Mην ακούτε τους αστείους που υποστηρίζουν ότι τα λεφτά δεν αγοράζουν την ευτυχία. Άλλωστε για έναν γνήσιο, μπελαλή άντρα η ευτυχία απαραιτήτως είναι συνυφασμένη με ένα ικανοποιημένο στομάχι. Οπότε με 2-3 ευρώ, όσο και το κόστος ενός σάντουιτς από εκείνα τα ωραία, τα μαγκιόρικα, τα… κανονικά όπως τα αποκαλούν και τα απολαμβάνουν στη Σαλονίκη, ο δρόμος για την ευτυχία δεν ήταν ποτέ τόσο κοντά. Εφόσον δεν μπλέξει και σε κίνηση ο ντελιβεράς (να σ’ έχει ο Θεός καλά παλικάρι μου) όλα είναι θέμα χρόνου. Ιδού λοιπόν τα 5 πιτόγυρα (άντε να σας κάνουμε τη χάρη, αλλά ως εδώ, σουβλάκια ΠΟΤΕ) της Θεσσαλονίκης που κόβουν την ανάσα και -φυσικά- την πείνα.
Γιώτης (Όχι μόνο ποιότης, αλλά και ποσότης. Πολλή ποσότης)!
Μπορεί το σύνθημα να λέει «γίνε Άρης για να γουστάρεις», αλλά η αλήθεια είναι πως αν πας με διακριτικά των κίτρινων για πιτόγυρο στου Γιώτη, ίσως να έχεις πρόβλημα. Όχι ότι οι άνθρωποι δεν σερβίρουν Αρειανούς, ίσα-ίσα. Το θέμα είναι καθαρά… γεωγραφικό. Βλέπεις, το γυράδικο με τις θηριώδεις μερίδες είναι στην Τούμπα. Κι αν η συγκεκριμένη περιοχή της Θεσσαλονίκης είναι συνυφασμένη με ένα πράγμα, αυτό είναι ο ΠΑΟΚ. Ένα περιποιημένο πιτόγυρο πριν το ματς δίνει την απαραίτητη ενέργεια για να φωνάξεις στο γήπεδο και μία επανάληψη μετά τον αγώνα μπορεί να αποδειχθεί το τέλειο συμπλήρωμα μιας νίκης ή ο καλύτερος τρόπος να πνίξεις (στο γύρο και στις αλοιφές) τον πόνο σου μετά από μια ήττα. Παρεμπιπτόντως αυτό που βλέπεις δίπλα στο πιτόγυρο είναι ο ώμος του παιδιού. Και το πιτόγυρο είναι 3 φορές μεγαλύτερο. Για να καταλάβεις για τι τέρας μιλάμε…
Devido στην Παπαναστασίου (πρώην 157)
Για να λέμε αλήθειες, το σημερινό Devido είναι ο άξιος συνεχιστής μιας τεράστιας κληρονομιάς που άφησε το 157. Το οποίο πήρε το όνομά του λόγω της τοποθεσίας του. Εγκατεστημένο στην Παπαναστασίου 157 αποτελεί την απάντηση της «κίτρινης φυλής» σε ό,τι αφορά το σωστό, μερακλίδικο γυράδικο. Όχι βέβαια των ταξιτζήδων, αλλά των νοσταλγών των εποχών που ο Κολτσίδας ήταν ο ήρωας του Χαριλάου. Δυο βήματα από το «Κλεάνθης Βικελίδης», δίνει κουράγιο στους φίλους του Άρη μέχρι να ανέβει η ομάδα εκεί που ανήκει, δηλαδή στην Α’ Εθνική. Ποτέ ο δρόμος της ομάδας προς τη δόξα δεν ήταν πιο χορταστικός και νόστιμος.
Πρασσάς (πρέπει να πας, πρέπει να φας)
Συνεχίζοντας τα… δάνεια στα λογοπαίγνια, περνάμε στον Πρασσά. Θα έχετε διαβάσει, φαντάζομαι, πως το μέγεθος δεν έχει σημασία. Τέτοιες φήμες διαδίδουν όσοι έχουν πρόβλημα με το μέγεθος, κάτι που δεν συμβαίνει στο Πρασσά. Το πιτόγυρό του είναι ένα μικρό μεγάλο έπος, ικανό να σε κάνει αναθεωρήσεις τις απόψεις σου για το φαΐ, το σεξ, τη ζωή, τα πάντα. Έτσι κι αλλιώς μέχρι να το καταβροχθίσεις θα έχεις χρόνο στη διάθεσή σου μέχρι και για φιλοσοφίες. Για πιο… kinky καταστάσεις, αντικαθιστάς την τεράστια πίτα με ψωμάκι ή μπαγκέτα.
Ντερλικατέσεν (ΑΜΑΝ ζημιά…)
Σίγουρα έχετε ακούσει πως σαν την Χαλκιδική δεν έχει. Εδώ και μερικά χρόνια, μάλιστα, η συνεισφορά της συγκεκριμένης περιοχής στην ανθρωπότητα δεν εξαντλείται στις παραλίες, τα μπιτσόμπαρα, τις βούτες, τα πάρτυ και γενικότερα όλα εκείνα που συνθέτουν την καθημερινότητα ενός φοιτητή στη Θεσσαλονίκη. Σε αυτό το άγιο μέρος έφαγε το… φλας ο Δημήτρης Εικοσιδυός, όταν άφησε πίσω του τα χρόνια της δόξας με τους ΑΜΑΝ κι έβαλε πλώρη, μετά τις καρδιές, να κερδίσει και τα στομάχια του λαού του! Έφτιαξε λοιπόν το Ντερλικατέσεν το οποίο εισήγαγε νέα ήθη κι έθιμα στον έτσι κι αλλιώς ανώτερο γαστρονομικά Βορρά.
Πέρα από τα σάντουιτς για τα οποία αξίζει τον κόπο να κάνεις ακόμη και φυλακή, ξεχωριστή θέση έχει το σουβλάκι (καλαμάκι για τους χαμουτζήδες) με χαλούμι, το κουλούρι με σουβλάκι (καλαμάκι ρε ασέβαστοι;) και φυσικά η δικάβαλη. Ναι! Ναι! Ναι! Η δικάβαλη… Έρωτας με την πρώτη μπουκιά! Αν η… έτσι σου είναι σε δίαιτα, κάτσε εσύ στου Εικοσιδυού να ντερλικώσεις μέχρι θανάτου και άσε το μωρό να βλεφαριάζει βιτρίνες στην Τσιμισκή. Win – win situation που λένε και οι Άγγλοι οι οποίοι τρώνε αηδίες.
Νικ (δε γκρικ σε πιτόγυρα)
Γέννημα-θρέμμα δυτικής… Θεσσαλονίκης, το γυράδικο Νικ ήταν η απάντηση των Αμπελοκήπων στα πιο… καθώς πρέπει μαγαζιά του κέντρου και της ανατολικής πλευράς της πόλης. Ήταν τέτοια η επιτυχία του, αλλά και οι ουρές των λυσσασμένων από την πείνα καρντασίων (sic) που δεν άργησε η στιγμή της απόλυτης επικράτησης σε όλη την επικράτεια… συμπρωτευούσης. Η άτιμη η κρίση έκλεισε κάποια από τα καταστήματα, αλλά εκείνο στη Μεγάλου Αλεξάνδρου παραμένει ο απόλυτος… στρατηλάτης της γαστρονομίας.
