black out και να κολλάει σε μεγάλα διαστήματα αλλά στο τέλος έχει τον τρόπο να πάρει τη νίκη. Στη Ρουμανία δεν πήρε πολλά από την Αμπτεραχίμ αλλά η Κούμπουρα και η Φαριόλ αποδείχθηκαν αρκετές όπως και τα δύο σετ τα οποία κλείδωσαν την πρόκριση.
Στην περίπτωση της Θέτιδας τα δεδομένα ήταν δύσκολα εξαρχής και αυτό γιατί δεν υπήρχε μαξιλάρι ασφαλείας από τον πρώτο αγώνα. Αυτό που πλήρωσε στο πρώτο παιχνίδι κόντρα στη Μπενφίκα ήταν πως δεν τα πήγε καλά στο μπλοκ και ότι έκανε πολλά εύκολα λάθη. Τα μπλοκ ήταν το δυνατό χαρτί της ομάδας του Σκουλικάρη στον επαναληπτικό και αυτό έδωσε την ώθηση που οδήγησε στο 0-1 σετ. Αυτό που έχει δείξει η Θέτιδα φέτος είναι μια ομάδα συμπαγής και ιδιαίτερα σκληροτράχηλη. Στην Πορτογαλία δεν ήταν τόσο συμπαγής στην υποδοχή και αυτό γιατί οι ακραίες δεν άντεξαν στην πίεση του αντίπαλου σερβίς κάτι που δυσκόλεψε γενικότερα τα πράγματα. Ενδεχομένως η Τάσιτς να άργησε να χρησιμοποιηθεί δεδομένου ότι και στο Ρέντη ήταν εκείνη που σήμανε αντεπίθεση και είχε ξαναβάλει τη Θέτιδα στη διεκδίκηση του ματς.
Υπάρχουν αρκετά θετικά που μπορεί να κρατήσει η ομάδα της Βούλας από το φετινό της ευρωπαϊκό ταξίδι. Το σημαντικότερο είναι πως δείχνει να καθιερώνεται στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Δεν είναι πλέον μια ομάδα άπειρη και μάλιστα με τις παίκτριές της που στελεχώνουν την ομάδα για περισσότερα από ένα χρόνια να έχουν ωριμάσει σε αυτά τα δεδομένα. Είναι ενδεικτικό πως παρότι βρέθηκαν στην Πορτογαλία ουσιαστικά με την πλάτη στον τοίχο δεν έκαναν… τουρισμό αλλά πάλεψαν για την πρόκριση. Και αν το τρίτο σετ που κρίθηκε στο 27-25 είχε άλλη κατάληξη τότε ίσως και η αναμέτρηση να είχε άλλο φινάλε. Το αρνητικό, από την άλλη, είναι πως η Θέτιδα έχασε μια καλή ευκαιρία για μια μεγάλη πρόκριση. Η Μπενφίκα δεν είναι ένας αντίπαλος της πλάκας αλλά σίγουρα ήταν στα κυβικά της Θέτιδας. Αυτές οι ευκαιρίες δεν έρχονται κάθε χρόνο αφού τις προηγούμενες σεζόν η Θέτιδα είχε την ατυχία να βρίσκει πολύ δύσκολους αντιπάλους από νωρίς στη διαδρομή. Όπως και να ’χει η ομάδα αυτή συνεχίζει να μεγαλώνει και να βελτιώνεται σε όλους τους τομείς και μπορεί να λογίζεται ως μια από τους μόνιμους και αξιόλογους εκπροσώπους του ελληνικού βόλεϊ στα ευρωπαϊκά κύπελλα.
