Ο Στέφανος Τσιτσιπάς πάτησε για πρώτη φορά στη ζωή του το χόρτο του Wimbledon και αφού αρχικά «συστήνεται» στους αναγνώστες του SDNA, μας μιλάει για την εμπειρία του στον ναό του τένις, τα όνειρά του για το μέλλον και τα όσα νιώθει για τις δύσκολες στιγμές που περνάει η Ελλάδα.
Βρίσκεται στο Νο.17 της παγκόσμιας κατάταξης των junior, έχει ύψος 1.93 και σε έναν μήνα θα γίνει 17 ετών. Όλοι θεωρούν ότι είναι η μεγάλη ελπίδα του ελληνικού τένις και επειδή τον είδαμε με τα μάτια μας... εν δράσει, δεν θα διαφωνήσουμε!
Ο Στέφανος είναι θεαματικός τενίστας, με ποικιλία στο παιχνίδι του και ένα στοιχείο που στις μέρες μας τον κάνει να ξεχωρίζει: χρησιμοποιεί το ένα χέρι στο backhand! Highlight της καριέρας του η συμμετοχή τον περασμένο Δεκέμβριο στον τελικό του φημισμένου τουρνουά Orange Bowl, όπου ηττήθηκε από τον Στέφαν Κοζλόφ. Στην πορεία του, μάλιστα, απέκλεισε το ανερχόμενο αστέρι του αμερικανικού τένις, τον Τέιλορ Φριτζ.
Τον συναντήσαμε λίγες ώρες μετά τον αποκλεισμό του από στον δεύτερο γύρο του junior Wimbledon και, όπως θα καταλάβετε από τα λόγια του, είναι ένα ώριμο και συγκροτημένο για την ηλικία του παιδί, το οποίο ζει και αναπνέει για το άθλημα.
Μιλάει με σεβασμό και αγάπη για τον πατέρα του Απόστολο, δεν ξεχνάει τον πρώτο του προπονητή και δείχνει αποφασισμένος να αφήσει το στίγμα του στο παγκόσμιο τένις... Του το ευχόμαστε!- Πες μας αρχικά για την πρώτη σου επαφή με το άθλημα.
«Ξεκίνησα να παίζω τένις σε ηλικία 3 ετών, όχι πολύ σοβαρά, απλά κάποιες μπαλιές μέσα στο γήπεδο. Και αργότερα μπήκα σε γκρουπ στον όμιλο αντισφαίρισης Γλυφάδας και άρχισα να ασχολούμαι πιο εντατικά και έντονα». - Προέρχεσαι από «τενιστική» οικογένεια, έτσι δεν είναι;
«Ναι, η μητέρα μου ήταν επαγγελματίας τενίστρια και ο πατέρας μου έχει αποφοιτήσει από τη Γυμναστική Ακαδημία με ειδικότητα στο τένις. Η μητέρα μου μου έδωσε τη μεγαλύτερη παρόρμηση στο άθλημα. Έχει παίξει Fed Cup για τη Σοβιετική Ένωση και έχει αγωνιστεί σε Grand Slam, αλλά όχι στο Australian Open και το US Open, διότι δεν είχε την οικονομική άνεση να ταξιδέψει τόσο μακριά. Έπαιξε στα προκριματικά του Roland Garros και του Wimbledon, ενώ είχε κάποια καλά αποτελέσματα στο διπλό». - Μίλησέ μας για το στυλ παιχνιδιού σου, αφού ο περισσότερος κόσμος δεν σε έχει δει να παίζεις.
«Θα έλεγα ότι έχω επιθετικό στυλ, δεν μου αρέσει να είμαι στην άμυνα. Μου αρέσει να έχω εγώ το πάνω χέρι όταν παίζω. Και παίζω το backhand με το ένα χέρι». - Το τελευταίο που λες είναι λίγο σπάνιο πλέον...
«Ναι, είναι πολύ σπάνιο. Έπαιζε και η μητέρα μου με ένα χέρι, όπως και ο πατέρας μου. Αλλά δεν νομίζω ότι ξεκίνησε από αυτό. Είναι ένα στυλ που μου έβγαλε μάτια όταν το είδα και μου άρεσε να παίζω κι εγώ με ένα χέρι. Δεν μου άρεσαν ποτέ τα δύο χέρια. Και πιστεύω ότι είναι το πιο κλασικό στυλ για έναν τενίστα». 
- Οι προπονητές σου δεν θέλησαν ποτέ να σε κάνουν να χρησιμοποιήσεις και τα δύο χέρια;
«Αυτός που δεν είχε κανένα πρόβλημα να παίξω με το δικό μου στυλ ήταν ο κύριος Γιώργος Σπηλιόπουλος, ο οποίος ήταν ένας φοβερός προπονητής που είχα όταν ξεκίνησα στο γκρουπ. Ήταν αυτός που μου έμαθε τα βασικά πράγματα και με έκανε να ασχοληθώ με το άθλημα πιο έντονα. Και δεν είχε πρόβλημα να παίζω με το ένα χέρι. Πολλοί προπονητές, βέβαια, έλεγαν ότι τα δύο είναι η καλύτερη λύση, αλλά εγώ πήρα το ρίσκο».- Και από ό,τι είδα, δεν είσαι ο κλασικός baseliner...
«Όχι, μου αρέσει το all around παιχνίδι. Μου αρέσει το φιλέ, έχω σχετικά καλό σερβίς και το όπλο μου είναι το forehand. Αν και δεν λειτούργησε πολύ σε αυτή την επιφάνεια. Ήταν, όμως, πολύ καλή εμπειρία».- Αλήθεια, πώς ένιωσες όταν μπήκες σε αυτές τις εγκαταστάσεις;
«Όταν πήγα να παίξω τον πρώτο μου αγώνα ένιωσα συγκινημένος. Από μικρός έβλεπα το Wimbledon στην τηλεόραση, είναι το ιστορικότερο Grand Slam. Δεν υπάρχει άλλο Grand Slam που μπορεί να συγκριθεί με αυτό». - Νιώθεις ότι φεύγεις από εδώ γεμάτος εμπειρίες;
«Ναι, φυσικά. Μπόρεσα και κατάλαβα τι είναι το Wimbledon, κάτι που δεν ήξερα πριν. Και με έφερε κοντά στον κόσμο, στους διοργανωτές. Πήρα μια γεύση του τι είναι το Wimbledon».- Πριν έρθεις στο Wimbledon, πήρες μέρος στο τουρνουά «The Boodles» και είχες την ευκαιρία να προπονηθείς με τον Φάμπιο Φονίνι. Σου είχε ξανατύχει να βρεθείς με ένα τόσο μεγάλο όνομα του παγκοσμίου τένις;
«Όχι, ήταν η πρώτη φορά. Ήταν φοβερό συναίσθημα. Είδα το τένις από μια άλλη όψη μετά από αυτό. Μπόρεσα και κατάλαβα το επίπεδο αυτών των παικτών». 
- Και πώς ήταν ο Φονίνι; Ήταν άνετος μαζί σου;
«Έχει ένα δικό του στυλ. Αυτό το χαλαρό, που έχει και μέσα στο παιχνίδι. Ήταν αστείος, θα έλεγα, κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Αλλά είναι και πολύ καλός τύπος. Μπορείς να γίνεις εύκολα φίλος μαζί του. Και με εντυπωσίασε το παιχνίδι του στην προπόνηση γιατί όλες οι μπάλες του ήταν πάντα βαθιές και με δυσκόλευε, δεν μου έδινε περιθώριο με τον χρόνο. Ήμουν πάντα υπό πίεση. Κατάλαβα, λοιπόν, ποια είναι η διαφορά αυτών των παικτών».
- Η αγαπημένη σου επιφάνεια ποια είναι;
«Η αγαπημένη μου επιφάνεια είναι το χώμα. Εκεί μεγάλωσα, εκεί ξεκίνησα να παίζω και είναι η επιφάνεια που αγαπώ πάρα πολύ. Ταιριάζει στον τρόπο παιχνιδιού μου και την ξέρω πολύ καλά». - Και το χορτάρι, πάντως, ταιριάζει στο στυλ σου...
«Ναι, και το χορτάρι ταιριάζει. Απλά θέλω περισσότερο χρόνο, να το δουλέψω περισσότερο. Δεν είναι εύκολη η πρώτη φορά. Κάποιοι προσαρμόζονται γρήγορα, κάποιοι θέλουν τον χρόνο τους. Δεν είχα ξαναπαίξει σε αυτή την επιφάνεια. Το χορτάρι ήταν ένα... μπουμ για μένα. Δεν το ήξερα καθόλου». - Τα είδωλά σου ποια είναι;
«Τα είδωλά μου είναι ο Σταν Βαβρίνκα, ο Μάρκος Παγδατής και ο Ρότζερ Φέντερερ. Όλοι για τα δικά τους χαρακτηριστικά. Ο καθένας έχει ένα μοναδικό πράγμα που οι άλλοι δεν έχουν. Είναι, λοιπόν, οι τρεις αγαπημένοι μου παίκτες».
- Τώρα ποιο είναι το πρόγραμμά σου;
«Θα προετοιμαστώ για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που θα γίνει στην Ελβετία και αν είμαι καλά θα πάρω μέρος στο US Open».- Πώς σου φαίνεται αυτή η ζωή, τα ταξίδια; Σε συναρπάζει;
«Μου αρέσει. Αν δεν μου άρεσε δεν θα επέλεγα να ασχοληθώ με αυτό το άθλημα». - Αισθάνεσαι κάπως περίεργα που άλλα παιδιά της ηλικίας σου έχουν μια διαφορετική ζωή;
«Το έχω συνηθίσει. Το κάνω από 10 χρονών. Μου φαίνεται απολύτως φυσιολογικό».- Και δεν σου λείπει κάτι;
«Θα ήθελα να ήμουν πιο κοντά στην οικογένειά μου. Θα ήθελα να έχω και περισσότερους φίλους. Δεν έχω δυστυχώς, διότι είμαι συνέχεια στο τουρ. Για τα υπόλοιπα δεν με ενδιαφέρει. Δεν μου αρέσουν τα τρελά πράγματα. Θέλω να ταξιδεύω, να παίζω τένις, να έχω φίλους. Και να περνάω καλά όταν έχω χρόνο». 
- Ποια είναι τα όνειρά σου;
«Κανείς δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον. Όμως, το όνειρό μου είναι να μπω στο Top 100. Θέλω να παίζω καλό τένις κάθε μέρα, να βελτιώνομαι και να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Και αν πάνε όλα καλά, να μπορέσω να γίνω ένας από τους καλύτερους τενίστες. Να κάνω κάποια ρεκόρ στο άθλημα. Δύσκολο, αλλά είναι ένα μεγάλο όνειρο που θα ήθελα να πραγματοποιήσω. Να γίνω ξεχωριστός. Πιστεύω πάρα πολύ στον εαυτό μου, στο τένις μου και στην οικογένειά μου, που με στηρίζει διαρκώς. Με σκληρή και σωστή δουλειά πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά». - Γιατί νομίζεις ότι η Ελλάδα δεν βγάζει μεγάλους τενίστες;
«Δεν υπάρχει πίστη. Όταν σε μικρή ηλικία. ταξίδευα για αγώνες, παρόλο που έχανα και μπορεί να μην έπαιζα καλό τένις, ο πατέρας μου συνέχιζε να πιστεύει σε μένα. Ήθελε να τα καταφέρω. Ποτέ δεν το έβαλε κάτω, πάντα κε βοηθούσε και ειλικρινά τον ευγνωμονώ. Είναι τρομερός άνθρωπος και χωρίς αυτόν δεν θα ήμουν σήμερα εδώ. Είναι δουλειά δική μου και δική του. Μια καλή συνεργασία μεταξύ μας. Θέλει πείσμα, να μην το βάζεις κάτω, σκληρή δουλειά και σωστή σκέψη». - Πώς σχολιάζεις την κατάσταση στην Ελλάδα; Ποια είναι τα συναισθήματά σου;
«Η κατάσταση στην χώρα μας είναι πολύ παράξενη. Συμβαίνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα και χωρίς να καταλαβαίνει ο καθένας απο εμάς τι πραγματικά συμβαίνει.
Είμαστε μια πολύ όμορφη χώρα, με μεγάλο πολιτισμό και ιστορία και όλα τα υπόλοιπα προβλήματα μας κάνουν να φαινόμαστε πολύ χειρότεροι απο αυτό που πραγματικά είμαστε. Τις προάλες ήμασταν μέσα στο Λονδίνο και πρόσεξα πόσο νοιάζονται οι πολίτες άλλα και ο δήμος για αυτήν την πόλη. Υπάρχει τάξη παντού και ειλικρινά μαγεύεσαι από την ομορφιά αυτής της πόλης, κάτι που δεν υπάρχει στις πόλεις της δικής μας χώρας. Είμαστε τελείως διαφορετικοί απο μία χώρα όπως η Αγγλία. Έχουμε 1.000 λόγους να είμαστε καλύτεροι απο κάποιες άλλες χώρες και δεν ξέρουμε πώς να το εκμεταλλευτούμε και τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε».
