Χρόνος ανάγνωσης 34’

90 χρόνια ΟΣΦΠ: Δυναστεία Κόκκαλη part 1

10-03-2015 16:38

Άκης Στρατόπουλος

Αφιερώματα

Η διοίκηση του Πρωτοδικείου, ο πρόεδρος στο ΣΕΦ και τα αργά βήματα προς... απέναντι, οι εκατοντάδες παίκτες και... προπονητές, ο πρίγκιπας του Νερέτβα, το δίδυμο απ' την Ηλεία, η χρυσή εποχή, το νέο στολίδι του Φαλήρου, οι ατάκες, τα σερί, οι ψυχώσεις, η δόξα, το τέλος: η εποχή Κόκκαλη στον Ολυμπιακό.

1993-03: Δυναστεία Κόκκαλη part 1

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται ήδη πέντε χρόνια μακριά από τη φυσική του θέση… Με τον Κοσκωτά στη φυλακή, τον Σαλιαρέλη… εξαφανισμένο και τις μετοχές του συλλόγου να βρίσκονται στα χέρια του Γιώργου Μπανασάκη, αναζητείται η καλύτερη δυνατή λύση. Είναι πλέον Μάρτιος του 1992. Το Πρωτοδικείο του Πειραιά ορίζει νέο ΔΣ στην ΠΑΕ Ολυμπιακός με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά και ένα από τα μέλη του, τον άκρως επιτυχημένο αλλά ακόμη σε ανοδική πορεία επιχειρηματία, Σωκράτη Κόκκαλη. Ο τελευταίος είναι ήδη κάτοχος των μετοχών της ΚΑΕ Ολυμπιακός και φαντάζει ως ο ιδανικός υποψήφιος και για την αγορά αυτών της ΠΑΕ. Βρισκόμενος δίπλα σε έναν επιτυχημένο πρόεδρο του συλλόγου, τον Σταύρο Νταϊφά, ο οποίος επέστρεψε μετά από έξι χρόνια σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη στιγμή του Ολυμπιακού, ο Κόκκαλης μαθαίνει γρήγορα τα «κατατόπια» και στο ποδόσφαιρο.

Για αρχή… απέναντι

«Άρρωστος Ολυμπιακός» γαρ, ο Κόκκαλης βρισκόταν «μέσα» στον σύλλογο από την εποχή Γουλανδρή. Παρακολουθούσε πάντα από κοντά την αγαπημένη του ομάδα και αυτός, όπως και οι υπόλοιποι εκατομμύρια οπαδοί της ομάδας, έζησε με τον πιο έντονο τρόπο τις μαύρες μέρες επί Κοσκωτά και Σαλιαρέλη. Στην αρχή ήταν διστακτικός στο να εμπλακεί με τα διοικητικά του συλλόγου, αφού τίποτα δεν ήταν ξεκάθαρο. Ούτε ποιοι είναι οι μέτοχοι και πόσο κοστίζουν οι μετοχές, ούτε πόσα και προς ποιους είναι τα υπέρογκα χρέη που είχαν δημιουργηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Έτσι, αρχικά αποφασίζει να «πλησιάσει» την ΠΑΕ όσο πιο κοντά μπορεί. Για την ακρίβεια, αποφασίζει να βρεθεί ακριβώς… απέναντι, στο ΣΕΦ, με την αγορά των μετοχών της ΚΑΕ! Το καλοκαίρι του 1991 λοιπόν αναλαμβάνει τις τύχες του μπασκετικού Ολυμπιακού: μιας ομάδας αδιάφορης την οποία όμως έμελλε να μετατρέψει σε πρωταγωνίστρια σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο και μάλιστα σε μηδέν χρόνο…

Στη συνέχεια… μέλος

Τον Μάρτη του 1992 ο Κόκκαλης αποφασίζει να μπει στην ΠΑΕ Ολυμπιακός ως μέλος του ΔΣ που όρισε το Πρωτοδικείο Πειραιά, στο πλευρό του νέου… αλλά «παλιού» προέδρου, Σταύρου Νταϊφά. Ο Νταϊφάς είναι ο επικεφαλής ενός ομίλου επιχειρηματιών ο οποίος θα αποτολμήσει το εξαιρετικά παράτολμο οικονομικά σχέδιο της εξυγίανσης του Ολυμπιακού με τη ρύθμιση και αποπληρωμή των τεράστιων χρεών του. Με τον περίφημο νόμο 2021 του 1992, η νέα διοίκηση πετυχαίνει την πολυπόθητη ρύθμιση και το μόνο που πλέον μένει είναι να φανεί ποιος θα αναλάβει το… βάρος της.

15/3/1993: Η αρχή της δυναστείας

Την ημερομηνία αυτή, ένα χρόνο μετά τον ορισμό της νέας διοίκησης από το Πρωτοδικείο και έχοντας πια επιτύχει την ρύθμιση των χρεών, ο Σταύρος Νταϊφάς αποχωρεί από τον σύλλογο παραχωρώντας την προεδρία του συλλόγου στον Σωκράτη Κόκκαλη. Από τις 15 Μαρτίου του 1993 έως και τις 18 Ιουνίου του 2010 όταν και ανακοινώθηκε η συμφωνία του για την παραχώρηση των μετοχών στον Βαγγέλη Μαρινάκη, ο Σωκράτης Κόκκαλης οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κορυφαία εποχή της ιστορίας του!

Η «κληρονομιά» Κόκκαλη

Στο διάστημα αυτών των 17 ετών, έγινε φυσικά ο μακροβιότερος και πολυνίκης πρόεδρος του Θρύλου, έντυσε στα ερυθρόλευκα σπουδαίους ποδοσφαιριστές και «τελείωσε» εμφατικά την οποιαδήποτε κουβέντα που υπήρξε μέχρι τότε για το ποια είναι η κορυφαία ομάδα στην Ελλάδα. Κατέκτησε 12 Πρωταθλήματα (1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009), σπάζοντας το σερί των έξι συνεχόμενων της θρυλικής ομάδας του ’50, με τα επτά που πανηγύρισε από το 1997 ως το 2003. Μετά το… αναγκαστικό «διάλλειμα» του 2004, κατέκτησε άλλους πέντε σερί τίτλους, ενώ παράλληλα πρόσθεσε στην τροπαιοθήκη του συλλόγου και πέντε Κύπελλα Ελλάδος (1999, 2005, 2006, 2008. 2009), όλα ως νταμπλ. Επί των ημερών του, ο σύλλογος έφτασε συνολικά τα 37 Πρωταθλήματα και 24 Κύπελλα Ελλάδος, ενώ με την κατάκτηση του τίτλου του 2009, έστω και για μια χρονιά, ξεπέρασε όλες τις υπόλοιπες ομάδες μαζί, οι οποίες είχαν 36!

Οι τίτλοι ωστόσο δεν είναι η μοναδική μεγάλη κληρονομιά που αφήνει ο Σωκράτης Κόκκαλης στον Ολυμπιακό. Κατά πολλούς -και δίκαια- δεν είναι καν η σημαντικότερη. Ο πιο επιτυχημένος πρόεδρος στην Ολυμπιακή Ιστορία είναι ο άνθρωπος που έβγαλε οριστικά την ομάδα από τις «μαύρες μέρες» στις οποίες είχε περιέλθει και την ανυπαρξία μιας ολόκληρης δεκαετίας σε οικονομικό, διοικητικό και δυστυχώς πολλές φορές αγωνιστικό επίπεδο. Οργάνωσε τον σύλλογο σε όλα τα επίπεδα και τον στελέχωσε με κορυφαίους στους τομείς τους επαγγελματίες. Επί προεδρίας Κόκκαλη, ο Ολυμπιακός απέκτησε τα δικά του πολυτελέστατα γραφεία, ένα υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο στου Ρέντη το οποίο εγκαινιάστηκε το 2003 και την επόμενη χρονιά απέκτησε την πιο σημαντική «προίκα» που θα τον ακολουθεί στις επόμενες δεκαετίες: το νέο «Γεώργιος Καραϊσκάκης»!

Ρύθμιση, όχι χάρισμα…

Με το που αναλαμβάνει ο Κόκκαλης τον Ολυμπιακό, όσοι όλα τα προηγούμενα χρόνια χαμογελούσαν σαρδόνια με όσα συνέβαιναν στην ερυθρόλευκη ΠΑΕ, ξαφνικά αποκτούν γνώμη και κόπτονται για την αξιοπιστία και το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Επί Κοσκωτά και Σαλιαρέλη κανείς δεν ασχολήθηκε με τα πεπραγμένα και τις μεθόδους των δύο. Φυσικά γιατί έτσι τους βόλευε αφού οι δύο αυτοί άνθρωποι οδηγούσαν τον Ολυμπιακό με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Όταν πια εμφανίστηκε ένας επιχειρηματίας που είχε τη δυναμική και τις ικανότητες να ξαναδώσει στον σύλλογο τη χαμένη του δύναμη, η… καραμέλα άλλαξε. Ήδη από τα χρόνια της προεδρίας του αρχίζει να γίνεται κουβέντα από κάθε λογής καλοθελητές για χάρισμα των χρεών. Εάν βέβαια η καταβολή πάνω από 7.000.000.000 δραχμών σε διάστημα οκτώ ετών θεωρείται χάρισμα, τότε ναι, ο Σωκράτης Κόκκαλης «κατάφερε» επί των ημερών του να… ευεργετηθεί ο σύλλογος!

Ακολουθούν αναλυτικά τα ποσά που κατέβαλλε η διοίκηση Κόκκαλη μέχρι τον Ιούνιο του 2000 ως αποπληρωμή των χρεών που δημιουργήθηκαν από το 1987 και έπειτα:

Σε αυτά τα οκτώ πρώτα χρόνια της, η διοίκηση Κόκκαλη κατέβαλε περισσότερα από 3 δισ. δραχμές, συγκεκριμένα 3.110.206.402 δρχ., μονάχα στο ελληνικό Δημόσιο για ΦΠΑ μεταγραφών κατά την πενταετία 1987-1992. Την ίδια ώρα, άλλες ΠΑΕ είχαν μηδενικά συμβόλαια για να τη… σκαπουλάρουν. Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια στο αρχικό χρωστούμενο ποσό των 872.478.812 δρχ. προστέθηκαν προσαυξήσεις ύψους 2.237.757.590 δρχ., με αποτέλεσμα το συνολικό ποσό που η ΠΑΕ ρύθμισε και ξεκίνησε να αποπληρώνει σε δόσεις να ξεπεράσει τα 3 δισ. δρχ.

Οι συνολικές καταβολές της ΠΑΕ Ολυμπιακός προς το ελληνικό Δημόσιο στο ίδιο διάστημα περιλαμβάνουν: 498.822.375 δρχ. για οφειλές παρελθόντων χρήσεων του νόμου 2121, 654.863.790 δρχ. για οφειλές παρελθόντων χρήσεων του νόμου 2166, 241.233.789 δρχ. για προσαυξήσεις του νόμου 2166, 31.525.494 δρχ. για οφειλές ρυθμισμένες με τον νόμο 2198 (σε τέσσερις δόσεις), 647.592.375 δρχ. για ρυθμίσεις του νόμου 2243 (48 δόσεις), 32.697.928 δρχ. για ρυθμίσεις του άρθρου 21 του νόμου 2243 (οκτώ δόσεις), 952.386.751 δρχ. για ρύθμιση χρέους ΦΠΑ των μεταγραφών των Ουκρανών Προτάσοφ και Λιτόφτσενκο με βάση τον νόμο 2166 και τέλος 51.083.900 δρχ. προσαυξήσεις του ΦΠΑ για τις μεταγραφές των ανωτέρω ποδοσφαιριστών. Ειδικά στην περίπτωση των πρώην σοβιετικών ποδοσφαιριστών η ΠΑΕ Ολυμπιακός εξόφλησε τα χρέη προς την Ντιναμό Κιέβου πολλά χρόνια μετά, το 1999, ενώ κατέβαλε 700 εκατ. δρχ. και ακόμη 250 εκατ. δρχ. για οφειλές προς τρίτους, όπως στην ΠΑΕ Λάρισα για τη μεταγραφή του Βασίλη Καραπιάλη.

Οικονομικό «νοικοκύρεμα»

Εκτός την αποπληρωμή των χρεών, η διοίκηση του Σωκράτη Κόκκαλη φρόντισε να μην υποπέσει στα λάθη των προγενέστερων. Έτσι, παρέμεινε συνεπής και στις πληρωμές προς το Δημόσιο από τις μεταγραφές και τις ανανεώσεις των συμβολαίων των ποδοσφαιριστών της. Στο ίδιο διάστημα που ξεχρέωνε τα… λάθη των προηγούμενων προέδρων, κατέβαλε 2.091.107.941 δρχ. ως ΦΠΑ, καθώς στα συμβόλαια που υπέγραφε, αναγραφόταν το πραγματικό ποσό και όχι ένα… συμβολικό. Τέλος, αν συνυπολογιστεί το ποσό των 1.692.019.846 δρχ., το οποίο η ερυθρόλευκη ΠΑΕ κατέβαλε επίσης στο Δημόσιο για ΦΠΑ και φόρους μισθωτών υπηρεσιών, τότε τα χρήματα που έχει πληρώσει ο Ολυμπιακός στο διάστημα που του «χαρίστηκαν» τα χρέη, αγγίζουν τα 8 δισ. δραχμές. Για την ακρίβεια… μόλις 7.837.334.189 δραχμές…

Τέσσερα χρόνια υπομονή και… πειράματα

Με το που αναλαμβάνει τον Ολυμπιακό, ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει σίγουρα σαν άμεσο στόχο του να οργανώσει ξανά τον σύλλογο σε οικονομικό και διοικητικό επίπεδο. Το αγωνιστικό κομμάτι στην αρχή σίγουρα έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Αυτό που στην ουσία συμβαίνει στα πρώτα αυτά χρόνια είναι ένα ιδιότυπο… παιδομάζωμα. Ο Κόκκαλης φέρνει στον Πειραιά τους καλύτερους διαθέσιμους παίκτες του ελληνικού πρωταθλήματος, οι οποίοι θα αποτελέσουν τον κορμό των επιτυχιών τα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Εάν στην πορεία προέκυπτε ο τίτλος φυσικά και θα ήταν καλοδεχούμενος, ωστόσο αυτός δεν ήταν ο αρχικός στόχος.

Από τη σεζόν 1992-93 μέχρι και τη 1995-96, ο Ολυμπιακός πραγματοποιεί 28 μεταγραφές, όμως ο Κόκκαλης ακόμη… μαθαίνει. Κάποιες από αυτές θα αποδειχθούν σε ιστορικές αποτυχίες (π.χ. Ρασίντ Γιεκινί, Εμίλ Κρεμενλίεφ και… Στιβ Ρεφενές), κάποιες άλλες θα αποδειχθούν αδιάφορες, ενώ φυσικά θα υπάρξουν και αυτές που θα στεφθούν με απόλυτη επιτυχία. Συγκεκριμένα, το 1992 στον Πειραιά έρχονται οι Μιχάλης Κούσουλας (Παναιτωλικός), Ντανιέλ Μπατίστα (ΑΕΚ), Γιώργος Μίρτσος (Παναχαϊκή), Γιώργος Μητσιμπόνας (ΠΑΟΚ), Στιβ Ρεφενές (Σίδνεϊ) και Κρις Καλατζής (Παναθηναϊκός). Το 1993 οι Φότι Στρακόσια (ΠΑΣ Γιάννινα), Γιώργος Αμανατίδης (Απόλλων Καλαμαριάς), Βασίλης Ιωαννίδης (Απόλλων Καλαμαριάς), Τάκης Γκώνιας (Λεβαδειακός), Νίκος Αναστόπουλος (Ιωνικός), Βασίλης Μουρατίδης (Δόξα Δράμας), Μπεντ Κρίστενσεν (Σάλκε) και Φαμπιάν Εστάι (Ουνιβερσιτάτ).Το 1994 οι Κυριάκος Τοχούρογλου (Δόξα Δράμας), Νίκος Νταμπίζας (Πόντιοι Βέροιας), Γρηγόρης Τρούπκος (Νάουσα), Πέτρος Μαρινάκης (ΟΦΗ), Αλέξης Αλεξανδρής (ΑΕΚ), Ίλια Ίβιτς (Ερυθρός Αστέρας), Ρασίντ Γιεκινί (Βιτόρια Σετούμπαλ), Ηλίας Σαπάνης (Νάουσα) και Πέτρος Πασσαλής (Εδεσσαϊκός). Τέλος, το 1995 στο λιμάνι φτάνουν οι Γιώργος Σκαρτάδος (Ηρακλής), Θεόφιλος Καρασσαβίδης (Απόλλων Αθηνών), Αντρέϊ Γιουσκόβιακ (Σπόρτινγκ Λισσαβώνας), Εμίλ Κρεμενλίεφ (Λέφσκι Σόφιας), Γρηγόρης Γεωργάτος (Παναχαϊκή).

Παράλληλα, ο Κόκκαλης ψάχνει τον κατάλληλο άνθρωπο για να αξιοποιήσει όλους τους παραπάνω και να δημιουργήσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο. Κατά τη διάρκειας της… προσπάθειας για επιστροφή στην κορυφή και από τη στιγμή που φεύγει ο Όλεγκ Μπλαχίν τον οποίο «βρήκε» στην ομάδα, φέρνει στον Πειραιά εννέα προπονητές, ορισμένοι εκ των οποίων δεν έκλεισαν ούτε… σαββατοκύριακο!

Αναλυτικά αυτοί είναι οι:

Αντώνης Γεωργιάδης (25/1/1993-29/1/1993 – 5 μέρες)

Αποστόλης Φίλης (30/1/1993-31/1/1993 – 2 μέρες)

Λιούμπομιρ Πέτροβιτς (1/2/1993-5/11/1993 – 9 μήνες)

Κώστας Πολυχρονίου (6/11/1993-26/1/1994 – 3 μήνες)

Νίκος Αλέφαντος (27/1/1994-16/9/1994 – 8 μήνες)

Νίκος Γιούτσος (17/9/1994-20/10/1994 – 1 μήνας)

Τάες Λίμπρεχτς (21/10/1994-8/7/1995 – 8,5 μήνες)

Σταύρος Διαμαντόπουλος (9/7/1995-11/1/1996 – 6 μήνες)

Μελέτης Περσίας (12/1/1996-25/6/1996 – 5,5 μήνες)

Ωστόσο, τα αποτελέσματα συνεχίζουν να μην έρχονται. Μετά τα πέντε -προ Κόκκαλη- χρόνια που ο Ολυμπιακός βρέθηκε μακριά από την κορυφή ακολούθησαν άλλα τέσσερα, συνολικά δηλαδή εννέα σεζόν ή δέκα ημερολογιακά έτη αναμονής για τον κορυφαίο σύλλογο της χώρας να βρεθεί ξανά εκεί που μονάχα του αξίζει. Μοναδικοί τίτλοι που πανηγύρισε ο Ολυμπιακός μέχρι την Άνοιξη του 1997 ήταν τα δύο Κύπελλα, το 1990 και το 1992 και το Σούπερ Καπ του 1992. Τη σεζόν 1992-93, πάντως, η ομάδα καταφέρνει να φτάσει για πρώτη φορά στην ιστορία της σε προημιτελική φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης, του Κυπέλλου Κυπελλούχων, όπου και τελικά αποκλείστηκε από την Ατλέτικο Μαδρίτης, ενώ πρώτα είχαν πανηγυρίσει μια επική πρόκριση επί της Μονακό με νίκη 1-0 στο Πριγκιπάτο με γκολ του Γιώργου Βαΐτση.

Την περίοδο 1992-93, την πρώτη του Κόκκαλη, ο Ολυμπιακός τερματίζει στην 3η θέση με 68 βαθμούς (20 νίκες, 8 ισοπαλίες, 6 ήττες και τέρματα 68-31). Την ίδια θέση θα καταλάβει και την επομένη (1993-94) με την ίδια συγκομιδή βαθμών (18 νίκες, 14 ισοπαλίες, 2 ήττες και τέρματα 63-27). Ακολουθεί η 2η θέση της σεζόν 1994-95 με 67 βαθμούς (20 νίκες, 7 ισοπαλίες, 7 ήττες και τέρματα 69-31) ενώ την τελευταία των «πέτρινων χρόνων» (1995-96) οι ερυθρόλευκοι τερματίζουν ξανά στην 3η με 65 βαθμούς (19 νίκες, 8 ισοπαλίες, 7 ήττες και τέρματα 66-34).

Η Ιστορία αλλάζει

Μετά από μια δεκαετία για τους εκατομμύρια των οπαδών του Ολυμπιακού και τα τέσσερα χρόνια της νέας διοίκησης, ο Σωκράτης Κόκκαλης παίρνει την απόφαση που αλλάζει τον ρου της Ιστορίας του συλλόγου και του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα. Αποφασίζει να φέρει στον Ολυμπιακό έναν προπονητή που έχει επιδείξει ήδη τεράστιο έργο στο ελληνικό πρωτάθλημα, το γνωρίζει «απ’ έξω και ανακατωτά», έχει δείξει ότι φτιάχνει ομάδες που παίζουν ελκυστικό, επιθετικό ποδόσφαιρο και γνωρίζει άριστα πώς να δουλέψει με έναν «άγουρο», ταλαντούχο ποδοσφαιριστή και να τον μετατρέψει σε αστέρι. Βεβαίως, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού έχει καταλάβει πλέον ότι δεν αρκεί μόνο να τον… καθίσει στον πάγκο. Πρέπει ταυτόχρονα να του δώσει τα «κλειδιά» της ομάδας και των αποδυτηρίων και να τον αφήσει να δουλέψει για χρόνια. Αυτό σημαίνει βεβαίως ότι για πρώτη φορά στην πενταετή θητεία του, δεν θα έχει κανέναν απολύτως λόγο στις μεταγραφές!

Χαρακτηριστικό είναι ότι μέχρι εκείνο το σημείο, ο Κόκκαλης έχει «χρεωθεί» ουκ ολίγες προσωπικές επιλογές παικτών. Ενδεικτικά, ορισμένοι από τους ποδοσφαιριστές που «άρεσαν στον πρόεδρο» και μετακόμισαν τα προηγούμενα χρόνια στο λιμάνι είναι οι: Κρίστενσεν, Εστάι, Γιουσκόβιακ, Γεωργάτος, Τοχούρογλου, Νταμπίζας, Αλεξανδρής, Ίβιτς, Καρασσαβίδης και Γιεκινί. Η κατάσταση αυτή δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί με το νέο προπονητή, από τη στιγμή που θα του έδινε την ευθύνη των αποφάσεων. Αυτός φυσικά δεν ήταν άλλος από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς…

Ποιος είναι ο Μπάγεβιτς

Ο Μπάγεβιτς γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1948 στο Μόσταρ της Βοσνίας. Έπαιξε μπάλα στην τοπική Βελέζ για 11 χρόνια από το 1966 ως το 1977 με απολογισμό 170 γκολ σε 400 αγώνες. Την ίδια εποχή, σε 37 διεθνείς συμμετοχές με την Γιουγκοσλαβία πέτυχε 29 γκολ, ορισμένα εκ των οποίων στο Μουντιάλ του 1974 στη Γερμανία. Το 1977, ο Λουκάς Μπάρλος τον φέρνει στην ΑΕΚ σε ηλικία 29 ετών. Σε διάστημα τριών ετών έπαιξε σε 106 παιχνίδια και πέτυχε 65 γκολ. Το 1981 επέστρεψε στην πατρίδα του και το 1983 σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Αμέσως ασχολήθηκε με την προπονητική. Ανέλαβε την ομάδα στην οποία ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά, τη Βελέζ και την οδήγησε στην κατάκτηση του Κυπέλλου Γιουγκοσλαβίας το 1986 επί της Ντινάμο Ζάγκρεμπ (3-1). Την επόμενη σεζόν κατέλαβε τη δεύτερη θέση στο εθνικό πρωτάθλημα. Το 1988 επιστρέφει στην ΑΕΚ ως προπονητής και κατακτά τον τίτλο από την πρώτη του χρονιά και μετά από δέκα χρόνια για την ομάδα. Έπειτα, θα κατακτήσει άλλους τρεις τίτλους, τις χρονιές 1992, 1993 και 1994 και το Κύπελλο του 1996 με την «Ένωση» εκείνη την εποχή να παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Συνολικά στον πάγκο της ΑΕΚ βρέθηκε σε 316 παιχνίδια Α' Εθνικής οδηγώντας τη σε 202 νίκες δηλαδή ποσοστό 63,92%.

Το καλοκαίρι του 1996 αναλαμβάνει τον Ολυμπιακό μετά από συμφωνία με τον Κόκκαλη κατά τη διάρκεια της προηγούμενης σεζόν (τον Φεβρουάριο). Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού του προσφέρει πλουσιοπάροχες αποδοχές ενώ παράλληλα τον πείθει και για το πλάνο του. Όταν πια ανακοινώνεται επίσημα η συμφωνία Ολυμπιακού-Μπάγεβιτς για τρία χρόνια ξεσπά η μεγάλη κόντρα μεταξύ Ολυμπιακού και ΑΕΚ. Ο Κόκκαλης είχε ήδη φέρει στον Πειραιά τους Μπατίστα και Αλεξανδρή, ενώ μαζί με τον Μπάγεβιτς, στο λιμάνι κατηφορίζουν ταυτόχρονα οι Δημήτρης Μπουρουτζίκας και Ρέφικ Σαμπανάτζοβιτς.

Χρυσή εποχή

Παράλληλα, ο Μπάγεβιτς έχοντας ως εφόδια το «ελεύθερο» και τα χρήματα του Σωκράτη Κόκκαλη σαρώνει την ελληνική αγορά και φέρνει στον Ολυμπιακό ότι καλύτερο κυκλοφορεί από νεαρούς και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Σε αυτούς που ήδη υπάρχουν στο ρόστερ, προστίθενται οι Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς και Στέλιος Γιαννακόπουλος από τον Πανηλειακό, ο Αντρέας Νινιάδης από τον Εθνικό, ο Γιώργος Ανατολάκης από τον Ηρακλή, ο Στέλιος Σφακιανάκης από την Καβάλα, ο Αλέκος Κακλαμάνος από τον Ιάλυσο, ο Μίρσα Βαρεσάνοβιτς από τη Φόρβετς Στάγιερ αλλά και ο πολύπειρος Σίνισα Γκόγκιτς από την Ανόρθωση που φρόντισε να διαλύσει πολύ γρήγορα οποιαδήποτε ένσταση για την προχωρημένη ηλικία του. Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, φτάνουν και οι Δημήτρης Μαυρογεννίδης από τον Άρη, Ηλίας Πουρσανίδης από τον ΟΦΗ και από την Ξάνθη οι Παρασκευάς Άντζας και Λουτσιάνο. Ο κορμός των επιτυχιών αρχίζει και δημιουργείται…

Από τη στιγμή που όλοι αυτοί καταφτάνουν στο λιμάνι με καθοδηγητή τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο Ολυμπιακός μπαίνει σε μια πραγματικά «χρυσή» εποχή. Η πορεία του από ‘κει κι έπειτα είναι ονειρεμένη. Οι ερυθρόλευκοι εγκαθιδρύουν τη μονοκρατορία τους στον ελλαδικό χώρο, καθώς σπάνε το δικό τους ρεκόρ των έξι συνεχόμενων πρωταθλημάτων από τη δεκαετία του ’50 κατακτώντας επτά συνεχή πρωταθλήματα (1997-2003), ενώ το 1999 κερδίζουν και το Κύπελλο. Παράλληλα, ειδικά στην τριετία Μπάγεβιτς παίζουν μακράν το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και φτάνουν μια ανάσα από την πρόκριση στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ όταν αποκλείονται από τη Γιουβέντους στο 1-1 του ΟΑΚΑ, ένα ματς που «στοίχειωσε» γενιές Ολυμπιακών.

Η… φιτιλιά των επιτυχιών και η ιστορική ατάκα

Η αγωνιστική περίοδος 1996-97 αποτελεί ορόσημο στην ιστορία του Ολυμπιακού. Παρά τα έκτροπα εναντίον του στο ματς της 15ης αγωνιστικής στη Ν.Φιλαδέλφεια, εντέλει την ήττα 2-0 αλλά και τον αποκλεισμό στο Κύπελλο από την ΑΕΚ, Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς αναμορφώνει τον Ολυμπιακό και τον οδηγεί στον τίτλο με 12 βαθμούς διαφορά από την πρώην ομάδα του. Στην ιστορική φιέστα της 25ης Μαΐου 1997, 40.000 Ολυμπιακοί βλέπουν την ομάδα να συντρίβει 6-0 την Καβάλα με χατ τρικ του Γιαννακόπουλου, δύο από τον Αλεξανδρή και ένα αυτογκόλ. Μετά τη λήξη του αγώνα, μια λαοθάλασσα ορμάει στον αγωνιστικό χώρο του παλιού ακόμα Σταδίου Καραϊσκάκη και αποθεώνει εκείνους που πρόσφεραν στον σύλλογο το πρώτο του πρωτάθλημα μετά από εννέα στείρα χρόνια. Εκείνο το βράδυ, ακούγεται από τα χείλη του Σωκράτη Κόκκαλη πιθανότατα η ιστορικότερη ατάκα στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου: «Από εδώ και πέρα δύσκολα θα το ξαναχάσουμε…»

Το δεύτερο

Την επόμενη σεζόν, ο Ολυμπιακός θα αγωνιστεί για πρώτη φορά στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, αφού πρώτα έχει αποκλείσει τη Μοζίρ από τη Λευκορωσία (5-0, 2-2). Στο πρωτάθλημα ξεκινά καλά, ενώ στο ντεμπούτο του στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση νικά 1-0 την Πόρτο με ένα απίστευτο βολέ του Γιαννακόπουλου από τα 40 μέτρα, το οποίο αργότερα ψηφίστηκε το καλύτερο γκολ της χρονιάς στη διοργάνωση. Η συνέχεια όμως δεν είναι ανάλογη. Η ομάδα περνά μια «κοιλιά» τόσο σε Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη και η οποία διαρκεί περίπου δύο μήνες. Όταν πια αποκλείεται από τη συνέχεια του Τσάμπιονς Λιγκ, αρχίζει και στρώνει ξανά. Μάλιστα, όσο ο καιρός περνά αρχίζει και αποδίδει όλο και καλύτερο ποδόσφαιρο. Στις 14 τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός πετυχαίνει ισάριθμες νίκες με γκολ 38-9 και φτάνει στον δεύτερο σερί τίτλο. Η νίκη επί του ΠΑΟ με 2-0, η τέταρτη συνεχόμενη στα ντέρμπι «αιωνίων», απλά σφραγίζει το «back to back» Πρωτάθλημα.

Το τρίτο, το… καλύτερο

Η σεζόν 1998-99 αποτελεί μέχρι και σήμερα σημείο αναφοράς στην ιστορία της ομάδας. Ο Ολυμπιακός παίζει πιθανότατα την καλύτερη μπάλα της τελευταίας 20ετίας, διαλύει τους αντιπάλους στην Ελλάδα και προχωρά στο Τσάμπιονς Λιγκ με εξίσου εξαιρετικές εμφανίσεις. Ο Ολυμπιακός αποκλείει την Ανόρθωση στην προκριματική φάση με 2 νίκες και στον όμιλο αντιμετωπίζει την Πόρτο, τον Άγιαξ και την Κροάσια Ζάγκρεμπ. Την ίδια ώρα στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν έχει αντίπαλο. Στην πρεμιέρα των ομίλων, αντιμετωπίζει όπως και την περασμένη χρονιά την Πόρτο, αυτή τη φορά όμως εκτός έδρας. Δέκα λεπτά πριν τη λήξη όλα δείχνουν να έχουν κριθεί με το σκορ στο 2-0. Όμως Γιαννακόπουλος και Γκόγκιτς ισοφαρίζουν και ο Ολυμπιακός ξεκινά παίρνοντας θετικό αποτέλεσμα. Εν συνεχεία, με πρωταγωνιστές τους Αλεξανδρή και Γκόγκιτς επικρατεί των Κροάσια (2-0) και Άγιαξ (1-0) στο ΟΑΚΑ και χάνει 2-0 στο Άμστερνταμ. Στο εντός έδρας ματς με την Πόρτο θα κρινόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό η πρόκριση. Στις 25 Νοεμβρίου 1998, με μεγάλους πρωταγωνιστές τους Γκόγκιτς και Ελευθερόπουλο (που μεταξύ άλλων έπιασε πέναλτι ενώ το σκορ ήταν στο 1-0) ο Ολυμπιακός κερδίζει 2-1 τους πρωταθλητές Πορτογαλίας και βρίσκεται επικεφαλής του ομίλου, μια ανάσα πριν τους «8». Όμως τα αποτελέσματα και τα σκορ διαμορφώνονται έτσι που να ψάχνει και αποτέλεσμα στο παγωμένο Ζάγκρεμπ…

Η «οβίδα» του «Μπίλαρου» που… ακόμα πέφτει

Λίγες μέρες πριν το συγκεκριμένο παιχνίδι ωστόσο, προέχει το εκτός έδρας ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό για το πρωτάθλημα. Στις 4 Δεκεμβρίου 1998, με τους ερυθρόλευκους να έχουν στο μυαλό τους το πιο κρίσιμο, μέχρι τότε, ευρωπαϊκό παιχνίδι της ιστορίας τους, ο Παναθηναϊκός προηγείται 2-0 στο 35΄ με τέρματα των Κωνσταντινίδη και Βαζέχα. Ο Ολυμπιακός μειώνει με αυτογκόλ του Αλεξόπουλου λίγο πριν την ανάπαυλα και στο δεύτερο ημίχρονο κατεβαίνει… άλλη ομάδα. Στο 52’ ο Καραπιάλης με αριστερό πλασέ ισοφαρίζει στην αντεπίθεση και στο 71’ μετά από εκτέλεση φάουλ του Γεωργάτου ο Ανατολάκης φέρνει το ματς «τούμπα», κάνοντας το 2-3 με καρφωτή κεφαλιά. Λίγο πριν το τέλος του αγώνα και με όλο τον ΠΑΟ στην επίθεση για να ισοφαρίσει ο Γκόγκιτς φεύγει στην αντεπίθεση μοιράζει στον Καραπιάλη που βρισκόμενος έξω από την περιοχή πλασάρει, με το δεξί πόδι αυτή τη φορά, τον Βάντσικ κάνοντας μια περίτεχνη λόμπα που… ακόμα πέφτει! Αυτό το 2-4 ήταν η πρώτη από τις πολλές δυνατές «σφαλιάρες» που θα μοίραζε ο Ολυμπιακός τα επόμενα χρόνια σε όσους τον αμφισβητούσαν…

Αυτή ήταν η πέμπτη συνεχόμενη νίκη του Ολυμπιακού και του Μπάγεβιτς επί του ΠΑΟ, ενώ λίγες μέρες μετά παίρνει το πολυπόθητο 1-1 στο Ζάγκρεμπ κόντρα στην Κροάσια με μια εξαιρετική κεφαλιά-ψαράκι του Γιαννακόπουλου. Πλέον βρίσκεται στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και αντιμετωπίζει τη Γιουβέντους. Έχοντας πια αποβάλει το άγχος, ο Ολυμπιακός συνεχίζει να προελαύνει στο πρωτάθλημα. Στο ματς του «Ντελε Άλπι» η Γιουβέντους είναι καλύτερη και προηγείται 2-0 με ένα τρομερό γυριστό του Ιντσάγκι και ένα συρτό πλασέ του Κόντε. Ο Ελευθερόπουλος όμως έχει κρατήσει με εξαιρετικές επεμβάσεις το σκορ σε «εύθραυστα» επίπεδα και στην κυριολεκτικά τελευταία φάση των καθυστερήσεων ο Ολυμπιακός μπαίνει στο παιχνίδι της πρόκρισης. Μετά από γέμισμα ο Περούτσι κάνει πέναλτι στον Αλεξανδρή που έχει «τσιμπήσει» τη μπάλα. Ο Νινιάδης εκτελεί εύστοχα για το 2-1 και αναγκάζει τον Θόδωρο Νικολαΐδη να βγάλει την επομένη μέρα στο «ΦΩΣ» τον ιστορικό τίτλο «…και τώρα Κυρία μου περάστε στο ΟΑΚΑ»!

Η στοιχειωμένη ρεβάνς

Στη ρεβάνς της 17ης Μαρτίου του 1999, ο Ολυμπιακός ξεκινά από το πρώτο λεπτό να «σφυροκοπεί» την άμυνα της Γιουβέντους που τα έχει χαμένα. Πάνω από 75.000 κόσμου έχουν μετατρέψει το αχανές ΟΑΚΑ σε «κόλαση». Πριν συμπληρωθεί ένα τέταρτο στο ματς, ο Γεωργάτος σεντράρει ο Γκόγκιτς σηκώνεται πιο ψηλά από όλους και κάνει το 1-0 που είναι σκορ πρόκρισης. Ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος και ελέγχει το παιχνίδι σε όλη τη διάρκειά του. Στο 67' ο Αμανατίδης πιάνει μια καρφωτή κεφαλιά και βλέπει τον 38χρονο Ραμπούλα να απογειώνεται και να γλυτώνει τη Γιουβέντους από το καταδικαστικό 2-0. Όμως, η ιστορία αυτή έμελλε να μην έχει happy end. Στο 86’, ο Μπιριντέλι κάνει μια σέντρα από δεξιά, η μπάλα παίρνει ύψος, ο Ελευθερόπουλος έχει αρχίσει να βγαίνει, αλλά βλέπει ότι ο αέρας τραβάει τη μπάλα πιο έξω από εκεί που βρίσκεται. Ένα απελπισμένο πλονζόν από τον τερματοφύλακα που οδήγησε με τις επεμβάσεις του μέχρι εκείνο το σημείο τον Ολυμπιακό δεν θα έχει αποτέλεσμα και εξελίσσεται σε μοιραίο παίκτη. Ο Αντόνιο Κόντε κάνει από κοντά το 1-1 και χαρίζει την πρόκριση στην «Μεγάλη Κυρία» του ιταλικού ποδοσφαίρου. Ο Ολυμπιακός χάνει από τα χέρια του μια επική πρόκριση που άλλωστε άξιζε και το συγκεκριμένο παιχνίδι θα στοιχειώσει γενιές και γενιές Ολυμπιακών, όπως και την καριέρα του Ελευθερόπουλου στον σύλλογο.

Η πρόκριση «έσβησε», τα όνειρα όχι

Ο Ολυμπιακός εκείνη την περίοδο παίζει τρομερή μπάλα. Ένα ποδόσφαιρο γεμάτο αυτοματισμούς και τρομερές επιθετικές προσπάθειες. Με τις καλύτερες «πτέρυγες» στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, Τζόρτζεβιτς-Γεωργάτο αριστερά και Μαυρογεννίδη-Γιαννακόπουλο δεξιά, επιθετικό δίδυμο Αλεξανδρή-Γκόγκιτς και πίσω τους τον Βασίλη Καραπιάλη, ο Ολυμπιακός «κεντάει», συνδυάζοντας με τον καλύτερο τρόπο το θέαμα μα την ουσία. Φτάνει άνετα στην κατάκτηση του τρίτου σερί τίτλου και στον τελικό του Κυπέλλου, την κατάκτηση του οποίου αγνοεί από το 1993, αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό.

Δούρος: το πρώτο αίμα

Ο διαιτητής Γιώργος Δούρος αποβάλλει τον Αμανατίδη στο 34ο λεπτό του τελικού της 5ης Μαΐου με το σκορ στο 0-0. Ακόμη και έτσι όμως, ο Ολυμπιακός κάνει ένα από τα καλύτερα ντέρμπι της ιστορίας του και παίρνει μια από τις πιο εύκολες νίκες με 2-0 (Μαυρογεννίδης, Οφορίκουε). Έτσι, φτάνει και στο πρώτο νταμπλ έπειτα από 18 ολόκληρα χρόνια και τη σεζόν 1980-81! Ο Γιώργος Δούρος πάντως θα έπαιρνε την… εκδίκησή του πέντε χρόνια μετά σε ένα άλλο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό που θα έκρινε τίτλο, αυτή τη φορά στη Λεωφόρο…

Το καλοκαίρι του 1999 τα όνειρα του κόσμου του Ολυμπιακού για την ομάδα τους δεν έχουν ταβάνι. Με πρόσφατες τις μνήμες της καλύτερης σεζόν της σύγχρονης ιστορίας της ομάδας που για πρώτη φορά έφτασε μια ανάσα από την πρόκριση στις 4 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, στο λιμάνι φτάνουν άλλοι δύο… λόγοι που οδηγούν στην απόλυτη τρέλα. Ο Σωκράτης Κόκκαλης βγάζει από τα ταμεία του συλλόγου το εξωφρενικό για την εποχή ποσό των 8.000.000.000 δραχμών και ντύνει στα ερυθρόλευκα τον 27χρονο Βραζιλιάνο σούπερσταρ της Μπαρτσελόνα, Ζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέϊρα (επιλογή Κόκκαλη) και τον 28χρονο Σλοβένο επιτελικό χαφ της Πόρτο, Ζλάτκο Ζάχοβιτς (επιλογή Μπάγεβιτς). Την ίδια ώρα για να εξισορροπηθούν τα οικονομικά της ομάδας, ο Γρηγόρης Γεωργάτος που έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των ιταλικών ομάδων μετά τις κόντρες με τη Γιουβέντους, πωλείται στην Ίντερ έναντι 3.000.000.000 δραχμών.

Ο Ολυμπιακός ξεκινά με φόρα και το νέο πρωτάθλημα και στην πρώτη αγωνιστική των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ αντιμετωπίζει τη Ρεάλ Μαδρίτης στο ΟΑΚΑ. Στο τέλος του ματς ο κόσμος παραμιλάει για ακόμη μια φορά. Με τρομερή εμφάνιση από τους Ζιοβάνι (2 γκολ) και Ζάχοβιτς (1 γκολ) οι ερυθρόλευκοι έρχονται ισόπαλοι 3-3 με τη «Βασίλισσα» η οποία πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα τυχερή με το αποτέλεσμα.

Αρχίζουν τα προβλήματα

Παρά τις εμφανίσεις και τις επιτυχίες εντός αγωνιστικών χώρων, τα προβλήματα έξω από αυτούς δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους. Αρκετοί παίκτες πλέον γκρίνιαζαν για τη μη χρησιμοποίησή τους, ενώ πρώτος και καλύτερος στη δημιουργία προβλημάτων ήταν ο Ζάχοβιτς, ο οποίος όπως αποδείχθηκε ποτέ δεν θέλησε πραγματικά να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού.

Το «θέμα Μπάγεβιτς»

Ακολουθεί η 2-0 από την Πόρτο, ενώ τη νίκη επί της αδύναμης Νορβηγικής Μόλντε στο ΟΑΚΑ με 3-1 ακολούθησε η ντροπιαστική και συνάμα καταδικαστική ήττα στη Νορβηγία με 3-2. Με τον Ολυμπιακό να προηγείται 2-0 στο ημίχρονο, οι Νορβηγοί… ψαράδες καταφέρνουν να γυρίσουν το ματς σε 3-2 και να ανοίξει έτσι για πρώτη φορά μετά από τρία και κάτι χρόνια το «θέμα Μπάγεβιτς» στον Πειραιά. Οι γκάφες στις οποίες υπέπεσε σε εκείνο το ματς ήταν πάμπολλες με αποκορύφωμα την αλλαγή του Κόφι Αμπονσά στη θέση του Βασίλη Καραπιάλη με το σκορ στο 2-1 υπέρ του Ολυμπιακού, την ώρα που φαινόταν πως όχι μόνο δεν έπρεπε να οπισθοχωρήσει κι άλλο η ομάδα αλλά και το ότι ο Καραπιάλης ήταν ο μόνος που μπορούσε να κρατήσει τη μπάλα στα χαφ και να «παγώσει» το παιχνίδι. Έκτοτε λοιπόν «άνοιξε» η κουβέντα για το αν μπορεί ο Μπάγεβιτς να οδηγήσει τον Ολυμπιακό στην περίφημη «ευρωπαϊκή υπέρβαση» και στο «κάτι παραπάνω» από ότι ήδη βρισκόταν…

Στη συνέχεια του ομίλου ο Ολυμπιακός χάνει από τη Ρεάλ 3-0 στη Μαδρίτη με τον Γερμανό διαιτητή Μάρκους Μερκ να μην δίνει πέναλτι και αποβολή στον Ρομπέρτο Κάρλος σε… απόκρουση του Βραζιλιάνου πάνω στη γραμμή μετά από πλασέ του Γκόγκιτς. Η νίκη επί της Πόρτο στο ΟΑΚΑ με 1-0 έδωσε τουλάχιστον στον Ολυμπιακό την ευκαιρία να παίξει στο Κύπελλο UEFA. Την ίδια ώρα ωστόσο στο πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός συνεχίζει να κάνει περίπατο. Νικά κατά σειρά Προοδευτική 3-0, Πανιώνιο 5-0, Απόλλωνα Αθηνών 1-0, Καβάλα 5-0, Τρίκαλα 3-1, ενώ στο 4-1 επί του ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ (4-0 στο ημίχρονο), ο Zιοβάνι ξεκινά το μεγάλο σόου της επόμενης εξαετίας. Επί 90 λεπτά κάνει ότι θέλει στο γήπεδο και πετυχαίνει ένα απίστευτο γκολ με ένα «σκαφτό» λίγο μέσα από την αριστερή γωνία της μεγάλης περιοχής.

Τέλος εποχής

Μετά το 4-1 επί του ΠΑΟΚ, ο Σωκράτης Κόκκαλης απομακρύνει τον Ντούσαν Μπάγεβιτς από τον πάγκο του Ολυμπιακού και ανοίγει μια κόντρα μεταξύ των οπαδών της ομάδας που τείνει να εξελιχθεί παρόμοια με αυτή των οπαδών της ΑΕΚ. Υπάρχουν αυτοί που τάσσονται υπέρ της λογικής Κόκκαλη και παρά τα θετικά που φυσικά αναγνωρίζουν στον προπονητή και την προσφορά του, συμφωνούν στο ότι έχει «πιάσει ταβάνι» στις δυνατότητές του. Υπάρχει όμως και ο αντίλογος που υποστηρίζει ότι είναι επιτέλους μια ιστορική ευκαιρία για τον Ολυμπιακό να κρατήσει έναν επιτυχημένο τεχνικό για πολλά χρόνια, ο οποίος έχει δημιουργήσει ένα πολύ δεμένο σύνολο την ώρα που λείπουν μόνο οι τελικές «πινελιές».

Η ίδια πλευρά είναι αυτή που ταυτόχρονα θεωρεί ως λόγο απομάκρυνσης του Μπάγεβιτς αυτό που ήδη σιγοψιθυρίζεται στον Πειραιά από την πρώτη του χρονιά: ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν αποθεώνει πλέον την «ομάδα του Σωκράτη» αλλά την «ομάδα του Ντούσαν», με τον Κόκκαλη να ψάχνει μονάχα την αφορμή για να τον «ξεφορτωθεί». Η αδυναμία του Σερβοέλληνα τεχνικού να οδηγήσει τον σύλλογο στην «ευρωπαϊκή υπέρβαση» λειτούργησε ως τέτοια. Παράλληλα, στον Μπάγεβιτς «χρεώθηκαν» ορισμένες αποτυχημένες μεταγραφικές κινήσεις, την ώρα που όλα τα προηγούμενα χρόνια οι 3 στις 4 μεταγραφές ήταν επιλογής Κόκκαλη! Επίσης ο Κόκκαλης του καταλογίζει μια αδυναμία συνεννόησης με συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές αλλά και στασιμότητα σε σημαντικά ζητήματα τακτικής, όπως την ανικανότητα του Ολυμπιακού να αμυνθεί σωστά σε κρίσιμα χρονικά σημεία των ευρωπαϊκών αγώνων, κατά τους οποίους δεχόταν μονίμως γκολ στα τελευταία λεπτά.

Όπως και να ‘χει, η πρώτη θητεία του Ντούσαν Μπάγεβιτς στον Ολυμπιακό ολοκληρώνεται μετά από 3 χρόνια και 4,5 μήνες (26/6/1996-10/11/1999) και τον κόσμο διχασμένο.

Μπιγκόν, Μαντζουράκης για τη συνέχεια

Τον Ντούσαν Μπάγεβιτς διαδέχεται στις 11/11/1999 ο 52χρονος Ιταλός Αλμπέρτο Μπιγκόν, πρωταθλητής Ιταλίας με τη Νάπολι του Ντιέγκο Μαραντόνα το 1991. Ωστόσο, ο Σωκράτης Κόκκαλης ούτε τον… πολυσυμπαθεί, αφού σε τελική ανάλυση δεν ήταν δική του επιλογή αλλά του γιού του Πέτρου. Με τον Ολυμπιακό να μην μπορεί να ξεφύγει από τον ΠΑΟ του Γιάννη Κυράστα στο πρωτάθλημα, ο Κόκκαλης κάνει το «κλασικό κόλπο-γκρόσο για να πετύχει «αντιστροφή κλίματος». Όταν ο Μπιγκόν «πλακώνεται» με τον χρυσοπληρωμένο Ζάχοβιτς, τον απομακρύνει με συνοπτικές διαδικασίες στις 10 Απριλίου του 2000, πέντε μήνες μετά την πρόσληψή του. Τη θέση του παίρνει ο Γιάννης Μαντζουράκης που έχει επιδείξει σημαντικό έργο στην Ξάνθη και οδηγεί τον Ολυμπιακό στο τέταρτο σερί πρωτάθλημα.

Η μάχη του τίτλου ξεκαθαρίζει στο τέλος. Οι οπαδοί του ΠΑΟ μέχρι σήμερα θεωρούν ότι εκείνο το πρωτάθλημα έπρεπε να το πάρει η «υπερομάδα» του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα όμως τα πράγματα είναι πολύ απλά και σε αυτή την περίπτωση. Ο τίτλος μοιραία θα κρινόταν στο ντέρμπι «αιωνίων» του β’ γύρου.

«Κοκκινίζει» το τέταρτο σερί

Σε αυτό το 2-2, ο Ανατολάκης ανοίγει το σκορ με κεφαλιά από φάουλ του Τζόρτζεβιτς στο 9’, ενώ ο Γκαλέτο ισοφαρίζει στο 16’. Στο β΄ ημίχρονο και με το σκορ πάντα στο 1-1, ο Μαυρογενίδης βγάζει τετ-α-τετ τον Αλεξανδρή, ο οποίος λίγο πριν μπει στην μεγάλη περιοχή ανατρέπεται από τον Σιπνιέφσκι. Ο κανονισμός όριζε ότι αντικανονικό μαρκάρισμα από τον αμυνόμενο την ώρα που ο επιτιθέμενος βρίσκεται σε προφανή θέση για γκολ, επισύρει την ποινή της κόκκινης κάρτας. Ο διαιτητής Αγγελάκης, πριν καλά καλά καταλογίσει το φάουλ, είχε ήδη βγάλει από το τσεπάκι του την κίτρινη κάρτα, προφανώς για να μην τον... προλάβει ο Ανατολάκης και του υπενθυμίσει -όπως συνήθιζε σε αυτές τις περιπτώσεις ο σκληροτράχηλος αμυντικός- τον κανονισμό. Σα να μην έφτανε αυτό, η ώρα περνάει και στο 80’ ο Λυμπερόπουλος βάζει μπροστά τον Παναθηναϊκό με γκολ από θέση οφ-σάιντ. Με τη σέντρα όμως, ο Αλεξανδρής ισοφαρίζει και διατηρεί έτσι το προβάδισμα τίτλου για τους Πειραιώτες.

Την επόμενη Κυριακή, ο Ολυμπιακός έρχεται ισόπαλος 1-1 στην Καισαριανή κόντρα στον Εθνικό Αστέρα (όταν ο Μπιγκόν τελικά απομακρύνεται). Αναλαμβάνει ο Γιάννης Ματζουράκης, ο οποίος οδηγεί τον Θρύλο στον τίτλο, με τον Παναθηναϊκό να χάνει κάθε ελπίδα μετά την ήττα 1-0 από την Παναχαϊκή στην Πάτρα, στις 3 Μαΐου, μόλις μια βδομάδα μετά το ντέρμπι. Παρόλο που ο μακαρίτης ο Γιάννης Κυράστας προπονούσε μια… πραγματική μηχανή παραγωγής θεαματικού και ουσιαστικού ποδοσφαίρου, στο κρισιμότερο σημείο της σεζόν ο Παναθηναϊκός παίρνει έναν βαθμό σε δύο ματς και μοιραία χάνει τον τίτλο…

Το όραμα του προέδρου…

Με τον Ολυμπιακό να έχει κατακτήσει ήδη τέσσερις σερί τίτλους, από το μυαλό του Σωκράτη Κόκκαλη αρχίζει να περνά το ιστορικό ρεκόρ των έξι σερί τίτλων από τη δεκαετία του 1950. Εκεί βρίσκει το στρατηγικό του όραμα. Αποφασίζει να μην αφήσει κανένα να του το στερήσει, είτε αυτός βρίσκεται εκτός ομάδας, είτε εντός. Μοιραία, αρχίζουν να «πληρώνουν το μάρμαρο» οι προπονητές οι οποίοι θυσιάζονται ο ένας μετά τον άλλο στον βωμό του οράματος του προέδρου.

…και τα λάθη του

Κατά πολλούς, αυτές οι «θυσίες» είναι και ο μοναδικός λόγος που ο Ολυμπιακός δεν έφτιαξε ποτέ από το σημείο που φεύγει ο Μπάγεβιτς και έπειτα, πλην μεμονωμένων περιπτώσεων, μια αξιόπιστη ομάδα που θα πρωταγωνιστεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μόλις ο Κόκκαλης έβλεπε ότι ένας τίτλος «κινδύνευε», ο προπονητής αποτελούσε παρελθόν. Τα πρωτεία στον ελληνικό χώρο σίγουρα η ομάδα μπορούσε να τα διατηρήσει με τα κάθε λογής «κόλπα» του προέδρου (πριμ, «αλλαγές κλίματος», κόντρες στα κατάλληλα σημεία κτλ), τον ήδη ποιοτικότατο «κορμό» που υπήρχε στην ομάδα και τις προσθήκες σπουδαίων ξένων παικτών όπως οι Κριστιάν Καρεμπέ, Παρ Ζέτερμπεργκ και Μοεντίν Ζε Ελίας. Όμως χωρίς «στρατηγό» στον πάγκο, η Ιστορία η ίδια έδειξε στον Κόκκαλη ότι ευρωπαϊκή υπέρβαση δεν επιτυγχάνεται. Μάλιστα, ο Κόκκαλης έφτασε στο εξής τρομερό παράδοξο: όταν πια βρήκε έναν προπονητή που οδήγησε τον Ολυμπιακό σε μια ευρωπαϊκή επιτυχία μετά από πολλά χρόνια, τον Τάκη Λεμονή, τον έδιωξε «επειδή η ομάδα δεν απέδιδε καλό ποδόσφαιρο στο πρωτάθλημα». Εκεί βεβαίως ήρθαν πολλοί πάλι να θυμίσουν ότι συνέβη και στην περίπτωση του Μπάγεβιτς προ ετών. Ο Ολυμπιακός είχε αρχίσει να μετατρέπεται ξανά σε «ομάδα του Τάκη» από «ομάδα του Σωκράτη». Πλέον πολλοί κατηγορούν τον Κόκκαλη ότι αντιμετωπίζει τη θέση του προπονητή ως ένα… αναγκαίο κακό.

Μοιραία, ταυτόχρονα με τις πολλές αλλαγές προπονητών, ερχόντουσαν και οι ακόμη περισσότερες αλλαγές παικτών. Από τη στιγμή που στον πάγκο υπάρχουν μόνο «ρολίστες» και συνήθως με… ημερομηνία λήξης, το «χούι» του προέδρου να φέρνει στον Ολυμπιακό παίκτες που του άρεσαν, όπως γινόταν προ Μπάγεβιτς, επιστρέφει μετά τη φυγή του Σερβοέλληνα. Αυτή τη φορά όμως οι περιπτώσεις που θα «πέσει μέσα» δεν είναι ανάλογα πολλές με την πρώτη εποχή. Ορισμένες από τις επιλογές του στη μετά-Μπάγεβιτς εποχή και μέχρι τη σεζόν 2003-04 που ολοκληρώθηκε το σερί τίτλων είναι οι εξής: Βενετίδης, Κουλουχέρης, Ντρασένα, Μπούτσεκ, Βάλλας, Καφές, Γεωργιάδης, Στολτίδης, Πάντος και Τάτσης.Αναλυτικά, ακολουθούν και όλοι οι προπονητές που κάθισαν στον πάγκο του Ολυμπιακού κατά την διάρκεια των επτά σερί τίτλων:

Ντούσαν Μπάγεβιτς (26/6/1996-10/11/1999 – 3 έτη & 4,5 μήνες)

Αλμπέρτο Μπιγκόν (11/11/1999-10/4/2000 – 5 μήνες)

Γιάννης Μαντζουράκης (10/4/2000-25/11/2000 – 7,5 μήνες)

Τάκης Λεμονής (25/11/2000-9/10/2002 – 1 έτος & 11 μήνες)

Γιάννης Κόλλιας (10/10/2002-30/10/2002 – 20 μέρες)

Σρέτσκο Κάτανετς (7/11/2002-7/2/2003 – 3 μήνες)

Όλεγκ Προτάσοφ (9/2/2003-17/3/2004 – 1 έτος & 1 μήνας)

Πέμπτο και «οεεε, 1-4»

Εν μέσω ήδη πολλών επιτυχιών αλλά και με αρκετές λάθος επιλογές, ο Κόκκαλης δίνει στον Γιάννη Μαντζουράκη το «χρίσμα» και για τη νέα σεζόν που ξεκινά (2001-02). Ο Ολυμπιακός μπαίνει πολύ καλά και σε αυτό το πρωτάθλημα, όμως γνωρίζει ακόμη έναν αποκλεισμό από το Τσάμπιονς Λιγκ σε έναν εύκολο για τα δεδομένα της διοργάνωσης όμιλο με Βαλένθια, Λιόν και Χέρενφεϊν. Μετά από 7,5 μήνες, στις 25 Νοεμβρίου, ο Μαντζουράκης αποτελεί παρελθόν και στη θέση του ο Κόκκαλης εμπιστεύεται για πρώτη φορά ένα «αγαπημένο παιδί» της ερυθρόλευκης εξέδρας, τον Τάκη Λεμονή. Αυτός αναλαμβάνει τον Ολυμπιακό καταμεσής της περιόδου και με μηδενική πείρα στους πάγκους καταφέρνει να δημιουργήσει ένα εξαιρετικό σύνολο. Ο Ολυμπιακός του Λεμονή φιλοδωρεί με πολλά γκολ τους αντιπάλους του σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο. Όσον αφορά στο Πρωτάθλημα, τερματίζει πρώτος με 78 βαθμούς, 25 νίκες, 3 ισοπαλίες, 2 ήττες και την εξαιρετική διαφορά τερμάτων 84-22.

Στο 1-0 επί του ΠΑΟ που ουσιαστικά κρίθηκε η μάχη του τίτλου, ο Ζιοβάνι ντριπλάρει δύο προσωπικούς αντιπάλους κάτω από τη σέντρα, βγάζει μια κάθετη συρτή μπαλιά 40 μέτρων ανάμεσα σε τέσσερις αμυντικούς, ο Τζόρτζεβιτς πετυχαίνει το γκολ με έξοχο πλασέ αφού έχει ντριπλάρει και τον Νικοπολίδη και ο Λεμονής… μπουκάρει για πρώτη φορά (θα το επαναλάμβανε την επόμενη χρονιά) στο γήπεδο για να πανηγυρίσει!

Ο Ολυμπιακός κατακτά το πέμπτο σερί!

Στο Κύπελλο το… μαρτύριο του ΠΑΟ θα συνεχιστεί. Στην ημιτελική φάση, ο Λυμπερόπουλος σκοράρει εκτός έδρας στο ΟΑΚΑ και το 1-1 δίνει σημαντικό προβάδισμα πρόκρισης στον Παναθηναϊκό. Μάλιστα, ο Καλαματιανός έχει την έμπνευση πάνω σε μια… κακιά στιγμή, να πάει στο κόρνερ και να δείξει στους φίλους του Ολυμπιακού την πλάτη του!

Στη ρεβάνς της 21ης Μαρτίου του 2001 στη Λεωφόρο (με προπονητή στον Παναθηναϊκό τον Στράτο Αποστολάκη…) ο Ολυμπιακός κατεβαίνει ως… Ολυμπιακός και το αποτέλεσμα γράφεται στην Ιστορία. Ο Λουτσιάνο αντικαθιστά τον Τζόρτζεβιτς που απουσιάζει με την Εθνική Σερβίας και κάνει το παιχνίδι της ζωής του. Με τρομερό τακουνάκι βγάζει ασίστ για τον Αλεξανδρή και αυτός με ωραίο πλασέ «γράφει» το 1-0 ενώ λίγη ώρα μετά ο Βραζιλιάνος… εκτοξεύει μια «οβίδα εδάφους-αέρος» προς την εστία του Νικοπολίδη, και πετυχαίνει το 2-0 με απευθείας εκτέλεση φάουλ από τα 40 μέτρα. Ο ΠΑΟ μειώνει με τον Λυμπερόπουλο μετά χαμένη εκτέλεση πέναλτι του Μπασινά (απέκρουσε ο Ελευθερόπουλος) όμως εκεί έρχεται η ώρα του «καραφλού». Ο Ζιοβάνι βγάζει με εξαιρετική κάθετη μπαλιά τετ-α-τετ τον Πατσατζόγλου, ο Φύσσας τον ανατρέπει και παραχωρεί το πέναλτι. Ο Γρηγόρης Γεωργάτος εκτελεί εύστοχα, τρέχει στη σέντρα και μαζί με τους υπόλοιπους ερυθρόλευκους… δείχνουν τις φανέλες τους! Το «Νικολάκη ξαναέλα να μας δείξεις τη φανέλα» έκτοτε ακούγεται ως… φόρος τιμής στην έμπνευση που χάρισε τόση χαρά στον κόσμο του Ολυμπιακού. Το τελικό 1-4 γράφεται με ένα ονειρώδες πλασέ-χάδι του Ζιοβάνι μετά από ασίστ του Νινιάδη.

Παρά την επική πρόκριση-απάντηση, στον τελικό ο Ολυμπιακός θα γνωρίσει δίκαια την ήττα 4-2 από τον ΠΑΟΚ που έχει στον πάγκο του τον Ντούσαν Μπάγεβιτς.

Έκτο, το πιο δύσκολο και νέες επικές νίκες

Η περίοδος 2001-02 ξεκινά με το «επιτυχημένο πείραμα του Κόκκαλη», τον Τάκη Λεμονή, να συνεχίζει στον πάγκο της ομάδας. Το φινάλε είναι το ίδιο, Πρωταθλητής ο Ολυμπιακός, όμως αυτός ο τίτλος δεν έρχεται ξεκούραστα. Οι ερυθρόλευκοι είναι αναγκασμένοι να νικήσουν την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ για να πάρουν τον τίτλο στην ισοβαθμία (58 βαθμοί με 17 νίκες, 7 ισοπαλίες, 2 ήττες και τέρματα 69-30) και τρεις μόλις βαθμούς πάνω από τον ΠΑΟ. Ο Κύρος Βασσάρας κάνει φιλότιμη προσπάθεια να χαρίσει στην ΑΕΚ έστω τον βαθμό της ισοπαλίας άρα και τον τίτλο, όμως ούτε αυτός τα καταφέρνει. Αρχικά βλέπει πέναλτι στην πρώτη επίθεση της ΑΕΚ στο 24’ όταν ο Τσάρτας αποφασίζει να πέσει… λίγα λεπτά μετά το άπλωμα του χεριού του Γιαννακόπουλου προς το μέρος του.

Στο 43’ ο Αλέκος Αλεξανδρής ισοφαρίζει σε 1-1 με ένα από τα καλύτερα γκολ που έχουν μπει στα ελληνικά γήπεδα, ένα εναέριο βολ-πλανέ. Ο Πατσατζόγλου γράφει το 2-1 για τον Ολυμπιακό και ξανά ο Αλεξανδρής το 3-1 μετά από… σύγκρουση των Χιώτη-Φερούζεμ. Ο Βασσάρας καταλογίζει με χαρακτηριστική άνεση νέο πέναλτι σε τάκλιν του Γεωργίου στον Κωνσταντινίδη και ο Τσάρτας βάζει ξανά την ΑΕΚ στο παιχνίδι, μειώνοντας σε 3-2. Στο πρώτο όμως λεπτό των καθυστερήσεων, ο Ζιοβάνι δίνει ασίστ για τον Τζόρτζεβιτς αυτός πετυχαίνει με δεξί πλασέ το 4-2 και αναγκάζει τον Τάκη Λεμονή να κάνει ένα σπριντ τριάντα και πλέον μέτρων για να βρεθεί μαζί με τους παίκτες του και να πανηγυρίσει στο κόρνερ! Τέσσερα λεπτά μετά, ο Λάκης μειώνει ξανά σε 4-3 μετά από κόντρα σε σουτ που επιχείρησε και σε μια ύστατη προσπάθεια για την ισοφάριση της ΑΕΚ, ο Βασσάρας κρατά άλλα πέντε λεπτά καθυστερήσεων και λήγει το ματς στο 100’.

Ο Ολυμπιακός παίρνει τη νίκη με 4-3 και στέφεται Πρωταθλητής για έκτη συνεχόμενη φορά! Ωστόσο, χάνει το Κύπελλο από την ΑΕΚ του Φερνάντο Σάντος που επικρατεί 2-1 στον τελικό.

Η «ψύχωση» για το μυθικό ρεκόρ

Το όραμα του Σωκράτη Κόκκαλη πλέον όχι μόνο έχει πάρει σάρκα και οστά, αλλά βρίσκεται στις τελευταίες... πινελιές του μέικ-απ πριν πάρει την τελική του μορφή! Ο Τάκης Λεμονής ξεκινά την τρίτη του σεζόν στον Ολυμπιακό, όμως απομακρύνεται νωρίς, στις 9 Οκτωβρίου του 2002. Τη θέση του παίρνει για 20 μέρες ο Γιάννης Κόλλιας, ενώ στις 7 Νοεμβρίου ο Κόκκαλης καταλήγει στο νέο «εκλεκτό» του, τον Σλοβένο Σρέτσκο Κάτανετς, ο οποίος έχει επιδείξει σημαντικό έργο με την Εθνική της πατρίδας του, όμως δεν έχει εμπειρία σε πάγκο συλλόγων.

Αυτός θα αντέξει όμως μονάχα τρεις μήνες και 14 παιχνίδια στον πάγκο του Ολυμπιακού με απολογισμό 8 νίκες, 5 ισοπαλίες και μια μονάχα ήττα! Η ήττα αυτή βέβαια ήταν το 3-2 από τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο. Μετά το παιχνίδι, ο Σλοβένος εκφράζει την εξής άποψη στη συνέντευξη Τύπου: «Δεν καταλαβαίνω την ψύχωση όλων για το πρωτάθλημα. Αν το πάρουμε καλώς, διαφορετικά...». Φυσικά, δεν είχε ιδέα σε ποιο σημείο της ιστορίας της βρισκόταν η ομάδα που προπονούσε. Ο Σωκράτης Κόκκαλης αποφασίζει ακαριαία να τον διώξει παρόλο που αρχικά έσταζε μέλι για την επιλογή του. Μετά από άλλα τέσσερα ματς στον πάγκο του Ολυμπιακού, ο Κάτανετς, ο οποίος δεσμευόταν με συμβόλαιο 2,5 ετών, πληροφορείται την απόλυσή του από την… επίσημη ανακοίνωση της ΠΑΕ και άπαντες στο λιμάνι είναι ευχαριστημένοι: ο Κόκκαλης, ο οποίος περιμένει να δει το όραμα της κατάρριψης του ρεκόρ των έξι σερί τίτλων να υλοποιείται επί των ημερών του.

Ο κόσμος, ο οποίος δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος από την εξαιρετικά αμυντική τακτική που χρησιμοποιεί ο Σλοβένος, αλλάζοντας μετά από πάρα πολλά χρόνια το αγαπημένο όλων 4-4-2 στο σχεδόν… οπισθοδρομικό, 3-6-1. Οι παίκτες, οι οποίοι πέρα από ότι ούτε αυτοί βλέπουν με καλό μάτι τη νέα τακτική, αρκετοί έχουν τσακωθεί μαζί του ή δεν συμφωνούν με τον απόλυτο χαρακτήρα του. Εάν σε αυτά προστεθεί και το ότι ο Σλοβένος ήταν λάτρης των εξαντλητικών προπονήσεων, των αυστηρών τιμωριών «προς γνώση και συμμόρφωση» αλλά και τον κάθε λογής κανόνων όπως π.χ. η απαγόρευση της προσέλευσης στην προπόνηση με μηχανή, τότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η ανακοίνωση της απόλυσής του μόνο ανακούφιση έφερε στο λιμάνι.

Η επιστροφή και δικαίωση του «Μινγκ»

Στις 9 Φεβρουαρίου 2003 ο Σωκράτης Κόκκαλης επιλέγει ένα ακόμη αστέρι του παρελθόντος του Ολυμπιακού αλλά και παράλληλα «μαθητευόμενο» ακόμη τεχνικό. Ο Όλεγκ Προτάσοφ επιστρέφει στον Ολυμπιακό για να πετύχει με τον Ολυμπιακό ως προπονητής αυτό που δεν κατάφερε ως παίκτης: την κατάκτηση του τίτλου. Ο Ουκρανός μέχρι τότε εργαζόταν ως σκάουτερ της ομάδας και αποδέχεται την πρόταση-εντολή του Σωκράτη Κόκκαλη για κατάκτηση του ιστορικού «έβδομου σερί».

Τα μαγικά «κόλπα» του προέδρου αυτή τη φορά ξεπερνούν και τον ίδιο τον εαυτό του. Ήδη έχει κάνει τρεις «αλλαγές κλίματος» και φτάνει να παίζει τον ιστορικότερο τίτλο σε 78 χρόνια «ζωής» του συλλόγου, σε ένα και μόνο παιχνίδι! Το όραμά του άρχισε να μην φαντάζει τόσο σίγουρο από τη στιγμή που ο ΠΑΟ καλύπτει σε τέσσερις μήνες διαφορά εννέα ολόκληρων βαθμών και έχει το πάνω χέρι στην ισοβαθμία. Για να κατακτήσει τον τίτλο ο Ολυμπιακός, χρειάζεται νίκη με διαφορά δύο τερμάτων! Με νίκη του Παναθηναϊκού, ισοπαλία ή νίκη του με ένα γκολ διαφορά, ο Ολυμπιακός χάνει τον τίτλο και το ρεκόρ. Ο Σωκράτης Κόκκαλης εκεί αποφασίζει να βγει μπροστά! Παραχωρεί συνέντευξη Τύπου πριν το παιχνίδι χαρακτηρίζοντας τους πράσινους «κότες» και «πελάτες». Ο κόσμος δεν θέλει πολύ για να ακολουθήσει στο ίδιο κλίμα και μετατρέπει τη Ριζούπολη σε… Ανόι. Κόσμος και παίκτες, «φτιαγμένοι» από τον πρόεδρο (καθείς με τον τρόπο του…), «μασάνε σίδερα»!

Το «κερασάκι»

Ο ΠΑΟ χάνει με το που βγαίνει από τα αποδυτήρια και οι μετέπειτα δηλώσεις του τότε προέδρου της ομάδας, Άγγελου Φιλιππίδη επιβεβαιώνουν τα λεγόμενα του Κόκκαλη. Την ίδια ώρα, στην πράσινη εξέδρα δημιουργείται το σύνθημα «κότες και φταίχτες διοίκηση και παίκτες» ενώ ο Σέρχιο Μαρκαριάν κυριολεκτικά… κυνηγιέται στην Παιανία. Το τελικό 3-0 με γκολ των Γιαννακόπουλου (2) και Ζιοβάνι, αποτελεί ακόμη μια επιβεβαίωση της παντοκρατορίας του Ολυμπιακού, την τελευταία από τις πολλές ηχηρές σφαλιάρες στους αμφισβητίες κατά την πρώτη εποχή Κόκκαλη και το κερασάκι στην τούρτα του μυθικού ρεκόρ των επτά σερί τίτλων που είναι πλέον γεγονός!

Τέλος του… part 1

Ευτυχώς που υπάρχει και το… διάλλειμα, έστω και αναγκαστικό, της περιόδου 2003-04 αφού σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν πολύ δύσκολο να χωριστούν σε τομείς τα κατά καιρούς αφιερώματα για αυτή τη χρυσή εποχή του Θρύλου επί των ημερών του Σωκράτη Κόκκαλη! Η πρώτη δεκαετία της προεδρίας Κόκκαλη ολοκληρώνεται με τον τρόπο που αρμόζει στον πιο επιτυχημένο και πιθανότατα σημαντικότερο πρόεδρο του συλλόγου. Τον άνθρωπο που τον έσωσε από την καταστροφή, χαρίζοντάς του ξανά τη χαμένη δύναμη του παρελθόντος και ακόμη περισσότερη! Το ρεκόρ των επτά σερί πρωταθλημάτων πανηγυρίζεται και για πρώτη φορά χωρίς αγώνα, με φιέστα-απονομή που γίνεται στο Δημαρχείο του Πειραιά.

Ο κόσμος που βρίσκεται εκεί ξεπερνά τις 30.000 και αφού αρχικά βλέπει παράδοση-παραλαβή στην αρχηγία της ομάδας από τον Αλεξανδρή που αποχαιρετά στον Τζόρτζεβιτς, ζητά εν χορώ από τον Κόκκαλη να «φέρει τον Ριβάλντο στον Ολυμπιακό». Μια λαϊκή απαίτηση που υλοποιήθηκε ακριβώς ένα χρόνο μετά και σηματοδότησε την έναρξη του «Part 2» στην προεδρία του Σωκράτη Κόκκαλη αλλά και έναν ακόμη κύκλο σπουδαίων επιτυχιών!

Στα προσεχώς

Συνοπτικά, η δεύτερη και τελευταία «εποχή Κόκκαλη» περιλαμβάνει: αρχικά… Γιώργο Δούρο και Νίκο Αλέφαντο, στη συνέχεια Ριβάλντο, Ζιοβάνι και… λιμάνι στο νέο υπερσύγχρονο «Καραϊσκάκη», Ντούσαν Μπάγεβιτς ξανά, Τάκη Λεμονή ξανά, πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ με τα πρώτα δύο επικά «διπλά», σπάσιμο του «εμπάργκο» με Νικοπολίδη και Κωνσταντίνου, πέντε σερί Πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα και παραλίγο πέντε σερί νταμπλ, Ερνέστο Βαλβέρδε part 1, μια μίξη Κετσπάγια-Ζίκο-Μπάντοβιτς-Μαρέσκα-Ντιόγκο-Όσκαρ και το... κακό συναπάντημα της 5ης θέσης, Ερνέστο Βαλβέρδε part 2 και Ευάγγελο Μαρινάκη…