MENU
ΑΝΑΛΥΣΗ LIVE LIVE

Στίχοι; Φοίβος. Μουσική; Ξανά Φοίβος- ή κάνουμε δουλειά ή δεν κάνουμε. Έτος; Το σωτήριον- από πολλές απόψεις- 2004. Φωνή: Θάνος Πετρέλης. 

Κόκκινο, δεν ήταν κόκκινο
Είχε το χρώμα τ’ ουρανού
Και την αγάπη ενός τρελού
Κι έσταζε έτσι όπως έσταζε
Έπαιρνε σχήματα τρελά
Θύμιζε εσένα φοβερά...

Όλως τυχαίως μία εικοσαετία ακριβώς πίσω, η Φεράρι «έγραψε» την καλύτερη χρονιά της στην ιστορία της στη Φόρμουλα 1, με τον ανυπέρβλητο Μίκαελ Σουμάχερ να διαλύει χρονόμετρα και αντιπάλους και τον Ρούμπενς Μπαρικέλο να τερματίζει δεύτερος στο πρωτάθλημα. Η Σκουντερία τότε πήρε την καρό σημαία 15 φορές σε 18 αγώνες, φτάνοντας στον Κολοφώνα της πενταετούς κυριαρχίας της με ένα «μπαμ». 

Fast forward στο σήμερα: η ιταλική εταιρία συνεχίζει, προφανώς, να βρίσκεται στην F1 καθώς χωρίς αυτήν δεν υφίσταταται το σπορ, όμως δεν είναι ότι τσακίζει και τα κοντέρ όπως έκανε μια τετράτροχη φορά κι ένα αγωνιστικό κάποτε. Όμως... 

Όμως, για μισό λεπτό: η Φεράρι εσχάτως δείχνει να τσακίζει τον ανταγωνισμό και πάλι. Έστω και στο περίπου: μετά το εκκωφαντικό της 1-2 στις ΗΠΑ πριν από μία εβδομάδα πήγε και στο Μεξικό και σκάρωσε εκ νέου τα ίδια. 

Τουτέστιν μεθερμηνευόμενον: νέα νίκη, με τον Σάινθ αυτή τη φορά, και 3η θέση (μετά από λάθος του...) για τον Λεκλέρκ! 

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή: με το που έσβησαν τα κόκκινα φώτα ο poleman Σάινθ είδε τον Φερστάπεν, κατά την προσφιλή του συνήθεια, να κάνει μία τέλεια εκκίνηση και να του «κλέβει» το P1. 

Ωστόσο, αντί να βάλει τη γάτα του να κλαίει, αποφάσισε να δει τι γεύση έχουν τα δάκρυα του Ολλανδού: μ' ένα πειστικότατο προσπέρασμα λίγους γύρους μετά (κι αφού είχε μεσολαβήσει η παρουσία του Αυτοκινήτου Ασφαλείας λόγω μίνι χαμού με Τσουνόντα-Λόσον) ανέκτησε την πρωτοπορία κι από εκείνο το σημείο και μετά δεν απειλήθηκε ποτέ των ποτών, αείποτε. 

Κάπως έτσι, ο Ισπανός- που, θυμίζουμε, στο τέλος της χρονιάς φεύγει από το ιταλικό κόκπιτ για να παραχωρήσει τη θέση του στον Χάμιλτον- πήρε μια πανεύκολη και δικαιότατη νίκη, που ήταν η πέμπτη της Φεράρι μέσα στο 2024. Καθόλου, μα καθόλου άσχημα, αν ρωτάτε την γνώμη μας. Αν δεν την ρωτάτε, καλύτερα γιατί μας ενοχλούν οι συνεχείς ερωτήσεις. 

Πίσω από τον απλησίαστο μελλοντικό πιλότο της Ουίλιαμς τερμάτισε ο Λάντο Νόρις. Ο Βρετανός διεκδικητής του τίτλου αφού έμπλεξε στη συνήθη μονοθεσιομαχία (i.e.: «Κοκορομαχία με αυτοκίνητα της Φόρμουλα 1», σύμφωνα με το μεγάλο λεξικό του Τριανταφυλλίδη) με τον Μαξ Φερστάπεν κι αφού είδε τον οδηγό της Ρεντ Μπουλ να κάνει δύο... εγκληματικής υφής στραβοτιμονιές- που δικαίως επέσυραν ποινή 20 δευτερολέπτων-, μπήκε για το μοναδικό του πιτ και βγήκε 3ος. Και, κατά πώς φαινόταν, εκεί θα τερμάτιζε. 

Ωστόσο, άρχισε να ροκανίζει τη διαφορά του από τον δεύτερο Λεκλέρκ γύρο με τον γύρο, κόλλησε πίσω του και στο 63ο πέρασμα είπε ένα μεγαλοπρεπές "Thank you!" στον γαλαντόμο Μονεγάσκο που βγήκε εκτός πίστας με αποτέλεσμα να πάρει, άνευ μάχης, τη δεύτερη θέση. 

Ο Σαρλ, εν τέλει, συμπλήρωσε το βάθρο και σπατάλησε μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία να κερδίσει (αν υποθέσουμε πως ο Σάινθ θα έκανε στην άκρη) και να μπει, έστω και διακριτικά, στη διεκδίκηση του τίτλου των οδηγών. Στους κατασκευαστές, πάντως, η Φεράρι μια χαρά το πάει... 

Ο πεισματάρης Χάμιλτον επικράτησε στην εσωτερική μονομαχία της Μερσέντες του Ράσελ και τερμάτισε 4ος με τον team-mate του 5ο, ο Φερστάπεν παρα τη βαριά ποινή περιόρισε τη ζημιά με την 6η θέση, ενώ Μάγκνουσεν, Πιάστρι, Χούλκενμπεργκ (ξανά πολύ καλά, στο 7-9, οι δύο Χάας) και Γκασλί συμπλήρωσαν τη βαθμολογούμενη δεκάδα. 

Στα των υπολοίπων ξεχώρισε η στενόχωρη εγκατάλειψη του Αλόνσο στο 400ό του grand prix, και η καταπληκτική- ή και όχι...- απόδοση του Σέρχιο Πέρεζ στον αγώνα της πατρίδος του, όπου το highlight του ήταν το μεγαλοπρεπέστατο κ@λοδάχτυλο που εισέπραξε όταν τον προσπέρασε ο Λόσον. Instant classic, που λένε και οι Άγγλοι που δε γνωρίζουν ελληνικά. 

Πίσω στα της κορυφής: με το φινάλε της σεζόν ν' αχνοφαίνεται στον οδηγικό ορίζοντα, η Φεράρι ζει μια σαφώς πιο «ήπια» εκδοχή του 2004. Ναι, δε θα πάρει πρωτάθλημα οδηγών, ναι δεν είναι το φαβορί σ' εκείνο των κατασκευαστών, αλλά...

Αλλά ξαναέγινε το απόλυτο σημείο αναφοράς ολόκληρης της Φόρμουλα 1. Το χρώμα που κυριαρχεί εσχάτως είναι ένα και- μαντέψτε- θυμίζει Πετρέλη, ελαφρώς παραλλαγμένο: κόκκινο. 

Ναι, είναι το κόκκινο.

Βαθμολογία οδηγών

1) Φερστάπεν 362

2) Nόρις 315

3) Λεκλέρκ 291

4) Πιάστρι 251

5) Σάινθ 240

6) Χάμιλτον 189

7) Ράσελ 177

8) Πέρεζ 150

9) Αλόνσο 62

10) Χούλκενμπεργκ 31

11) Στρολ 24

12) Τσουνόντα 22

13) Μάγκνουσεν 14

14) Άλμπον 12

15) Ρικιάρντο 12

16) Γκασλί 9

17) Μπέρμαν 7

18) Κολαπίντο 5

19) Οκόν 5

20) Λόσον 2

21) Ζου 0

22) Σάρτζεντ 0

23) Μπότας 0

Βαθμολογία κατασκευαστών

1) ΜακΛάρεν 566

2) Φεράρι 537

3) Ρεντ Μπουλ 512

4) Μερσέντες 366

5) Άστον Μαρτίν 86

6) Χάας 46

7) RB 36

8) Ουίλιαμς 17

9) Αλπίν 14

10) Σάουμπερ 0 

 

Grand Prix Μεξικού: Ο Κάρλος Σάινθ πήρε τη νίκη