Ο Στέλιος Παπακοσμάς αποτέλεσε, μέλος της σπουδαίας ομάδας του Αρη των Γκάνεφ, Μούχλια, Κονσταντίνοφ, Μέλκα, Μητρούδη και Κουτσονίκα, που κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος το 1998, φέρνοντας για πρώτη φορά τίτλο, στο άθλημα του βόλεϊ, στην Θεσσαλονίκη. Ο άλλοτε ακραίος των «κιτρίνων», μετά από μία πετυχημένη καριέρα "κρέμασε" τα παπούτσια του το 2007. Όχι, όμως και την αγάπη του για το άθλημα. Από το 2010, έκανε στροφή στην καριέρα του. Φόρεσε τη στολή του διαιτητή(!) και πλέον σφυρίζει παιχνίδια της Α1 γυναικών και Α2 αντρών. Ο 45χρονος μίλησε στο sdna.gr για το πώς πήρε την απόφαση να αλλάξει μετερίζι και να κάνει πράξει κάτι που κανείς άλλος δεν τόλμησε ως τώρα.
-Ένας πρωταθλητής, διαιτητής σπανίζει ο συνδυασμός αυτός…
«Η αλήθεια είναι πως οι αθλητές κατά κύριο λόγο γίνονται προπονητές. Εγώ πιστεύω πως δεν είχα αυτό το «μικρόβιο», αλλά και δεν με ενδιέφερε. Γι’ αυτό στράφηκα στην διαιτησία. Ήταν ένας λόγος να παραμείνω κοντά στο άθλημα που αγαπώ και λατρεύω από μικρός». -Πως πήρατε την απόφαση για κάτι τέτοιο;
«Με παρότρυναν δύο τρεις διαιτητές, ένας εξ αυτών ο κ. Σιμίδης και μου φάνηκε μία καλή ιδέα. Από το ξεκίνημά μου στο νέο αυτό μετερίζι το 2010 δεν έχω μετανιώσει στιγμή για την απόφαση μου αυτή. Πιστεύω πως από τότε που ξεκίνησα έμαθα πράγματα που αγνοούσα όσο ήμουν αθλητής. Πράγματα που αφορούν κανονισμούς. Πράγματα που αγνοούσα και δεν γνώριζα».-Η αντιμετώπιση των αθλητών προς το πρόσωπό σας;
«Δεν έχω παράπονο. Με ξέρουν οι πιο παλιοί και τους ξέρω και ‘γω. Δεν έχω ζήσει κρούσματα βίας. Σέβομαι τον ιδρώτας τους και αυτό πρέπει να κάνουν όλοι οι συνάδελφοι μου και να μην ανάβουμε περισσότερο την "φωτιά" ή την ένταση ενός αγώνα».- Ποιες οι διαφορές του να είσαι αθλητής κάτω από τη σκάλα του διαιτητή και ποιες πάνω σε αυτήν;
«Ο αθλητής θέλει να κερδίζει κάποιες φορές με οποιοδήποτε τίμημα. Ακόμα και να ξεγελάσει τον διαιτητή. Όλα είναι στο παιχνίδι. Ο διαιτητής θα πρέπει να τηρεί τους κανονισμούς, να κάνει πιστή εφαρμογή των κανονισμών και να είναι ακέραιος. Λάθη γίνονται από όλους. Το θέμα είναι των διαιτητών να μην κρίνουν αγώνες, γιατί αυτά φαίνονται πιο πολύ. Πάντως πρωταγωνιστές πρέπει να είναι οι παίκτες και κανείς άλλος».- Οι φιλοδοξίες σας μέχρι που φτάνουν σε αυτό το νέο ρόλο που έχετε πλέον;
«Είμαι στα 45. Μακάρι να είμαι γερός να έχω διαύγεια πνεύματος και να παίξω όσο αντέχω. Με γνώμονα τα όρια που υπάρχουν έχω τουλάχιστον μία δεκαετία μπροστά μου, μέχρι να αποσυρθώ. Εχω μία καλή εξέλιξη, οι άνθρωποι της διαιτησίας μου δείχνουν εμπιστοσύνη. Οπου μας βγάλει». - Σε σχέση με το ποδόσφαιρο, τα έσοδα ενός επαγγελματία διαιτητή στο βόλεϊ καλύπτουν τα προς το ζην;
«Από την διαιτησία στο βόλεϊ δεν ζει κανένας. Είναι αδύνατον. Θα έλεγα μάλιστα πω οι διαιτητές τα τελευταία χρόνια είναι πιο πολύ χορηγοί του αθλήματος, αφού καλύπτουν έξοδα, όπως οδοιπορικά. Ο λόγος που το κάνουμε είναι καθαρά για το χόμπι μας, για την επαφή με το άθλημα και όχι για να βγάλουμε επιπλέον εισόδημα, αφού τα χρήματα είναι αμελητέα».
