Σχεδόν το... μισό ελληνικό ποδόσφαιρο έχουν τυλίξει σε εκατοντάδες κόλλες χαρτιού οι εισαγγελείς Κορέας και Πούλιος. Περίπου 90 έχει προτείνει ο δεύτερος να παραπεμφθούν σε δίκη για το «Koriopolis 2011». Και τουλάχιστον 25 είναι οι κατηγορούμενοι που έχουν παρελάσει από το γραφείο του ανακριτή Ανδρεάδη για την «εγκληματική οργάνωση».
Και αντί το μαγαζάκι να έχει ήδη κλείσει μέχρι να γκρεμιστεί, να καθαρίσει και να ξαναχτιστεί απ' την αρχή, η ζωή και η μπάλα συνεχίζονται κανονικότατα και ο μήνας έχει πάντα εννιά!
Διώξεις έχουν ασκηθεί, αλλά οι ποδοσφαιρικοί εισαγγελείς-υπάλληλοι της ΕΠΟ σφυρίζουν προκλητικά αδιάφορα και η ομοσπονδία και η Λίγκα συνεχίζουν... απρόσκοπτα τη λειτουργία τους! Την ίδια ώρα, τα περισσότερα ΜΜΕ είτε έχουν «καταπιεί» αμάσητα τα δύο μεγάλα σκάνδαλα, είτε τα έχουν περάσει στα... ψιλά λες και πρόκειται για δύο υποθέσεις διαφθοράς στη μακρινή Ζιμπάμπουε.
Και τι έγινε, δηλαδή, που 7-8 εν ενεργεία διαιτητές Σούπερ Λίγκας έχουν περάσει από το ανακριτικό γραφείο, κατηγορούμενοι ως μέλη της «εγκληματικής οργάνωσης»; Και τι έγινε που ένα κάρο παράγοντες (μέχρι και δικαστές) της ΕΠΟ κατηγορούνται κι αυτοί για σοβαρότατα αδικήματα και η δράση τους καταγράφεται σε χιλιάδες λέξεις εισαγγελικών πορισμάτων; Και τι έγινε που παράγοντες ΠΑΕ εμφανίζονται -βάσει των δικαστικών εγγράφων- φορτωμένοι με τον μισό ποινικό κώδικα στις πλάτες τους;
Τίποτα δεν έγινε. Όλα καλά. Και φυσιολογικά. Διότι αυτή είναι η φύση του ελληνικού ποδοσφαίρου!
Εννοείται ότι όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιτρέπεται σε όσους κατηγορούνται να συνεχίζουν την (όποια) δράση τους ενώ υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις -σύμφωνα με τους εισαγγελείς- για την ενοχή τους. Μην φτάσουμε και στο άλλο άκρο. Αυτό της ασυδοσίας και της ανομίας.
Μακάρι όλοι τους να κηρυχθούν αθώοι και να αποδειχτεί το ελληνικό ποδόσφαιρο το πιο αξιόπιστο στον κόσμο. Μέχρι να συμβεί αυτό, όμως, πρέπει όλοι να κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο; Δεν πρέπει να καταγράφουν, έστω, τις εξελίξεις. Ή κι αυτό είναι... αδίκημα;
Και δεν πρέπει να διασφαλιστεί ότι αν υπάρχει έστω ένας βρώμικος ανάμεσα στους κατηγορούμενους του Πούλιου, του Κορέα και του Ανδρεάδη δεν θα του επιτραπεί να συνεχίσει να λερώνει το ποδόσφαιρο; Μην τρελαθούμε εντελώς.
Κι επειδή κάποιοι στα μέρη μας θυμήθηκαν τον Μότζι και άρχισαν να πανηγυρίζουν (!) επειδή, λέει, αθωώθηκε για το «Calciopoli 2006» πριν από λίγες ημέρες (και, κατά συνέπεια, πρέπει και στην Ελλάδα να μην... αγγίζεται κανείς), μία μικρή διόρθωση: τόσο ο περιβόητος Λουτσιάνο όσο και ο έτερος «εγκέφαλος» της υπόθεσης, Αντόνιο Τζιράουντο, απλώς δεν θα μπουν στη φυλακή. Κι αυτό διότι τα αδικήματά τους έχει πλέον παραγραφεί!
Άλλο αθώωση, λοιπόν, και άλλο παραγραφή.
Το γεγονός ότι δεν θα φυλακιστούν και δεν θα εκτίσουν τις ποινές στις οποίες είχαν καταδικαστεί επειδή... πάλιωσαν οι αδικοπραγίες τους δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε ποτέ το εν λόγω κύκλωμα. Ούτε ότι το ιταλικό ποδόσφαιρο είναι, τελικά, πιο καθαρό κι από το... ελληνικό ή ότι κακώς τα σκαλίζουμε τώρα γιατί μπορεί σε 9-10 χρόνια να... παραγραφούν και τίποτα δικές μας ιστορίες.
Παρεμπιπτόντως, ο Μότζι είχε «φάει» αρχικά πάνω από πέντε χρόνια και ο Τζιράουντο τρία (και δεν αναφέρομαι καν στις βαριές τιμωρίες τους από τα αρμόδια όργανα της ομοσπονδίας), αλλά στις εφέσεις οι ποινές τους μειώθηκαν. Μέχρι να... εξαφανιστούν για «τεχνικούς» λόγους από το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο. Τι σημαίνει αυτό, όμως; Ότι ο Λουτσιάνο και η παρέα του ήταν... φαν του fair play;...
Αντιγράφω από το γνωστό bleacherreport.com: «Την ώρα που όλοι οι εμπλεκόμενοι χρησιμοποίησαν την τελευταία δικαστική απόφαση ως δικαιολογία για να σβήσουν τις παλιές πληγές, ο σημερινός πρόεδρος της ιταλικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, Κάρλο Ταβέκιο, δήλωσε στο ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων ANSA: “Ανεξάρτητα από τις διατάξεις περί παραγραφής, τα εγκλήματα ήταν αληθινά. Όπως και η εγκληματική συνωμοσία”. Τα εγκλήματα, λοιπόν, ήταν αληθινά. Αλλά ποινή δεν υπήρξε. Μόνο η Γιουβέντους τιμωρήθηκε αυστηρά για να δοθεί ένα κενό μήνυμα-παράδειγμα στα μεγάλα θεσμικά όργανα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Αλλά στην ουσία δεν έγινε τίποτα για να φτάσουμε στη ρίζα του προβλήματος. Η παραγραφή δεν “καθάρισε” καμία παράνομη πράξη των Μότζι και Τζιράουντο. Το πραγματικό κλείσιμο αυτής της υπόθεσης μπορεί να υπάρξει μόνον όταν προβληθούν και κατανοηθούν τα αδικήματα που διαπράχθηκαν. Κάτι που μετά από περίπου μία δεκαετία δεν έχει συμβεί ακόμη. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου εξακολουθεί να στοιχειώνει τη Γιουβέντους και να δεσπόζει πάνω από τη Serie A. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι Μότζι, Τζιράουντο, Ματζίνι, Παϊρέτο δεν αθωώθηκαν. Απλώς παραγράφηκαν τα αδικήματά τους. Και εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Έπειτα από τόσα χρόνια, το ιταλικό ποδόσφαιρο αρνήθηκε να δώσει στο “Calciopoli” το τέλος που του άρμοζε. Και η συζήτηση γύρω από αυτό το σκάνδαλο παραμένει μέσα στο στενό πλαίσιο μίας οπαδικής, τοπικιστικής αντιπαράθεσης και ένα μέσο για να “νικηθεί” η Γιουβέντους, από την οποία αφαιρέθηκαν 2 τίτλοι και υποβιβάστηκε. Ωστόσο, το ιταλικό ποδόσφαιρο πρέπει να ντρέπεται που επέτρεψε να φτάσει σε αυτήν την κλίμακα η εγκληματική απάτη. Γι' αυτό σήμερα συνεχίζουν πολλοί να αναρωτιούνται αν το συγκεκριμένο είδος στημένων αγώνων εξακολουθεί να υφίσταται».
Ο δημοσιογράφος λοιπόν δεν είναι δικαστής. Δεν εκδίδει αποφάσεις. Δουλειά του, όμως, είναι να μεταφέρει κάθε πληροφορία που αφορά την κοινωνία. Με σεβασμό απέναντι στους νόμους, τη δεοντολογία και το τεκμήριο της αθωότητας, αλλά και με σεβασμό απέναντι στον πολίτη, την αλήθεια και τη δημοκρατία.
Εκτός αν τα σκάνδαλα του «Koriopolis» και της «εγκληματικής οργάνωσης» δεν έχουν... ενδιαφέρον ή δεν επηρεάζουν την «κανονικότητα» του ποδοσφαίρου. Προφανώς κοροϊδευόμαστε.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι για γέλια. Για κλάματα είναι. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την κατάντια και το ρεζιλίκι του Τύπου. Υπάρχουν μέσα που δεν έχουν καν αναφέρει τις σχετικές ειδήσεις!
Η αποσιώπηση, το θάψιμο και η προσπάθεια υποβάθμισης ή, ακόμα, και... γελοιοποίησης τόσο σοβαρών υποθέσεων από μέρος (και) των ΜΜΕ απλώς επιβεβαιώνει πόσο μεγάλη και επικίνδυνη είναι η κρίση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.
Γιατί η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι πάνω απ' όλα κρίση αξιών, ηθικής, παιδείας. Πρώτα αυτές χρεοκόπησαν και μετά η οικονομία. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο η διαφθορά και η διαπλοκή να φαίνονται πλέον τόσο συνήθεις και ανεκτές ώστε να μην ενοχλούν σχεδόν κανέναν...
