Η Εθνική υπήρξε για πάνω από μια δεκαετία το πιο υγιές κομμάτι του ποδοσφαίρου μας. Όποτε είχε Εθνική ξεχνιόμασταν. Τα δεκάδες σκάνδαλα στο εγχώριο προϊόν έμπαιναν για λίγο στην άκρη. Έλεγες ότι έχει μείνει και κάτι όρθιο βρε αδερφέ. Οι επιτυχίες της δεν έρχονταν κατά τύχη. Ήταν αποτέλεσμα δουλειάς. Αθλητικής δουλειάς, όχι παραγοντικής. Οι προπονητές και οι ποδοσφαιριστές που συμμετείχαν σε αυτή, γούσταραν πολύ και αυτό έβγαινε και στο χορτάρι.
Ακόμα και οι βουτηγμένες στα σκάνδαλα διοικήσεις της ΕΠΟ, τουλάχιστον στα χρόνια του Γκαγκάτση και του Πιλάβιου, άφηναν την Εθνική στην ησυχία της. Είχαν συναίσθηση ότι αυτό το κομμάτι δεν πρέπει να το πολύ-πειράζουν, γιατί στην τελική ήταν και αυτό που τους ξελάσπωνε, που έβγαζε προς τα έξω μια, πλασματική μεν, αλλά καλή εικόνα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, η οποία έπρεπε να προστατευτεί ως κόρη οφθαλμού.
Το ότι θα ερχόταν η διάλυση άρχισε να φαίνεται πριν το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Όταν οι κόντρες σε συλλογικό επίπεδο, ο πόλεμος δηλαδή μεταξύ των ΠΑΕ, άρχισε να παρεισφρέει στις τάξεις της Εθνικής. Έβγαλες σέλφι με τον εχθρό; Στη σέντρα και φουλ αποδόμηση! Είπες ότι πρότυπό σου είναι ο Κατσουράνης; Στην πυρά και ζήτα και δημόσια συγνώμη! Συμφιλιώθηκες με αυτόν που είχες πλακωθεί στη φυσούνα; Είσαι τελειωμένη υπόθεση!
Όλα αυτά, προκαλούσαν ένταση, χαλούσαν σιγά-σιγά το κλίμα και δημιουργούσαν ψυχολογικά στους παίκτες. Τα ζητήματα αυτά, όμως, υπήρχε ο Σάντος και τα έσβηνε. Ή τουλάχιστον τα κρατούσε χαμηλά, να σιγοβράζουν σε χαμηλή φωτιά, ώστε να μην καεί το «φαί» και δεν τρώγεται μετά με τίποτα. Κάπως έτσι ήρθε και η καλή πορεία στο Μουντιάλ.
Όμως από τη στιγμή που όλοι αυτοί που παρελαύνουν καθημερινά στα ανακριτικά και στα εισαγγελικά γραφεία, είχαν αποφασίσει να ασχοληθούν ΚΑΙ με την Εθνική, ώστε να μην υπάρχουν δυσαρέσκειες και να ικανοποιείται το «σύστημα», ήταν βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα τιναχτούν τα πάντα στον αέρα.
Πρώτο θύμα, ο Σάντος που. δεν «άκουγε». Έκανε του κεφαλιού του. Έπρεπε να φύγει από τη μέση. Έπρεπε να τα ξηλώσουμε όλα, τους πάντες και τα πάντα και φυσικά να φέρουμε κάποιον που «ακούει». Ήρθε ο Ρανιέρι και μαζί ήρθαν από την ΕΠΟ νέες πρακτικές, νέα πολιτική. Τα αποτελέσματα γνωστά. Το κακό είχε ήδη γίνει. Το κλίμα ολοένα και χειροτέρευε, η Εθνική μετετράπη σε αγγαρεία, η ψυχολογία στα τάρταρα. Ο απόλυτος ξεπεσμός.
Η γνώμη μου είναι ότι ο Μαρκαριάν δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Η Εθνική θα αργήσει να σηκώσει ξανά κεφάλι.
Κατά κάποιο τρόπο και όσο και αν ακούγεται υπερβολικό, θεωρώ ότι ακόμα και η τύχη της Εθνικής εξαρτάται από τις δικαστικές εξελίξεις στο ποδόσφαιρο! Αν η δικαιοσύνη στείλει σπίτι τους όσους διέλυσαν το ποδόσφαιρο και έφτασαν να κάνουν και την Εθνική σαν τα μούτρα τους, υπάρχει ελπίδα η Εθνική ομάδα να επανέλθει στα επόμενα 2-3 χρόνια σε αξιοπρεπή επίπεδα και γιατί όχι και στις επιτυχίες.
Μέχρι τότε, ένα αποκούμπι είχαμε, πάει και αυτό. Έγινε και εκείνο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του ποδοσφαίρου που παίζεται στην Ευελπίδων και στους διαδρόμους της Εισαγγελίας. Ίσως αυτό να μας αξίζει. Αλλά δεν πειράζει. Αν έπρεπε να διαλυθεί και η Εθνική για να αρχίσει να γυρίζει σιγά-σιγά το ποδόσφαιρο σελίδα, ας είναι.
Υ.Γ: Κάποιοι θα πουν γιατί δεν λέω κάτι και για τους παίκτες που δεν μπορούν να κερδίσουν ούτε ένα σύνολο ημι-επαγγελματιών. Είναι ένα θέμα και αυτό. Όμως θεωρώ εξόχως καθοριστικότερο παράγοντα την ψυχολογία τους, το ζοφερό κλίμα πάνω από την ομάδα και την βρωμερή κατάσταση που εξακολουθεί και κυριαρχεί γύρω από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα. Οι παίκτες επηρεάζονται. Γίνονται «ένα» με την παρακμή. Άλλωστε τίποτα ιδιαίτερο δεν χρειάζεσαι για να βγεις πρώτος, δεύτερος, άντε τρίτος σε έναν τέτοιο όμιλο. Μόνο ηρεμία, καλό κλίμα, καλή ψυχολογία, καθώς και σοβαρότητα και οργάνωση σε διοικητικό επίπεδο. Υπάρχει κάτι από αυτά;
