Και αφού η παρουσίαση τελείωσε, μια Αγγλίδα συνάδελφος, μου ζήτησε να τοποθετηθώ γύρω από το περιεχόμενο των αποκαλύψεων για το bullying το οποίο ανέφερε στην αυτοβιογραφία του ο Τζον Αμίτσι στην διάρκεια της παρουσίασης του στον Παναθηναϊκό σχετικά με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του. Ειλικρινώς, δε θυμόμουν αν ο Αγγλος είχε καταγγείλει ρατσιστικές συμπεριφορές εναντίον του από το ελληνικό κοινό. Αλλωστε, το 1996 ελάχιστοι γνώριζαν την προσωπική ζωή του, οι περισσότεροι και δη συνάδελφοι, μακάριζαν τα αθλητικά προσόντα και την μπασκετική προσφορά του στον Παναθηναϊκό. Μέχρις εκεί…
Αυτές τις εικόνες θυμήθηκα αιφνιδιαστικά μετά την είδηση της επιβεβαίωσης θανάτου του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Αν για παράδειγμα, είχα την ίδια συζήτηση, τι θα απαντούσα… Ακριβώς το ίδιο. Όχι, οι Ελληνες δεν είναι καθάρματα επειδή βρέθηκαν πέντε τσογλάνια για να τραμπουκίσουν τον αδύνατο της παρέας, ή τον «διαφορετικό» από εκείνους, που θεωρούσαν ότι χαμηλώνει το μέσο όρο της τεστοστερόνης τους. Ούτε, μπορεί να μπει κανείς στη λογική της διαδικτυακής χαβούζας για να κακοχαρακτηρίσει έναν ολόκληρο λαό των κρητικών που ιστορικά έχει αποδείξει το σεβασμό του στην ανθρώπινη περηφάνια όπως γλαφυρά και εύστοχα αναφέρει ο Μανόλης Γρηγοράκης πως η Κρήτη ξέρει «να ενώνει τσ' ανθρώπους, ντόπιους και ξένους, δυνατούς κι αδύναμους». Για τον ίδιο λόγο που και οι Βεροιώτες δεν είναι μισάνθρωποι επειδή εκεί εξαφανίστηκε ο μικρός Αλεξ πριν από χρόνια. Κι όπως κατά αντιστοιχία το ίδιο ισχύει στη Μακεδονία, τη Θράκη, τη Θεσσαλία, την Πελοπόννησο κι απανταχού την ελληνική επικράτεια επειδή ανάλογα περιστατικά τα ζούμε καθημερινά και επαναλαμβανόμενα. Η ίδια η κοινωνία έμεινε άφωνη στο χαμό του οπαδού του Εθνικού Κώστα Κατσούλη πέρσι το Σεπτέμβριο, τα ίδια δοκίμια διαβάσαμε, ανάλογα αναθέματα από τα Social Media αλλά λίγο καιρό αργότερα, η οπαδική βία ξαναχτύπησε. Στις Σέρρες με τον ξυλοδαρμό δυο φιλάθλων, στο ΣΕΦ τραμπουκισμοί εναντίον συναδέλφου από κωμικά ανδρείκελα που πουλάνε οπαδική αξιοσύνη. Σκύψτε όμως να δείτε και στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, όπου πάντοτε θα διαπιστώσει κανείς πόσο στραβά αρμενίζουμε όχι επειδή γεννηθήκαμε ρατσιστές ή δολοφόνοι αλλά διότι πάντοτε η σιωπή ενθαρρύνει κάθε «χωριάτη να ανέβει στο κρεβάτι» ξυπνώντας τα πιο άγρια ένστικτά του. Διαβάστε από περιέργεια ακόμη και οι μη μυημένοι στην τεχνολογία, το cyber bullying στο Facebook ή το twitter, ή παρακολουθήστε ακόμη και ραντεβού θανάτου που στήνονται και μόνο όταν θα αναδυθεί ένα θέμα εξαφάνισης, θα αναλογιστούμε ότι η σιωπή τελικώς δεν είναι χρυσός όταν έχουμε κάτι να πούμε.
Ο συμψηφισμός πάντα παρουσιάζεται ως αρχή δεινών. Τα ελληνικά Media θα ασχοληθούν με την υπόθεση Γιακουμάκη, τόσο … όσο τους επιτρέπουν τα νούμερα της AGB προτού (ξανα)ασχοληθούν στο πρώτο θέμα τους με τους διαγκωνισμούς του Σόιμπλε με τον Βαρουφάκη. Η βιωματική θεματολογία κουράζει. Και μόνο στο επόμενο θύμα bullying λόγω «διαφορετικότητας», θα αρχίσει η αναψηλάφηση των ιδιαιτεροτήτων ενός λαού. Στην Κρήτη, στη Μάνη ή και κάπου αλλού…
