Ο ΠΑΟΚ των (ολίγων) ημερών Στανόεβιτς και ο ΠΑΟΚ του πρώτου ημιχρόνου της περιόδου Λουτσέσκου, ήταν ένα και το αυτό. Σαν να παρακολουθείς οκτάωρο υπάλληλου που διεκπεραιώνει, πίσω απ’ το γκισέ, την καθημερινότητα της δουλειάς. Τίμιο, αλλά ποιος πληρώνει εισιτήριο για να το δει; Οι ευσυνείδητοι, καλοί και ήσυχοι, εργαζόμενοι είναι για το γραφείο. Το γήπεδο, η Τούμπα μια φορά παραπάνω, θέλει performers. Χαρακτήρες. Περσόνες.
Ξενίζει κατ’ αρχήν, ότι σε μια ομάδα στην οποία έχει αλλάξει μόνον ο γκολκίπερ (και προστέθηκε, ένα επιμέρους ευτύχημα, ο Μακ) οι φάσεις ασυνεννοησίας, ο ένας να δίνει τη μπάλα ανατολικά ενόσω ο άλλος κινείται δυτικά, είναι πολύ περισσότερες από τις φάσεις συνεννόησης και συνδυαστικότητας. Δεν…γνωρίζονται; Φυσιολογικά, ο ΠΑΟΚ θα έπρεπε να είναι ο πιο ομοιογενής του big-4. Να βγάζει τους καλύτερους αυτοματισμούς. Δεν δείχνει να είναι. Και δεν τους βγάζει.
Ανέτρεψε, επειδή είναι «άλλη κατηγορία». Σε σχέση με την Εστερσουντ, μια προηγμένη εκδοχή της Μικτής Προσφύγων που προπονεί στις αλάνες του Πειραιά ο Νικοπολίδης. Ανέτρεψε, επειδή καθ’ οδόν βρήκαν ένα τρόπο (κι αφού λειτούργησε, έπειτα το πήραν σκοινί-κορδόνι) να βάλουν στην καρδιά των γεγονότων, και με πλάτη και με μέτωπο, τον Πρίοβιτς. Ανέτρεψε, επειδή διατίθεται η πολυτέλεια να έρχονται από τον πάγκο ο Πέλκας και ο Πέντρο Ενρίκε. Τα κακά παιδιά.
Ελπίζεται ότι και οι επικείμενοι να ενσωματωθούν στο δυναμικό, Ελ Καντουρί κ.λπ., επίσης θα είναι κακά παιδιά. Αν είναι και θεριά μοναχά, ακόμη καλύτερα. Οι παίκτες του ρόστερ είναι καλοί. Για να παίζουν στον ΠΑΟΚ, καλοί θα είναι. Αλλ’ όχι, όσο καλοί ο ΠΑΟΚ χρειάζεται να είναι. Είναι και φρόνιμα παιδιά. Αλλ’ ο ΠΑΟΚ έχει ανάγκη, όχι τους βολικούς, τα παλιόπαιδα. Τα καθόλου εύκολα, στον χειρισμό. Τις προσωπικότητες. Με τον επιδέξιο δαμαστή, στον πάγκο.
Επειδή «άλλη κατηγορία» είναι και η Αθλέτικ σε σχέση με τον Παναθηναϊκό, το αν θα έχουμε μία ομάδα στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ ή δύο, αυτό αναμενόμενα παίζεται στην παρτίδα ΑΕΚ-Μπριζ. Το 0-0 είναι σοβαρό πρόβλημα! Διότι πιο εύκολα παίρνει κανείς (ακόμη και με 10) ισοπαλία εκτός, από νίκη (ιδίως όταν «δεν έχει» το γκολ) εντός. Και διότι ο Μανόλο διακρίνεται για το χούι, να σκέπτεται πρώτα πώς θα γίνει να μη φταίει στη στραβή κι ύστερα τι θα κάνει για να μη συμβεί η στραβή.
Η ρεβάνς, πλέον, ζητάει άλλης έντασης πίεση. Όχι ν’ αλλάξει ο σχηματισμός, αυτό το 3-5-2. Ν’ αλλάξουν τα μέτρα και οι αποστάσεις. Στο Βέλγιο η ΑΕΚ διευκόλυνε, αφήνοντας ανενόχλητο στην αρχική φάση του, το αντίπαλο build-up. Περίμεναν ν’ αναχαιτίσουν τις επιθέσεις, έξω απ’ την περιοχή του Ανέστη. Εδώ, θέλει άμυνα πιο ψηλά. Θέλει, να πιεστούν οι Βέλγοι στο δικό τους μισό. Θέλει, για ροή και για ρυθμό, ένα εξάρι και δύο οκτάρια. Αντί δύο εξάρια και ένα δεκάρι.
Κι αν πρόκειται, που αυτό είναι το ζητούμενο, να μπει η μπάλα στο κουτί των 16 μέτρων, θέλει ακραίους μπακ να παίζουν (με την υποστήριξη των δύο οκταριών) στο «ύψος» που έπαιζε στην Αθήνα ο δεξιός της CSKA. Σαν εξτρέμ! Εάν, δε, γίνουν όλα όπως πρέπει και μπει η μπάλα σωστά στη βελγική περιοχή, εκεί μένει ν’ απαντηθεί το τελειωτικό ερώτημα. Τι κάνεις που πλέον, σε τούτο το σενάριο, θα ‘ναι απαραίτητο να παίξεις με εννιάρι τον Ούγκο Αλμέιντα;
