Αυτές τις μέρες διεξάγονται οι τελικοί για την Α1 πόλο ανδρών και για την Α1 πόλο γυναικών. Πίσω από τα φώτα, σχεδόν αθόρυβα θα λέγαμε, το Ρέθυμνο ή Ναυτικός Όμιλος Ρεθύμνου αν προτιμάτε, κατάφερε να γράψει την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία του. Επικράτησε 9-8 του Εθνικού και τερμάτισε στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος για πρώτη φορά. Είναι η καλύτερη ομάδα στο χώρο του ελληνικού γυναικείο πόλο, πίσω από Ολυμπιακό και Βουλιαγμένη, που δεν έχουν αντίπαλο και πάνω από παραδοσιακές ομάδες του χώρου, όπως η Γλυφάδα και ο Εθνικός.
Πρόκειται για έναν πραγματικό άθλο, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα κορίτσια του Ρεθύμνου δεν αγωνίστηκαν ούτε μια φορά στην πόλη της Κρήτης. Είτε αγωνίζονταν στο κολυμβητήριο του Ηρακλείου, είτε αρκετές φορές έπαιζαν εντός έδρας στην έδρα του αντιπάλου! Ο λόγος; Το κολυμβητήριο του Ρεθύμνου είναι ακατάλληλο να φιλοξενήσει επίσημους αγώνες: «Το Ρέθυμνο δεν έχει κολυμβητήριο που μπορεί να φιλοξενήσει επίσημους αγώνες, αφού στην 25αρα πισίνα δεν υπάρχουν ούτε χρονόμετρα. Παίξαμε πολλά παιχνίδια στο Ηρακλείο, που εντάξει είναι στην Κρήτη αλλά όχι στο Ρέθυμνο. Αγωνιστήκαμε στον εντός έδρας αγώνα μας κόντρα στον Ολυμπιακό στον Πειραιά, όπως το ίδιο συνέβη και στον αγώνα μας με τη Βουλιαγμένη. Αυτό έγινε κυρίως επειδή βόλεψε» εξομολογήθηκε η φουνταριστός της ομάδας της Κρήτης Τόνια Σολανάκη μιλώντας στο SDNA.
Ένα άλλο ζήτημα για την ομάδα του Κώστα Φιτσανάκη, ήταν το γεγονός ότι οι αθλήτριες της ομάδας σπάνια βρίσκονταν και προπονούνταν μαζί: «Το σπάνιο ακούγεται συχνό στην περίπτωσή μας» απαντάει αφοπλιστικά η Τόνια Σολανάκη: «Είναι ζήτημα αν βρεθήκαμε όλες μαζί 4-5 φορές μέσα στη σεζόν»
Για την ίδια όπως και για τις συμπαίκτριές της ήταν η μεγάλη δικαίωση των κόπων μιας ολόκληρης σεζόν: «Νιώθω περήφανη πέρα από χαρούμενη. Μπορώ να πω ότι το αίσθημα της περηφάνια είναι πιο δυνατό από αυτό της χαράς. Όταν έχεις παλέψει, έχεις ματώσει για ένα σωματείο δε μπορείς παρά να νιώθεις περήφανος όταν ανταμείβεσαι. Δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη. Αν εξαιρέσεις Ολυμπιακό και Βουλιαγμένη που είναι εκτός συναγωνισμού είμαστε πάνω από τις άλλες ομάδες στην Ελλάδα».
Ξεκινώντας τη σεζόν στους στόχους του Ρεθύμνου κάθε άλλο παρά ήταν το μετάλλιο στο πρωτάθλημα: «Γενικότερα η νοοτροπία ήταν "πάμε για να παραμείνουμε". Θέλαμε να είμαστε ρεαλιστές. Όταν ξεκίνησε η σεζόν και έβλεπα ότι ήρθαν στην ομάδα παίκτριες όπως η Μαυρέλου και η Σαφέτη γυρνάω στον Κώστα (σ.σ Φιτσανάκη, ο προπονητής της ομάδας) και του λέω: "Να ξέρεις ότι αυτή η ομάδα θα είναι αποτυχία αν δεν πάρει την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα". Ήταν κάτι που δε συζητήσαμε ποτέ ξανά. Λίγο η εμπειρία, λίγο η φιλοδοξία μας επέτρεψε να κάνουμε έναν εξαιρετικό πρώτο γύρο, και τότε αρχίσαμε να λέμε, πάμε για να μπούμε στα πλέι οφ και μετά μπήκε στους στόχους μας και το μετάλλιο».
Όσο για το μυστικό της επιτυχίας η Κρητικιά φουνταριστή τόνισε: «Σίγουρα το καλό κλίμα που έχουμε μεταξύ μας είναι αυτό που μετράει. Ξέραμε η μια την άλλη και είναι αυτό που μας κρατάει κοντά. Το καλό είναι ότι δεν έχουμε άλλα προβλήματα στο κεφάλι μας εκτός από τα καθαρά αγωνιστικά. Δόξα το θεό έχουμε μια πολύ τυπική διοίκηση και αυτό βοηθάει και για να έρθουν πολλά παιδιά στην ομάδα. Όταν δεν έχει εξωαγωνιστικά προβλήματα επικεντρώνεσαι στο στόχο. Επίσης πρέπει να πω ότι είμαστε όλες μας φιλότιμες παίκτριες και αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Άλλωστε αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις δε μπορείς να τα καταφέρεις»..
Η επιτυχία του Ρεθύμνου θα μπορούσε να αποτελέσει μια καλή αφορμή για τα νέα παιδιά της Κρήτης. Άλλωστε το νησί του Αιγαίου έχει παράδοση στις πισίνες, έχοντας βγάλει πολλούς σπουδαίους αθλητές: «Το να πηγαίνει καλά μια ομάδα είναι σίγουρα θετικό για την τοπική κοινωνία. Εμείς παίζουμε για να κάνουμε υπερήφανο το σωματείο μας. Είναι κάτι που έχει ακουστεί την κοινωνία του Ρεθύμνου όπου γίνεται ήδη δουλειά στις υποδομές. Πρέπει να πούμε βέβαια ότι πρέπει γενικότερα η περιφέρεια, να προσελκύσει τα νέα παιδιά. Άλλωστε η περιφέρεια έχει βγάλει πολύ καλούς αθλητές στο παρελθόν»
Όσο για το που αφιερώνει τη φετινή επιτυχία: «Φυσικά στην ομάδα αλλά και τη διοίκηση που μας φροντίζει. Και εννοείται στην οικογένειά μου αλλά και τον αδερφό μου το Μανώλη. Θέλω ο,τι κάνω να νιώθει περήφανος ο αδερφός μου για μένα»
