Στέκεται ολόρθος στον καθρέπτη. Δεν είναι πια αυτός. Όχι, δεν μπορεί να είναι αυτός. Τα σημάδια του αντιπάλου που κανείς ποτέ δεν κατάφερε να κερδίσει είναι τόσο έντονα πια. Τα μαλλιά άσπρισαν, το πρόσωπο απέκτησε χαρακιές, τα πόδια πια δεν αντέχουν.
Αχ τα πόδια! Κάποτε θαρρείς και είχανε φτερά. Τώρα πια με το ζόρι στέκεται σε αυτά. Μακάρι να μην είχε γίνει τίποτα εκείνον τον Σεπτέμβρη. «Ελαφρύ εγκεφαλικό» το είπαν, ο χρόνος είναι ξανά αμείλικτος, ανίκητος. Όπως ήταν κι εκείνος κάποτε.
Κάποτε... μήπως όμως δεν ήταν αυτός; Μήπως όλα αυτά ήταν ένα όνειρο; Κλείνει τα μάτια και όλα έρχονται ξανά στην μνήμη. Η μουσική δυναμώνει, ο αφέτης δίνει το σύνθημα. Το παραμύθι ξεκινά...
Την θυμόταν τόσο έντονα εκείνη την άνοιξη του 1988. Λίγο καιρό ήταν στο Μπέιλορ και ήταν πια η ώρα να διεκδικήσει το όνειρο για τους Ολυμπιακούς αγώνες αλλά αυτό το άγχος δεν τον άφησε. Κάταγμα στην αριστερή περόνη και αντίο trials, αντίο Σεούλ. «Αυτή είναι η τελευταία φορά που αφήνω κάτι τέτοιο να με νικήσει» θα υποσχεθεί στον εαυτό του.
Το 1991 ήρθε η πρώτη μεγάλη του ώρα. Τόκιο, κοντά στη Σεούλ, τελικός 200 μέτρων ανδρών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ο μεγάλος του αντίπαλος Φράνκι Φρέντερικς έμεινε πίσω για 30 δέκατα του δευτερόλεπτου. Διαφορά μεγάλη για σπριντ με τον ίδιο να τερματίζει σε 20.01 δευτερόλεπτα σημειώνοντας ρεκόρ αγώνων. Ήταν το πρώτο αίμα. Η πρώτη προειδοποίηση προτού γίνει το μεγάλο μπαμ έναν χρόνο αργότερα.
«Δεν μπορούσα να περπατήσω ή να κουνήσω το αριστερό μου πόδι. Δεν ένιωθα το χέρι μου και είχα πρόβλημα να κουνήσω τα δάχτυλά μου».
Δύο εβδομάδες πριν τους Ολυμπιακούς στη Βαρκελώνη παραλίγο να έρθει η καταστροφή. Μία δηλητηρίαση στην Ισπανία ήταν αρκετή για να χάσει κιλά και να τερματίσει μόλις έκτος στον ημιτελικό και να τεθεί εκτός τελικού στα 200 μέτρα αν και ήταν φαβορί. Λίγο αργότερα όμως ήρθε η ώρα για το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ. Όχι μόνος αλλά με τους συναθλητές του στην Εθνική ομάδα 4Χ400 (Άντριου Βάλμον, Κουίνσι Γουότς, Μάικλ Τζόνσον, Στίβι Λιούις) θα τερματίσουν σε 2:56.16 σημειώνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Ακόμη ένα χρυσό μετάλλιο στο τσεπάκι του.
Είναι πλέον ο «πάπιας». Το απαράμιλλο στυλ του θα του δώσει την ευκαιρία να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Στουτγκάρδης στα 400 μέτρα με χρόνο 43.65 δευτερόλεπτα (ρεκόρ αγώνων) και τα 4Χ400 με νέο παγκόσμιο ρεκόρ και χρόνο 2:54.29.
«Μόλις μου είπαν ότι έπαθα εγκεφαλικό, άρχισα να σκέφτομαι “Έτσι θα είναι η ζωή μου πλέον; Θα μπορώ να ντυθώ μόνος μου; Θα μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου ή θα πρέπει να με φροντίζουν άλλοι;”».
Δύο χρόνια αργότερα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Γκέτεμποργκ θα καταφέρει κάτι που δεν είχε συμβεί από άνδρα αθλητή τον 20ο αιώνα. Χρυσό μετάλλιο στα 200 με 19.79 (ρεκόρ αγώνα), 400 με 43.39 (ρεκόρ αγώνων) και 4Χ400 μέτρα.
Δεν έτρεχε πια... πετούσε. Φορούσε τα χρυσά spikes του και δεν πατούσε στη γη. Το καλοκαίρι του 1996 στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα θα επιχειρούσε κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ από άνδρα αθλητή. Θα διεκδικούσε το χρυσό μετάλλιο στα 200 και τα 400 μέτρα.
«Δύο ημέρες μετά το εγκεφαλικό, σηκώθηκα από το κρεβάτι με βοήθεια και περπάτησα στο νοσοκομείο. Το ειρωνικό ήταν πως έκανα περίπου 200 μέτρα. Το χρονομέτρησα και χρειάστηκα περίπου 15 λεπτά για να καλύψω την απόσταση»
Στις 29 Ιουλίου κατέκτησε με χαρακτηριστική άνεση να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στα 400 μέτρα με χρόνο 43.39 δευτερόλεπτα που ήταν νέο Ολυμπιακό ρεκόρ. Λίγες μέρες αργότερα την 1η Αυγούστου στα 200 μέτρα με χρόνο 19.32 δευτερόλεπτα που ήταν νέο παγκόσμιο ρεκόρ θα κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο. Θα χρειαστεί να περάσουν 13 χρόνια για να βρεθεί ένας... εξωγήινος με το όνομα Μπολτ για να γίνει παρελθόν εκείνο το ρεκόρ. Ένα τράβηγμα από την υπερπροσπάθεια θα του στερήσει τη δυνατότητα να διεκδικήσει ακόμη ένα χρυσό στα 4Χ400 μέτρα όπου οι ΗΠΑ θα το πάρουν χωρίς όμως εκείνον.
«Το πρώτο πράγμα που λένε οι γιατροί είναι να μην καπνίζεις, να αδυνατίσεις, να γυμνάζεσαι και να είσαι σε καλή φυσική κατάσταση. Όλα αυτά έκανα όταν συνέβη αυτό. Έκανα όλα τα σωστά, οπότε ήμουν θυμωμένος!».
Το 1997 αν και ανέκαπτε από τραυματισμό θα κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Αθήνας στα 400 μέτρα. Θα υπερασπιστεί ξανά τον τίτλο του δύο χρόνια αργότερα στη Σεβίλλη με χρόνο 43.18 δευτερόλεπτα που ήταν νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Το ρεκόρ θα σπάσει το 2016 ο Φαν Νίεκερκ στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο.
Η τελευταία του παράσταση δόθηκε στον τελικό των 400 μέτρων στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϊ. Ακόμη ένα χρυσό αν και τα χρόνια έχουν αρχίσει να βαραίνουν τα πόδια του. Σε ηλικία 33 χρονών και 12 ημερών γίνεται ο γηραιότερος χρυσός Ολυμπιονίκης του στίβου σε 5000 χρόνια Ολυμπιακής ιστορίας.
Ήρθε πια η ώρα να κρεμάσει στα spikes του. Ο αθλητής των 6 παγκοσμίων, 3 Ολυμπιακών και 6 ρεκόρ αγώνων σε παγκόσμια πρωταθλήματα φεύγει με δόξα και τιμές. Δεν έχασε ποτέ από κανέναν αντίπαλο, το στάδιο χειροκροτά...
Η ωμή πραγματικότητα είναι και πάλι εδώ. Γερασμένος, προσπαθεί να περπατήσει. Το παραμύθι τελείωσε, πέρασαν περίπου 15 λεπτά. Τόσο χρειάστηκε να για να καλύψει μια απόσταση 200 μέτρων. Αυτή που κάποτε έκανε λιγότερο από 20 δευτερόλεπτα...
Ο γεροχρόνος είναι εκεί. Τον κοιτάει και γελά. Ο ανίκητος, ο άνθρωπος που κάποτε έσπασε όλα τα ρεκόρ, τώρα είναι αδύναμος. Νικήθηκε από τον χρόνο. Μακάρι να μπορούσε να βρει τρόπο να τον νικήσει. Αλλά αυτόν δεν τον νίκησε ποτέ κανείς.
Όταν σβήνουν καμιά φορά τα φώτα, στο τέλος δε σε περιμένει ένα αέναο χειροκρότημα, αλλά η κατάρρευση του πρότερου εαυτού σου.
