MENU

Ο Μήτρογλου τρέχει στη χρονιά με 33/24, ματς/γκολ. Για την ακρίβεια, επειδή δεν είναι όλα τα ματς ολόκληρα, ένα γκολ ανά 98 λεπτά. Πρακτικά, δηλαδή, ένα γκολ ανά ματς. Ο Μήτρογλου είναι κάτι περισσότερο από άλλο ένα success story Ελληνα ποδοσφαιριστή. Επίσης, είναι κάτι μεγαλύτερο από άλλη μία διαφήμιση του κλάδου Ελληνας ποδοσφαιριστής.

Είναι ένα εθνικό επιχείρημα προς τα εκεί έξω, ότι ελληνικό ποδόσφαιρο δεν σημαίνει μονάχα αμυντικοί και εξάρια, το πολύ εξαροοκτάρια. Ναι, τα μπετά στο οικοδόμημα-Μήτρογλου τα έριξαν Γερμανοί, αλλ’ αυτό είναι για να το ξέρουμε μεταξύ μας και να μη το πολυλέμε στους ξένους. Δεν θ’ αφήσουμε τη λεπτομέρεια της ιστορίας, να μας χαλάσει το σπάνιο επιχείρημα.

Με απόσταση δύο-τριών ημερών, ο Κατσουράνης κι ο Σάμαρης είπαν στους Πορτογάλους το ίδιο πράγμα. Ότι ο Μήτρογλου είναι, αυτή τη στιγμή, ο νούμερο-ένα Ελληνας ποδοσφαιριστής. Γιατί, πιο πολύ κι από καλός παίκτης, ο Μήτρογλου είναι ακόμη καλύτερος συμπαίκτης. Πιο πολύ κι από καλός συμπαίκτης δε, είναι ακόμη καλύτερος παίκτης του προπονητή.

Ανέκαθεν, από μικρός στη Νέων με τον Νιόπλια και τον Ιορδανίδη, ο Μήτρογλου ήταν μόνον η λύση. Το πρόβλημα, ποτέ. Δεν το έπαιξε κάπως, ούτε όταν πήγε δανεικός στον Πανιώνιο και στον Ατρόμητο. Δεν έδωσε δικαίωμα, για κάτι. Και το τσιγάρο του αρέσει, και το αναψυκτικό, και το μπέργκερ, ουδέποτε υπήρξε πρότυπο αθλητικότητας.

Όμως, έχει αυτό το τόσο δυσεύρετο ένστικτο της περιοχής. Είναι τέτοια η επιρροή του που, εάν τον Ιούνιο του 2014 στη Βραζιλία ο Μήτρογλου ήταν τόσο καλά όσο μέχρι τον Νοέμβριο του 2013 ή όσο καλά είναι τώρα, η Εθνική θα έπαιζε ημιτελικό Μουντιάλ. Ενας άνθρωπος αγαθός, άκακος, δεν έχει πειράξει κανένα, σ’ ένα δικό του κόσμο, σ’ ένα δικό του σύστημα ζωής και αξιών.

Μακάρι, όλοι οι απόκοσμοι να ήταν σαν αυτόν. Να σπουδάζει (ιατρική στη Γερμανία) τον νεότερο αδελφό του. Να έχει εξασφαλίσει, στη Γερμανία πάντα, τα πιο αξιοπρεπή γηρατειά (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) στους γονείς του. Να βοηθά αριστερά και δεξιά…αλλ’ ας μη μπούμε σε περαιτέρω λεπτομέρειες. Είναι που είναι φοβικός με τα μίντια, μη του τα βγάλουμε όλα στη φόρα.

Στην ηλικία των 29 ετών πλέον, η Μπενφίκα δεν μπορεί να είναι σκαλί. Ενδιάμεσο στάδιο. Η Μπενφίκα είναι το peak του Μήτρογλου. Δεν έχει να πάει πουθενά αλλού, ψηλότερα, μετά. Το μόνο που έχει να κάνει, είναι να το ζήσει. Και, ζώντας το, να γίνει ένας legend του συλλόγου. Να βλέπουν το αποτύπωμά του στην ιστορία αυτού του κλαμπ, σε 20 χρόνια τα παιδιά του, σε 40 τα εγγόνια του.

Είναι κάτι που επιτυγχάνεται, το legend status, σε βάθος χρόνου. Αυτό έχει να δημιουργήσει ο Μήτρογλου, στον εαυτό του. Βάθος χρόνου, στη Μπενφίκα. Σ’ ένα εκ πεποιθήσεως selling club όπου σχεδόν όλοι έρχονται και παρέρχονται, ελάχιστοι μένουν εκεί για πολύ και γίνονται θρύλοι. Η μελλοντική εικονογράφηση του μουσείου. ‘Η των διαδρόμων, στα έγκατα του Ντα Λουζ.

Ευτυχώς, η κινεζική αγορά έκλεισε. Η πίεση, όλο αυτό το διάστημα, ήταν παρανοϊκή. Οι Κινέζοι έδιναν ντούκου, όλο το μπάι-άουτ. Σημαίνει, 45 εκατομμύρια. Αλλ’ η Κίνα είναι ένα ποδοσφαιρικό μέρος όπου η καλύτερη στιγμή είναι όταν πηγαίνεις και η δεύτερη καλύτερη στιγμή είναι όταν δραπετεύεις το συντομότερο. Στο μεταξύ, ωστόσο, η ιδέα και η θέα του χρήματος τους τρελαίνει όλους.

Ο ατζέντης του Μήτρογλου, ένας επαγγελματίας με τα γράμματα κεφαλαία, ο Παναγιώτης Γαλαριώτης, φοβικός εξίσου, δεν τον έχετε δει πουθενά, δεν τον έχετε ακούσει ποτέ, τέτζερης και καπάκι, αντιστάθηκε σθεναρά και συνειδητά στην παράνοια ενός εύκολου, ενός μονομιάς, πλουτισμού. Εσωσε απ’ το νεκροταφείο, μια καριέρα στην κορύφωσή της.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο, η Εθνική, είναι για να του φιλάμε τα χέρια.

Ο legend Μήτρογλου