Είναι (σχεδόν) ντροπή να είσαι ποδοσφαιριστής στο Λουξεμβούργο. Στο όμορφο Δουκάτο που βρίσκεται στριμωγμένο και ασφυκτιά ανάμεσα σε Γαλλία, Γερμανία και Βέλγιο αυτοί που κλωτσάνε την μπάλα είναι ο… απόπατος. Ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Τα φτωχαδάκια.
Για μία χώρα που φιγουράρει δεύτερη στον κόσμο στην λίστα με το κατά κεφαλή εισόδημα (πίσω μόνο από το Κατάρ), αλλά ηγείται της σχετικής λίστας στην Ευρώπη με μέσο ετήσιο εισόδημα για κάθε κάτοικο της οριακά πάνω από 100,000 δολάρια τον χρόνο (!), οι ποδοσφαιριστές είναι αυτοί που ψάχνουν για δανεικά! Ποιος Λουξεμβούργιος ποδοσφαιριστής βγάζει ένα κατοστάρικο τον χρόνο; Ουδείς!
Τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν χάσαμε από… «ψαράδες», αλλά από εκπροσώπους της… μπουρζουαζίας. Πάλι όμως είναι σαν να χάσαμε από ένα…. χωριό. Με πληθυσμό 562.958 κατοίκους, το Λουξεμβούργο είναι η 170ή μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο και είναι σχεδόν όσοι και οι κάτοικοι της Πελοποννήσου.
Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι ουδείς ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Μόλις ένας στους 5 κατοίκους του Δουκάτου έχει δελτίο και εξασκεί κάποιο άθλημα, όμως οι περισσότεροι πάνε στο σκι ή στην ποδηλασία. Ακόμα και ο άνθρωπος που δώρισε το όνομα το στο εθνικό ποδοσφαιρικό στάδιο της χώρας, ο Ζόσι Μπαρτέλ δεν ήταν καν ποδοσφαιριστής, αλλά δρομέας μεσαίων αποστάσεων, χαρίζοντας εν έτει 1952 το μοναδικό χρυσό μετάλλιο της χώρας σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο αγώνισμα των 1500 μέτρων!
Στο ρόστερ της δεν θα βρεις σερβιτόρους, δασκάλους ή δημόσιους υπαλλήλους, αλλά κανονικούς ποδοσφαιριστές. Όχι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ποδοσφαιριστές που δεν χρειάζεται να κάνουν δεύτερη δουλειά. Ποτέ μας δεν είχαμε πρόβλημα με δαύτους. Στις 8 φορές που τους πετύχαμε, όλες τις φορές (εύκολα ή δύσκολα) φύγαμε νικητές από το γήπεδο με απολογισμό γκολ 18 υπέρ και μόλις 2 κατά. Ούτε καν η παράδοση δεν μπορεί να λειτουργήσει ως χειρόφρενο στην ελεύθερη πτώση της Εθνικής ποδοσφαίρου.
Μιλάμε για μία χώρα που βρίσκεται μόλις στο νούμερο 146 toy Ranking της ΦΙΦΑ. Το ακόμα χειρότερο; Χάσαμε από μία χώρα που σε όλη την ιστορία της μετρά μόλις 26 νίκες, 42 ισοπαλίες και 294 ήττες! Μία χώρα που έχει δεχθεί 1027 γκολ κι έχει πετύχει μόλις 210. Μία χώρα με ποσοστό νικών 12,98%! Μπορεί να έφταιγε πως ήταν Παρασκευή και 13…
Στις 12 Οκτωβρίου έφαγαν τέσσερα από την Σλοβακία (2-4) και τρεις μέρες νωρίτερα άλλα τόσα από την Ισπανία (4-0). Την τελευταία διετία είχαν πανηγυρίσει μόνο μία νίκη σε επίσημο ή φιλικό ματς, ένα 1-0 στις 5 Σεπτεμβρίου απέναντι στην Π.Γ.Δ.Μ. Πάλι καλά που πέτυχαν κι εμάς και κλείνουν την χρονιά με θετικό πρόσημο κι ευχάριστες αναμνήσεις. Η Εθνική μας έχει γίνει η χαρά κάθε πικραμένου.
Ο τερματοφύλακας τους, ο Ζουμπέρ κοντεύει τα 40 (37 είναι) και δεν έχει βαρεθεί να τρώει γκολ. Αυτός που μας έβαλε το γκολ, ο Τζόακιμ διαπρέπει (6 ματς φέτος) στην αγγλική League One με την Μπέρτον Άλμπιον, οι διάφοροι Μπενσί, Μαλζέ, Ντελγκάντο, Γιανς αποτελούν την αφρόκρεμα της Φόλα Ες, της Ντούντελανζ, της Ντιφερντάνζ και της Ζενές Ες! Οι βεντέτες αυτής της Εθνικής Λουξεμβούργου (Μουτς, Σανό, Φίλιπς) παίζουν σε Σεν Γκάλεν, Κορτρτάικ. Ουδείς από την αποστολή του Λικ Χολτς δεν είχε διψήφιο αριθμό σε γκολ και μερικοί από δαύτους κοντεύουν τριψήφιο αριθμό συμμετοχών. Τέτοια μεγαλεία…
Σε τέτοιες ήττες δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Δεν μπορούν να υπάρχουν δικαιολογίες. Η Εθνική Ελλάδας με αξιοπρόσεκτη σταθερότητα από το Μουντιάλ του 2014 και μετά συνεχίζει να αποδομεί ότι έχτισε με κόπο επί μία δεκαετία. Με γεωμετρική πρόοδο κάνει ελαφριά σαν πούπουλο, μία φανέλα που έφτασε να ζυγίζει τόνους. Υπάρχει άραγε πιο κάτω;
- Likes0
- Dislikes0
