Μετά από τρεις φαρμακερές ανεπιτυχείς συμμετοχές σε τελικό η ΑΕΚ κατάφερε να σηκώσει το τρόπαιο και να επιστρέψει σε τίτλους μετά το μακρινό πρωτάθλημα του 2012. Το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός πλήρωσε τα δικά του λάθη και δεν κατάφερε μετά το 1-1 να ξαναμπεί στο παιχνίδι και να πάρει προβάδισμα είναι κάτι διαφορετικό από την απόδοση της ΑΕΚ. Η ομάδα του Γιουνούς Οτσάλ είχε μεγάλη συνέπεια σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και ανάγκασε τον Παναθηναϊκό να κυνηγάει στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού.
Ένας τελικός κρίνεται στις λεπτομέρειες, πόσω μάλλον όταν φιναλίστ είναι δύο σχεδόν ισάξιες και δυνατές ομάδες. Τι και αν ο Παναθηναϊκός είχε μεγάλη δυναμική στο μπλοκ και σέρβιρε καλά; Η ΑΕΚ έκανε πολύ καλή δουλειά σε άμυνα και επίθεση κάτι που ουσιαστικά «έσβησε» τα πλεονεκτήματα του τριφυλλιού. Σίγουρα η Νίζετιχ, που κατέκτησε και το βραβείο της MVP, έδωσε στην ΑΕΚ το κάτι παραπάνω σε επίθεση και άμυνα αλλά είναι γεγονός πως ο Οτσάλ είχε αρκετούς… άσσους στο μανίκι.
Μπορεί ο Παναθηναϊκός να είχε διπλάσιους πόντους από μπλοκ αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι κιτρινόμαυρες δεν είχαν καλή απόδοση σε αυτό τον τομέα. Τα μπλοκ της ΑΕΚ έδωσαν εύκολες άμυνες στην πίσω ζώνη κάτι που εξαργυρώθηκε σε επιτυχημένες κόντρα μπάλες και ταυτόχρονα σε ανεβασμένη αυτοπεποίθηση καθώς οι παίκτριες του Γιάννη Καλμαζίδη έβγαζαν νευρικότητα στα μεγάλα ράλι. Η Αρτακιανού, εκτός από τις καλές υποδοχές της, βρισκόταν παντού και αυτό έδωσε σιγουριά στις συμπαίκτριές της όσον αφορά την άμυνα. Γενικότερα, η Ελληνίδα λίμπερο πραγματοποίησε μια πολύ ουσιαστική εμφάνιση έχοντας μεγάλη επιρροή στο παιχνίδι της ΑΕΚ.
Ένα στοιχείο που επίσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο ήταν οι αποτελεσματικότητα στις διαγώνιες. Μπορεί σε απόλυτα νούμερα να μιλάμε για 17 πόντους της Σίλβα και 15 της Ανθούλη αλλά η ουσία είναι διαφορετική. Από τη μία η Κουβανή διαγώνια της ΑΕΚ είχε συνέπεια και σταθερότητα, ταλαιπώρησε την πλευρά του Παναθηναϊκού και είχε ελάχιστα λάθη. Η νεαρή διαγώνια του Παναθηναϊκού, με τη σειρά της, ήταν μακριά από τον καλό της εαυτό. Έκανε αρκετά εύκολα λάθη με κάποια από αυτά να έχουν μεγάλη σημασία καθώς ήρθαν σε στιγμές που ο Παναθηναϊκός είχε ευκαιρία για ισοφάριση και προερχόταν από σερί συνεχόμενων πόντων. Η μπροστά ζώνη της ΑΕΚ κατάφερε να χαλάσει πολλές επιθέσεις της Ανθούλη, που συνήθως στις ψηλές μπάλες έχει ξεκάθαρο πλεονέκτημα, και αυτό εκτός από πόντους για τις κιτρινόμαυρες έφθειρε ταυτόχρονα τη νεαρή αθλήτρια.
Ο Παναθηναϊκός δεν πλήρωσε την απουσία της Κρος πάντως. Τα λάθη και οι αδυναμίες δεν προήρθαν από τη θέση των κεντρικών όπου σε γενικές γραμμές η Χατζηευστρατιάδου και η Μέντιτς ήταν αποτελεσματικές. Το αν σε συγκεκριμένα τρικ ο Γιάννης Καλμαζίδης θα μπορούσε να αξιοποιήσει την πανύψηλη Καναδή είναι μια άλλη ιστορία που θα μείνει χωρίς απάντηση. Η Κωνσταντινίδου πραγματοποίησε μια εμφάνιση που άγγιξε το άριστα και που ενδεχομένως, αν δεν βλέπαμε τέτοια απόδοση από τη Νίζετιχ, να την έκανε φαβορί για MVP. Η διεθνής πασαδόρος επιβεβαιώνει ξανά και ξανά πως διανύει την πιο ώριμη και παραγωγική σεζόν της καριέρας της. Μοίρασε το παιχνίδι με πολύ αποτελεσματικό τρόπο, έπαιξε με σύνεση με τις κεντρικές της καθώς στο ένας με έναν οι κεντρικές του Παναθηναϊκού υπερτερούσαν, σέρβιρε καλά και γενικότερα ήταν μια ηγετική φυσιογνωμία μαζί με την Ατρακιανού.
Με τα αν δε γράφεται ιστορία αλλά ο Παναθηναϊκός θα είχε πολύ σοβαρές πιθανότητες να βρεθεί πιο κοντά στη νίκη αν δεν εμφάνιζε ανεξήγητες αδράνειες στην υποδοχή σε μεγάλα διαστήματα και αν δε χάριζε εύκολους πόντους από λάθη στην επίθεση. Είναι αλήθεια, βέβαια, πως η Καλντερόν προβλημάτισε πολύ τις πράσινες από το σερβίς της και εκεί ήταν που η ΑΕΚ άρχισε να βάζει μεγαλύτερη πίεση στην απέναντι πλευρά. Καλντερόν και Σίλβα, μαζί με τη Νίζετιχ, αποτέλεσαν τη μεγαλύτερη απειλή για τον Παναθηναϊκό με τις τρεις Λατίνες να έχουν πάρει από το χέρι την ομάδα τους εδώ και αρκετές εβδομάδες και να την οδηγούν σε επιτυχίες.
Τα συναισθήματα ποικίλουν μετά από τέτοιους τελικούς, αναλόγως τι υποστηρίζει ο καθένας, αλλά για τους ουδέτερους ήταν σίγουρα ένας πολύ ωραίος αγώνας και γενικότερα μια ωραία διοργάνωση. Ένας συνδυασμός, δηλαδή, που έχει ανάγκη τη ελληνικό βόλεϊ. Η ΑΕΚ κέρδισε δίκαια και αυτό το αναγνώρισαν, προς τιμήν τους, και οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού. Τέτοιες συμπεριφορές πηγαίνουν το βόλεϊ ένα βήμα πιο μπροστά και δίνουν τα σωστά μαθήματα προς τον κόσμο. Ο Γιουνούς Οτσάλ συνεχίζει να δείχνει πόσο σημαντική είναι η δουλειά που έχει κάνει στην Ένωση και αυτό έφερε αφενός την επιβράβευση και αφετέρου ανοίγει την όρεξη και για το πρωτάθλημα. Ο Καλμαζίδης, από την άλλη, έχει συμμαζέψει πολύ τον Παναθηναϊκό σε σχέση με την ομάδα που είδαμε στις αρχές της σεζόν. Οι ήττες σε τελικούς σίγουρα αποτελούν αποτυχία αλλά αυτό δεν αποτελεί και καταστροφή. Το να ηττηθείς από έναν άξιο αντίπαλο είναι κομμάτι του αθλητισμού και πλέον αυτό κάνει τον κόουτς του τριφυλλιού να στραφεί στο πρωτάθλημα ώστε να κλείσει η σεζόν με χαμόγελα.
