Αναστασίου τέλος λοιπόν. Οι δρόμοι του με το τριφύλλι χώρισαν και ετοιμάζεται να περάσει ο επόμενος. Μια εξέλιξη φυσιολογική με βάση την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα, μια εξέλιξη που δεν γινόταν να διαφοροποιηθεί ειδικότερα μετά το παιχνίδι με την ΑΕΚ. Εκεί όπου και ο τελευταίος πλέον κατάλαβε πόσο ΑΡΡΩΣΤΗ έχει γίνει ΞΑΝΑ η κατάσταση στην ομάδα και πόσο καλό είναι ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ να διακόψουν την κοινή τους πορεία.
Το διαζύγιο αυτό ήταν το καλύτερο γι’ αμφότερες τις πλευρές. Και όπως έχω πολλάκις πει και στο ραδιόφωνο ίσως θα έπρεπε να γίνει μετά τον αποκλεισμό από την Καμπάλα. Ούτε στον Παναθηναϊκό και στον κόσμο του άξιζε να βιώνει αυτό το μαρτύριο, ούτε φυσικά και στον ίδιο τον κόουτς. Παρέλαβε ΚΑΜΕΝΗ ΓΗ, έφτιαξε μια ομάδα που χαιρόσουν να την βλέπεις και την παραδεχόταν όποιος δεν είχε τσίμπλες στα μάτια, η οποία όμως έκλεισε (ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΛΕΙΣΑΝ) τον κύκλο της. Δεν πήγαινε άλλο, όσο κι αν αυτό μοιάζει (ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ) με ΗΤΤΑ κόντρα στη μπόχα και τη σαπίλα.
Δεν χρειάζεται να μπούμε στη διαδικασία να θυμίσουμε αναλυτικά τη διαδρομή του συγκεκριμένου ανθρώπου, τις μεγάλες στιγμές, τις μαύρες σελίδες, τα πάντα όλα. Όποιος έχει μάτια βλέπει. Και όποιος επίσης πιστεύει ότι «απαλλαχτήκαμε», «λύθηκαν όλα τα προβλήματά μας» και «πάμε για πρωτάθλημα», ας κατέβει τουλάχιστον από το συννεφάκι του, ας αλλάξει πλευρό. Επειδή όμως η τελευταία γεύση είναι που μένει, επειδή ξεχνάμε γρήγορα και εύκολα, ΚΑΛΩΣ έγινε αυτό που έγινε για την ψυχική υγεία όλων μας – τουλάχιστον μέχρι νεοτέρας...
Ηταν δεδομένο ότι ο Αναστασίου δεν θα άντεχε. Τα έβαλε με ένα ολόκληρο σύστημα που ΛΥΣΣΑΞΕ μαζί του και σήμερα χαίρεται θεωρώντας ότι τον (και μας) νίκησε, έριξε γερές φάπες στην εγκληματική οργάνωση που δεν θα τις ξεχάσουν ποτέ, αλλά στο τέλος δεν άντεξε. Κάπου το έχασε και ο ίδιος, χάθηκε η μπάλα και… ΤΕΛΟΣ! Είπαμε περί ήττας Παναθηναϊκής πρόκειται, αλλά δεν γινόταν κι αλλιώς. Ρίξτε μια ματιά στα άρθρα που κυκλοφορούσαν εδώ και μήνες, δείτε ΠΟΙΟΙ τα έγραφαν και γελάστε ή κλάψτε για κάτι απίθανα τυπάκια που το παίζουν ψαγμένοι, έχουν άποψη για τον Παναθηναϊκό και επηρεάζουν κόσμο.
Προσωπικά τον Γιάννη τον έχω και θα τον έχω στην καρδιά μου. Είχα την τύχη να δουλέψω δίπλα του τα πρώτα δύο χρόνια και θα τον ευχαριστώ πάντα για όσα πρόσφερε στην αγαπημένη μου ομάδα. Αρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά όταν κάποιοι γελούσαν με την επιλογή του, δούλεψε σαν σκυλί και αν μη τι άλλο έβαλε την προσωπική του σφραγίδα σε αυτό που είδαμε τα δύο πρώτα χρόνια. Με τα καλά του και τα κακά του. Φέτος όμως ΤΙΠΟΤΑ δεν ήταν όπως παλιά και μοιραία φτάσαμε εκεί που φτάσαμε.
Ξαναλέω ότι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα ήταν η καλύτερη εξέλιξη και για τους δύο. Η κυριακάτικη κατακραυγή στη Λεωφόρο ισοδυναμούσε με ταφόπλακα. Για ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου ο κόουτς έφταιγε ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και επειδή αυτό δεν ήταν δίκαιο, δεν χρειαζόταν να συνεχιστεί. Καλή συνέχεια στον Γιάννη, καλή συνέχεια και στον Παναθηναϊκό μας…
