Στον αθλητισμό και συγκεκριμένα στο βόλεϊ ποτέ δε λες ποτέ αν δεν αγωνιστείς. Έχοντας στην πλάτη ένα δύσκολο αποτέλεσμα από τον πρώτο αγώνα αλλά και το γεγονός ότι ο αντίπαλος ήταν μια ομάδα με μεγάλη ποιότητα, υψηλούς στόχους και κυρίως παραστάσεις από τέτοια παιχνίδια ο Παναθηναϊκός είχε να ανέβει ένα βουνό.
Οι πράσινες ίσως να είχαν και λίγο περισσότερες ελπίδες αν δεν εμφάνιζαν τρανταχτές αδυναμίες στο πρώτο σετ. Οι ολιγωρίες στην υποδοχή ήταν πολλές στο ξεκίνημα του παιχνιδιού κάτι που πλήρωσαν οι πράσινες και έτσι ξόδεψαν «φθηνά» τη μία και μοναδική ζωή που είχαν. Σε ελάχιστα σημεία του πρώτου σετ ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε με αυτοπεποίθηση και με δυναμισμό στην επίθεση. Βέβαια, όταν η υποδοχή ταλαιπωρείται τόσο πολύ είναι δύσκολο να αναπτυχθεί σωστά το επιθετικό κομμάτι.
Κατά συνέπεια ο Παναθηναϊκός εμφάνισε αδυναμία και στο μπλοκ και μάλιστα ήταν ελάχιστες οι φορές που το μονό μπλοκ των πρασίνων κέρδισε «μονομαχία» πάνω στο φιλέ. Είναι γεγονός, όμως, πως το μπλοκ είναι κάτι σύνθετο και όχι απλά μία, δύο ή τρεις αθλήτριες που πηδάνε πάνω στο φιλέ και όταν η αντίπαλη πασαδόρος παίζει με τέτοια αρμονία αλλά και συντονισμό στην πλευρά της μπορεί να απορυθμίσει πλήρως τη μπροστά ζώνη της απέναντι πλευράς.
Ο Παναθηναϊκός βελτίωσε αισθητά την υποδοχή του στο δεύτερο σετ και ταυτόχρονα βελτίωσε και το δικό του σερβίς. Επιπλέον, η Ανθούλη στο δεύτερο σετ πραγματοποίησε μια εμφάνιση από αυτές που τραβάνε τα βλέμματα των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων. Η Παπαφωτίου έδωσε την πλειοψηφία των επιθέσεων στη νεαρή διαγώνια που περνούσε τη μπάλα με όποιο τρόπο ήθελε και παράλληλα ήταν η ιδανικότερη επιλογή για να αντιμετωπιστεί το ψηλό μπλοκ της Κιέρι.
Όλη αυτή η αύρα του δεύτερου σετ ήταν ικανή να σπρώξει τις πράσινες και να δώσει ελπίδες για κάτι μεγάλο στη συνέχεια. Η διαφορά δυναμικής αλλά κυρίως της εμπειρίας φάνηκε όταν οι πόντοι στο τρίτο σετ άρχισαν να γίνονται όλο και πιο κρίσιμοι και όσο οι ομάδες πλησίαζαν στους 20 πόντους. Την ώρα που ο Παναθηναϊκός περίμενε σχεδόν τα πάντα από την Ανθούλη, δεν είχε σταθερότητα στο μπλοκ και έκανε εύκολα περάσματα στην επίθεση η Κιέρι κυριαρχούσε πάνω στο φιλέ. Πολύ σημαντικό στοιχείο ήταν πως οι ακραίες του τριφυλλιού δεν κατάφεραν να πιέσουν με συνέπεια και συνέχεια την αντίπαλη πλευρά με πολλές επιθέσεις των Ανάε και Γκρόθες να είναι αργές και προβλέψιμες. Οι Ιταλίδες είχαν περισσότερες λύσεις επιθετικά αλλά και δύο ικανότατες κεντρικές, με μεγάλη αίσθηση του μπλοκ κάτι που έχτισε… τοίχο πάνω στο φιλέ. Επιπρόσθετα σε όλα αυτά η Σπίριτο, η λίμπερο της Κιέρι, είναι μια αθλήτρια που θα μπορούσε να παίξει με άνεση στη θέση της πασαδόρου και αυτός είναι ένας παράγοντας που μπορεί να βοηθήσει πολύ στο χτίσιμο των επιθέσεων κάθε ομάδα.
Ο Παναθηναϊκός πίστεψε και πάλεψε. Υπήρχαν στιγμές στο τρίτο σετ που φαινόταν ότι ίσως και να μπορεί να γίνει η έκπληξη. Όταν ο αντίπαλος είναι μια τόσο ικανή ομάδα και κυρίως μια ομάδα ικανή να περιορίσει να λάθη της στο ελάχιστο τότε τα περιθώρια στενεύουν. Η Κιέρι μπορεί να μην είναι Κονελιάνο ή Βακίφμπανκ αλλά είναι μια ομάδα πολύ καλά δουλεμένη και ως ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό στην Ιταλία κουβαλάει μεγάλη τεχνογνωσία εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Οι πράσινες δε «λιποθυμήσαν» όταν πιέστηκαν απλά κάποιες στιγμές δε γινόταν να ακολουθήσουν το ρυθμό.
Μπορεί μετά το 1-2 να μην έχει μεγάλη σημασία το τελικό σκορ καθώς η πρόκριση είχε κριθεί αλλά οι πράσινες ένιωθαν το DNA του συλλόγου αλλά έχοντας και μεγάλο σεβασμό στην προσπάθειά τους κυνήγησαν τη νίκη για την υστεροφημία τους και αυτή του συλλόγου. Αυτό είναι μια «προίκα» προς τις νεαρότερες αθλήτριες όπως η Νικολογιάννη, η Μερκούρη, ακόμα και η Βασιλαντωνάκη, η Αρβανιτοπούλου και η Πολίτη που δεν αγωνίστηκαν. Είναι εικόνες και εμπειρίες που μεγαλώνουν όλες αυτές τις παίκτριες και τους συνοδεύουν στα επόμενα βήματά τους. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να ικανοποιείται από ήττες αλλά κουβαλώντας μεγάλο σεβασμό μπορεί να δώσει το χέρι στον αντίπαλο όταν είναι ανώτερος και άξιος νικητής.
Για να έρθει μια διάκριση σε ευρωπαϊκό επίπεδο πρέπει να ξεπεραστούν μεγάλα εμπόδια και δυνατοί αντίπαλοι. Δεν μπορεί να έρθει μια μακρά πορεία μέχρι τελικούς και τρόπαια από εύκολο δρόμο. Ο Παναθηναϊκός βρήκε στο δρόμο του δύο ισχυρές αντιπάλους και παρότι πέρασε από τη Ναντ δεν ήταν δυνατό, εκ του αποτελέσματος, να περάσει και την Κιέρι. Μακροημέρευσε ωστόσο στη διοργάνωση και αυτό έχει τη σημασία του. Το επόμενο ευρωπαϊκό ταξίδι μπορεί να περιμένει και οι εγχώριες διοργανώσεις θα γίνουν οι άμεσοι στόχοι. Είναι δεδομένο, όμως, ότι και του χρόνου οι μεγάλη πρόκληση θα είναι εκτός συνόρων και ο βασικός στόχος θα είναι να γίνει ακόμα ένα βήμα παραπέρα.
