Είναι ένα ηχηρό καμπανάκι για μια ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία που δείχνει να χάνει την ισχύ της στην παγκόσμια πίστα. Όπως μεταδίδει το Renaultnews, η είδηση σκόρπισε αιφνιδιασμό στο εσωτερικό της γαλλικής εταιρείας, με τα λόγια του συνδικαλιστή Thomas Ouvrard – «πέσαμε από τις καρέκλες μας» – να αποτυπώνουν εύγλωττα το κλίμα.
Η Renault, που άλλοτε βρισκόταν στον θρόνο της παγκόσμιας αγοράς μέσω της συμμαχίας Renault–Nissan–Mitsubishi, βλέπει σταδιακά τα… άλογά της να περιορίζονται. Από τις 10+ εκατομμύρια πωλήσεις το 2017-2018, σήμερα βρίσκεται με μόλις 2,26 εκατομμύρια μονάδες (στοιχεία 2023), κατρακυλώντας στη 15η θέση παγκοσμίως. Η απώλεια των 2/3 των πωλήσεών της εκτός Ευρώπης – κυρίως λόγω του «exit» από τη ρωσική αγορά – άφησε το γκρουπ χωρίς ροπή στα διεθνή τερέν.
Η απόφαση του de Meo να περάσει από την παραγωγή κινητήρων σε τσάντες και prêt-à-porter αποκαλύπτει ένα βαθύτερο πρόβλημα: η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία δεν αποτελεί πλέον “πόλο έλξης” για top στελέχη, αλλά μάλλον ένα δύστροπο project με ασφυκτικό ρυθμιστικό πλαίσιο, εξαντλητική μετάβαση προς την ηλεκτροκίνηση και μια αγορά που κινείται με φρένο τραβηγμένο.
Το ίδιο μοτίβο είδαμε και με την αποχώρηση του Thierry Piéton, CFO της μάρκας, ο οποίος άφησε το... cockpit για να προσγειωθεί στον πιο ήρεμο – και σαφώς πιο επικερδή – κλάδο του ιατρικού εξοπλισμού στις ΗΠΑ. Δεν είναι πλέον μόνο θέμα απολαβών: είναι η υπερφόρτωση, η κακή εργονομία του “συστήματος” και η μειωμένη ορατότητα επιτυχίας που αποθαρρύνουν τα ταλέντα.
Όπως υπογραμμίζει το Renaultnews, η έξοδος του de Meo φέρει χαρακτήρα βαρομετρικής πτώσης για το κλίμα σε ολόκληρο τον κλάδο. Οι αποτιμήσεις των ευρωπαϊκών κατασκευαστών σε σύγκριση με τις αμερικανικές ή κινεζικές φίρμες παραμένουν σε χαμηλές στροφές. Αυτό δυσκολεύει την προσέλκυση διοικητικών στελεχών με τεχνολογικό background – στελέχη που προτιμούν το Silicon Valley attitude και όχι την “ρύθμιση Euro 7” καθημερινότητα.
Η περίπτωση Stellantis είναι αποκαλυπτική. Αν και το πλάνο ήταν να αντικατασταθεί ο Carlos Tavares από εξωτερικό πρόσωπο, τελικά επιλέχθηκε ο Antonio Filosa εκ των έσω – μετά από μια μακρά και άκαρπη αναζήτηση. Μάλιστα, πληροφορίες ήθελαν τον ίδιο τον de Meo να βλέπει τη θέση με θετικό μάτι, αλλά η περιορισμένη εμπειρία του στην αγορά των ΗΠΑ έβαλε... φρένο.
Το μήνυμα είναι σαφές: ο κλάδος χρειάζεται re-tune, όχι απλώς rebranding. Η αποχώρηση ενός ηγέτη σαν τον de Meo δεν είναι απλώς «μια μεταγραφή». Είναι ένα σήμα κακής λειτουργίας στον εγκέφαλο της ευρωπαϊκής αυτοκίνησης. Χωρίς θελκτικά πλάνα, διεθνή expansion και τεχνολογικό edge, το cockpit των ευρωπαϊκών OEMs θα συνεχίσει να αδειάζει.
Ο de Meo επέλεξε να οδηγήσει προς τον κόσμο της πολυτέλειας. Το ερώτημα είναι ποιος θα κρατήσει το τιμόνι, όταν η μηχανή της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας δείχνει να χτυπάει κόφτη;
