Έχω γράψει το συγκεκριμένο άρθρο πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Θα μπορούσα να ψάξω στο αρχείο μου και να βρω κάποιο από τα προηγούμενα, να άλλαζα το όνομα του αντιπάλου και κάποιες μικρές, λεπτομέρειες και να σας το σέρβιρα για καινούριο. Δεν θα καταλαβαίνατε τη διαφορά. Αντιστοίχως, με εξαίρεση κάποιες αναφορές στην φετινή σεζόν («κοιτάξτε πρώτα να κερδίσετε τη Καμπάλα και μετά μιλήστε για τη διαιτησία»), ούτε εγώ θα καταλάβαινα τη διαφορά στα σχόλια που κυκλοφορούν ήδη σε σάιτ και social media.
Τα ίδια γράφουμε εμείς, τα ίδια λέτε εσείς, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Υπό κανονικές συνθήκες λοιπόν θα προτιμούσα να μην ασχοληθώ ιδιαίτερα. Ούτε με όσα έγιναν στο «Καραϊσκάκης», ούτε με όσα κυκλοφορούν στο ίντερνετ. Μόνο που ειδικά φέτος, ειδικά στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, με τον Ολυμπιακό να μην έχει αντίπαλο αντίπαλο στο πρωτάθλημα, να κυνηγάει ιστορικά ρεκόρ και την πιθανότητα να το σηκώσει αήττητος, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι «ανταγωνιστές» του, τσαλαβουτάνε στην εσωστρέφεια και στη μιζέρια, το μοτίβο της «Μαρινακιάδας» που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, μοιάζει πιο ξεκάθαρο από ποτέ: Οι Ερυθρόλευκοι όχι απλώς παίζουν μόνοι τους αλλά τους αρέσει κιόλας!
Αυτό που τρέφει κάθε μεγάλο κλαμπ, αυτό που αποτελεί την ίδια την ουσία του ποδοσφαίρου, ο ανταγωνισμός, η κόντρα, η αγωνία, η απρόσμενη απώλεια, για τον μόνιμο πρωταθλητή Ελλάδος αποτελεί ένα απευκταίο σενάριο το οποίο προσπαθεί και έχει καταφέρει να εξοστρακίσει από το δικό του βιβλίο. Δεν θέλει απρόοπτα ο Ολυμπιακός. Δεν του αρέσουν. Σε οποιοδήποτε άλλο πρωτάθλημα, ακόμα και στην Ισπανία και τη Γερμανία όπου η Μπαρτσελόνα και η Μπάγερν σκορπίζουν τον τρόμο τη δεδομένη στιγμή, αν ένα από τα παιχνίδια τους ήταν ισόπαλο στο 72ο λεπτό, το ενδεχόμενο της έκπληξης θα θεωρούταν από αρκετά έως πολύ πιθανό. Και επειδή ακριβώς θα θεωρούταν αρκετά πιθανό, οι οπαδοί τους θα χαιρόταν ακόμα περισσότερο αν τελικά ερχόταν η νίκη. Ακόμα και με πέτσινο πέναλτι. Παντού στον κόσμο δίνονται πέτσινα πέναλτι στον ισχυρό. Αλλά δείτε την βασική διαφορά: Στην Ελλάδα αν ρωτούσατε 100 φιλάθλους στο 70ο της αναμέτρησης Ολυμπιακός - Αστέρας, πόσοι θα πίστευαν ότι θα τελειώσει ισοπαλία ή διπλό; Μόνοι οι αδαείς που ξύπνησαν χθες από εικοσαετή ύπνο.
Ο Κόλκας δεν ξύπνησε χθες και τα τσέπωσε. Προσπαθώ να πω κάτι απλό: Ο Ολυμπιακός σε άψογη συνεργασία με τους Έλληνες διαιτητές, δεν έχει εξαφανίσει μόνο τον όποιο ανταγωνισμό. Έχει σχεδόν εξαφανίσει από τους αγώνες του την πιθανότητα της γκέλας. Αλλά η πιθανότητα της γκέλας είναι η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου. Και η εξαφάνιση της, σταδιακά εξαφανίζει και τη χαρά της νίκης. Διόλου τυχαία, υπάρχει εκεί έξω μια νέα γενιά Ολυμπιακών που αντιμετωπίζει την κατάκτηση εγχώριων νικών και τίτλων με τον ενθουσιασμό ενός ζόμπι. Σε ένα ιδανικό κόσμο, θα πίστευα ότι το ποδόσφαιρο αργά ή γρήγορα θα εκδικηθεί εκείνους που το αντιμετωπίζουν με τέτοια αλαζονεία. Εκείνων που βιάζουν τις βασικές αρχές του. Δεν ζούμε σε ένα ιδανικό κόσμο κι έτσι δεν το πιστεύω. Αντιθέτως πιστεύω ότι ο Μαρινάκης θα το σηκώσει αήττητος, μη σας πω μόνο με νίκες. Στα χαρτιά θα είναι φυσικά ιστορικό κατόρθωμα. Ναι, αλλά τότε, γιατί η φιέστα θα γίνει μέσα σε ένα μισοάδειο και βαριεστημένο "Καραϊσκάκη"; Ρε μήπως τελικά εκδικείται το έρμο το άθλημα κι απλώς το κάνει με τον δικό του τρόπο;
- Likes0
- Dislikes0
