Ο Πανιώνιος, μόλις έβγαλε από πάνω του το πιο μανίκι-ματς. Μια ανακούφιση! Το πιο μανίκι-ματς ολόκληρης της χρονιάς του, που ξεκίνησε χθες και θα πάει ως τον Μάιο. Γιατί, μανίκι; Γιατί ήταν το πρώτο. Γιατί ήταν το πρώτο, κι ήταν εντός έδρας. Γιατί ήταν φορτωμένο, όλη την περιρρέουσα προσδοκία της επανεμφάνισης στην Ευρώπη ύστερα από, κοντά, δέκα χρόνια.
Γιατί το μαγαζί, άμαθο σε τέτοια, δεν είχε σταματήσει στιγμή, όλον ετούτο τον καιρό, να δουλεύουν πολύ σκληρά γι’ αυτό. Γιατί ήταν ματς ιδιαιτέρων απαιτήσεων, ήθελε διαχείριση ειδικών καταστάσεων. Η ζέστη, η λογική του νοκ-άουτ, μια αίσθηση «χρέους» για την πρόκριση, δυνάμεις και αντοχές που χρειάζονταν σχέδιο έξυπνου ξοδέματος.
Γιατί ήταν το πρώτο μετά Ρισβάνη, Τασουλή, Γιαννιώτη, Σιώπη, Μπεν, πέντε παίκτες ενδεκάδας. Γιατί ήταν το πρώτο, με τον καινούργιο προπονητή. Γιατί το έπαιξε μ’ ένα ρόστερ, ακόμη (τουλάχιστον) ατελές. Ικανό μεν, να διεκπεραιωθούν αυτοί οι δύο αγώνες. Φυσικά, όχι επαρκές για να υποστηριχθούν στόχοι της απίθανα ανηφορικής (μετά από δύο σερί πέμπτες θέσεις) περιόδου που ανοίγεται μπροστά. Εν τέλει, γιατί ήταν ευρωπαϊκό ματς. Εύκολα ευρωπαϊκά ματς, δεν υπάρχουν στην πραγματική ζωή. Εύκολα ευρωπαϊκά ματς, υπάρχουν μονάχα στη φαντασία των περί το ποδόσφαιρο αστοιχείωτων.
Το ταμείο της πρώτης νύχτας, είναι εντάξει. Πήγε καλά. Η δουλειά έγινε, όπως έπρεπε. Ανέδειξε, μη πω αποθέωσε, τη σημασία των προσθηκών πρόνοιας. Ο Γεσίλ κι ο Λάμπρου ενσωματώθηκαν τον Ιανουάριο, με βλέψη όχι στο άμεσο εκεί+τότε, με βλέψη στο από-δω-και-πέρα. Ιανουάριο με Μάιο, και στην προετοιμασία έπειτα, ο Γεσίλ ξανάγινε αυτό που είχε πάψει να είναι. Ποδοσφαιριστής. Πλέον, μπορεί να γίνει πρωταγωνιστής. Ιανουάριο με Μάιο, ο Λάμπρου ήταν…ημι-παίκτης. Πλέον, είναι ποδοσφαιριστής.
Με την αυτοπεποίθηση του βασικού, με την προσωπικότητα εκείνου που νιώθει σημαντικός, πατάει δυνατά, θέλει τη μπάλα, την τρέχει στους δύσκολους χώρους, πηγαίνει στα ένας-εναντίον-ενός, απαλλάσσεται πανεύκολα από τον πρώτο αντίπαλο, (θα) κάνει τους συμπαίκτες του χαρούμενους. Οσα βγάζει, έχουν και αισθητική και ουσία. Είναι όμορφα, είναι χρήσιμα. Σε δέκα μήνες, ο ΠΑΟΚ παίρνει πίσω έτοιμο παίκτη.
Τους ίδιους αυτούς δέκα μήνες, όσοι μπαίνουν στον κόπο να έρχονται Νέα Σμύρνη θα μάθουν ότι δεν είναι μόνον ο Μασούντ, υπάρχει κι άλλος απ’ τον οποίον «νομιμοποιούνται» να προσμένουν το απρόσμενο. Στο βάθος, ήδη αχνοφαίνεται μια επόμενη «δίκη Ρισβάνη». Πώς τον είχε στη φωλιά του, και τον άφησε να πετάξει από κει μέσα, ο Παναθηναϊκός. Ο Ρισβάνης στο μεταξύ, κομμένος στον Ολυμπιακό, ήταν (φυσικά!) εκεί, στην εξέδρα, αυτή την Πέμπτη.
Αν ο Ολυμπιακός δεν τον υπολογίζει, το καταπληκτικό είναι ότι δεν τον χρειάζεται καν, πια, ο Πανιώνιος που στον Μπανάνα βρήκε τον σωστό μεταΡισβάνη. Όπως βρήκε, στη θέση του «καλύτερου παιδιού» Τασουλή, ένα Ιρανό Τζαβέλλα. Τον Χατζισαφί. Περισσότερα, προσεχώς. Όταν, με τα κτυπήματά του, θα βγει πρώτος σε ασίστ στη Σούπερ Λιγκ…
Ο Πανιώνιος, απ’ ό,τι φαίνεται, θ’ αποκλείσει (με ζόρι ή άνευ, εγώ λέω με μεγάλο ζόρι) τη Γκορίτσα. Απ’ ό,τι φαίνεται επίσης, ο Πανιώνιος δεν θα κάνει καριέρα σ’ αυτό το Γιουρόπα Λιγκ. Η Ευρώπη, περισσότερο από στόχος, είναι επιστέγασμα. Του αγωνιστικού, κι ακόμη πιο πολύ του οικονομικού-οργανωτικού, άθλου Ζαμάνη/Δάρα. Ο χαρακτήρας της πρώτης νύχτας, δεν ήταν να καταλάβουμε αν ο Πανιώνιος…θα μπει σε όμιλο!
Η πρώτη νύχτα, κυρίως αφορούσε στο τι θα βλέπει ο κόσμος, πόσο καλά θα (συνεχίσει να) περνά με την ομάδα, πόσο θα εξακολουθήσουν ομάδα+κόσμος να γουστάρουν τη διάδραση, στη σεζόν που έρχεται. Το δείγμα είναι ότι η Νέα Σμύρνη, η πόλη μας, το σπίτι μας, θα παραμείνει μια σταθερή «επιλογή ποδοσφαίρου». Ελαμψε και το γήπεδο, με τα έργα…
