MENU

Θρύλοι του πάθους: 1925-30

Αδερφοί Ανδριανόπουλοι

Πρόκειται για την σημαντικότερη οικογένεια στην Ιστορία του Ολυμπιακού. Εμπνευστές, συνιδρυτές, χρηματοδότες, παίκτες, προπονητές, πρόεδροι. Οι αδερφοί Ανδριανόπουλοι πρόσφεραν τα πάντα στην μεγάλη αγάπη και ταυτόχρονα «παιδί» τους, τον Θρύλο. Ο Γιάννης, ο Ντίνος, ο Γιώργος, ο Βασίλης, ο Λεωνίδας -κατά κύριο λόγο- και σε μικρότερο βαθμό οι Αριστείδης και Στέλιος είναι οι άνθρωποι που στελέχωσαν τον σύλλογο σε κάθε πιθανό πόστο και του έδωσαν την πρώτη μεγάλη ώθηση για να γιγαντωθεί και να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Όταν μάλιστα το 1927 μπήκε στην ενδεκάδα ο Λεωνίδας, ο νεαρότερος των πέντε πιο «ενεργών» μελών της οικογένειας στα κοινά του Θρύλου, δημιούργησαν το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ στην Ιστορία των «ερυθρόλευκων», το οποίο σχολιάστηκε εκτενώς από τον διεθνή Τύπο της εποχής! Πέντε αδέρφια, στην ίδια ομάδα και όλα αγωνιζόμενα στην επίθεσή της! Μάλιστα, οι Γιώργος, Βασίλης και Λεωνίδας τιμήθηκαν στην καριέρα τους και με τον τίτλο του αρχηγού. Οι πέντε τους, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και στην Εθνική ομάδα τις χρονιές 1928 και 1929.

Γιάννης Ανδριανόπουλος, ο «δάσκαλος»

Ο πρεσβύτερος από τα επτά αδέρφια πρωτοέπαιξε για τον Πειραϊκό Σύνδεσμο το 1918 και αποτέλεσε τον πρώτο μεγάλο τεχνίτη και ιδιοφυή του ελληνικού ποδοσφαίρου και επί της ουσίας των πρόγονο των σημερινών επιτελικών μέσων. Έμαθε τα μυστικά της μπάλας στην Αγγλία όπου και σπούδασε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη μόρφωσή του και τον χαρακτήρα του, σε συνδυασμό με τις ικανότητές του μέσα στο γήπεδο, είναι που οφείλεται το άκρως ταιριαστό παρατσούκλι που του προσέδωσαν. Με τον αδερφό του Γιώργο, δημιούργησαν τον Αθλητικό και Ποδοσφαιρικό Σύλλογο Πειραιά το 1924, έπειτα τον Ολυμπιακό Όμιλο Πειραιά πριν τελικά καταλήξουν στον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς. Με την, δικής του έμπνευσης, ερυθρόλευκη φανέλα αγωνίστηκε μέχρι τις 16 Ιουνίου 1929. Έστω και αν τα παιχνίδια ήταν ανεπίσημα, είχε 62 συμμετοχές και εννέα γκολ. Αποτέλεσε επίσης τον πρώτο προπονητή στην ιστορία της ομάδας, από το 1952 έως το 1927 ενώ διατέλεσε πρόεδρός της, το 1932 και την τριετία 1933-35. Εκτός από τον Ολυμπιακό, υπηρέτησε και το ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά. Ως πρόεδρος της ΕΠΟ και της ΕΠΣ Πειραιά και φυσικά ως παίκτης της Εθνικής, παρότι χρίστηκε διεθνής σε επίσημο παιχνίδι μονάχα μία φορά. Πέθανε στις 6 Νοεμβρίου 1952 σε ηλικία 52 ετών.

Τίτλοι: 4 Πρωταθλήματα Πειραιά

Γιώργος Ανδριανόπουλος, ο «ποδάρας»

Γεννηθείς το 1903, ο δευτερότοκος των «Ανδριανοπουλαίων» ήταν ο πραγματικός ηγέτης της ομάδας μέσα στους αγωνιστικούς χώρους και ο πρώτος μεγάλος γκολτζής της. Με κορμί ασυναγώνιστο για την εποχή του, ψηλός, δυνατός, δύσκολα μπορούσε να νικηθεί από προσωπικό αντίπαλο. Εξαιτίας του εξαιρετικά ισχυρού του σουτ και της αίσθησης του γκολ τον φώναζαν «ποδάρα». Πέραν του Ολυμπιακού, χρίστηκε και πέντε φορές διεθνής με ένα γκολ. Εγκατέλειψε την ενεργό δράση στις 18 Οκτωβρίου 1931, σπούδασε Νομική, όμως ακολούθησε καριέρα πολιτικού όπου και διέπρεψε επίσης. Υπηρέτησε τη χώρα σαν βουλευτής, δήμαρχος Πειραιά και Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας σε κυβερνήσεις τις ΕΡΕ. Τον Νοέμβριο του 1954 ανέλαβε καθήκοντα προέδρου στον αγαπημένο του σύλλογο, πόστο από το οποίο πρόσφερε επί 13 συναπτά έτη, ως τον Δεκέμβριο του 1967. Έτσι, σήμερα αποτελεί τον δεύτερο «μακροβιότερο» πρόεδρο του συλλόγου πίσω μονάχα από τον Σωκράτη Κόκκαλη.

Η μεγαλοψυχία του έσωσε τον ΠΑΟ

Τελευταίος θεσμικός ρόλος της καριέρας και της ζωής του ήταν αυτός του προέδρου του Γνωμοδοτικού Αθλητικού Συμβουλίου. Η δράση του στη συγκεκριμένη θέση, ελάχιστα αφορούσε τον Ολυμπιακό, ωστόσο για αυτή σίγουρα θα έπρεπε να τιμηθεί από τον Παναθηναϊκό… Ήταν η ποδοσφαιρική περίοδος 1974-75 όταν στο πλαίσιο των ημιτελικών του Κυπέλλου Ελλάδος οι «πράσινοι» αντιμετώπιζαν τον Ηρακλή. Λίγες ώρες πριν την έναρξη του αγώνα, στο ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει ο Ηρακλής, έφτασε ανθοδέσμη με αποδέκτες τους ποδοσφαιριστές του «Γηραιού», Τάκη Νικολούδη και Ζαχαρία Χαλιαμπάλια.

Ο τελευταίος ήταν που κατήγγειλε ότι μαζί με τα λουλούδια βρήκε και μερικές δεσμίδες με χιλιάρικα, αλλά και την προσέγγισή τους από τους παράγοντες του ΠΑΟ οι οποίοι τους πρόσφεραν χρήματα για να έχουν μειωμένη απόδοση. Όταν η υπόθεση έφτασε στο ΓΑΣ (αποτελούταν από τον πρόεδρο Γιώργο Ανδριανόπουλο, τον Απόστολο Νικολαΐδη και δύο ανώτατους δικαστικούς) ο Ανδριανόπουλος ήταν που με την «διπλή» ψήφο του έσωσε τους «πράσινους» από τον υποβιβασμό, όπως προβλεπόταν. Ο Νικολαΐδης φυσικά είχε ψηφίσει υπέρ της αθώωσης, ενώ οι δύο αεροπαγίτες είχαν κρίνει τον ΠΑΟ ένοχο. Αργότερα, ο Ανδριανόπουλος θα δήλωνε για την ιστορική απόφασή του στην διαβόητη «υπόθεση λουλουδιών» -όπως έμεινε στην Ιστορία- πως «…δεν νοείται ελληνικό ποδόσφαιρο και Ολυμπιακός χωρίς μεγάλο αντίπαλο». Αυτός ήταν ο Γιώργος Ανδριανόπουλος. Απεβίωσε στις 24 Φεβρουαρίου 1980 στο Λονδίνο.

Συμμετοχές: 15 (15/0)

Γκολ: 16 (16/0)

Τίτλοι: 1 Πρωτάθλημα Ελλάδος, 5 Πρωταθλήματα Πειραιά

Ντίνος Ανδριανόπουλος, ο «μπουλούκος»

Σε αντίθεση με τους δύο μεγαλύτερους αδερφούς του Γιάννη και Γιώργο οι οποίοι είχαν τεράστια προσφορά στον σύλλογο από πολλές θέσεις, ο βραχύσωμος αλλά πιο παχύς (εξ ου και το παρατσκούκλι) από τους υπόλοιπους, Ντίνος, ήταν αυτός που αγαπήθηκε περισσότερο από τον κόσμο του Ολυμπιακού. Κλασσική περίπτωση βέρου Πειραιώτη, ευθύς, αυθόρμητος και δυναμικός, γρήγορα έγινε κοσμαγάπητος για την «χρυσή» καρδιά του. Οι επιδόσεις του εντός γηπέδων, αντίστοιχες, αφού και αυτός, όπως ο Γιώργος, είχε τρομερό σουτ και εξαιρετική αίσθηση του γκολ. Αγωνίστηκε ως δεξιός εξτρέμ, χρίστηκε έξι φορές διεθνής (με ένα γκολ), όμως εγκατέλειψε νωρίς την ενεργό δράση, σε ηλικία 27 ετών. Μάλιστα, πριν την ίδρυση του Ολυμπιακού, ήταν ο μοναδικός της οικογένειας που αγωνίστηκε κόντρα στα αδέρφια του, το 1922, σαν παίκτης της Πειραϊκής Ένωσης, την ώρα που οι υπόλοιποι έπαιζαν στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Δυστυχώς, όσο γρήγορα σταμάτησε το ποδόσφαιρο, σχετικά γρήγορα έφυγε και από τη ζωή όπως ο Γιάννης, στις 16 Δεκεμβρίου 1962, σε ηλικία 57 ετών.

Συμμετοχές: 28 (26/2)

Γκολ: 12 (11/1)

Τίτλοι: 1 Πρωτάθλημα Ελλάδος, 5 Πρωταθλήματα Πειραιά

Βασίλης Ανδριανόπουλος, ο «Κελεμές»

Ήταν το έκτο κατά σειρά παιδί του Ανδρέα Ανδριανόπουλου. Γεννήθηκε το 1908 και τα χρόνια που έπαιξε στον Ολυμπιακό σε ηλικία 17 ετών αποτέλεσε ακόμη μια «μηχανή» παραγωγής γκολ της οικογένειας. Πλην των ανδρών οπαδών του Ολυμπιακού, ιδιαίτερη… συμπάθεια για αυτόν είχαν και οι γυναίκες της εποχής καθότι ομορφόπαιδο και ξακουστός γόης. Ταχύτατος, ο πλέον τεχνίτης από τα αδέρφια, αγωνίστηκε με επιτυχία σε όλες τις θέσεις της επίθεσης. Τα συγκεκριμένα δύο στοιχεία του, σε συνδυασμό με τα εντυπωσιακά γκολ που πετύχαινε, του χάρισαν το προσωνύμιο «Κελεμές», όπως ονομαζόταν τότε ένα από τα καλύτερα άλογα του ιπποδρόμου στο Φάληρο. Αξίζει να σημειωθεί πως σε συνολικά 161 συμμετοχές με την «ερυθρόλευκη» σε ανεπίσημους και επίσημους αγώνες, πέτυχε 92 γκολ! Πέραν αυτών είναι κάτοχος και ενός ιστορικού ρεκόρ για τον σύλλογο. Στις 14 Ιουνίου 1928 ο Ολυμπιακός συνέτριψε 7-3 την γιουγκοσλαβική Γεντίσβο με τον ίδιο να σημειώνει όλα τα γκολ της ομάδας του!

Φόρεσε επίσης τη φανέλα της Εθνικής επτά φορές (με τρία γκολ) ενώ μετά το 1952 διατέλεσε και προπονητής της. Αφότου σταμάτησε το ποδόσφαιρο, το 1933, έγινε και αυτός ένας πολύ σημαντικός παράγοντας, αρχικά στον Ολυμπιακό και μετέπειτα στην ΕΠΣΠ και την ΕΠΟ. Όπως τα μεγαλύτερα αδέρφια του, ασχολήθηκε και αυτός με τα κοινά, διατελώντας διευθυντής στον ΟΛΠ. Πέθανε το 1990.

Συμμετοχές: 34 (30/4)

Γκολ: 20 (16/4)

Τίτλοι: 1 Πρωτάθλημα Ελλάδος, 5 Πρωταθλήματα Πειραιά

Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, ο «στραβοσουγιάς»

Παρόλο που προσπάθησε να… ξεφύγει από τον ρου της Ιστορίας και να ασχοληθεί με τον Στίβο, αποδείχτηκε πως το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. Ο «στραβοσουγιάς» ή «Λιόλιος» γεννήθηκε το 1911 και από τη στιγμή που πρωτοφόρεσε την ερυθρόλευκη, στις 22 Φεβρουαρίου 1927, μέχρι και σήμερα σε ηλικία 99 ετών, λατρεύτηκε όσο λίγοι από τον κόσμο του Ολυμπιακού. Αγωνίστηκε σαν αριστερό εξτρέμ και παρόλο που δεν του άρεσαν οι ντρίπλες έγινε γρήγορα γνωστός για τις ταχύτατες επελάσεις του και τις σέντρες-ξυράφι. Στην εποχή του θεωρήθηκε ο ταχύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής, κάτι στο οποίο συνέβαλε και η ενασχόλησή του με τον Στίβο. Ήταν από τους πρώτους ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως αυτό που λέμε σήμερα «μπουκαδόρος» και παράλληλα ήταν και το «πειραχτήρι» της ομάδας. Το ταμπεραμέντο, αλλά και το παρουσιαστικό του τον κατέστησαν δημοφιλή στις τάξεις του ασθενούς φύλου. Είχε πολλές επιτυχίες και στον συγκεκριμένο τομέα, όπως για παράδειγμα με την σταρ της εποχής Δέσπω Διαμαντίδου. Δυστυχώς για τον κόσμο του Ολυμπιακού και σκορπώντας την θλίψη σε όσους τον λάτρευαν, αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο τα Χριστούγεννα του 1935 σε ηλικία 24 ετών, γεγονός που γιγάντωσε τον μύθο του. Με την Εθνική ομάδα, έπαιξε σε έντεκα επίσημα ματς και σκόραρε δύο φορές, ενώ φόρεσε και το περιβραχιόνιο σε ηλικία μόλις 19 ετών.

Συμμετοχές: 44 (40/4)

Γκολ: 9 (9/0)

Τίτλοι: 4 Πρωταθλήματα Ελλάδος, 3 Πρωταθλήματα Πειραιά

Στέλιος και Αριστείδης

Οι δυο τους είναι οι λιγότερο γνωστοί από τους επτά αδερφούς. Κοινό ιστορικό λάθος είναι μάλιστα ότι τα αδέρφια ήταν μόνο πέντε. Ο Στέλιος, έκανε το ντεμπούτο του στον Ολυμπιακό το 1930 στα 19 του, όμως εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο μόλις τέσσερα χρόνια μετά. Πέθανε το 1984. Ο Αριστείδης είναι και ο μοναδικός που δεν είχε την τύχη να δει τον Ολυμπιακό να γεννιέται και φυσικά για μια ζωή και καριέρα αντίστοιχη με τους υπόλοιπους έξι. Αγωνίστηκε σαν μέσος για λίγα χρόνια στον Πειραϊκό Σύνδεσμο και παράλληλα είχε ασχοληθεί και με τον στίβο, όμως προσβλήθηκε από τύφο και πέθανε στις 22 Σεπτεμβρίου 1922, σε ηλικία μόλις 18 ετών.

Στέλιος Ανδριανόπουλος

Συμμετοχές: 1 (1/0)

Γκολ: 0 (0/0)

Τίτλοι: 1 Πρωτάθλημα Πειραιά

* o Στέλιος Ανδριανόπουλος

Αχιλλέας Γραμματικόπουλος

Πρόκειται για τον πιο εντυπωσιακό και ταυτόχρονα περιζήτητο τερματοφύλακα της προπολεμικής εποχής, με ρεπερτόριο που περιελάμβανε εντυπωσιακά πλονζόν, τολμηρές εξόδους και πάθος που τσάκιζε κόκκαλα… πολλές φορές στην κυριολεξία! Το παρατσούκλι που του «κόλλησε, το «Ζαμόρα» (με… εξελληνισμένη προφορά), τα λέει όλα, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που συγκρινόταν με τον θρυλικό Ισπανό τερματοφύλακα της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης, Ρικάρντο Θαμόρα. Μάλιστα, κοινή πλέον θεώρηση είναι πως αδίκησε κατάφορα τον εαυτό του αφού αν αντιμετώπιζε με μεγαλύτερη σοβαρότητα το ποδόσφαιρο και έδειχνε την ίδια προσοχή στην σκληρή προπόνηση με αυτή που έδειχνε όταν μια όμορφη γυναίκα βρισκόταν στον ίδιο χώρο, πολλοί υποστηρίζουν ότι θα είχε αφήσει εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Γεννήθηκε το 1910 στον Πειραιά και πρωτόπαιξε ποδόσφαιρο στον Αήττητο και μετέπειτα Άρη Πειραιώς. Από εκεί, το 1928 μετακινήθηκε στον Ολυμπιακό, όπου και παρέμεινε για την υπόλοιπη καριέρα του. Έκανε το ντεμπούτο του με τα ερυθρόλευκα στις 4 Νοεμβρίου 1928 και τα φόρεσε για τελευταία φορά στις 4 Φεβρουαρίου 1944 στο Ολυμπιακός – Γουδί 5-1. Αγωνίστηκε ως βασικός από το 1931 όταν και εκτόπισε στον πάγκο τον Κλειδουχάκη, μέχρι και το 1939 όταν ουσιαστικά παραγκωνίστηκε.

Ο παραλίγο πρώτος «λεγεωνάριος»

Με τη γαλανόλευκη της Εθνικής αγωνίστηκε έξι φορές τη δεκαετία του 1930, τις δύο ως αλλαγή. Το τρίτο κατά σειρά παιχνίδι του με αυτή παραλίγο να του αλλάξει τη ζωή και η ιστορία του σήμερα να ήταν εντελώς διαφορετική. Στις 25 Μαρτίου του 1934 η Ελλάδα αντιμετωπίζει στο Μιλάνο την Ιταλία για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ηττάται 4-0 όμως ο Γραμματικόπουλος ήταν αυτός που κράτησε το σκορ σε… γήινα επίπεδα, αποκρούοντας αναρίθμητα σουτ των Τζουζέπε Μεάτσα, Λουίτζι Φεράρι και των υπολοίπων Ιταλών αστέρων. Μετά το τέλος του αγώνα, οι ιθύνοντες της Ίντερ επιχείρησαν ούτε λίγο ούτε πολύ να τον… απαγάγουν, αφού τάζοντάς του τον ουρανό με τ’ άστρα προσπάθησαν να τον πείσουν να μείνει στο Μιλάνο. Ο νεαρός και φιλόδοξος γκολκίπερ έδειξε αρχικά να πείθεται, όμως με παρέμβαση όλων των συμπαικτών του που έπεσαν πάνω του και άρχισαν να του θυμίζουν από τις παρέες και τα κορίτσια μέχρι τη ρετσίνα και το λιμάνι, τον έπεισαν να μπει στο πλοίο και να γυρίσει στον Πειραιά.

Ολοκληρώνοντας την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής, έγινε διεθνής διαιτητής, ενώ το 1967 ίδρυσε την Ακαδημία Ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού, στον οποίο παρέμεινε ενεργό μέλος ως το τέλος της ζωής του, στις 30 Δεκεμβρίου 2008.

Μαζί με το Λεωνίδα Ανδριανόπουλο αποτελούσαν τους ζωντανούς Θρύλους του Ολυμπιακού και έδινε συχνά το παρόν στον ετήσιο αγώνα παλαιμάχων Βραδυποριακός – Ταλαιπωριακός. Σε αυτόν του 2008 και τελευταίο για τον ίδιο, έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα, σε ηλικία 99 ετών, δημιουργώντας έτσι το παγκόσμιο ρεκόρ για ποδοσφαιριστή που μπήκε στον αγωνιστικό χώρο.

Συμμετοχές: 46 (43/3)

Γκολ: 0 (0/0)

Τίτλοι: 6 Πρωταθλήματα Ελλάδος, 6 Πρωταθλήματα Πειραιά

Φίλιππος Κουράντης

Πρόκειται για τον πρώτο αμυντικό «ογκόλιθο» στην ιστορία του Ολυμπιακού. Ο «ψαλίδας» -από τις περίφημες αποκρούσεις του με «ψαλίδια»- ήταν ο βράχος της ερυθρόλευκης άμυνας προπολεμικά. Έξυπνος, ταχύς, σκληρός όταν χρειαζόταν αλλά ταυτόχρονα και λεβέντης εντός και εκτός γηπέδων, εκτιμήθηκε μέχρι και από τους αντιπάλους του όσο λίγοι. Δεν εγκατέλειπε ποτέ την προσπάθεια και αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός του ότι στα οκτώ χρόνια που έπαιξε στον Ολυμπιακό (μέχρι τις 12 Ιανουαρίου του 1936) σαν δεξιός αμυντικός, έχασε μόνο έξι παιχνίδια και αυτά λόγω τραυματισμών. Κάτι που βέβαια δεν τον εμπόδιζε πάντα, αφού στο Ελλάδα – Βουλγαρία 6-1 για το Βαλκανικό Κύπελλο του 1930 αποχώρησε λιπόθυμος από χτύπημα στο κεφάλι στο πρώτο ημίχρονο και επέστρεψε στο δεύτερο για να αγωνιστεί με το αίμα να τρέχει στο πρόσωπό του.

Ο Κουράντης, ο οποίος γεννήθηκε το 1904, ήταν ένας από τους λίγους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν σε όλες τις ομάδες που μετείχαν στην ιστορία της δημιουργίας του Ολυμπιακού. Έπαιξε αρχικά στον Πειραϊκό Σύνδεσμο το 1921, στον Αθλητικό και Ποδοσφαιρικό Σύλλογο Πειραιά το 1924, στον Εθνικό το 1925, κάτι που δεν συνέβη φυσικά με τους Ανδριανόπουλους, πριν μετακινηθεί τελικά στον Ολυμπιακό τον Μάρτη του 1928 για να σχηματίσει ένα εξαιρετικό αμυντικό δίδυμο με τον Άρη Χρυσαφόπουλο. Έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην Ιστορία που άλλαξε «στρατόπεδο» στον Πειραιά και συνέβαλε έτσι με τον τρόπο στο να δυναμώσει η ένταση μεταξύ των δύο συλλόγων. Ως παίκτης της Εθνικής ομάδας, από το 1929, αγωνίστηκε σε δώδεκα αγώνες, τις μισές εξ αυτών ως αρχηγός. Απεβίωσε στα 48 του, στις 17 Οκτωβρίου 1952.

Συμμετοχές: 46 (42/4)

Γκολ: 1 (1/0)

Τίτλοι: 4 Πρωταθλήματα Ελλάδος, 3 Πρωταθλήματα Πειραιά

*** Τα στατιστικά αφορούν μόνο επίσημα παιχνίδια σε τελικές φάσεις στο Πρωτάθλημα Ελλάδος, Κύπελλο Ελλάδος και ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Στην παρένθεση: (Πρωτάθλημα / Κύπελλο / Ευρώπη).

90 χρόνια Θρύλοι: Ανδριανόπουλοι και Κουράντης