Το ερώτημα που φέρνει... καταιγίδες μεταξύ φίλων και χείμαρρο επιχειρημάτων από τους υποστηρικτές των μάγων της μπάλας.
Πελέ, Μαραντόνα, Κρόιφ ή άλλος; Με εξαίρεση τα σημερινά είδωλα, τους Μέσι, Ρονάλντο, Ιμπραϊμοβιτς, δίπλα στα ιερά τέρατα έχουν τοποθετηθεί κατά καιρούς μπόλικοι τεράστιοι του ποδοσφαίρου. Άλλοι έχουν βάλει τον Τζορτζ Μπεστ δίπλα στην... Αγία Τριάδα της 30ετίας 1960-1990, άλλοι τον... καλό Ρονάλντο (ή «χοντρό») και κάποιοι άλλοι μια μικρή ακόμα ομάδα ηγετών όπως ο επονομαζόμενος λευκός Πελέ ή αλλιώς Ζίκο, ο Ζιντάν, ο Πλατινί, ο Ντι Στέφανο.
Ας μου επιτραπεί, λόγω της συγκυρίας των 75ων γενεθλίων του «βασιλιά», αλλά και της περιπέτειας υγείας του ιπτάμενου Ολλανδού, να γυρίσω το χρόνο πίσω, όσο θυμάμαι, καθώς είμαι λάτρης της ρετρό ιστορίας και δη της ποδοσφαιρικής (μη μου συγκρίνει κανείς εκείνες τις απλές adidas εμφανίσεις με τις τρεις μόνο ρίγες ή την παραδοσιακή μπάλα, την Telstar, με τις σημερινές). Άλλες εποχές, άλλες μυρωδιές, άλλη γοητεία. Με τα υπέρ και τα κατά.
Ο βασικότερος λόγος όμως που θα καταπιαστώ με τη συγκεκριμένη τιτανομαχία, είναι επειδή πρόκειται για τo πρώτο μεγάλο αναπάντητο ποδοσφαιρικό ερώτημα που διχάζει και θα κόβει στα δύο ή στα τρία τις αντροπαρέες.
O Πελέ ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έμαθα ότι παίζει ποδόσφαιρο. Όχι, δεν τον πρόλαβα, ούτε καν στα τελειώματά του. Ήταν ο ήρωας των προηγούμενων γενεών, των πατεράδων, των θείων και των παππούδων που δεν είχαν αντικρίσει ή δεν είχαν ακούσει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν και οι θεϊκές διαστάσεις που είχαν λάβει τα κατορθώματά του με τη θρυλική σελεσάο, ειδικά του '70, μπήκαν στο κεφάλι μου όπως και σε κάθε πιτσιρικά των 80's.
Απουσία βεβαίως τηλεοπτικών... δικαιωμάτων στα περισσότερα σπίτια τη δεκαετία του 60, άκουγαν περιγραφές για τον Πελέ και σου έδιναν την εντύπωση στις διηγήσεις τους ότι και στο κρεβάτι του Προκρούστη να τον έβαζαν, αυτός σηκωνόταν, ντρίμπλαρε τον βασανιστή τον ίδιο, τους 11 σωματοφύλακες απ' έξω και έβαζε γκολ. Ενα από τα 1.200 (και κάτι) που έβαλε στην καριέρα του. Σε μια καριέρα, ωστόσο, που λείπει αυτό το κάτι. Αυτό που του προσάπτουν οι πολέμιοί του: ο μη ερχομός του στα σκληρά ευρωπαϊκά γήπεδα, κάτι που δεν φόβησε ποτέ τον αλέγκρο και βέρο Αργεντίνο, Ντιέγκο Μαραντόνα.
Ο Πελέ υπερτερεί σε μουντιαλικούς τίτλους με τους καριόκας. Τρεις στο σύνολό τους, αν και στους δύο είχε ενεργή συμμετοχή. Δείγμα των ομάδων που κατέβαζαν τότε οι Βραζιλιάνοι στα γήπεδα. Στο πρώτο του παγκόσμιο κύπελλο ήταν 17 ετών. Μαέστρος πριν... ενηλικιωθεί. Βαβά, Γκαρίντσα, Ζαγκάλο δίπλα του το '52 στη Σουηδία, Ζαϊρζίνιο, Ριβελίνο, Τοστάο, Κάρλος Αλμπέρτο συμπλήρωναν τη μυθικότερη ίσως πεντάδα στην ιστορία των Μουντιάλ, στα καυτά μεξικάνικα γήπεδα το 1970.
Οι εμφανίσεις του εκεί θα μπορούσε να πει κάποιος ότι έδιναν απάντηση σε όσους έλεγαν ότι δεν ήρθε ποτέ στα μέρη μας. Όπου πετύχαινε τους Ευρωπαίους, και ειδικά στα μεγάλα ραντεβού με όλα τα αστέρια παρόντα, τους έδινε και καταλάβαιναν, λένε οι μαγεμένοι από το «μαύρο διαμάντι». Και πώς να τους πεις «όχι» όταν η Βραζιλία στο Μουντιάλ του 1966 δεν μπόρεσε να περάσει καν στη δεύτερη φάση, επειδή οι Πορτογάλοι αμυντικοί του είχαν δώσει τα καλάμια στο χέρι.
Επειδή δε μου αρέσει ποτέ να αφήνω τους άλλους να βγάζουν το... φίδι από την τρύπα, η δική μου γνώμη είναι πως πρόκειται για τον ευφυέστερο ποδοσφαιριστή ever. Η φάση «δεν τον είδα, τον άκουσα», αλλά και η «άρρωστη», 1000 χρόνια μπροστά, πρόσποίησή του στον τερματοφύλακα της Ουρουγουάης, είναι επιχειρήματα που επιστρατεύουν τους πιο δεινούς γνώστες του football για να αποδείξουν το αντίθετο.
Αν ο Πελέ ήταν ο πρώτος ποδοσφαιρικός έρωτας, ο Θεός, ο Μαραντόνα, ήταν η πρώτη αγάπη. Τον πρωτοάκουσα στις αρχές του '80 όταν πήγε στη Μπαρτσελόνα και τον έμαθα καλά-καλά τότε που έκανε το Θεό... ποδοσφαιρόφιλο. Ετος 1986, το Μουντιάλ του Μαραντόνα. Ο άνθρωπος που αγαπήθηκε ακόμα και από τους εχθρούς του, ο πρώτος άνθρωπος που πολιτικοποίησε σε τέτοιο βαθμό τη μπαλίτσα, ο ποδοσφαιριστής που με συμπαίκτη τον τσαμπουκά του, έφτασε στην κορυφή τόσο με την Αργεντινή (το... σκοτεινό σημείο του Μέσι), όσο και με τη Νάπολι του Καρέκα, του Αλεμάο.
Ο Μαραντόνα ήταν ο πιο επιθετικογενής μέσος μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε. Και έκανε πράγματα ασύλληπτα για την εποχή του, με αποκορύφωμα το γκολ του αιώνα. Όταν ξεκίνησε πίσω από τη σέντρα, έφτασε μέχρι τον Σίλτον και κόντεψε από τη φόρα του να περάσει μέχρι και... το τέρμα. Ο Ντιέγκο πήρε μόνος του τη βαριά κούπα και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ, όσα κι αν πουν οι οπαδοί του «μισητού» Βραζιλιάνου. Όπως δεν θα ξεχαστούν ποτέ οι προφητικές μεγάλες αλήθειες για τη FIFA και τα αφεντικά της.
Καλό παιδί δεν ήταν, το λέει ο ίδιος, οι έστω και καθυστερημένες αποδείξεις όμως για τη λειτουργία της μαφίας στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο μας βάζουν σε σκέψεις για τον ντοπαρισμένο -από το πουθενά- Μαραντόνα στα τελικά του 1990.
Η σύγχρονη ανθρωπότητα μπορεί να μην έχει δει το πρόσωπο του Θεού, έχει δει όμως του Ντιεγκίτο που για χάρη του έως και θρησκεία ιδρύθηκε στην πολύπαθη χώρα του τάνγκο.
Ο τρίτος του «συγκριτικού», ο Γιόχαν Κρόιφ, ήταν ίσως ο Μαραντόνα πριν από τον Μαραντόνα. Με την ίδια επιθετικότητα στο παιχνίδι, εφάμιλλη οξυδέρκεια και ταλέντο τόσο που μπορούσε να παίξει σε όποιο σημείο του γηπέδου του έλεγε ο Ρίνους Μίχελς, ο μέντοράς του στο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο το οποίο «μετέφερε» στη συνέχεια ο ίδιος στη Μπαρτσελόνα ως προπονητής.
Ο ιπτάμενος Ολλανδός ήταν σέντερ φορ που έβγαινε στη μπάλα. Όταν την έπαιρνε, σταματούσε μόνο με φάουλ ή πέναλτι. Γι' αυτό ανέκαθεν ήταν ο τρίτος πόλος ανάμεσα στους δύο Λατίνους, έστω κι αν δεν κατάφερε να σηκώσει την πιο βαριά κούπα με τη φανέλα των οράνιε, όντας από τους πιο αδικημένους -αν όχι ο περισσότερο- της μπάλας.
Τα συμπεράσματα δικά σας. Φυσικά και δεν περιμένατε αυτό το άρθρο για να καταλήξετε στον κορυφαίο μεταξύ των τριών μάγων ή στον κορυφαίο όλων. Στο κάτω-κάτω τα κριτήρια σε μια συζήτηση σαν αυτή είναι ωκεανός. Άλλες εποχές, άλλο ποδόσφαιρο, άλλοι αθλητές, διαφορετικές τεχνολογίες και συμπαίκτες, συγκυρίες και ιστορικές στιγμές που άλλοτε αδίκησαν κι άλλοτε έπλασαν μύθους.
Τι λέω εγώ έπειτα από όλα αυτά και όσα κατά καιρούς έχουμε ακούσει, δει και διαβάσει;
Το πιο δύσκολο και απαιτητικό είναι να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε κορυφαίους...
