Μετά από 15 μέρες απόλυτου εκνευρισμού, πήρα τα χάπια μου και τώρα μου γυρίζει ανάποδα. Λέω να το διασκεδάσω, αφού το παζλ έχει ολοκληρωθεί και το έργο το έχουμε καταλάβει. Αν δεν μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό – του μυαλού σου – καλύτερα κάτσε να τον απολαύσεις.
Δεν είμαι υπέρ της επίθεσης που δέχεται η Έλλη Παπαγγελή, μία κλασική περίπτωση ΔΑΠίτισσας από αυτές που όλοι αγαπήσαμε. Εγώ παραδοσιακά εκεί χτυπάω, έχοντας την ταμπέλα του κοπρόσκυλου που η κοινωνία μιλάει άσχημα για αυτό. Τώρα βέβαια είμαι βετεράνος, αλλά πρέπει να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας.
Δεν έχετε σκεφτεί ποτέ τι μπορεί να περνάει ένα θηλυκό που είναι υποχρεωμένο να ισορροπήσει ανάμεσα στις αρχές της συντηρητικής οικογένειάς της, στην ανάγκη επαγγελματικής αποκατάστασης στα πρότυπα που της έμαθαν και παράλληλα να βιώσει τα πραγματικά συναισθήματα που τρέφουν μία γυναίκα και την οδηγούν στην ευτυχία.
Το έχω φιλοσοφήσει λίγο το θέμα αυτό με τις ΔΑΠίτισσες, έχοντας πάρει ντοκτορά σε αυτές που ασκούν τον κλάδο της νομικής. Απίστευτος συνδυασμός, ικανός για ακραίες μορφές ικανοποίησης. Η Έλλη είναι της φιλοσοφικής, αλλά κουβαλάει αρκετές από τις αμαρτίες του στάτους της.
Σκεφτείτε μία γυναίκα, που πρέπει να συνυπάρχει με αρσενικά που για να αναδειχτούν οφείλουν να ακολουθήσουν μία εντελώς ανοργασμική πεπατημένη. Δεν υπάρχει συναίσθημα, αλλά υποκριτική. Δεν υπάρχει εξέλιξη – βελτίωση, αλλά μόνο δημόσιες σχέσεις. Σημαντικά πράγματα σε αυτή την κοινωνία, είναι η προσοχή για το τι θα πει ο άλλος. Δεν πρέπει να δώσουμε δικαίωμα, πρέπει να έχουμε την έξωθεν καλή μαρτυρία, έτσι ώστε όταν θα χρειαστεί να κάνουμε τη λαμογιά μας, η γειτονιά να πει «δεν είχε δώσει δικαίωμα το παιδί».
Η ΔΑΠίτισσα, για να αναδειχτεί σε αυτόν τον χώρο θυσιάζει το συναίσθημα. Απαρνείται τον οργασμό για την ακρίβεια, γιατί δεν υπάρχει για μία γυναίκα χειρότερο συναίσθημα από τον ναρκισσισμό του άντρα. Και οι συντηρητικοί της πολιτικής μας παρέας, είναι ο ορισμός του δήθεν και του θεαθήναι.
Η παρουσία της μικρής ΔΑΠίτισσας σε αυτό το γκρουπ, δημιουργεί με το πέρασμα των χρόνων σημαντικά συναισθηματικά κενά, τα οποία δεν πρέπει ποτέ να τα υποτιμάς σε μία γυναίκα. Και κάπου εκεί, εμφανίζεσαι εσύ το κοπρόσκυλο, μιλάς μία άλλη γλώσσα που αιφνιδιάζει, κινείς την περιέργεια, αναρωτιέται για το θράσος σου και πριν καταλάβει τι έχει συμβεί, σπεύδει να καλύψει όλα τα συναισθηματικά κενά που ξεκίνησαν από τις συντηρητικές κόκκινες γραμμές του σπιτιού της, μέχρι το σημείο που έπρεπε να συνυπάρχει με το τίποτα.
Αντιλαμβάνεστε πως κάπου εκεί, το θηλυκό μπορεί να φτάσει σε λειτουργία που δεν μπορούσε να φανταστεί. Γιατί απλούστατα, μέχρι να της πατήσεις του κουμπί του εγκεφαλικού οργασμού, η αλητεία της ήταν πως δήλωσε δημοσίως ότι πήγε με οκτώ και να πει εμάς Βούλγαρους.
Τις ΔΑΠίτισσες θα τις αγαπάτε. Πίσω από το ταγιεράκι, το καλλίγραμμο πόδι, το μαλλί βγαλμένο από βαφτίσια κολλητής, κρύβεται ένα καταπιεσμένο θηλυκό που το μόνο που ψάχνει στο τέλος είναι η απελευθέρωση από τα δεσμά μίας συμπλεγματικής κοινωνίας που απαιτεί από αυτές πράγματα που δεν τις γεμίζουν συναισθήματα.
Και κάπου εκεί, τα κοπρόσκυλα εμφανίζονται για να δώσουν την ισορροπία. Είτε πριν, είτε μετά τον αποτυχημένο γάμο τους. Εμφανίζονται για να καλύψουν το σκοτεινό σημείο που τόσο θέλουν να έχουν, πνιγμένες στην τελειότητα του τίποτα.
Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πεσίματος ΔΑΠίτη σε εισαγόμενη ΔΑΠίτισα.
