MENU

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: Φυσικά και είναι ξεφτίλα μέχρι εκεί που δεν παίρνει για τον Παναθηναϊκό το γεγονός ότι θα μάθει σε τρεις μήνες ΑΝ θα παίξει στην Ευρώπη. Μιλάμε για τον κατεξοχήν εκπρόσωπό της Ελλάδας στο εξωτερικό, την ομάδα που όταν έγραφε ιστορία εκτός συνόρων οι άλλοι ήταν ακόμη επάνω στα δέντρα.

Το άρθρο αυτό όμως δεν γράφεται με αφορμή το παρελθόν, αλλά με βάση αυτά που περιμέναμε να συμβούν, δηλαδή το… μοιραίο. Και η αλήθεια είναι ότι η προοπτική να παίξεις στην Ευρώπη μάλλον είχε ξεχαστεί από τους πάντες. Πιθανότατα δε και το δικαίωμα να μπορείς να κάνεις μεταγραφές το χειμώνα, έστω και χαμηλού κόστους.

Γιατί ΟΚ, σε κάποιους μπορεί να μοιάζει ανέκδοτο μετά από ένα τόσο «έντονο» καλοκαίρι να ψάχνεις πάλι παίκτες, η πραγματικότητα ωστόσο λέει πως για ένα σωρό από λόγους που δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε έχεις ξεμείνει από επιθετικούς. Φαίνεται άλλωστε αυτό και από τα γκολ που (δεν) έχεις βάλει, θα φανεί και από τις περαιτέρω απώλειες που θα έχεις και ποσοτικά και ποιοτικά.

Μετά το ματς με τον ΠΑΟΚ ο Δημήτρης Κολοβέτσιος, αποτυπώνοντας ΔΥΣΤΥΧΩΣ την πραγματικότητα, είπε ότι «όλη η Ελλάδα μας έχει του κλώτσου και του μπάτσου». Και αυτό ισχύει. Ξεκινώντας από τους παραδοσιακούς σου αντιπάλους και φτάνοντας μέχρι τα «χωριά». Τα ξέρετε και τα ξέρουμε. Ας μην τα αναλύουμε περισσότερο και μας πάρει κι άλλο από κάτω γιατί πονάει πολύ και δεν αντέχεται.

Στην Ευρώπη ωστόσο φαίνεται ότι κρατάει ακόμη η μπογιά του Παναθηναϊκού. Είναι ξεκάθαρο ότι το brand name που έχει φτιάξει εδώ και δεκαετίες μέτρησε και ΠΑΝΤΑ θα μετράει γιατί ότι γράφει δεν ξεγράφει. Δεδομένα έπαιξε το ρόλο του ώστε η ΟΥΕΦΑ να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία προκειμένου να το παλέψει για να συμμαζευτεί και να προλάβει το τρένο. Το αν θα τα καταφέρει είναι μια άλλη – πονεμένη – ιστορία μετά το ξαφνικό τράβηγμα της πρίζας από τον Αλαφούζου. Η ουσία είναι ότι από εκεί που πήγαινες για… game over, σου έσκασε ένα «κανονάκι». Από το ολότελα, κάτι είναι κι αυτό…

Από εδώ και πέρα μπορούν να γίνουν πολλά και διάφορα για να εξοικονομηθούν χρήματα. Είναι ευτυχής συγκυρία για τον Παναθηναϊκό ότι μέσα σε αυτή την πρωτοφανή κρίση που βιώνει «απέκτησε» ένα στέλεχος με πολύ καλές άκρες στο εξωτερικό.

Ο Κωνσταντίνος Διαμαντόπουλος απέδειξε και με την υπόθεση του Βλαχοδήμου, καθώς και με άλλες μικρές ή μεγάλες «ιστορίες» που δεδομένα πολλοί δεν γνωρίζουν (για παράδειγμα το πως πείθονται, κρατιούνται και δεν κάνουν προσφυγή τόσοι και τόσοι, μα και πολλά ακόμη που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε), πως έχει τον τρόπο να παίξει «μπάλα» εκτός Ελλάδας και να φέρει λεφτά στην ομάδα. Αυτό κάνει άλλωστε εδώ και καιρό. Τα «γυρίζει», ξεσκονίζοντας την ατζέντα του και κλείνει τρύπες, μέσα στον γενικότερο πανικό που υπάρχει.

Θα το (ξανά) δούμε αυτό στο άμεσο μέλλον όταν θα κληθεί να φέρει λεφτά πουλώντας κάποιους παίκτες και προσπαθώντας παράλληλα να στήσει ένα αξιοπρεπές ρόστερ με το χαμηλότερο μπάτζετ στην ιστορία του συλλόγου. Το τελευταίο καλό είναι να το έχουν όλοι στο μυαλό τους, για να ξέρουν τι ζητάνε και τι περιμένουν. Διότι ακόμη και στο διαφαινόμενο μάτωμα των ταμείων με τον Τσάβες ψάχνεις και ίσως βρεις τον τρόπο να γλιτώσεις την χοντρή χασούρα. Σε μια εποχή που κυνηγάς το ευρώ με το τουφέκι και που ούτε και έτσι δεν το βρίσκεις.

Τα βλέμματα λοιπόν θα είναι από εδώ και στο εξής στραμμένα πάνω του και καλό είναι όσοι κινούνται εντός και πέριξ της ΠΑΕ να του δώσουν «γήπεδο» να παίξει και να αφήσουν τις τρικλοποδιές. Είτε απ’ευθείας είτε με τις διαδικτυακές και ερτζιανές Φιλιππινέζες τους. Και σε αυτόν και στον Μαρίνο, ο οποίος για να μην αιωρούνται διάφορες σαχλαμάρες και… «ευσεβείς πόθοι» να ξέρετε πως θα μείνει ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ. Είναι ειλημμένη απόφαση αυτό. Εκτός κι αν τον (εδώ γελάμε)… απολύσουν. Μην λέμε λοιπόν πάλι τα ίδια. Τα καμπανάκια έχουν χτυπήσει και από εδώ και από άλλα «βήματα», οπότε καλό είναι όσοι μπλέχτηκαν στα πόδια τους και λέρωσαν το στόμα τους να μαζευτούν. Για το καλό όλων, μα πάνω απ’ όλα για το καλό του Παναθηναϊκού. Εστω και τώρα, έστω και αργά.

Έξω (ακόμα) τον σέβονται!