Ήταν το καλοκαίρι του 2008, είχαμε τερματίσει 9οι με 35 βαθμούς, ήταν η εποχή της...σαρδέλας, μία δήλωση του Πορτογάλου που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Είναι που το κοινό θέλει την αλήθεια.
Ήμασταν στο Ντόρβερτ, εκεί που θα πάμε πάλι την άλλη Πέμπτη, στο προπονητικό κέντρο, μπροστά σε μία λίμνη. Εκεί που έβλεπα τις πάπιες και σκεφτόμουν αν είναι καλύτερες στον φούρνο ή στη σχάρα, έρχεται κάθεται δίπλα μου. Αφού λέμε διάφορα άσχετα με ποδόσφαιρο, σε κάποια φάση μου λέει «Φέτος θα τερματίσουμε με 63 ή 65 βαθμούς». Τον κοίταξα, λέω μέσα μου τι μαλακίες μου λέει και το αφήνω.
Η χρονιά ξεκίνησε και η ομάδα δεν είχε καμία σχέση με την προηγούμενη. Κάθε εβδομάδα συνέντευξη Τύπου και μετά καφενείο με τον Σάντος. Ουσιαστικά μας έκανε μάθημα όλους μαζί. Όσοι τους έκοβε κέρδιζαν πολλά, άλλοι έμειναν τάξη. Έφτασε το τέλος της σεζόν, βδομάδα με βδομάδα καταλαβαίναμε που το πάει η ομάδα, τι βάζει στο παιχνίδι της, τι μπορεί και τι δεν μπορεί να πετύχει. Ο ΠΑΟΚ ολοκλήρωσε την κανονική περίοδο με 63 βαθμούς. Μόνο μαλακίες δεν μου έλεγε, όλα υπολογισμένα τα είχε.
Από την φυγή του και μετά, πέρασαν πέντε χρόνια. Προσωπικά εγώ δεν αισθάνθηκα πως μέσα από την επικοινωνία μου με προπονητή του ΠΑΟΚ κέρδισα κάτι. Το χειρότερο όμως που αισθάνθηκα, ήταν πως το εκπαιδευμένο από το Σάντος κοινό να αντιλαμβάνεται πράγματα πάνω από τον μέσο όρο του οπαδού, έχασε εντελώς τον προσανατολισμό του.
Δεν υπήρχε κανένα σημείο αναφοράς για να αντιληφθεί ο ΠΑΟΚτσής τι γίνεται. Η αλλαγή ατζέντας στη δημόσια κουβέντα, μάλλον ήταν καταστροφική για τον ΠΑΟΚ. Η ουσία της ποδοσφαιροκουβέντας αποχώρησε, την διαδέχτηκε η κατινιά, η διαπλοκή.
Ήταν και οι προπονητές τέτοιοι που δεν βγάζαμε άκρη. Ο Δερμιτζάκης το πήγε στο λαϊκό, ο Χάβος έτρεμε τις συνεντεύξεις Τύπου εγκλωβισμένος στη φοβία του τι θα πούνε στα ραδιόφωνα, ο Μπόλονι έκανε κονσομασιόν του εαυτού του, ο Δώνης μπερδευόταν μεταξύ του τι ήθελε να κάνει και του τι τον κατηγορούσαν. Ο Στέφενς βαριόταν και ο Αναστασιάδης είχε στόχο την εξασφάλιση θέσης στον Παράδεισο.
Στον ΠΑΟΚ εδώ και πέντε χρόνια, δεν υπάρχει κουβέντα για ποδόσφαιρο. Εγκλωβισμένος σε κλισέ που δεν πείθουν κανένα. Με αποκορύφωμα την συνέντευξη του Βρύζα πέρυσι τον Γενάρη, που έπεσαν τα δόντια μου όταν τον άκουσα να παρασύρεται και να μιλάει για κατάκτηση πρωταθλήματος, όταν γνώριζε πως οι προπονήσεις που έκανε η ομάδα ήταν αστείες και το ρόστερ του κάτι παραπάνω από κενό.
Ο ΠΑΟΚ δεν επικοινώνησε το ποδόσφαιρο επίσης, γιατί απλούστατα την τελευταία τουλάχιστον τριετία δεν ήξερε τι να πει. Για ποιο πλάνο να μιλήσει; Θα γελούσαν και οι μανιοκαταθληπτικοί σε ισόβια κάθειρξη.
Αύριο, είναι η ώρα που ο Φρανκ Άρνεσεν έχει την υποχρέωση να επαναφέρει στην ατζέντα του ΠΑΟΚ το ποδόσφαιρο. Όχι στη μορφή της ξεπέτας όπως το βιώσαμε την τελευταία πενταετία. Αλλά στη σύγχρονη μορφή του, σε αυτή που θα δώσει το ερέθισμα στον οπαδό να ασχοληθεί, να καταλάβει, να νιώσει και να περιμένει να στηθεί μία ομάδα που θα τον ικανοποιεί.
Όσο λιγότερα ερωτήματα υπάρχουν, όσα περισσότερα εφόδια πάρουν οι καλοπροαίρετοι, τόσο πιο εύκολα θα φτάσουμε εκεί που θέλουμε.
Αν και ο Άρνεσεν δεν το κατανοήσει αυτό, θα πρέπει να είναι και έτοιμος να αντέξει τις κρίσεις που θα δημιουργηθούν λόγω αδυναμίας της κοινής γνώμης να αντιληφθεί πως γίνεται ουσιαστική δουλειά.
