MENU

Τα περισσότερα που προσωπικά είχα να πω για τον φετινό Ολυμπιακό τα έχω γράψει πάνω κάτω στα blogs του τελευταίου διμήνου. Για την αχρείαστη απομάκρυνση Λεμονή, για τον Γκαρσία και το ότι η ομάδα θα πρέπει να είναι έτοιμη να διαχειριστεί ήττες και κακές εμφανίσεις μέχρι να φτάσει στο σημείο να παίζει όπως θέλει ο Ισπανός. Για το ότι ο σύλλογος έχει επιλέξει προ πολλού να αγνοήσει όλες τις αρχές του ποδοσφαίρου, θεωρώντας πως το «my way» είναι καλύτερο και αποδοτικότερο από κάθε άλλο μοντέλο διοίκησης στον πλανήτη. Δικό τους το μαχαίρι, δικό τους και το καρπούζι στην τελική.

Ευτυχώς βέβαια που μετά το 0-0 του πρώτου ματς έγραψα ότι και ακόμη μετά από όλα τα παραπάνω, ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος από τον ανταγωνισμό. Τότε, έτσι φαινόταν. Τόσο κοντά και τόσο μακριά... Προερχόταν από μια καλή εμφάνιση κόντρα σε μια καλοδουλεμένη ΑΕΚ, από ένα μεγάλο σερί νικών στο πρωτάθλημα, από ένα καλό φεγγάρι, με πολλούς παίκτες σε καλή κατάσταση. Με μια εικόνα ομάδας που βελτιώνεται και ανεβαίνει αγωνιστικά σε τελική ανάλυση.

Γκέλα επιπέδου... Σκάρλετ. «Γκελάρα» δηλαδή!

Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ίσως ο τίτλος εκείνου του κειμένου έπρεπε να ήταν «Θα μείνω μια ζωή μπατίρης» μπας και σήμερα δεν έπρεπε να γράψω για αυτό το πράγμα που είδα να περιφέρει την ερυθρόλευκη στο ΟΑΚΑ, να είχα κερδίσει κάνα Τζόκερ στο ενδιάμεσο και να ήμουν ήδη στο Λος Άντζελες πίνοντας ακριβά ουίσκια στα μέρη που συχνάζει η Σκάρλετ Γιόχανσον. Μπας και... Δε βαριέσαι -και οι γκέλες μας αγάπη χρειάζονται. Μέσα στο πρόγραμμα είναι και η ζωή συνεχίζεται.

Η ζωή του Ολυμπιακού πάλι για τη φετινή σεζόν, φαίνεται πως έχει «βγει» από το σώμα του. Μετά από εκείνο το πρώτο ημίχρονο στον πρώτο προημιτελικό, ήρθε η απόλυτη διάλυση. Από εκείνο το ματς που ο Ολυμπιακός πραγματικά έδειξε σημάδια «ομάδας Γκαρσία» που θέλει να πιέσει και να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, ακολούθησε ένα παντελώς «τζούφιο» 1-1 με τον Αστέρα -το πρώτο πισωγύρισμα- και δύο ιστορικές κατραπακιές από την ΑΕΚ, με εμφανίσεις τόσο τραγικές που κάνουν τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη να φαίνονται ψιλικατζήδες. Με έναν αποκλεισμό από το Κύπελλο και έναν ακόμη διαφαινόμενο... αποκλεισμό από το πρωτάθλημα, στο οποίο πλέον ο Ολυμπιακός πρέπει να κάνει κυριολεκτικά θαύματα μέσα στο γήπεδο -τουλάχιστον με βάσει την εικόνα των τριών τελευταίων 90λεπτων- για να το διεκδικήσει επάξια.

Άνευ όρων παράδοση

Να δεχθώ σίγουρα ότι υπάρχει τεράστιο ζήτημα φυσικής κατάστασης. Κάνει μπαμ άλλωστε. Μετά από ένα καλοκαίρι στο οποίο επί δύο μήνες έκανες προετοιμασία παιδικής χαράς για να περάσεις στους ομίλους του Champions League, τώρα είναι η εποχή που οι ομάδες αρχίζουν να θερίζουν αυτά που έσπειραν: κι εσύ, σαν Ολυμπιακός, από το 60'-70' και μετά δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου. Επειδή μάλιστα ο Χιμένεθ δεν έχει δείξει σημάδια αφέλειας, επέλεξε να πάει τα ματς έτσι ώστε να περιορίσει το ρίσκο στο ξεκίνημα του αγώνα και να πιέσει στο φινάλε του. Τα κατάφερε και με το παραπάνω, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή αντίσταση-αντίδραση από τον Ολυμπιακό. Άνευ όρων παράδοση -και αυτό είναι κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο στην ιστορία του. Αυτό είναι που ενοχλεί, όχι οι ήττες αυτές καθαυτές...

Βέβαια, τέτοια ολοκληρωτική κατάρρευση, προσωπικά δεν μπορώ να δεχθώ ότι είναι μόνο θέμα φυσικής κατάστασης. Γιατί κάπου εδώ, όταν δηλαδή αρχίζουν να κρίνονται σιγά σιγά πράγματα μέσα στη σεζόν, είναι που αρχίζει να φαίνεται και το τι διάολο έχεις προγραμματίσει συνολικά μέσα στη χρονιά σου σαν σύλλογος. Τότε, μια μέρα μετά το λογικό, άδοξο φινάλε στη φετινή ευρωπαϊκή σεζόν του, ο τίτλος του κειμένου μου ήταν «Το ποδόσφαιρο επιβραβεύει όσους το σέβονται». Εξηγούσα ότι ναι μεν μπορεί η πρακτικά ανύπαρκτη προετοιμασία, ο σταθερά πρόχειρος και καθυστερημένος σχεδιασμός στα μεταγραφικά και οι 3-5 αλλαγές προπονητών ανά σεζόν, μπορεί να σε βάλουν λόγω συγκυριών να παίξεις 6 ματς στην Ευρώπη, όχι όμως σε περισσότερα. Όπως επίσης μπορεί να σε κρατούν μέσα στους στόχους σου όσο το πρόγραμμα το ευνοεί, όσο οι αντίπαλοί σου πιθανώς υπολειτουργούν ή όσο κρατά η τύχη σου στην τελική, όμως στο φινάλε της ημέρας, καθένας παίρνει ότι δικαιούται. Κάποια στιγμή όλα αυτά θα έρθουν να σε στοιχειώσουν. Το ποδόσφαιρο επιβραβεύει όσους το σέβονται, the sequel.

Από τα τρία ματς με την ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός δεν δικαιούται τίποτα περισσότερο από όσα πήρε και αν στο φινάλε χάσει και το πρωτάθλημα, θα το έχει χάσει επειδή στα δύσκολα πήρε ένα μεγαλοπρεπές «μηδέν». Σε όλα. Σε τακτική προσέγγιση, σε διαχείριση έμψυχου δυναμικού, σε ατομική απόδοση των καλύτερων παικτών του, σε βαθμούς και νίκες. Το εντυπωσιακό είναι ότι ακόμη και σήμερα πιστεύω ότι έχει μεγαλύτερο ταβάνι σαν ομάδα. Μεγαλύτερο δείκτη ποιότητας, καλύτερο σύνολο παικτών. Ίσως είμαι τρελός, ίσως τα 'χω χαμένα.

Από την άλλη, ίσως ακριβώς επιβεβαιώνεται ότι όσο καλούς παίκτες κι αν έχεις, αν μια ομάδα δεν δομηθεί από την αρχή της σεζόν με σεβασμό στις βασικές αρχές του σπορ, δεν μπορεί να περιμένει μονίμως να της πηγαίνουν όλα δεξιά και να έχει μονίμως τα επιθυμητά αποτελέσματα, ειδικά όταν σφίγγουν τα γάλατα. Πέρσι έφτασε κοντά στο να το πληρώσει, όμως στο τέλος έκοψε πρώτη οριακά το νήμα. Φέτος κινδυνεύει σοβαρά να δει αυτό το «κάθε πέρσι και καλύτερα» να γίνεται πράξη. Κάποια στιγμή θα γινόταν νομοτελειακά.

Τζιοβάνι ή Φουστέρ;

Είναι όμως και κάτι άλλο. Ξημερώματα 8ης Φεβρουαρίου και αισθάνεσαι ότι πέρα από τακτικές, από ικανότητες, από ποδόσφαιρο, κανείς από τους περισσότερους που βρέθηκαν στο γήπεδο με την ερυθρόλευκη σε αυτά τα τρία κομβικά ντέρμπι, δεν δίνει δεκάρα για τη φανέλα που φορά. Για το σήμα, για όλα όσα είναι η ομάδα αυτή για τον κόσμο της. Όταν οι πιο ψυχωμένοι παίκτες σου είναι ο 34χρονος Βέλγος γκολκίπερ Προτό και ο μεγαλωμένος στην ΑΕΚ, Ταχτσίδης, αμφότεροι μόλις για λίγους μήνες στην ομάδα- διάολε, κάτι πάει πολύ στραβά. Και η μόνη σκέψη που υπάρχει στο μυαλό από την ώρα που έληξε το ματς είναι το αν αυτοί που πραγματικά λείπουν από την ομάδα πλέον είναι οι Τζιοβάνι και οι Τζόλε, ή οι Φουστέρ και οι Ντάρμπισαϊρ. Ευνόητες οι διαφορές...

Επόμενη μέρα

Ναι, υπάρχει και επόμενη μέρα στον Ολυμπιακό. Πάντα θα υπάρχει. Αντί επιλόγου, για την οικονομία της κουβέντας, παραθέτω απλά screenshot από το τελευταίο blog.

Υ.Γ.1 Επιτρέψτε μου και κάτι πιο προσωπικό. Δεν είμαι ο τύπος που θα πει «τα 'λεγα». Ωστόσο τα 'λεγα. Τα 'λεγα από τις 30 Μαΐου. Το θέμα με τον χιουμοριστικό τίτλο «Ρε Βαγγέλη 15 μέρες έλεγες», το οποίο περιέγραφε τις -τότε ανύπαρκτες- κινήσεις της ΠΑΕ ενώ ο ίδιος της ο πρόεδρος είχε δηλώσει δημοσίως ότι ο σχεδιασμός θα είχε εν πολλοίς ολοκληρωθεί «μέχρι τα τέλη Μαΐου», είχε ενοχλήσει ιδιαίτερα τον Ολυμπιακό. Δεν πειράζει, καλή καρδιά ως εκεί. Είχε ενοχλήσει όμως κατ' επέκταση και τα γνωστά ανώνυμα τάγματα εφόδου του διαδικτύου που μου ζήτησαν τον λόγο με τα γνωστά tags και τις καθιερωμένες συγκαλυμμένες απειλές, γιατί «επιτέθηκα» στον Μαρινάκη όπως υποστήριξαν. Γιατί στον δικό τους κόσμο, η κριτική είναι επίθεση. Τα links υπάρχουν. Για όσα προειδοποιούσα εγώ τότε, τώρα τα ποστάρουν σωρηδόν οι ίδιοι στα social media και το παίζουν και κονιόρδοι. Αλλά ξέρω, εγώ είμαι «υπάλληλος του sdna», δεν μετράω.

Υ.Γ.2. Επιτρέψτε μου και κάτι ακόμη πιο προσωπικό. Για μένα, όπως συμβαίνει και για πολύ κόσμο ανάλογα με τα βιώματά του, η μέρα που ξημέρωσε έχει μια πολύ ιδιαίτερη σημασία. Καλό θα είναι όλοι να θυμόμαστε ότι σήμερα είμαστε εδώ, αύριο μπορεί να μην είμαστε, για λόγους που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Γιατί έτσι λειτουργεί το ρημάδι το σύμπαν. Γι αυτό όποτε ασχολούμαστε -με οποιοδήποτε τρόπο- με τη μπάλα, με τις ομάδες μας, θεωρώντας ότι κάνουμε κάτι πολύ σημαντικό για την εξέλιξη και την πορεία της ζωής μας, να θυμόμαστε ότι υπάρχουν οικογένειες που διαλύθηκαν «εξ αιτίας» του ποδοσφαίρου. Και ειδικά όσοι υποστηρίζουν αυτή την ομάδα, να θυμούνται ότι δεν έγιναν όλοι Ολυμπιακοί για τους τίτλους και τις νίκες. Για την ακρίβεια, για πολύ κόσμο μεταξύ των οποίων και η αφεντιά μου, τα αποτελέσματα από μόνα τους, νίκες ή ήττες, δεν λένε και τίποτα στο τέλος της ημέρας. Είναι συμπληρωματικά, διαφορετικές καταστάσεις.

Υ.Γ.3 Μου μετέφεραν τα παιδιά που διαχειρίζονται τα σχόλια μια ιδιαίτερη ένταση στις τάξεις της κοινότητας των σχολιαστών επειδή στο τελευταίο blog είπα ότι δεν διαβάζω σχόλια στα άρθρα μου. Αγαπητοί φίλοι, συγνώμη που θα χαλάσω την κοσμοθεωρία σας εν έτει 2018, αλλά ΚΑΝΕΝΑΣ από όσους δεν έχουν την πολυτέλεια να απασχολούνται αποκλειστικά ως bloggers στα Μέσα που εργάζονται, αλλά αντίθετα πρέπει να περνάει καθημερινά μίνιμουμ 10 ώρες πάνω από ένα πληκτρολόγιο χωρίς να σηκώνεται ούτε για κατούρημα, δεν μπορεί να μπει σε αυτή τη διαδικασία. Επιπροσθέτως, είναι και κάποιοι που έχουν κι έναν λόγο παραπάνω, αφού θα ήθελαν να διατηρήσουν ανέπαφη την όποια ψυχική ηρεμία τους έχει απομείνει.

Ευχαριστώ όσους μπαίνουν στη διαδικασία να σχολιάσουν -ό,τι κι αν είναι αυτό- κάτι που έγραψα, όμως η δική μου δουλειά είναι -μεταξύ κάμποσων άλλων- να έχω δημόσιο λόγο. Η δική σας να σχολιάζετε και να ασκείτε κριτική κατά το δοκούν. Από εκεί και πέρα, λυπάμαι, αλλά δεν έχω ούτε τον χρόνο, ούτε τη διαύγεια να ανοίγω κουβέντα με οποιονδήποτε έχει απλά πρόσβαση σε πληκτρολόγιο και ίντερνετ. Σε τελική ανάλυση, ένα κείμενο θα πρέπει να είναι αφορμή για δική σας συζήτηση. Άλλωστε φαίνεται πως οι περισσότεροι με «γνωρίζετε» ήδη καλά και μάλλον δεν έχουμε πολλά να πούμε μεταξύ μας. Για άλλους είμαι «υπάλληλος του Μαρινάκη», για άλλους «κωλόγαυρος», ή «άμπαλος», ή και «απολίτιστο ον που δεν σέβεται τον αναγνώστη». Άλλοι ξέρουν ότι δεν είμαι δημοσιογράφος, ότι δεν είμαι άνθρωπος, ότι δεν είμαι υπαρκτό πρόσωπο, ότι, ότι, ότι... Όλοι τα ξέρουν όλα. Επιπροσθέτως, είναι δεδομένο πως καθένας από μας θυμάται διαφορετικά πράγματα από το ποδοσφαιρικό παρελθόν. Πιθανώς αυτά που θέλει να θυμάται, όπως θέλει να τα θυμάται. Οπότε που καταλήγουμε; Εγώ θα λέω τα δικά μου. Εσείς θα λέτε τα δικά σας. Δημοκρατία λέγεται. Και η ζωή θα συνεχίζεται.

Φιλικά, με ειλικρίνεια και εκτίμηση.

Το ποδόσφαιρο επιβραβεύει όσους το σέβονται, part II