Κάποτε, όντως μπορεί το πράγμα να είναι «παιζόμενο». Όχι εδώ. Εδώ, ήταν πολύ καθαρό. Ηταν πάρα πολύ, νίκη της Μάλαγα. Και πολύ λίγο, ήττα της Μπαρτσελόνα. Εάν υπήρξε μία «ήττα» της Μπαρτσελόνα, αυτή ήταν στις συμπεριφορές τους όσο ο χρόνος τους τελείωνε.
Ένα αυτογκόλ, οι συμπεριφορές στους αντιπάλους και στην ομάδα διαιτησίας. Τοπ κλαμπ, συνεπάγεται υποχρεώσεις. Σημαντική υποχρέωση, όταν εκπροσωπείς τοπ κλαμπ, είναι να δείχνεις ότι ξέρεις και να χάνεις. Οποιος δεν δει φάσεις, αλλά μονάχα τις αντιδράσεις των μπλαουγράνα στις στιγμές, θα νομίσει πως έγινε σφαγή αιώνα. Το έσωσαν, μετά. Κανείς (απ’ τον πρόεδρο και τον προπονητή ως τους παίκτες και τον καταλανικό Τύπο) δεν διανοήθηκε να σηκώσει ζήτημα. Αποδέχθηκαν.
Η Μάλαγα έκρυψε στη Μπαρτσελόνα την εστία. Ενενήντα λεπτά τον Σεπτέμβριο στη Ροσαλέδα, η Μπαρτσελόνα δεν έγραψε shot-on-target. Ενενήντα λεπτά στην έδρα της, τώρα, έγραψε…ένα. Εκατόν ογδόντα λεπτά, ο τερματοφύλακας της Μάλαγα δεν έχει κάνει απόκρουση. Παύει να είναι, ποτέ δεν ήταν, σύμπτωση. Γίνεται παράσημο. Οργάνωσης και καρδιάς. Συγκέντρωσης και πίστης. Επιθυμίας για μια υπέρβαση-χάιλαϊτ.
Σε ιδέες και σε ένταση, η Μπαρτσελόνα ήταν η ομάδα που τις προηγούμενες εβδομάδες έβαλε πέντε στη Λεβάντε, πέντε στο Μπιλμπάο, 3+3 στη Βιγιαρεάλ. Η Μπαρτσελόνα είναι, και παραμένει, καλά. Υποψιάζομαι πως θα φανεί, πόσο καλά, την Τρίτη στο Μάντσεστερ. Η διαφορά ήταν η Μάλαγα. Η Μάλαγα «χάλασε» τη Μπαρτσελόνα. Όπως, περίπου, Μπάγερν. Οκτώ εδώ, έξι εκεί. Ενδιάμεσα; Μηδέν, στην Ουκρανία. Η διαφορά ήταν, όχι η απόδοση της Μπάγερν, μόνον η Σαχτάρ.
Οι μικρομεσαίες ομάδες στην Ισπανία, το έχουν αυτό. Δεν παρατάνε (τα παιγνίδια με) τις μεγάλες, τις χτυπάνε. Βγαίνουν, το λένε μεσοβδόμαδα, το εννοούν, δεν κάνουν οικονομίες για μετά. Τις καίει το κίνητρο. Στο Καμπ Νόου, νίκησε και η Θέλτα. Επειτα, έκανε…καμία νίκη σε σειρά δέκα αγώνων. Αλλ’ όταν δέχθηκε την επίσκεψη της Ατλέτικο, την πελέκησε. Παίζοντας καλύτερα. Όχι κλέβοντας, στην τύχη. Με στρωτό, δουλεμένο ποδόσφαιρο.
Η Μάλαγα είναι δύσκολο μαγαζί. Παντού είναι δύσκολα, όπου ο ιδιοκτήτης είναι Κατάρ κ.λπ. Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι για να βράζει, η Μάλαγα, στη μεγάλη κατσαρόλα. Σ’ ένα ζουμί, με δέκα (ή και περισσότερες) απ’ τις 20 ομάδες της Πριμέρα. Κι όμως, εφέτος η διαδρομή της στα γήπεδα της κατηγορίας είναι μια ανέμελη κρουαζιέρα στα πιο γαλήνια νερά. Ο προφανής λόγος είναι αυτός ο ταπεινός πηδαλιούχος απ’ την Παμπλόνα, ο Χάβι Γράσια.
Στην πρώτη γραμμή, πλέον δεν θα βρει κανείς (όπως πολύ συχνά συμβαίνει όταν τα λεφτά είναι Κατάρ) λαμπερούς τελειωμένους απ’ όπου γης. Στην πρώτη γραμμή μάχονται, πίσω «σεσημασμένοι» μπαρουτοκαπνισμένοι. Απ’ τη μέση και μπροστά, ένα μάτσο ατίθασα νειάτα. Πεινασμένα, να μπουν στις μελλοντικές αναφορές. Νταρντέρ, Ρέθιο, Σάμου, Χουάνμι, Ρικάρντο Ορτα, Καστιγέχο, Χουάνπι. Διαλεγμένοι, ένας κι ένας. Impossible is nothing, που λένε.
Τον Χάβι Γράσια τον έφερε στην Ελλάδα, και τον σύστησε, ο σημερινός δήμαρχος Βόλου. Ο Μπέος ξέρει τα χίλια-μύρια απ’ το παραποδόσφαιρο, όμως νιώθει και από ποδόσφαιρο. Όταν του διέλυσαν την ομάδα και τον πέταξαν έξω, ουδείς απ’ όσους έμειναν μέσα φάνηκε να έχει καταλάβει κάτι (από την, περί τον
Χάβι Γράσια, «συστατική» Μπέου). Ουδείς, άλλος από εκείνον που πήρε τον Χάβι Γράσια στην Κέρκυρα.
Ο άνθρωπος, φυσικά, δεν έχασε. Γλίτωσε, μάλλον. Επέστρεψε στον τόπο του και, εκεί, βήμα-βήμα βρίσκει την περπατησιά του. Εδραιώνεται. Κατά την ταπεινή αντίληψή μου, μια χρυσή εν καιρώ ιδέα για όποιον ιδιοκτήτη ελληνικής ομάδας τύχει να βγει στο παζάρι ψάχνοντας καλό προπονητή. Γιατί, το ‘χουμε καταλάβει πια, η Ελλάδα έχει αυτόν τον μυστήριο μαγνήτη. Οσοι ξένοι έρχονται να δουλέψουν, δεν ξεκολλάνε. Κι όσους τους ξεκολλάνε βιαίως, δεν βλέπουν την ώρα να επιστρέψουν.
Θέλτα-Ατλέτικο 2-0, Μπαρτσελόνα-Μάλαγα 0-1, δεν υπάρχει στον κόσμο λίγκα να μη έχει ανάγκη, σαν το οξυγόνο, τέτοια (αραιά και πού, έστω) αποτελέσματα. Για να έρχονται όμως, τίθεται μία δύσκολη προϋπόθεση. Ο διαιτητής, να μη δίνει στον ισχυρό ούτε τα…δέκατα του πυρετού του. Κατά σύμπτωσιν, και στα δύο αυτά ματς ήταν ο ίδιος διαιτητής! Και στα δύο, κόντραρε. Την Ατλέτικο, στο Βίγο. Τη Μπαρτσελόνα, μες στο σπίτι της. «Δεν αντέχεται», που λένε.
