Από εκείνο το απόγευμα της 5ης Μαΐου του 2007 έχουν περάσει 96 μήνες ή 419 εβδομάδες ή 2,939 ημέρες, όπως το προτιμά κανείς. Για μερικούς ακούγεται σαν μία αιωνιότητα. Για άλλους σαν… χθες. Αν γινόταν ένα γκάλοπ στους οπαδούς της Λάρισας για το πιο εμβληματικό γκολ στην ιστορία του συλλόγου, τότε αυτό θα ήταν γκαραντί ανάμεσα στα τρία πρώτα. Κι αυτό διότι ήταν ΤΟ ΓΚΟΛ! Πιθανότατα το τελευταίο μεγάλο γκολ στην ιστορία της θρυλικής ΑΕΛ που σήμερα βαδίζει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τα πάντα μύριζαν… έπος. Οι επετειακές φανέλες της Λάρισας που παρέπεμπαν στην θρυλική ομάδα στα μέσα των 80’s. Το Πανθεσσαλικό Στάδιο που ήταν τίγκα στο… βυσσινί.
Εκείνος το κύπελλο ήταν γραφτό να καταλήξει στα χέρια εκείνης της ομάδας του Γιώργου Δώνη, με ένα γκολ που ήταν σαν έκρηξη ηφαιστείου με την λάβα να πλημμυρίζει ολόκληρο τον θεσσαλικό κάμπο. Εννιά λεπτά πριν το φινάλε και με το σκορ στο 1-1 (3’ Κόζλεϊ / 44’ Παπαδόπουλος), ο Φωτάκης σημαδεύει με 40άρα μπαλιά τον κενό χώρο, η μπάλα περνάει ανάμεσα από τον Γιάννη Γκούμα και τον Νασίφ Μόρις, την ώρα που ανάμεσα τους ξεπετάγεται μία… αντιλόπη! Ένα βέλος. Ο Ανρί Αντσουέ, ο οποίος είχε περάσει ως αλλαγή λίγη ώρα νωρίτερα (αντί του Κόζλεϊ) με διασκελισμό… Μπολτ καταπίνει στο σπριντ τους αμυντικούς του Παναθηναϊκού και με βολέ πάνω στην κίνηση «γράφει» το 2-1, που χαρίζει το τρόπαιο στην Λάρισα. Μία έξαρση χαράς. Μία ιστορική στιγμή, αφού έκτοτε καμία ομάδα πλην ΠΟΚ (Ολυμπιακός, Παναηναϊκός, ΑΕΚ) δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να κατακτήσει το κύπελλο Ελλάδας. 
Το SDNA βρήκε τον Γκαμπονέζο επιθετικό, ο οποίος στα 36 του παίζει ακόμα μπάλα και δεν έχει ξεχάσει ούτε στιγμή από εκείνο το ιστορικό ματς…- Μετά από 8 χρόνια ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θυμάσαι από εκείνο τον τελικό με τον Παναθηναϊκό; «Είναι μία στιγμή που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ όσο ζω. Ένα απίστευτο συναίσθημα, που δεν έχω βιώσει ποτέ από εκείνη την ημέρα. Μία έκρηξη χαράς. Μία απελευθέρωση. Ήταν ο πρώτος μου τίτλος στην Ευρώπη, με ένα γκολ που καταλάβαινα ότι σήμαινε πάρα πολλά για τον κόσμο της Λάρισας. Κάθε φορά που ξαναβλέπω στο βίντεο αυτή την φάση ανατριχιάζω ολόκληρος». - Τι έγινε μετά; Ποιο είναι το πιο έντονο πράγμα που σου έχει μείνει από την Λάρισα;
«Από την πρώτη στιγμή που πήγα στην Λάρισα, άρχισα να ζω πράγματα που δεν είχα βιώσει ποτέ στην ζωή μου. Ο κόσμος με αναγνώριζε στον δρόμο και με σταματούσε για να μου μιλήσει. Ειδικά μετά από αυτό το γκολ, όπου κι αν πήγαινα, στο σπίτι μου, σε ρεστοράν, για ψώνια, για φαγητό ο κόσμος με σταματούσε για να μου δείξει την αγάπη του. Η Λάρισα είναι η καλύτερη ομάδα που έχω παίξει στην καριέρα μου. Θα ήθελα να ολοκληρώσω εδώ την καριέρα μου, σε αυτό το γήπεδο, με αυτό τον κόσμο, με αυτή την φανέλα, που σημαίνει τόσα πολλά για μένα». 
- Πως είναι να μπαίνεις σε ένα τελικό με την ετικέτα του αουτσάιντερ; Πως το διαχειρίζεται αυτό ένας παίκτης;
«Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να αδράξεις την ευκαιρία. Αυτό που πρέπει να καταλάβεις είναι πως με το να είσαι σε ένα τελικό είσαι ήδη νικητής και το μόνο που έχεις να πάρεις από ένα τελικό είναι να κερδίσεις. Δεν χρειάζεται στρες. Όλα κρίνονται σε ένα παιχνίδι και στο ποδόσφαιρο όταν μιλάμε για ένα ματς, τα αουτσάιντερ έχουν πάντα την καλύτερη ψυχολογία. Όταν βγήκα στο γήπεδο και είδα τον κόσμο της Λάρισας στις εξέδρες είπα ότι «δεν χάνουμε σήμερα». Σε ένα τελικό πρέπει να πιστέψεις από την πρώτη στιγμή πως οι πιθανότητες είναι οι ίδιες. Στο ποδόσφαιρο οι διαφορές σε 90 λεπτά παύουν να είναι τόσο μεγάλες.». 
- Παρακολουθείς καθόλου την πορεία της Λάρισας από τότε; Γνωρίζεις πως πάνε πράγματα για αυτήν; Θέλεις να στείλεις κάποιο μήνυμα;
«Προσπάθησα πέρυσι το καλοκαίρι να έρθω σε επαφή με την διοίκηση της ομάδας και αυτοπροτάθηκα να έρθω στην Λάρισα. Μου είπαν ότι είχαν καλύψει τις θέσεις των ξένων και δεν υπήρχε περιθώριο. Ήταν πολύ κρίμα. Θέλω να ξέρουν όλοι ότι όποια στιγμή κι αν με πάρουν τηλέφωνο από την Λάρισα είμαι έτοιμος να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να γυρίσω πίσω για να κλείσω την καριέρα μου στην ΑΕΛ. Αυτή η ομάδα έχει στιγματίσει με θετικό τρόπο την ζωή και την καριέρα μου.
Θέλω κάποια στιγμή να ανταποδώσω αυτή την αγάπη που πήρα. Γιατί αυτή δεν ήταν αγάπη της μιας ημέρας, αλλά μιας ολόκληρης ζωής. Ακόμα και η γυναίκα μου δεν έχει ξεχάσει τις στιγμές που έζησε σε αυτή την πόλη. Ο κόσμος ήταν τρελός με την ομάδα. Όταν έπαιζε η Λάρισα ολόκληρη η πόλη έβγαινε από το πρωί στους δρόμους. Θυμάμαι τον τότε πρόεδρο της ομάδας που μου φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Είχαμε φοβερή ομάδα. Μία οικογένεια. Μακάρι η Λάρισα να ανέβει κατηγορία και να ξαναπαίξω κάποια στιγμή σε αυτή. Όποτε θέλουν ας με πάρουν ένα τηλέφωνο και εγώ έρχομαι την επόμενη στιγμή»….
Θυμηθείτε τι έγινε σε εκείνο τον αλησμόνητο τελικό που κρίθηκε με το εκπληκτικό γκολ του Ανρί Αντσουέ…
