Όχι ότι είναι άσχημα τα δώρα. Απλά μπορεί να είναι κάτι που έχεις ήδη ή δεν χρειάζεσαι. Και αν δεν έχει και κάρτα επιστροφής, τότε τι μπορείς να κάνεις; Απλά το κρατάς κάπου στην άκρη και ίσως αν βρεις την ευκαιρία το... πασάρεις σε άλλον. Κάπως έτσι, κατά μία έννοια, συνέβησαν τα πράγματα με τον Αργεντινό ποδοσφαιριστή, ο οποίος αποκτήθηκε πακέτο με τους δύο συμπατριώτες του, αλλά έμελλε να μείνει στο περιθώριο, για την ακρίβεια ούτε καν στην άκρη του πάγκου, αλλά κάπου σε μια γωνιά των αποδυτηρίων. 
Δανεικός, λοιπόν, από την Μπόκα στην ΑΕΚ και από εκεί δανεικός στην Καλαμάτα και πίσω στην πατρίδα του. Στα πρώτα παιχνίδια του Κυπέλλου, μάλιστα, ο 23χρονος τότε επιθετικός είχε δείξει αρκετά καλά δείγματα καθώς σε οκτώ αγώνες πέτυχε τέσσερα γκολ και ο Γιάννης Παθιακάκης τον υπολόγιζε κανονικά και ως... αντι-Τσιάρτα! Ούτε καν... Τελικά, ο Κάλβο αγωνίστηκε σε ένα και μοναδικό παιχνίδι πρωταθλήματος (και σε αυτό μόλις 25 λεπτά κόντρα στον Εθνικό Αστέρα), στη συνέχεια αποχώρησε για να συνεχίσει την καριέρα του στην Καλαμάτα και όταν έληξε ο δανεισμός, το δώρο επιστράφηκε στον αποστολέα του! 
Ο Λουίς Κάλβο άρχισε την καριέρα του στις ακαδημίες της Μπόκα Τζούνιορς και μάλιστα έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα σε ηλικία μόλις 18 ετών σε ένα παιχνίδι κόντρα στη Ντεπορτίβο Εσπανιόλ. Δυστυχώς για τον ίδιο, η έλευση του Κάρλος Μπιλάρδο στην ομάδα τον έθεσε στο περιθώριο και χρειάστηκε να περιμένει την απομάκρυνση του προπονητή για να πάρει και πάλι ευκαιρίες. Τελικά από τη Μπόκα έφυγε έχοντας παίξει σε 19 αγώνες χωρίς να καταφέρει να σκοράρει. Αφού κουράστηκε να περιμένει να έρθει η σειρά του, έφτιαξε βαλίτσες για τη Ροζάριο Σεντράλ, όπου τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλύτερα. Συμμετοχή σε επτά αγώνες και μόλις ένα γκολ. Ακολούθησε το 1999 η Μπάνφιλντ και το 2000 το μεγάλο ταξίδι στην Ελλάδα, το οποίο έληξε, επίσης, με άδοξο τρόπο.
Με την επιστροφή του στην Αργεντινή αγωνίστηκε στην Σπορτίβο Ιντεπεντιέντε Ριβαντάβια (ομάδα δεύτερης κατηγορίας, για να μην σπάτε το κεφάλι σας!). Ο Κάλβο ήταν πια 27 ετών όταν δοκίμασε την τύχη του στη Βολιβία, ενώ η μεγάλη δόξα δεν ήρθε ούτε στην Χόρχε Βίστελμαν της Βολιβίας, ούτε στην ιταλική Βίρτους Λαντσιάνο, ούτε στη Φέρο Καρίλ της Αργεντινής και, όπως αναμενόταν, ούτε στην Σαν Σαλβαδόρ του Ελ Σαλβαδόρ. To 2005 ήρθε και πάλι στην Ελλάδα, όπου αγωνίστηκε για μία σεζόν με την φανέλα της Παναχαϊκής. Και αφού η χάρη του έφτασε μέχρι το Σαλβαδόρ, αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. 
Η παρουσία του στην ΑΕΚ ήταν σύντομη και η προσφορά του μηδαμινή. Πολλοί θυμούνται ακόμα την επίσημη παρουσίασή του. Όταν πήρε το λόγο και ακούστηκε η φωνή του, κάποιοι ξέσπασαν σε γέλια διότι ήταν σαν να άκουγαν τον... Βασίλη Καρρά! Βρε, λέγε ό,τι θες, λέγε...
