MENU

Συμπληρώνεται σήμερα ένας χρόνος. Όχι από κάποια μεγάλη επιτυχία της ΑΕΚ. Η ιστορία της είναι γεμάτη από τέτοιες. Κάθε μέρα είναι επέτειος ή... εν δυνάμει επέτειος μιας μεγάλης στιγμής. Η συγκεκριμένη ημερομηνία, όμως, δεν είναι απλά ξεχωριστή. Αποτελεί σταθμό για τον σύλλογο. Πριν από ακριβώς ένα χρόνο, στις 15:44:04, καταχωρήθηκε στο ηλεκτρονικό σύστημα της ΔΑΟΚΑ η άδεια δόμησης της «Αγιά Σοφιάς».

Τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη αυτής της προσπάθειας, η ΑΕΚ πήρε επιτέλους στα χέρια της το έγγραφο που της επέτρεπε να προχωρήσει στην κατασκευή του γηπέδου της. Και κάθε κατεργάρης πήγε στον πάγκο του. Νομίζω ότι όλοι θυμούνται λίγο – πολύ πόσα είχαν προηγηθεί αυτά τα τέσσερα χρόνια.

Πόσες καθυστερήσεις, πόσες μάχες με το τέρας της γραφειοκρατίας, αλλά και πόσες με μια χούφτα ανθρώπων, οι οποίοι είχαν βαλθεί απλά να στερήσουν από την ΑΕΚ την επιστροφή της στο σπίτι της, επειδή... έτσι γούσταραν. Δεν είχαν κανένα επιχείρημα, δεν είχαν πουθενά δίκιο. Κι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα, χάνοντας ΟΛΑ τα δικαστήρια, αλλά και κάθε λαϊκό έρεισμα.

Το γεγονός ότι ηττήθηκαν κατά κράτος, δεν σημαίνει πως ως αντίπαλος δεν δημιούργησαν πρόβλημα. Θυμίζω πόσο επηρέαζαν κόσμο οι παπάτζες που πούλαγαν σε κάθε βήμα του έργου. Πόσο φόβο είχαν δημιουργήσει σε μέρος του κόσμου πριν από την εκδίκαση του ΣτΕ, για μια υπόθεση που η ΑΕΚ είχε όλα τα δίκια -αλλά και τον νόμο- με το μέρος της.

Πόσες ήταν οι φορές που χρειάστηκε ο διπλάσιος ή και τριπλάσιος χρόνος για να γίνουν απλές διαδικασίες. Και σε τι βαθμό είχαν σπείρει ζιζάνια, που είχαν καταφέρει να πείσουν κόσμο ότι... «ο Μελισσανίδης κοροϊδεύει, δεν θέλει να γίνει το γήπεδο». Κι όπως είχε γράψει ένας φίλος στο χαβαλέ όταν το γήπεδο άρχισε να σηκώνεται: «αυτός ο Μελισσανίδης μέχρι και γήπεδο είναι ικανός να φτιάξει για να μας παραμυθιάσει ότι θα φτιάξει γήπεδο».

Τώρα όλα αυτά φαίνονται αστεία. Τότε δεν ήταν. Ειδικά για τον άνθρωπο που έδωσε όλες αυτές τις μάχες απέναντι σε... θεούς και δαίμονες για να γίνουν τα αυτονόητα και την ίδια στιγμή έβλεπε να τον... χρεώνουν κιόλας. Αν ήταν άλλος μπορεί και να τα παρατούσε απογοητευμένος.

Ο Μελισσανίδης, δεν είναι ότι δεν ένιωσε ποτέ απογοήτευση. Δεδομένα υπήρξαν στιγμές που οι εξελίξεις τον δοκίμασαν. Όμως, δεν σκέφτηκε να τα παρατήσει ούτε λεπτό. Κι όταν ήρθε αυτή η μέρα, η 25η Ιουλίου 2018, όλα έγιναν άμεσα. Δύο μέρες αργότερα πραγματοποιήθηκε ο Αγιασμός και την επόμενη μέρα ανέλαβαν δράση οι μπουλντόζες.

Οι μπουντόζες που... έκαναν βόλτα τα χώματα, όπως είπαν κάποιοι αστείοι ακόμη και μετά από την συντριπτική ήττα τους. Να που αυτή η... μετακίνηση χωμάτων έχει ως αποτέλεσμα σήμερα στο ίδιο οικόπεδο να βρίσκονται δύο θύρες στο ύψος των 27 μέτρων. Και ακολουθούν και οι επόμενες.

Η επιστροφή της ΑΕΚ στην πόλη της δεν είναι πλέον όνειρο. Είναι μια πραγματικότητα που τη βιώνουν οι εκατοντάδες οπαδοί της που καθημερινά τη στήνουν στα κάγκελα για να χαζεύουν τους γερανούς να κουβαλούν σίδερα και τις μπετονιέρες να φέρνουν τσιμέντο.

Που πλέον το -ευχάριστο- πρόβλημά τους είναι πως σύντομα το γήπεδο θα έχει υψωθεί τόσο που δεν θα μπορούν να βλέπουν τα έργα απ' έξω. Όπως τους είπε προχθές ο Μελισσανίδης, θα το λύσει κι αυτό. Γιατί όχι; Μέχρι σήμερα έχει λύσει όλα τα υπόλοιπα...

Υ.Γ.: Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την τραγωδία που βιώνει η χώρα. Κι όταν δεν υπάρχουν, δεν έχει κανένα νόημα να τα ψάξεις. Το πιθανότερο είναι ότι θα αποτύχεις. Το μόνο που θα πρέπει να έχουμε όλοι στο μυαλό μας, είναι πως οι άνθρωποι που δοκιμάζονται θα χρειάζονται τη στήριξή μας για πολύ καιρό. Όχι μόνο για όσο το θέμα θα βρίσκεται στην επικαιρότητα.

Μέχρι και γήπεδο θα χτίσει για να μας παραμυθιάσει...