MENU
Χρόνος ανάγνωσης 4’

Χαραλαμπόπουλος στο SDNA: «Η ηλικία δεν παίζει ρόλο στην γνώση και την μάθηση»

0

Πολλά νέα παιδιά σε μικρή ηλικία αναγκάζονται να διαλέξουν ανάμεσα σε μία αθλητική πορεία γεμάτη διακρίσεις και σε μία ακαδημαϊκή καριέρα στην οποία η εκπαίδευση και η διαρκής προσπάθεια αυτοβελτίωσης είναι σε πρωτεύοντα ρόλο. Φυσικά, υπάρχουν οι εξαιρέσεις, διότι αρκετοί βρίσκουν την διάθεση και τον χρόνο να συνδυάσουν τις απαιτητικές ανάγκες του πρωταθλητισμού με την πνευματική καταξίωση.

Ο Γιώργος Χαραλαμπόπουλος είναι μία ειδική περίπτωση που δικαιούται ξεχωριστής μνείας. Τα τελευταία χρόνια, ο 45χρονος Αχαιός υπερπρωταθλητής έχει καταφέρει με τους τίτλους να φέρει στην καθημερινότητα του Έλληνα το σπορ της χειροπάλης, το περίφημο «μπρα ντε φερ». Ένα παιχνίδι για πολλούς από εμάς που το έχουμε δοκιμάσει, μία επιστήμη για τον Γιώργο Χαραλαμπόπουλο ο οποίος χαρίζει συνεχείς διακρίσεις στην χώρα μας, με παγκόσμιες πρωτιές μεταξύ άλλων το 2015 και το 2017.

Μέσα από το SDNA, o Γιώργος Χαραλαμπόπουλος αναφέρεται στην ευκολία ενασχόλησης και το ενδιαφέρον που μπορεί να αποκομίσει κάποιος που δραστηριοποιείται στην χειροπάλη, αναλύει τους λόγους της μειωμένης αναγνωρισιμότητας του αθλήματος στην Ελλάδα, κυρίως όμως περνά το μήνυμα της αυτοβελτίωσης όντας παράδειγμα προς μίμησης λόγω του πτυχίου ανώτατης εκπαίδευσης που κατάφερε να πάρει.

Ποια η σχέση σας με το σπορ της χειροπάλης και πώς μπορεί κάποιος να αποκτήσει οικειότητα μαζί του;

«Είναι ένα άθλημα που το υπηρετώ τόσα χρόνια, από μικρή ηλικία. Το ακολούθησα εντατικά μετά την Εθνική ομάδα της Άρσης Βαρών, κάνοντας περισσότερη προπόνηση. Εδώ στην Ελλάδα έλειπε η τεχνογνωσία. Έπρεπε να ταξιδέψω στο εξωτερικό και να συμμετάσχω σε αγώνες παίρνοντας πληροφορίες για ασκήσεις και τεχνικές. Δεν θέλει μεγάλο εξοπλισμό, μπορείς απλά στο γυμναστήριο να το κάνεις. Αρκεί ένα τραπεζάκι, όχι κάτι ιδιαίτερο. Σε ένα άλλο σπορ απαιτούνται περισσότερες ανέσεις. Στην πάλη λόγου χάρη πρέπει να έχεις ένα ταπί. Στην χειροπάλη χρειάζεται μόνο ένα τραπεζάκι και μπορούν να μαζευτούν πολλά άτομα να προπονηθούν και να παίξουν».

Ένας αθλητής με περισσότερες από 120 διακρίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, ποιο κίνητρο βρίσκει να θυσιάσει χρόνο και να σπουδάσει;

Πρόσφατα, πήρα πτυχίο στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο των Πατρών, στο μάθημα "Ιστορία στον ελληνικό πολιτισμό". Εγώ πιστεύω πως ό,τι αγαπάει ο άνθρωπος και δεν είναι κακό για τους συνανθρώπους του, όταν είναι ερωτευμένος με αυτό, μπορεί να το πετύχει και να βοηθηθεί. Θα ήθελα το μήνυμα πως δεν εγκαταλείπουμε ποτέ τα όνειρα και την προσπάθειά μας. Εξάλλου, ο πρωταθλητισμός μας διδάσκει αυτό. Όταν χάνεις σκέφτεσαι να δεις τι έκανες λάθος και να το προσπαθήσεις πάλι. Τότε η νίκη θα είναι πιο "γλυκιά", θα σου ανήκει περισσότερο γιατί διορθώθηκες. Μαζί με το πνεύμα μας ακολουθεί και το σώμα. Η ηλικία δεν παίζει ρόλο στον πρωταθλητισμό. Για τον ίδιο λόγο δεν παίζει ρόλο και στην γνώση-μάθηση, στο ανάγεις το πνεύμα σου. Όλοι βγαίνουμε κερδισμένοι όταν ανεβαίνουμε πνευματικό επίπεδο, όσο μπορούμε πιο πολύ».

Διαπιστώνεται ότι ο Έλληνας έχει αποκτήσει μία πιο «ζεστή» σχέση και ενδιαφέρον να δραστηριοποιηθεί;

«Στην Ελλάδα δεν υπήρχε αυτό που βλέπουμε σήμερα. Όλος ο ντόρος που γίνεται οφείλεται σε αυτό. Για παράδειγμα μπορεί να δει κάποιος στα μέσα ενημέρωσης υπάρχει η έκφραση: "Σκληρό μπρα ντε φερ μεταξύ των πολιτικών κομμάτων". Αυτές δεν τις χρησιμοποιούσε ο απλός κόσμος στο παρελθόν αλλά με τις δικές μας τις διακρίσεις στο άθλημα της χειροπάλης στα πρώτα διεθνή τουρνουά οι άνθρωποι τις αγάπησαν. Ήμασταν οι πρώτοι με διακρίσεις στο εξωτερικό. Το άθλημα το 1989 είχε φιλοξενηθεί το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο ΟΑΚΑ. Μετά τον Ηλία Μπαζίνα που εκπροσωπούσε την Ελλάδα, το σπορ είχε φθίνουσα, καθοδική πορεία. Ουσιαστικά εξαλείφθηκε. Εμείς το επαναφέραμε στην επιφάνεια, παλέψαμε και καταφέραμε να φέρουμε το σπορ σε ικανοποιητικό επίπεδο στην Ελλάδα».

Γιατί δεν υπάρχει η ίδια αναγνωρισιμότητα συγκριτικά με το εξωτερικό ενώ βλέπουμε ότι στις ΗΠΑ για παράδειγμα κορυφαίες προσωπικότητες ασχολούνται με το σπορ;

«Είχαμε διοργανώσει ένα event με τον Σκοτ Άτκινς και τον Σίλβιο Σίμακ, δύο ηθοποιούς του Hollywood. Ο πρώτος έπαιζε στην ταινία με τον «Γιούρι Μπόικα». Μαζί με αυτούς βραβεύτηκαν όλες οι προσωπικότητες του αθλητισμού, όπως ο Μιχάλης Ζαμπίδης, ο Γιώργος Στεφανόπουλος στην πυγμαχία και εγώ. Στην Ελλάδα υπάρχει συνολικά στην ζωή του μία τάση. Το πώς εμπιστεύεται από την ψυχοσύνθεση ένα σπίτι από μπετό. Αν λόγου χάρη του παρουσιάσεις μία σύνθετη κατασκευή θα το εξετάζει περισσότερο, θα είναι πιο διστακτικός. Είναι η δύναμη της συνήθειας, να αγαπά τα σπορ με μεγαλύτερα κονδύλια στο marketing και την διαφήμιση όπως το ποδόσφαιρο.

Κατά την άποψή μου είναι λάθος, όχι διότι δεν τυγχάνουν την αναγωρισιμότητα που θα έπρεπε αλλά γιατί έχουν σασπένς και ομορφιά. Η χειροπάλη γεμίζει τα στάδια, ενώ δεν ισχύει το ίδιο με την Άρση Βαρών. Έχει πολλές κατηγορίες ανδρών, γυναικών, παιδιών ή ατόμων με ειδικές δεξιότητες. Δεν αφήνει κανέναν έξω. Δεν έχει όριο ηλικίας, μπορεί να παίξει ένα άνθρωπος 50 χρονών με έναν 25άρη. Εξάλλου, το χέρι και ο τένοντας όσο μεγαλώνεις "ψήνεται". Μπορείς να νικήσεις έναν άνθρωπο μεγαλύτερου μεγέθους».

Χαραλαμπόπουλος στο SDNA: «Η ηλικία δεν παίζει ρόλο στην γνώση και την μάθηση»