Την τελευταία πενταετία το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται στη δίνη ποινικών υποθέσεων. Για πρώτη φορά η Δικαιοσύνη αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με έναν χώρο που μπορεί να έχει μετατραπεί σε βιομηχανία θεάματος, αλλά διατηρεί τη φύση του κοινωνικού αγαθού.
Οι δικαστικές παρεμβάσεις έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και καιρό. Από την εποχή που το στοίχημα καθόριζε αποτελέσματα και αλλοίωνε αγωνιστικές διαδρομές. Η πολιτεία αδυνατεί να δρομολογήσει εξελίξεις ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης, καθώς ο στοιχηματισμός είναι παγκόσμιο εκφυλιστικό φαινόμενο.
Όμως και εκεί που μπορεί να βάλει τον δάκτυλον επί τον τύπο των ήλων, δεν το κάνει. Η σημερινή κυβέρνηση δείχνει άτολμη σε ένα κορυφαίο ζήτημα όπως το ντόπινγκ, παρότι η ίδια ψήφισε επειγόντως τον Μάρτιο σχετικό νόμο.
Θέλετε παράδειγμα; Η ελληνική νομοθεσία, η οποία είναι πλέον εναρμονισμένη με τον κανονισμό της WADA, προβλέπει σαφώς τον αριθμό των αθλητικών αναμετρήσεων που πρέπει να ελέγχονται. Και όχι μόνον αυτό: Προβλέπει και τη διασπορά των ελέγχων.
Εδώ και καιρό ο νόμος δεν εφαρμόζεται. Έλεγχοι ντόπινγκ σε ποδοσφαιρικούς αγώνες εκτός Αττικής δεν γίνονται! Ούτε συμπληρώνεται ο απαιτούμενος αριθμός. Ελλοχεύει ένας σοβαρότατος κίνδυνος που η πολιτεία θα τον βρει μπροστά της: Δικαστικοί αγώνες για ακυρότητα των πρωταθλημάτων. Δηλαδή να βρεθεί μία ΠΑΕ που θα προσφύγει στα αρμόδια δικαστήρια, τα οποία είναι πολύ πιθανό να τη δικαιώσουν.
Είναι ένας διαφορετικός δρόμος για να τιναχθεί η Super League στον αέρα. Προς το παρόν όλοι επαφίενται στην καλή θέληση και πίστη των ποδοσφαιρικών παραγόντων. Αλλά είναι δυνατόν το κράτος να αρκείται στην καλή θέληση και να μην εφαρμόζει τους νόμους που με τυμπανοκρουσίες ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων;
Και σε κάθε περίπτωση η Δικαιοσύνη δεν οφείλει να παρέμβει;
