Η αυθεντική Μπαρτσελόνα δεν είναι αυτή των τρεμπλ και της παγκόσμιας κυριαρχίας. Δεν είναι η σημερινή, που αγοράζει όποιον παίκτη γυαλίζει περισσότερο στον πλανήτη, και επηρεάζει όσο καμία άλλη το τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται το άθλημα.
Η αυθεντική Μπαρτσελόνα θεμελιώθηκε πάνω στα δάκρυα, τις πίκρες τους καημούς δεκαετιών. Σφυρηλατήθηκε πάνω στις ανεκπλήρωτες προσδοκίες τις αδικίες, τις κλοπές και τις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες ετών. Η Μπαρτσελόνα ήταν για δεκαετίες η ομάδα του… παραλίγο. Η ομάδα που εφεύρισκε κάθε φορά καινούργιους τρόπους για να προσθέσει ακόμα μία δραματική απώλεια τίτλου. Ο πόνος έγινε φετίχ της. Οι ήττες άφηναν περισσότερα σημάδια στον οργανισμό της, από ότι οι χαρές. Ακούγεται μαζοχιστικό, μα έτσι ήταν...
Για κάθε Κρόιφ (70’s) και Μαραντόνα (αρχές 80’s) που ερχόταν στην Καταλονία ως creme de la creme, υπήρχαν αμέτρητα «δρεπάνια» ή τυχάρπαστοι λεγεωνάριοι (π.χ. Στιβ Άρτσιμπαλντ) που κορόιδευαν την κοινωνία. Η Μπαρτσελόνα δεν ήταν πάντα η ελκυστική ορχήστρα που σαγήνευε με τις μελωδίες της στο χορτάρι. Δεν ήταν πάντα tiki-taka, passing game δομημένο στην Ευκλείδειο γεωμετρία, δεν ήταν sexy footbal, φινέτσα και γηγενείς παιχταράδες από την Masia.
Για πολλά χρόνια (ειδικά σε ότι έχει να κάνει με τους ντόπιους παίκτες της) η Μπαρτσελόνα ήταν ξύλο, νταηλίκι, μαγκιά και κλωτσιά στην καρωτίδα. Το «Καμπ Νόου» δεν ήταν ένα πολιτισμένο θέατρο όπως σήμερα, αλλά μία αρένα όπου κουμάντο έκαναν οι σκληροπυρηνικοί Boixos Nois, όπου τα αντικείμενα έπεφταν σύννεφο, όπου οι αντίπαλοι ήξεραν από το πρώτο λεπτό που πατούσαν το πόδι τους στην Βαρκελώνη, ότι τους περιμένει ένα κολαστήριο.
Καμία άλλη πόλη στον κόσμο δεν άλλαξε τόσο ριζικά όψη από μία ανάληψη Ολυμπιακών Αγώνων, όσο η Βαρκελώνη. Μία βρώμικη, μίζερη, γκρίζα, στενάχωρη και παρηκμασμένη πόλη, ανοικοδομήθηκε από την αρχή, μεταμορφώθηκε ολοκληρωτικά και σήμερα είναι πρότυπο καλαισθησίας, ζωντάνιας, πρωτοτυπίας. Το βεβαιώνουν αυτό τα 20 εκατομμύρια τουρίστες που καταφθάνουν κάθε χρόνο για να μυρίζουν τον αναζωογονητικό αέρα της. Την ίδια εποχή συντελείται και μία δεύτερη επανάσταση το ίδιο δομική, μα σε ένα άλλο επίπεδο: το ποδοσφαιρικό.
Ο ποδοσφαιρικός διανοητής που ακούει στο όνομα Γιόχαν Κρόιφ αποδεικνύεται για δεύτερη φορά ο πιο επιδραστικός άνθρωπος στην ιστορία της Μπαρτσελόνα, όμως αυτή τη φορά το δημιούργημα του δεν ήταν τόσο εφήμερο όσο στην παικτική του επίσκεψη στα 70’s. Αυτός οραματίζεται μία Μπαρτσελόνα που θα σκέφτεται, πράττει, δημιουργεί με πρότυπο τον ολλανδικό ποδοσφαιρικό τρόπο σκέψης. Αυτός υιοθετεί, διδάσκει και μαθαίνει στους Καταλανούς τα μυστικά του 4-3-3. Του think positive ποδοσφαίρου. Αντικαθιστά την μαγκιά, με την τεχνική. Τα νταηλίκια, με την βαθιά τακτική γνώση του αθλήματος. Οραματίζεται την Masia και μία Μπαρτσελόνα ομφαλό της ποδοσφαιρικής διανόησης.
Εκείνο το απονενοημένο φάουλ στην παράταση του Ρόναλντ Κούμαν στον τελικό του «Γουέμπλεϊ» το 1991 άλλαξε ολόκληρη την ιστορία του ποδοσφαίρου. Ήταν το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών για την Μπαρτσελόνα, την ώρα που η Ρεάλ Μαδρίτης είχε ήδη 6, η Μίλαν και η Λίβερπουλ από 4. Μέχρι εκείνο το βράδυ ομάδες όπως ο Ερυθρός Αστέρας, το Αμβούργο, η Αϊντχόφεν, η Αστον Βίλα και η Φέγενορντ ήταν μεγαλύτερα μεγέθη από τους «μπλαουγκράνα», αφού είχαν ήδη Κύπελλο Πρωταθλητριών στην τροπαιοθήκη τους!
Εκείνο το βράδυ πιστοποίησε ότι η συνταγή Κρόιφ οδηγεί κάπου. Φέρνει νίκες. Απέδειξε ότι οι νίκες (μπορούν να) έρχονται και με καλό, δημιουργικό ποδόσφαιρο, όχι μόνο με ξύλο. Εκείνο το βράδυ ολόκληρη η Καταλονία υποκλίθηκε στον (Ολλανδό) ποδοσφαιρικό της προφήτη. Ο Κρόιφ έγινε ο άτυπος πολιούχος της Μπάρσα. Ακόμα κι όταν έφυγε, είχε (άτυπα) την υψηλή εποπτεία των πάντων. Ακόμα κι όταν έφυγε, η κληρονομιά του είχε ριζώσει για τα καλά στα καταλανικά χώματα. Ότι ακολούθησε από εκεί και μετά είναι η φυσική εξέλιξη μιας φιλοσοφίας που μεταλλάχτηκε, τροποποιήθηκε, επεξεργάστηκε, εξελίχθηκε αλλά δεν έχασε ποτέ την κεντρική της ιδέα.
Οι περισσότεροι από τους σημερινούς της παίκτες ήταν αγέννητοι, όταν ο Ρόναλντ Κούμαν με εκείνο το… τούβλο, άλλαξε τον ρουν της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Ήταν μωρά όταν ο Γιόχαν Κρόιφ άρχισε να ρίχνει τους πρώτους εξ’ αυτών (Γκουαρντιόλα, Τσάβι) σε αχαρτογράφητα ύδατα κι εκείνοι κολύμπησαν. Μία ευλογημένη γενιά, που εξελίχθηκε σε παρέα και αργότερα σε… συμμορία, άλλαξε για πάντα τον τρόπο που παίζεται το ποδόσφαιρο και εξελίχθηκε στην ομάδα του αιώνα. Το μαρτυρούν τα 7 πρωταθλήματα Ισπανίας στα τελευταία 10 χρόνια. Τα 4 Τσάμπιονς Λιγκ από το 2006 μέχρι σήμερα. Είναι η ομάδα που κατεβαίνει ως φαβορί στο γήπεδο, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος.
Η Γιουβέντους ήταν γενναία. Πολύ γενναία. Κατέθεσε στο χορτάρι του Βερολίνου, όση ψυχή, όσα τρικ, όσα κουράγια είχε. Υποτάχθηκε, γιατί αυτή την στιγμή για να χάσει αυτή η Μπαρτσελόνα με τον υγιή / τακτικά τέλειο / υπέρ-ηγέτη Μέσι, τον υποταγμένο στα θέλω του συνόλου Νεϊμάρ, τον πεινασμένο Λουίς Σουάρες πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Κι αυτό δεν γίνεται κάθε μέρα. Γίνεται να πιάσεις την Μπαρτσελόνα στον ύπνο σε ένα ματς, αλλά όχι πια σε τελικό. Οι εποχές που οι «μπλαουγκράνα» έχαναν τον τελικό πριν καν ξημερώσει το φως στην μέρα διεξαγωγής τους ανήκουν σε ένα άλλον αιώνα, όταν ο Γιόχαν Κρόιφ είχε ακόμα φαβορίτες και χαίτη και οι Beattles ήταν κοινωνικό φαινόμενο. Ένα τέτοιο, είναι και η Μπάρσα αυτού του αιώνα. Ένα κοινωνικό φαινόμενο. Η ομάδα του 21ου αιώνα…
