Όσοι βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στο ΟΑΚΑ, σίγουρα -εκτός από ένα ισχυρότατο σοκ- θα βίωσαν και ένα deja vu. Θα ήρθε στο μυαλό τους αυτόματα το περσινό (το τελευταίο πριν τις γιορτές) παιχνίδι της ΑΕΚ με τον Λεβαδειακό, που ήταν 1-0, θα έπρεπε να είναι 2-0 -και να μην έχει ακυρωθεί το καθαρό γκολ του Γιόχανσον- αλλά είδαν να γίνεται το 2-1 με... αυτοκτονία.
Παρότι σε εκείνο το παιχνίδι η ΑΕΚ γνώρισε την ήττα, ενώ η γκέλα με τον Ατρόμητο ήταν ισοπαλία, η αυτοχειρία ήταν πολύ πιο ακραία. Η ομάδα του Ζοζέ Μοράις έκανε για 70' λεπτά το καλύτερο φετινό της παιχνίδι, ήταν στο 2-0, θα μπορούσε να είναι στο 3-0, στο 4-0, ετοιμαζόταν να επιστρέψει στις νίκες, έχοντας αφήσει και μια γλυκιά γεύση στο στόμα του κόσμου, ο οποίος περίμενε από αυτήν να του στείλει ένα μήνυμα ότι αρχίζει να της βγαίνει η αντίδραση.
Όμως, όλα πήγαν περίπατο, κυριολεκτικά από το πουθενά. Αν έλεγες σε κάποιον 20 λεπτά πριν τη λήξη, ότι αυτό το ματς θα πάει στο 2-2, θα σε έστελνε στον ψυχίατρο. Κι όμως. Γκολ η πρώτη κανονική φάση του Ατρόμητου (που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε στο γήπεδο), γκολ και εκεί που δεν υπήρχε φάση. Εκεί που και μια καρέκλα να ήταν στο τέρμα, θα χτυπούσε η μπάλα πάνω της και θα έφευγε μακριά.
Ωστόσο, ο Γιάννης Ανέστης κατάφερε να θυμίσει σε αυτή τη φάση πόσο μεγάλο ρίσκο παίρνει η ΑΕΚ που συνεχίζει να ποντάρει πάνω του, αντιμετωπίζοντας τον ως μια σημαντική επένδυση. Να θυμίσει ότι είναι ένας τερματοφύλακας με σπάνια προσόντα, αλλά έτοιμος ανά πάσα στιγμή για το «έγκλημα». Απλά ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πότε θα είναι η στιγμή. Πέρσι έφαγε αυτό το γκολ στο παιχνίδι με τον Λεβαδειακό και μετά έκανε ένα εντυπωσιακό σερί. Τι να το κάνεις, όμως;
Κακά τα ψέματα. Όταν παίζεις στην ΑΕΚ, δεν γίνεται να δέχεσαι τέτοια γκολ. Μπορείς να παίζεις κάποια ματς καλά, κάποια μέτρια, κάποια άσχημα. Αλλά το «έγκλημα» απαγορεύεται. Σίγουρα κάθε τερματοφύλακας μπορεί να έχει μια τραγικά κακή βραδιά, αλλά ΜΙΑ. Αν είναι περισσότερες, από ένα σημείο και μετά δεν βρίσκει ποτέ ξανά τον τρόπο να δώσει στην άμυνά του την σιγουριά που πρέπει.
Ο Ανέστης είχε ακόμη μια απίστευτη αντίδραση, σε μια φάση που όσες φορές και αν τη δεις δεν την πιστεύεις και ολοκλήρωσε αυτή την πέρα από κάθε φαντασία ανατροπή, που ήρθε να τινάξει στον αέρα ένα παιχνίδι το οποίο έμοιαζε ότι θα μπορούσε να αποτελέσει για την ΑΕΚ ορόσημο αγωνιστικής ανάκαμψης και, φυσικά, την πρώτη νίκη του Ζοζέ Μοράις στον πάγκο της.
Η αλήθεια είναι ότι η τύχη δείχνει το σκληρό της πρόσωπο στον Πορτογάλο τεχνικό. Στην πρεμιέρα του με τον Πανιώνιο η ΑΕΚ έδειξε τα πρώτα σημάδια βελτίωσης, είχε τις ευκαιρίες για να πάρει το ματς, αλλά δεν το πήρε. Στην Τούμπα ήταν για πρώτη φορά φέτος ομάδα που ήξερε τι ήθελε μέσα στο γήπεδο και ο αντίπαλος την σκότωσε στο 95'. Με τον Ατρόμητο ήταν η καλύτερη φετινή ΑΕΚ και έγινε αυτό που έγινε. Με λίγα λόγια, η τύχη δεν του δίνει ούτε τον πυρετό της.
Δεν το αναφέρω ως δικαιολογία, αλλά ως πρόβλημα. Ένα επιπλέον πρόβλημα για την ΑΕΚ. Όταν γίνεται -που γίνεται- δουλειά στις προπονήσεις, δεν φτάνει αυτό να αποτυπώνεται στην εικόνα. Χρειάζεται και το αποτέλεσμα. Για να πείσει και αυτούς που δουλεύουν ότι είναι στον σωστό δρόμο. Σε διαφορετική περίπτωση υπάρχει κίνδυνος να χαθεί η πίστη στην ίδια τη δουλειά.
Η ΑΕΚ έβαλε εξ αρχής πολύ δύσκολα στον Μοράις. Η ομάδα -αν και με σαφώς καλύτερο υλικό-ήταν πιο «κακοφορμισμένη» από αυτή που παρέλαβε πέρσι ο Πογιέτ από τον Δέλλα, το όνομά του είναι λιγότερο φανταχτερό από του Ουρουγουανού (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το κλίμα) και το πρόγραμμα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει είναι πιο δύσκολο, με τον κόσμο να έχει ήδη απογοητευτεί και την υπομονή του να έχει στερέψει.
Βέβαια, και ο Πογιέτ ξεκίνησε με δύο μη νίκες και ακολούθησε (με κάποιες παρενθέσεις) ένα εντυπωσιακό σερί, στο οποίο μεταξύ άλλων κέρδισε και τα τρία ντέρμπι μέσα στο ΟΑΚΑ. Όμως, ο Πορτογάλος είδε την ατυχία να τον συναντά και στη στιγμή που περίμενε από τη μέρα που ανέλαβε: Στο διάστημα της διακοπής, στο οποίο θα είναι πλέον αναγκασμένος να δουλέψει όσα θέλει στην ομάδα, με το κλίμα να είναι... βαρύ και ασήκωτο.
Υ.Γ.: Σε ό,τι αφορά στο κοουτσάρισμα, το 4-2-2 με τον Μάνταλο δίπλα στον Γιόχανσον (για το οποίο υπήρχαν επιφυλάξεις) δούλεψε μια χαρά και η πρώτη αλλαγή ήταν απόλυτα λογική. Με το σκορ στο 2-0 και τον Ατρόμητο να μην υπάρχει στο γήπεδο, ο Μοράις θέλησε να δώσει χρόνο συμμετοχής στον Βάργκας, τον οποίο η ομάδα έχει ανάγκη για τη συνέχεια. Η δεύτερη αλλαγή, αυτή του Λάζαρου με τον Πέκχαρτ, έδειξε ότι το σοκ που υπέστησαν όλοι με αυτό το αναπάντεχο 2-2, επηρέασε και τον Πορτογάλο. Μόνο που εκείνος, που παίρνει τις αποφάσεις, πρέπει να είναι πιο ψύχραιμος...
Υ.Γ.1: Με το δίκιο του ο κόσμος είναι πλήρως απογοητευμένος με τον τρόπο που εξελίσσεται η σεζόν. Και σίγουρα το καλοκαίρι έγιναν καθοριστικά λάθη σε στρατηγικές αποφάσεις (Κετσπάγια) και σε θέματα οργάνωσης. Όμως, έχω γράψει πολλές φορές ότι δεν βοηθά σε τίποτα την ΑΕΚ το να ζει τα πάντα στα άκρα. Η πλήρης ισοπέδωση δεν βοήθησε ποτέ καμία ομάδα. Για το αντίθετο, υπάρχουν πολλά παραδείγματα.
Υ.Γ.2: Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, τα λάθη πληρώνονται. Είναι δεδομένο ότι η διοίκηση της ΑΕΚ πρέπει να αναγνωρίσει τα δικά της λάθη, όχι στην λογική της παρελθοντολογίας και της... ανασκόπησης, αλλά της επανόρθωσης. Πλέον η μεταγραφική περίοδος είναι σχετικά κοντά.
