Ας πούμε ότι αποτελεί ένα άτυπο πρωτόκολλο ευγένειας. Κάθε προπονητή που έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας τον ακολουθούν πάνω - κάτω τα ίδια στοιχεία. Μία επαναλαμβανόμενη κασέτα: «είναι λάτρης του επιθετικού ποδοσφαίρου», «δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του σε θέματα πειθαρχίας», «εμπιστεύεται και δίνει ευκαιρίες στους νεαρούς ποδοσφαιριστές», «είναι φιλόδοξος», «είναι εργατικός», «είναι λάτρης της τακτικής». Φράσεις κλισέ που δημιουργούν προσδοκίες, ελπίδα και «αγοράζουν» ηρεμία, μέχρι να έρθει ο χρόνος και να ξεθωριάσει τα πάντα.
Αυτές τις ημέρες θα διαβάσετε από παντού -ως είθισται- διάφορες... αγιογραφίες του Πέδρο Μαρτίνς, ο οποίος αναλαμβάνει το δύσκολο έργο να αναδιοργανώσει τον Ολυμπιακό και να χτίσει την ομάδα της επόμενης ημέρας. Ο 48χρονος τεχνικός δεν είναι ο Μουρίνιο, αλλά δεν είναι και ο… κανένας. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να «διαβάσουμε» με ηρεμία μερικές λεπτομέρειες πίσω από τις γραμμές.
Φθηνός
Είναι πια πασιφανές ότι ο Ολυμπιακός μπαίνει σε μία σφιχτή οικονομική πολιτική λιτότητας, μετά την διαφαινόμενη αποτυχία του να εξασφαλίσει την πρόκρισή του στα προκριματικά του Champions League.
Είναι ορατό παντού, ακόμα και στην επιλογή προπονητή. Από τον Όσκαρ Γκαρσία του 1,2 εκατομμυρίου ευρώ ετησίως, πάει στον Πέδρο Μαρτίνς των 400.000 ευρώ ετησίως; Είναι απαραίτητα κακό αυτό; Όχι. Πάνω - κάτω τα ίδια λεφτά έπαιρναν τόσο ο Λεονάρντο Ζαρντίμ, όσο και ο Μάρκο Σίλβα στις πρώτες τους δουλειές εκτός Πορτογαλίας, τόσα πάνω - κάτω παίρνουν ο Μανόλο Χιμένεθ και ο Ραζβάν Λουτσέσκου στις δύο ανταγωνίστριες ομάδες εντός συνόρων.
Με άλλα λόγια είναι λάθος να χαρακτηριστεί η προπονητική αξία του Πέδρο Μαρτίνς από το κασέ του. Αυτό όμως καθρεφτίζει μία γενικότερη στροφή του συλλόγου σε ένα άλλο οικονομικό μοντέλο.
Ώριμο φρούτο
Υπάρχει μία βασική, πολύ βασική διαφορά ανάμεσα στους προηγούμενους Πορτογάλους προπονητές που κάθισαν στον πάγκο του Ολυμπιακού την τελευταία εξαετία και τον Πέδρο Μαρτίνς. Ο Λεονάρντο Ζαρντίμ ήρθε στα 38 του, έχοντας βγάλει το προπονητικό πανεπιστήμιο της Μπράγκα. Αν είσαι καλός για τον πάγκο της Μπράγκα, είσαι καλός για παντού, λέει ένα ψαγμένο ποδοσφαιρικό τσιτάτο στην Πορτογαλία.
Ακριβώς στην ίδια ηλικία (στα 38) ήρθε στο λιμάνι και ο Μάρκο Σίλβα, μετά από μία σεζόν σκληρού πρωταθλητισμού στην Σπόρτινγκ Λισσαβόνας. Αμφότεροι ήρθαν σε μικρή προπονητική ηλικία, με φιλοδοξία να χρησιμοποιήσουν τον Ολυμπιακό ως σκαλοπάτι για μεγαλύτερη ευρωπαϊκή καριέρα, όπερ και εγέντο.
Από την άλλη ο Πάουλο Μπέντο ήρθε στα 47 του, όμως με σαφώς πιο βαρύ βιογραφικό. Όταν έχεις καθίσει 4 χρόνια στον πάγκο της Σπόρτινγκ κι άλλα τόσα σε αυτόν της Εθνικής Πορτογαλίας «ζυγίζεσαι» διαφορετικά στην προπονητική πιάτσα.
Ο Μαρτίνς είναι κάτι εντελώς άλλο. Τον Ιούλιο θα σβήσει 48 κεράκια στην τούρτα και είναι ένας κλασικός προπονητής μικρομεσαίων (ή μεγαλομεσαίων, όπως το πάρει κανείς) ομάδων στην Πορτογαλία. Ποτέ δεν έκανε το βήμα παραπάνω, ποτέ δεν εκτόξευσε κάποια ομάδα του, ποτέ δεν απασχόλησε για τον πάγκο κάποιας ομάδας του πορτογαλικού Big-3, ότι κι αν γράφεται δεξιά κι αριστερά.
Ήταν πάντα ένας αξιόπιστος κόουτς για να κάνει την δουλειά με αξιοπρέπεια σε ομάδες όπως ο Μαρίτιμο, η Ρίο Άβε και η Γκιμαράες. Δεν έμεινε ποτέ στο ταμείο ανεργίας, είχε πάντα δουλειά, αλλά πάντα σε μαγαζιά χωρίς καμία φοβερή πίεση ή απαιτήσεις. Τα μάτια του έχουν δει πολλά, είναι ένα ώριμο προπονητικό φρούτο, που άργησε να κάνει ένα διαφορετικό βήμα στην καριέρα του.
Αυτό έψαχνε ο Ολυμπιακός;
Όλοι θα σου μιλήσουν για έναν μετρημένο άνθρωπο, που ζυγίζει τα λόγια του, έναν κλειστό τύπο που προτιμά να κάνει καλά τη δουλειά του και να λέει λίγα. Ο Πέδρο Μαρτίνς δεν είναι σταρ, δεν θα γίνει ποτέ του. Ποτέ δεν αισθάνθηκε καλά με τα φώτα της δημοσιότητας. Με εξαίρεση μία τριετία ως παίκτης στην Σπόρτινγκ Λισσαβόνας (1995-98) δεν βρέθηκε ποτέ σε ένα περιβάλλον σκληρού πρωταθλητισμού (είτε ως παίκτης είτε ως προπονητής) με ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Δεν είχε ποτέ του την πίεση των media, δεν είχε ποτέ του «σκληρούς» προέδρους ή πολύ απαιτητικό κόσμο, επέλεγε περιβάλλον που μπορούσε να εργάζεται με ηρεμία. Την πρώτη χρονιά (φέτος δηλαδή) που γεννήθηκαν προσδοκίες για το κάτι παραπάνω μετά την περσινή 4η θέση της Γκιμαράες και τον τελικό κυπέλλου, ο Πορτογάλος τεχνικός δεν έβγαλε τη σεζόν. Απολύθηκε στα μέσα της, αφού δεν μπόρεσε να επαναλάβει τα περσινά.
Όπως όλοι οι Πορτογάλοι προπονητές, είναι συντηρητικός, λάτρης του δόγματος «προέχει να μην χάσουμε και από εκεί και μετά ας κάνουμε ότι μπορούμε μπας και κερδίσουμε». Οι ομάδες του είναι συμπαγείς, σοβαρές τακτικά, δεν κάνουν τρέλες, δεν γοητεύουν, αλλά δεν απογοητεύουν κιόλας.
Με άλλα λόγια; Ο Ολυμπιακός δεν πήρε έναν προπονητή με ντοκτορά στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας -κάθε άλλο. Αυτό δεν το υποστήριξε ποτέ στην καριέρα του. Πήρε έναν σοβαρό και οργανωτικό τύπο, για να χτίσει ξανά γερά θεμέλια.
Δεν πήρε κάποιον προπονητή εθισμένο στις κούπες -δεν έχει σηκώσει ούτε μία στην καριέρα του. Πήρε έναν low profile τύπο που θα προσπαθήσει να σοβαρέψει τακτικά, μία ομάδα που παραδοσιακά κερδίζει χάρη στην ατομική κλάση των παικτών της, όχι χάρη στις πολύπλοκες τακτικές. Ο Πέδρο Μαρτίνς μοιάζει ασύμβατος στα κλασικά «θέλω» του Ολυμπιακού, αλλά παραμένει ένα πείραμα που κεντρίζει την περιέργεια.
Βολική λύση
Σε κάθε σχέση κάποιος είναι από πάνω, κάποιος από κάτω. Κάποιος είναι βαρύτερο χαρτί από τον άλλον, ο ένας πάει μπροστά και ο άλλος ακολουθεί. Ο Ολυμπιακός είναι πολύ μεγαλύτερο μέγεθος από τον νέο προπονητή που επέλεξε για τον πάγκο του και αυτό διαβάζεται ποικιλοτρόπως. Κανένα μεγάλο όνομα πια δεν δελεάζεται πια από μία ομάδα με 9 (!) αλλαγές προπονητών την τελευταία διετία, η ζημιά στο πρεστίζ είναι σημαντική. Από την άλλη όμως, ο Πέδρο Μαρτίνς είναι ένας ξένος κόουτς από μία αξιοπρόσεκτη σχολή και με μηδαμινή (ακόμα) φθορά στα μέρη μας. Δεν είναι για παράδειγμα Βλάνταν Μιλόγεβιτς, που επικοινωνιακά παραμένει ένας πρώην τεχνικός του Πανιωνίου.
Ο Πορτογάλος ξέρει που ήρθε, έχει μελετήσει καλά το παρελθόν του συλλόγου, ξέρει τι τον παίρνει να κάνει και πόσο μπορεί να... ανοιχτεί. Δεν θα ζητήσει παράλογα μεταγραφικά πράγματα, έχει μάθει να δουλεύει και στα λίγα, θα τιμήσει το ψωμί που θα φάει και αν του δοθεί κάτι περισσότερο, έχειν καλώς. Μία βολική λύση σε ένα δύσκολο και κομβικό καλοκαίρι για τον Ολυμπιακό.
Μεγάλα αποτελέσματα;
Ένας προπονητής κρίνεται από τα μεγάλα του αποτελέσματα. Από εκείνες τις βραδιές που αφήνει στίγμα, που μένει ανεξίτηλο. Το πιο μεγάλο προπονητικό βράδυ στην ζωή του Πέδρο Μαρτίνς είναι ο περσινός τελικός του Κυπέλλου Πορτογαλίας, τον οποίο έχασε με 2-1 από την Μπενφίκα, σε ένα ματς που η Βιτόρια κράτησε το 0-0 στο πρώτο μέρος και απλώς πέτυχε το γκολ της τιμής λίγο πριν το φινάλε. Για να φτάσει όμως εκεί δεν απέκλεισε κανένα θηρίο, παρά μόνο ομάδες όπως η Σάβες, η Σπόρτινγκ Κορβιλιά και η Βιγιαφρανκένσε.
Αν εξετάσει κανείς προσεκτικά τα αποτελέσματα των ομάδων του απέναντι στις Big-3 του πορτογαλικού ποδοσφαίρου δεν θα βρει κάτι φοβερά αξιοσημείωτο. Ο Πέδρο Μαρτίνς έχασε τα 19 από τα 22 παιχνίδια που έδωσε απέναντι στην Μπενφίκα, τα 15 από τα 18 απέναντι στην Πόρτο, τα 14 από τα 21 απέναντι στην Μπράγκα και μόνο με την Σπόρτιγνκ είχε θετικό απολογισμό με «μόλις» 10 ήττες σε 18 αναμετρήσεις. Με άλλα λόγια, οι ομάδες του δεν δυσκόλευαν σχεδόν ποτέ τους μεγάλους. Κάτι λέει κι αυτό.
Σύστημα
Δεν ξέρω κανέναν Πορτογάλο προπονητή που παίζει κάτι άλλο εκτός από 4-2-3-1 ή 4-3-3. Αυτό ξέρουν, αυτό έχουν μάθει, αυτό σπούδασαν, αυτό εμπιστεύονται. Ο Πέδρο Μαρτίνς δεν θα έρθει για να διδάξει κάποια παγκόσμια τακτική καινοτομία, θα προσπαθήσει να πάρει ότι περισσότερο έχει από το υλικό που θα βρει στα χέρια του, να βρει τα κουμπιά κάποιων παικτών που δεν βρήκαν οι προηγούμενοι. Είναι καλός σε αυτό, ξέρει να ξαναφτιάχνει καριέρες, είναι προπονητής που τα πάει καλά με τους παίκτες του. Περισσότερο λοιπόν από το σύστημα του επόμενου Ολυμπιακού, αυτό που μετράει θα είναι ο βαθμός αποδοχής του από τα αποδυτήρια και κυρίως από τους «παλιούς». Η προετοιμασία θα κρίνει πολλά.
Επιμύθιο
Η επιλογή του Πέδρο Μαρτίνς από τον Ολυμπιακό ήταν η πιο προβλέψιμη κίνηση των τελευταίων ετών από την διοίκηση των «ερυθρόλευκων», μα συνάμα και η πιο δυσνόητη. Εκ πρώτης ματιάς, τίποτα από αυτά που έχει το προφίλ του Πορτογάλου τεχνικού, δεν συνάδει με τις ιδιαιτερότητες που έχει ως σύλλογος ο Ολυμπιακός, μα αυτό είναι που κάνει την επιλογή πιο ιντριγκαδόρικη. Σάμπως, τα «σίγουρα χαρτιά» που εμπιστεύτηκε στο παρελθόν ο Ολυμπιακός τα πήγαν καλύτερα; Ένα στοίχημα που παίρνουν οι «ερυθρόλευκοι», ποντάροντας για πρώτη φορά μετά από χρόνια με διαφορετικό τρόπο, σε φύλλο στο οποίο θα πήγαιναν ασυζητητί πάσο τα προηγούμενα χρόνια…
- Likes0
- Dislikes0
