Πάμε πίσω στο μακρινό 1991, Σεπτέμβρη μήνα, Τρίπολη Αρκαδίας. Πτέρυγα Βασικής Εκπαίδευσης, η περίφημη «124», με περίπου 2.100 νεοσύλλεκτους σμηνίτες, αριθμός ρεκόρ για σειρά της Αεροπορίας.
Περνώντας την πύλη, ήξερα τρία πράγματα:
1) Ότι θα απολυθώ σε 21 μήνες, αν όλα πάνε καλά (όλα πήγαν καλά, όμως απολύθηκα σε 24 για λόγους που δεν έχει νόημα να αναλύσω εδώ - δεν είχα φυλακές).
2) Ότι θα υπηρετήσω στη 2η Μοίρα, γιατί εκεί ήταν μεγαλοστέλεχος το «μέσον» μου. Μεγελοστέλεχος ήταν, αλλά εκεί δεν ήταν. Παντρεύτηκε εκείνο το Σεπτέμβριο. Πάντα τέτοια «μέσα» είχα, τώρα που το σκέφτομαι. Γνώριζα τους κατάλληλους ανθρώπους σε ακατάλληλες στιγμές. Ή, το αντίστροφο...
3) Ότι θα συνυπηρετήσω με τον γιο του τότε πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου -το γράφω κι ό,τι μας βρήκε, μας βρήκε- Μητσοτάκη.
Το πρώτο δεν χρειαζόταν μαντικές ικανότητες για να το γνωρίζω. Τόση ήταν η θητεία στην Αεροπορία, 21 μήνες «μοδίστρες». Εκτός κι αν πιάναμε παραμεθόριο, οπότε μπορεί να πέφταμε στους 19 ή τους 17. Με δεδομένο όμως το δεύτερο ...δεδομένο, ένα κάποιο «μέσον», δεν είχα τύχη για 17μηνο. Παρουσιάστηκα 10 Σεπτεμβρίου, με τη σειρά Ε΄91 και θα απολυόμουν ...κάποτε.
Το πρώτο, λοιπόν, η διάρκεια της θητείας δεν ήταν είδηση. Ούτε και το δεύτερο, ότι δηλαδή έτυχε να έχουμε έναν οικογενειακό φίλο σμηναγό. Είχαμε κι έναν μανάβη. Να μην ψωνίζαμε από αυτόν μπρόκολα επειδή ήταν γνωστός; Και ψωνίζαμε και «μέσον» είχαμε.
Το τρίτο, όμως, ήταν η πρώτη μου ...δημοσιογραφική πληροφορία. Είχα έναν φίλο, που είχε έναν αδερφό, που ήταν στη φρουρά της Ντόρας, που είχε έναν μικρότερο αδερφό, που θα πήγαινε φαντάρος με την Ε΄91 και που μαζί του θα πήγαινε κι άλλο ένα παλικάρι, φίλος του και φίλος της πρωθυπουργικής οικογένειας, ο οποίος εκείνη την περίοδο κάπου βολόδερνε στο Μαξίμου.
Τότε -νομίζω πως αυτό ισχύει ακόμα- στην «124» υπήρχαν τρεις Μοίρες Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων. Η παράδοση έλεγε πως στην 1η Μοίρα πήγαιναν όλα τα «βύσματα» και στην 3η η πλέμπα, εκείνοι που δεν είχαν ούτε «βύσμα» ούτε στον ήλιο ...Μοίρα. Στη 2η πήγαιναν οι υπόλοιποι και ...εγώ, επειδή είχα λάθος «βύσμα», τα είπαμε, να μην τα ξαναλέμε, είμαστε άντρες και το λόγο μας τον κρατάμε.
Όταν παρουσιάστηκε ο Κούλης έγινε το εξής «κουφό». Αντί για την 1η Μοίρα, όπως ήταν το αναμενόμενο, παρουσιάστηκε στην ...3η. Η οποία ξαφνικά απέκτησε στον ήλιο μοίρα κι έγινε η καλύτερη Μοίρα. Κίνηση «ξεκαρφώματος» από τον τότε πρωθυπουργό με το γιο του; Σπόντα; Αδιαφορία, αφού όπου κι αν πήγαινε ο Κούλης, θα ήταν η καλύτερη -στον ήλιο- Μοίρα;
Η ουσία είναι πως δημιουργήθηκε τέτοιος πανικός με εκείνη την επιλογή, ώστε όλα τα «βύσματα» της 1ης Μοίρας σοκαρίστηκαν -έως εξαγριώθηκαν- και στα τηλέφωνα που έπαιρναν στους δικούς τους (τότε δεν υπήρχαν κινητά) παρακαλούσαν να τους μετακινήσουν στην 3η Μοίρα! Αυτοί, που έβαζαν «μέσον» να πάνε στην 1η!
Σε γενικές γραμμές, λόγω της παρουσίας του Κούλη στο στρατόπεδο, εκείνη η σειρά πέρασε μάλλον ανώδυνα τις 40 μέρες της εκπαίδευσης (εγώ έμεινα άλλους δυο μήνες, αλλά κι αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία). Η στρατικοποίηση των πρώτων ημερών ήταν ήπια, τα γυμνάσια επίσης κι όλοι είχαν να λένε για το γεγονός πως ...εξαφανίστηκαν σε άδειες όλοι οι εκπαιδευτές που είχαν γράψει το όνομά τους με χρυσά γράμματα στη βίβλο με τους ...βασανιστές και τα καψόνια.
Το μόνο αρνητικό; Αντί για «μοδίστρες», η συγκεκριμένη σειρά έπρεπε να μετονομαστεί σε «καθαρίστριες», καθώς υπό το φόβο της ξαφνικής επίσκεψης του πρωθυπουργού για να δει τον γιο του, 2100 (άντε, 2.098 χωρίς τον Κούλη και τον κολλητό του) σμηνίτες έγλειφαν τις πίστες από το πρωί ίσαμε το βράδυ. Αντί για Μ1, το όπλο μας ήταν το σκουπόξυλο και ξιφολόγχη το φαράσι!
Τελικά, οι φήμες λένε πως ο μπαμπάς ήρθε να δει τον γιο σε ανύποπτη στιγμή με ελικόπτερο κι όσο τον είδατε εσείς, άλλο τόσο τον είδαμε κι εμείς που ήμασταν εκεί...
Μετά ο Κούλης μετατέθηκε στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας κι από τότε έχασα τα ίχνη του. Όχι πως πριν ήμασταν κολλητοί. Σειρούλες, όμως, ήμασταν!
