Είναι μόλις 20 ετών. Πριν από -σχεδόν- έναν χρόνο πήρε τη μεγάλη απόφαση να περάσει στην άλλη όχθη του Ατλαντικού προκειμένου να κυνηγήσει το όνειρό του και να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό που αγαπάει, την πυγμαχία. Από τα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής του με το δυναμικό αυτό σπορ, όλοι μιλούσαν για ένα μεγάλο ταλέντο. Ένα ταλέντο που ξεδιπλωνόταν στα ελληνικά ρινγκ. Παρότι δεν είναι απολύτως αυτό που έχουμε όλοι στο μυαλό μας όταν μιλάμε για έναν μποξέρ, καθώς αγωνίζεται στην κατηγορία Middle weight 160 lb / 72.57 kg, ο Ανδρέας Κατζουράκης χαρακτηριζόταν ως… «φονική μηχανή» που κατατροπώνει τους αντιπάλους του. Το γεγονός ότι έφυγε από την Ελλάδα αήττητος σε 23 ερασιτεχνικούς αγώνες με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, έχοντας στο ενεργητικό του 17 knock out, λέει πολλά.
Αυτόν τον χαρακτηρισμό έχει προλάβει να επιβεβαιώσει ήδη στους πρώτους μήνες της παρουσίας του στο Λος Άντζελες των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς έχει ολοκληρώσει νικηφόρα και με knock out τους δύο παρθενικούς επαγγελματικούς του αγώνες. Μάλιστα, έχει πετύχει να είναι στο νούμερο 275 της παγκόσμιας κατάταξης ανάμεσα σε 1440 αθλητές! Και είναι ακόμη στην αρχή.
Ο Έλληνας «Rocky» μίλησε αποκλειστικά στο SDNA για την εμπειρία του από τον κόσμο της επαγγελματικής πυγμαχίας στις ΗΠΑ.
-Ποιος είναι ο λόγος που επέλεξες να ασχοληθείς με την πυγμαχία και σε ποια ηλικία ξεκίνησες;
«Ξεκίνησα τον αθλητισμό και τις πολεμικές τέχνες σε νηπιακή ηλικία και συγκεκριμένα σε ηλικία τεσσάρων ετών, λόγω της ενασχόλησης του πατέρα μου. Με την πυγμαχία συγκεκριμένα ξεκίνησα να ασχολούμαι όταν έγινα 15 ετών. Παρακολουθούσα προπονήσεις Πυγμαχίας και δοκίμασα μια φορά. Ήταν αρκετή για να πειστώ πλέον ότι αυτό είναι το άθλημά μου και δεν ξανακλώτσησα ποτέ».
-Μετά την πρώτη σου προπόνηση στην πυγμαχία σκεφτόσουν ότι υπάρχει περίπτωση να φτάσεις να ασχολείσαι επαγγελματικά με το Άθλημα στις ΗΠΑ;
«Από μικρή ηλικία, που ξεκίνησα τις πολεμικές τέχνες, έκανα πρωταθλητισμό και πάντα φανταζόμουν τον εαυτό μου μελλοντικά, ως επαγγελματία αθλητή. Μεγαλώνοντας, διαπίστωνα ότι, δυστυχώς, δεν υπήρχε μέλλον στην Ελλάδα για επαγγελματικό αθλητισμό διότι δεν υπάρχει η οικονομική στήριξη αφενός και η εξειδίκευση από την άλλη. Άρα, η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάστηκε παραπάνω από μια προπόνηση πυγμαχίας για να ξεκινήσω να δημιουργώ το καινούργιο μου όνειρο και τους νέους μου στόχους στο μυαλό μου, που συμπεριλαμβανόταν και η Αμερική».
-Τι θα ήθελες να έχεις πετύχει στο φινάλε της καριέρας σου;
«Στο φινάλε της καριέρας μου ο στόχος μου είναι να έχω κατακτήσει παγκόσμιους τίτλους, όχι μόνο στην κατηγορία μου αλλά και στην επόμενη και να έχω υπερασπιστεί αποτελεσματικά αυτούς τους τίτλους αρκετές φορές ώστε να είμαι περήφανος με τον εαυτό μου. Αυτό από μόνο του εκτός από αναγνώριση, καταξίωση και ηθική ικανοποίηση, συνεπάγεται καλές οικονομικές απολαβές για να κάνω οικογένεια και να παρέχω τα πάντα στους ανθρώπους μου».
-Πώς είναι η ζωή στις ΗΠΑ; Θα έμενες εκεί μόνιμα;
«Η ζωή στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στο Λος Αντζελες μου αρέσει πολύ και προσαρμόστηκα γρήγορα χωρίς κάποια δυσκολία. Η καθημερινότητα μου εξάλλου είναι αυστηρά αθλητική. Δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες, αλλά δεν νομίζω ότι θα εμένα εδώ μόνιμα. Μόλις πετύχω τους στόχους μου θα ήθελα να γυρίσω πίσω στην χώρα μου, το σπίτι μου και την οικογένεια μου».
-Υπήρξε στιγμή που σκέφτηκες να τα παρατήσεις και να κάνεις κάτι άλλο;
«Δυστυχώς υπήρξαν τέτοιες στιγμές στην Ελλάδα που σκέφτηκα να τα παρατήσω. Ήταν αφενός η έλλειψη υποδομών και αφετέρου κάποιοι προσωπικοί λόγοι που παραλίγο να με κάνουν να σταματήσω τον πρωταθλητισμό. Πάντα όμως κατέληγα στο ότι η αγάπη μου για το άθλημα και τα όνειρα μου είναι πολύ μεγάλα για να τα αφήσω για κάποιους ανθρώπους και κάποιες καταστάσεις που θα μπορούσαν να μπουν εμπόδιο στο μέλλον μου».
-Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα;
«Μου λείπουν παρά πολλά πράγματα από την Ελλάδα και δεν ξέρω πραγματικά με τι σειρά να τα βάλω. Σίγουρα περισσότερο μου λείπει η οικογένεια μου, η κοπέλα μου και οι φίλοι μου!».
-Ποιο είναι το πρόγραμμα μιας τυπικής ημέρας σου στο Λος Άντζελες;
«Μια τυπική ημέρα περιλαμβάνει τρεις προπονήσεις και μπόλικη μαγειρική για την αυστηρή διατροφή που κάνω. Δεν θέλω να τις βάλω με την σειρά, γιατί αλλάζει τις περισσότερες μέρες, αλλά οι προπονήσεις εμπεριέχουν πυγμαχία (τεχνικές, σάκο, στόχους), φυσική κατάσταση, ενδυνάμωση και σπάρινγκ».
-Προφανώς η διαφορά επιπέδου στην πυγμαχία μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ είναι χαώδης…
«Δεν θέλω να πω ότι η διαφορά επιπέδου είναι χαώδης. Αυτό που θα πω είναι ότι οι ΗΠΑ είναι μια αχανής χώρα που δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε οικονομικά, ούτε πληθυσμιακά με την Ελλάδα και επίσης είναι και η ΜΕΚΚΑ της επαγγελματικής πυγμαχίας. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο οι καλύτεροι πυγμάχοι τις Αμερικής, αλλά οι καλύτεροι πυγμάχοι από όλο τον κόσμο μαζεύονται εδώ για να κυνηγήσουν το όνειρο τους. Άρα, αυτόματα το επίπεδο είναι το υψηλότερο στον κόσμο, όχι μόνο υψηλότερο από την Ελλάδα».
-Γιατί ένα μικρό παιδί να ασχοληθεί με την πυγμαχία και όχι με άλλο άθλημα;
«Γιατί απλά του αρέσει. Θεωρώ πως όλα τα αθλήματα αξιόλογα και θαυμάζω όλους τους αθλητές. Ένα παιδί, λοιπόν, θα έπρεπε να διαλέξει την πυγμαχία καθαρά και μόνο επειδή του αρέσει και επειδή διασκεδάζει κάνοντας αυτό το άθλημα. Πάντα υπάρχουν και οι περιπτώσεις παιδιών που μεγαλώνουν σε σκληρές γειτονιές και το κάνουν είτε για αυτοάμυνα, είτε γιατί το βλέπουν ως τρόπο διαφυγής από τους δρόμους. Πιστεύω πάντως ότι ο αθλητισμός και ειδικά σε νεαρή ηλικία πρέπει να γίνεται για διασκέδαση».
-Ισχύει ότι εσείς οι πυγμάχοι είστε «σκληροί» ως άνθρωποι και μπλέκεστε σε καβγάδες;
«Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να είναι κάποιος πυγμάχος για να μπλέκεται σε καυγάδες. Ίσως το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι θεωρούνται “σκληροί” ασχολούνται με την πυγμαχία, που θεωρείται ένα δυναμικό άθλημα, δίνει στον κόσμο την εντύπωση ότι όλοι είναι ίδιοι και δημιουργείται μια προκατάληψη για τους αθλητές και το άθλημα».
-Αγαπημένη ταινία, προφανώς, το Rocky;
«Και όμως η αγαπημένη μου ταινία δεν είναι το «Rocky» αλλά το «Cinderella Man». Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι το «Rocky» δεν είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες».
