MENU

Πως τα καταφέραμε, πάλι έτσι ρε γαμώτο; Άλλο ένα πρωτάθλημα πνιγμένο μες στο δηλητήριο, την αμφισβήτηση, την καχυποψία, το μίσος και άλλη μια ποδοσφαιρική σεζόν που οδεύει στο τέλος της, εν μέσω… τρόμου για τη διεξαγωγή ενός τελικού κυπέλλου που στις περισσότερες χώρες του πλανήτη αντιμετωπίζεται ως γιορτή. Όχι, όμως, εδώ…

Δεν υπήρξα ποτέ μου ούτε ΑΕΚτζής, ούτε ΠΑΟΚτσής. Από μικρό παιδί, όμως, έμαθα να σέβομαι απεριόριστα δύο τεράστιους συλλόγους που συμβολίζουν κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή ποδοσφαιρική ιδέα.

Τις τελευταίες μέρες ήρθα πολύ κοντά με τον κόσμο των συναισθημάτων που βιώνουν οι φίλαθλοι των δύο «Δικεφάλων». Με τον συναισθηματικό κόσμο των φίλων της ΑΕΚ είμαι, ούτως ή άλλως, κοντά πολύ απλά γιατί και το οικογενειακό μου περιβάλλον είναι… πλημμυρισμένο στο κίτρινο! Μπορώ, λοιπόν, να καταλάβω απόλυτα τη χαρά, τη συγκίνηση και την περηφάνια που αισθάνεται κάθε ΑΕΚτζής για την επιστροφή της ομάδας του μετά από 24 ολόκληρα χρόνια στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Από την άλλη, το τελευταίο δεκαήμερο ήρθα πολύ πιο κοντά στον ψυχικό κόσμο ενός ΠΑΟΚτσή! Με αφορμή το γράμμα που είχα στείλει στον Γιώργο Τουρσουνίδη – σχετικά με την αναφορά του στο κόψιμο της Ελλάδας – δεκάδες φίλοι του ΠΑΟΚ επικοινώνησαν μαζί μου στο προσωπικό μου messenger.

Αφήνω στην άκρη τα… ανθρωποειδή που εύχονταν καρκίνο σε μένα και τα παιδιά μου, γιατί πολύ απλά τα ανθρωποειδή δεν έχουν χρώμα φανέλας. Δεν εκφράζουν ούτε τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, του Άρη. Υπάρχουν ΠΑΝΤΟΥ και απλά εκπροσωπούν τα δικά τους… κτηνώδη ένστικτα.

Στέκομαι, όμως, στον πόνο που μοιράστηκαν μαζί μου δεκάδες σοβαροί άνθρωποι – πατεράδες, οικογενειάρχες, υγιείς φίλαθλοι – με τους οποίους είχα διαδικτυακούς διαλόγους που δεν σας κρύβω ότι με άγγιξαν και με έφεραν πιο κοντά στη δική τους οπτική.

Κανένας, λοιπόν, δεν πιστεύω ότι μπορεί να μετριάσει ούτε το συναίσθημα της χαράς και της περηφάνιας που βιώνει ένας ΑΕΚτζής, ούτε αυτό της αγανάκτησης και της πίκρας ενός ΠΑΟΚτσή. Είναι και τα δύο εξίσου φυσιολογικά…

Ο ΑΕΚτζής δεν έκλεψε τίποτα από κανέναν! Είδε την ομάδα του να καταθέτει ψυχή, να βγάζει καρδιά, να φτάνει σε επικές ανατροπές καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν. Ναι, η ομάδα του δεν θέλησε να συνεχίσει το παιχνίδι στην Τούμπα. Με το χέρι στην καρδιά, όμως, πόσες ομάδες (απ' οποιαδήποτε χώρα), ξέρετε που θα συνέχιζαν έναν αγώνα στον οποίο θα είχε κάνει την εμφάνισή του όπλο σε αγωνιστικό χώρο γηπέδου, ανεξάρτητα αν ο άνθρωπος που το είχε στη ζώνη του το έδειξε σε δημόσια θέα από πρόθεση ή όχι (προσωπικά στην περίπτωση του Σαββίδη έχω πειστεί για το δεύτερο)…

Ας έρθουμε, όμως, και στην πλευρά του ΠΑΟΚτσή. Του υγιούς φιλάθλου που γέμισε δυο φορές την Τούμπα για να πανηγυρίσει τη δική του ιστορική επιστροφή στους τίτλους. Που έβλεπε καθ΄ όλη τη διάρκεια της σεζόν μια ομάδα να βελτιώνεται, να προσφέρει όμορφο θέαμα.

Που είδε εν τέλει, ένα ιστορικό πρωτάθλημα να χάνεται από έναν ηλίθιο (τον τύπο που πέταξε το ρολό ταμειακής στον Γκαρθία), έναν προπονητή που έφυγε από το γήπεδο, ένα γκολ στο 90’ που μπορούσε (κατά άλλους έπρεπε) να μετρήσει. Που είδε εν τέλει τον εαυτό του να παραμένει δύο φορές αποσβολωμένος στις εξέδρες της Τούμπας και να βλέπει έναν τίτλο να χάνεται για χίλιους δυο διαφορετικούς λόγους… εκτός από το ποδόσφαιρο. Για τον ηλίθιο, για τον Γκαρθία, για το «μετράει – δε μετράει» ενός διαιτητή και ενός βοηθού, για τον Μίχελ, για την είσοδο του Σαββίδη. Για χίλιους δυο λόγους… εκτός από το ποδόσφαιρο. Πονάει πολύ αυτή η κατάσταση…

Όπως φυσικά είχε πονέσει πολύ κάθε ΑΕΚτζή ο τρόπος που κρίθηκε ο τελικός Κυπέλλου στον Βόλο. Όπως είχε πονέσει κάθε Παναθηναϊκό η αποχώρηση του Ίβιτς από τη Λεωφόρο. Γιατί η φετινή χρονιά εξελίχθηκε σε ένα ιδιότυπο… de ja vu της περσινής, που έκανε ακόμη πιο ακραία τα συναισθήματα όλων.

Κάθε υγιής φίλος της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ μπορεί να κρίνει την εξέλιξη του φετινού πρωταθλήματος από μια δική του διαφορετική οπτική. Το δύσκολο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να φέρνουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου. Αφήστε στην άκρη τους παράγοντες, τους δημοσιογράφους ή «δημοσιογράφους», τους τυφλωμένους από μίσος οπαδούς και όλοι εσείς οι υγιείς φίλαθλοι αντιμετωπίστε με σεβασμό τόσο τη χαρά του ΑΕΚτζή όσο και την πίκρα του ΠΑΟΚτσή. Συμφωνείστε, διαφωνήστε, κάντε ότι νομίζετε, αλλά πράξτε το με σεβασμό ο ένας για τον άλλον.

Όταν αρχίσουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, όταν αρχίσουμε να βάζουμε πιο εύκολα τον εαυτό μας στη θέση του άλλου, ίσως κάποια στιγμή να καταφέρουμε να αποκτήσουμε ένα καλύτερο ποδόσφαιρο και – γιατί όχι – μια καλύτερη χώρα…

Σεβαστείτε ο ένας τη χαρά και τον πόνο του άλλου!