MENU

Στο ίδιο έργο θεατές και σαν να μην πέρασε μια μέρα... Να μπαίνεις σχετικά καλά, να το πας από εδώ, να το φέρνεις από εκεί και όχι απλά να μην βάζεις γκολ ούτε με θαύμα αλλά στην πρώτη φάση να το τρως κιόλας. Ούτε η πρώτη φορά είναι που βλέπουμε το έργο αυτό, φοβάμαι πως δεν θα είναι ούτε και η τελευταία έως ότου να τελειώσει ο φετινός εφιάλτης.

Είναι κουραστικό, είναι ψυχοφθόρο, είναι όμως δυστυχώς και η σκληρή πραγματικότητα, η οποία στην παρούσα φάση δεν γίνεται να αλλάξει, ότι και να λέμε, όσο και να παρακαλάμε. Μιλάμε για μια “σκοτωμένη” χρονιά, με μοναδικό στόχο ως το φινάλε να τελειώσει με όσο το δυνατό λιγότερο τσαλάκωμα από εδώ και πέρα στο ήδη διαλυμένο και ισοπεδωμένο προφίλ του συλλόγου.

Πάντως, το κακό για τον Παναθηναϊκό δεν είναι μόνο ότι το έχασε το ματς. Αυτό συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Είναι ότι μέχρι να δεχτεί το πρώτο τέρμα είχε μπει με τη σωστή νοοτροπία και το διεκδικούσε στα ίσια. Αυτό είναι το χειρότερο, αυτό είναι και το ενδεικτικό του βαθμού που έχει πέσει ο πήχης. Ακόμη - και ο ΠΑΣ και το λέω δίχως παρεξήγηση - έχει έστω τον έναν παίκτη που μπορεί να σου πάρει με την προσωπική του κλάση έναν αγώνα. Σε αυτό που... απέμεινε και θυμίζει μόνο στις φανέλες Παναθηναϊκό τέτοιος παίκτης ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Και τούτο δεν λέει απλά πολλά, αλλά τα πάντα.

Ο Παναθηναϊκός χωρίς να είναι χειρότερος λοιπόν το έχασε με κάτω τα χέρια το παιχνίδι (ΚΑΙ) στα Γιάννινα. Πλήρωσε ένα χοντρό προσωπικό λάθος στην άμυνα, πλήρωσε και τις ποδοσφαιρικές αρετές του Κόντε, την ίδια ώρα που εσύ δεν έβρισκες δίχτυα ούτε στο κενό τέρμα. Τι να συζητάμε από εδώ και πέρα και τι αλήθεια μάθαμε στους Ζωσιμάδες που δεν το γνωρίζαμε και πριν τη σέντρα... Οταν στο θεωρητικά καλό σου ημίχρονο χάνεις με 2-0 και από εκεί και πέρα δεν έχεις τις λύσεις μεσοεπιθετικά για να ξαναμπείς στο ματς ενώ παίζεις παράλληλα και με μια ομάδα που ξέρει να κλείνεται πίσω, μόνο με... αυτογκόλ μπορείς να σκοράρεις. Οπως και έγινε, αλλά πόσα να βάλουν κι αυτοί;

Με αυτά και με τα άλλα το τριφύλλι συνεχίζει με... σπασμένα φρένα και πάει από το ένα αρνητικό ρεκόρ στο άλλο. Εξακολουθεί να αγνοεί τη νίκη μακριά από το γήπεδό του σε ΟΛΑ τα φετινά ματς, με τον ΠΑΣ από την άλλη να επιστρέφει στις εντός έδρας νίκες από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, αλλά και να νικάει τον Παναθηναϊκό 32 χρόνια μετά. Ζήσαμε να το δούμε κι αυτό όπως και τόσα άλλα φέτος...

Ζήσαμε επίσης να γίνεσαι περίγελος σε μια ακόμη επαρχιακή έδρα σε επίπεδο καζούρας. Να σε κράζουν για Γ' Εθνικές και να σε ξεφτιλίζουν γενικότερα με απίστευτες φράσεις, ενώ σε άλλες εποχές δεν θα τους έβλεπες και δεν θα τους άκουγες καν. Ασε που δεν θα τολμούσαν κιόλας. Δεν πιάνουν βέβαια στο στόμα τους τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ, τις φανέλες και το ειδικό βάρος που ΟΛΟΙ ξέρουμε. Αλίμονο. Τον Παναθηναϊκό που κατάντησε έτσι ο Γιάννης Αλαφούζος με την επιεικώς ακατανόητη, διότι την έχουμε πει και χειρότερα όπως άλλωστε του αξίζει, στάση του διασύρουν και μαχαιρώνουν. Μα φυσικά πονάει κι αυτό. Γιατί πονάνε όσοι αγαπάνε που λέει και το τραγούδι...

Επαναλαμβάνω ότι τα λόγια είναι περιττά. Δεν χρειάζεται να το κουράζουμε περισσότερο, δεν υπάρχει κάτι να γραφτεί που δεν έχει ειπωθεί έως τώρα. Το πράγμα έχει... τερματίσει εδώ και καιρό και είναι προφανές ότι μέχρι να τελειώσει η σεζόν ώστε να δούμε που (και με ποιον...) βαδίζουμε θα χρειαστεί πολύ γερό στομάχι. Και θα χρειαστεί γιατί όντως αυτό που ζούμε δεν παλεύεται με τίποτα και φυσικά δεν σου αξίζει και ως σύλλογος. Δεν το θέλει ούτε και ο Θεός...

Τα ίδια και τα ίδια...