MENU

Ονειρευόταν να γίνει μεγάλος και τρανός ποδοσφαιριστής, να δοξαστεί με τη φανέλα της μεγάλης του αγάπης, της «βασίλισσας», να μοιάσει στο είδωλό του, τον Φρανζ Μπεκενμπάουερ. Το καλοκαίρι του 1979, ο 19χρονος Μπενίτεθ αγωνιζόταν στην τρίτη ομάδα της Ρεάλ και είχε βάσιμες ελπίδες ότι την σεζόν που θα ακολουθούσε να έπαιρνε προαγωγή στην Καστίγια, δηλαδή στην δεύτερη... Ήταν ήδη στη δεύτερη χρονιά των σπουδών του στην Πολυτεχνική σχολή της Μαδρίτης και ήταν μέλος στην αποστολή της εθνικής ομάδας της Ισπανίας, που θα έπαιρνε μέρος στην Πανεπιστημιάδα του Μεξικού. Στο παιχνίδι κόντρα στον Καναδά, ένας αντίπαλος τον μάρκαρε πολύ άσχημα, χτύπησε στο γόνατο και συνέχιζε να παίζει χωρίς να ξέρει ότι έχουν κοπεί οι χιαστοί στο δεξί πόδι του... 

Με δεδομένο ότι εκείνη την εποχή η αθλητική ιατρική δεν είχε προχωρήσει, αυτό ήταν το τέλος της ποδοσφαιρικής καριέρας του. Μια αρχική λανθασμένη διάγνωση, μια μακρά περίοδος αποθεραπείας, πολλά πισωγυρίσματα, ένας χρόνος απουσίας, όλα αυτά ήταν αρκετά για να «πεθάνει» ένας ποδοσφαιριστής και να «γεννηθεί» ένας προπονητής. «Είναι αλήθεια ότι ακόμα και όταν έπαιζα, πολλοί συμπαίκτες μου έλεγαν ότι μιλάω πολύ, αλλά δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Δεν ήταν ότι ήθελα να επιβάλω το δικό μου, απλά υπήρχαν πράγματα που οι άλλοι δεν έβλεπαν και εγώ ήθελα το καλύτερο για την ομάδα. Δεν ήταν προσβολές, αλλά υποδείξεις» έχει πει ο ίδιος για την... κακή συνήθειά του να κάνει τον προπονητή μέσα στο γήπεδο. 

Παλιοί συμπαίκτες του παραδέχονται ότι το... είχε με την προπονητική. Στα 26 του εντάσσεται στο προπονητικό επιτελείο των ακαδημιών της Ρεάλ, ενώ το 1994 έρχεται η ώρα για να πάρει το βάπτισμα του πυρός ως πρώτος προπονητής. Αναλαμβάνει τη Βαγιαδολίδ, από την οποία απολύθηκε έχοντας μόλις δυο νίκες σε 23 αγώνες. Ακολούθησε η Οσασούνα, από την οποία, επίσης, απολύθηκε μετά από εννέα αγώνες, αλλά τα κατάφερε πολύ καλύτερα με την Εξτρεμαδούρα και την Τενερίφη, τις οποίες «ανέβασε» στην Primera Division. 

Βήμα, βήμα, φτάνει πια το 2001 στον πάγκο της Βαλένθια, με την οποία κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ σε τρία χρόνια. Όχι και άσχημα... Ακόμα ένα σκαλοπάτι ήταν η απόφασή του να αναλάβει τη Λίβερπουλ. Έξι χρόνια στην Αγγλία, πρωτάθλημα δεν πήρε, αλλά το Τσάμπιονς Λιγκ στον θρυλικό τελικό της Κωνσταντινούπολης κόντρα στη Μίλαν πιστώνεται και στον ίδιο τον Ισπανό προπονητή. Στους «κόκκινους» ήρθε το 2007 σε ρήξη με τους Αμερικανούς ιδιοκτήτες, Τζορτζ Ζιλλέτ και Τομ Χικς, αλλά η απόλυτη στήριξη που είχε από τους οπαδούς της ομάδας αποδείχθηκε καθοριστική για να τον κρατήσει στον «Άνφιλντ». 

Το καλοκαίρι του 2010, συμφώνησε να διαδεχθεί τον Ζοζέ Μουρίνιο στον πάγκο της Ίντερ. Μπορεί να κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ιταλίας, το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, αλλά και το Διηπειρωτικό Κύπελλο, αλλά δεν πρόλαβε να συμπληρώσει έξι μήνες και είδε την έξοδο από το «Μεάτσα». Δύο χρόνια πέρασε στην ανεργία και το Νοέμβριο του 2012 ήταν η επιλογή του Ρόμαν Αμπράμοβιτς για τον πάγκο της Τσέλσι, την οποία οδήγησε την κατάκτηση του Europa League. Tελευταίος σταθμός πριν από το... όνειρο ήταν η Νάπολι. Από την Ιταλία έφυγε έχοντας οδηγήσει την ομάδα στην κατάκτηση ενός Κυπέλλου Ιταλίας. Αυτή την φορά η επιστροφή στη Μαδρίτη δεν είναι για διακοπές, αλλά για δουλειά... Θα δικαιώσει τους λίγους που τον πιστεύουν και θα διαψεύσει τους πολλούς που τον αμφισβητούν; Το μόνο σίγουρο είναι πως θα δουλέψει σκληρά... 

Ράφα Μπενίτεθ, γεννημένος προπονητής (vids)