Είχε, λοιπόν, την ιδέα ο Σόμογλου να ψηφίσουμε, να το παίξουμε προπονητές για λίγο και να ταξιδέψουμε στο χρόνο. Να βγάλουμε από την ψυχή και την καρδιά μας 11 ονόματα. Μια ενδεκάδα παικταράδες. Εντεκα καψούρες ρε παιδί μου.
Κι έχω και χειρότερο. Να σε βάζει να γράψεις κιόλας. Τι να τον κάνεις; Καλό παιδί είναι, στις άδειες συνεννοούμαστε χωρίς δεύτερη κουβέντα, άντε, ας κάτσω βραδιάτικα να του γράψω την καλύτερη ενδεκάδα του Ολυμπιακού ever. Με πόνο ψυχής, αν πάρετε χαμπάρι ποιοι μένουν έξω.
Επειδή τα πολλά λόγια λοιπόν είναι φτώχεια, θα γράψω για τον ποδοσφαιρικό πλούτο του Ολυμπιακού. Και για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, επειδή έχω γεννηθεί μεταξύ 1970-1980, όπως αναφέρεται στη σχετική ενότητα του SDNA, οι επιλογές μου θα είναι ανάλογες.
Σύστημα που επέλεξα; Το 4-2-3-1 ή 4-5-1 (όλες αυτές οι παραλλαγές 4-2-3-1, 4-3-2-1 κλπ, είναι του 4-5-1). Το θεωρώ το πιο πλήρες. Το πιο… γεμάτο σε όλες τις γραμμές. Άσχετα αν οι ποδοσφαιριστές που επέλεξα ουδεμία σχέση έχουν μ’ αυτό. Γι’ αυτό λοιπόν, ξεκαθαρίζω. Οι 11 ξεπήδησαν από την καρδιά. Βγήκαν χωρίς να το πολυσκεφτώ. Σαν άλλη μεγάλη απόδραση των 11. Απόδραση από τη λογική. Μόνο με την κάψα του ταλέντου, της ανάμνησης, της κα@λας!
ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ: Σωκράτης Κόκκαλης. Ο άνθρωπος που ήρθε και σάρωσε τα πάντα. Σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Και που η κληρονομιά του μνημονεύεται ακόμα και σήμερα. Όχι μόνο με τη μαεστρία που πέρναγε το δικό του, αλλά και με το ύφος του, το… χοχοχο του.
ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ: Θα ‘λεγα για τη… νύχτα που ‘φυγε ο Μπούκοβι. Ετσι για την ποιητική αδεία. Αλλά ο Ντούσκο από αυτούς που είδα έπαιξε μπαλάρα για πολλά χρόνια.
ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ: Η πρώτη αγάπη. Την ξεχνάς; Δύσκολο. Άρα, ο Νίκος Σαργκάνης «πετάει» στη σκέψη σα… Φάντομ, όπως όταν εκτινασσόταν από το ένα δοκάρι στο άλλο. Νικοπολίδης μαζί του, αλλά είπαμε, ο Νικόλας ήταν καψούρα με τα γατίσια ρεφλέξ του.
ΑΜΥΝΑ: Κι εδώ οι παλιές αγάπες. Από δεξιά: Τι άλλο; Βασίλης Τοροσίδης. Κατάπινε τα πάντα ο Τόρο και την προκοπή του την είδαμε. Πήγε Ιταλία. Στόπερ; Είπαμε για παλιές αγάπες. Πέτρος Μίχος και Γιάννης Κυράστας. Δεν ήταν κεντρικοί αμυντικοί. Ηλεκτρονικοί υπολογιστές ήταν κι ο Θρύλος πίσω ήταν ατσάλι. Αριστερά; Ε, τι άλλο από τον τρελό τον καραφλό. Γρηγόρης Γεωργάτος και τα μυαλά στα κάγκελα. Το γιατί το ξέρετε όσοι έχετε δει τόπι.
Και πάμε στα 5 χαφ. Εδώ μιλάμε για πάρτι κανονικό. Όχι ρε Σόμογλου. Δε θα παίξω με δύο αμυντικά χαφ. Θα παίξω με ό,τι καλύτερο έχουν δει τα ματάκια μου στα ερυθρόλευκα.
ΤΣΟΡΙ (έτσι για την αλητεία, αντί του πιο κανονικού Γκαλέτι).
Γιατί αυτοί; Διότι ό,τι και να πεις γι’ αυτούς, είναι λίγο. Όσα και να γράψεις δε θα φτάνουν. Αν μια εικόνα είναι 1000 λέξεις, μια κίνησή τους είναι μια ανάμνηση ανεκτίμητη.
Ενας από τους κορυφαίους Βραζιλιάνους στην ιστορία, ένας από τους κορυφαίους Ελληνες που έχουν παίξει ποτέ στον Ολυμπιακό και στην Εθνική, ένας από τους κορυφαίους Μαγυάρους, ένας Σέρβος-άλογο και μια αργεντίνικη μπαλαδόφατσα του ελέους. Τι άλλο να ζητήσεις;
ΣΕΝΤΕΡ ΦΟΡ: Εδώ γελάμε. Να έχεις δει Αναστό, Ντάρκο, Αλεξανδρή, Γκόγκα, τούρμπο-Μπεν και πόσους άλλους. Και να ‘χεις ακούσει άλλα τόσα για τους πιο παλιούς. Θα διαλέξω λοιπόν, τον ένα, τον ανεπανάληπτο, τον χαϊδεμένο του τρισμέγιστου Πελέ. ΖΙΟΒΑΝΙ. Τίποτα άλλο. Για τη γκολάρα στη Ριζούπολη κόντρα στη Γαλατά που ξεφτίλισε τον Μοντραγκόν, για την UHU που είχε στο δεξί κουντεπιέ και διέταζε το στρογγυλό θηλυκό, για το 3-3 με τη Ρεάλ στο ΟΑΚΑ, για όσα έκανε στους μεγάλους εν Ελλάδι αντιπάλους του Ολυμπιακού. Και δεν είναι λίγα.
Ποιοι έμειναν έξω, το ξέρετε. Από Γκαλέτι και Ντάρκο μέχρι Αναστό και Δεληκάρη.
Φυσικό είναι. Την ατομική ποιότητα του Ολυμπιακού δεν θα την ακουμπήσει ποτέ καμιά ελληνική ομάδα στην Ελλάδα.
